Discover and read the best of Twitter Threads about #شنای_پروانه
Most recents (1)
۱/
با احترام به تمام فیلم‌های اجتماعی چهار،پنج سال پیش سینمای ایران، به‌‌نظرم رویکرد فیلم‌سازان عمدتاً فیلم اولی به آسیب‌های اجتماعی (فقر، خشونت، مواد مخدر، خشونت علیه زنان، جرم، تفاوت‌های اجتماعی) تبدیل به یک نگاه به‌شدت سانتی‌مانتال و حتی "باغ وحش انسانی" شده.
با احترام به تمام فیلم‌های اجتماعی چهار،پنج سال پیش سینمای ایران، به‌‌نظرم رویکرد فیلم‌سازان عمدتاً فیلم اولی به آسیب‌های اجتماعی (فقر، خشونت، مواد مخدر، خشونت علیه زنان، جرم، تفاوت‌های اجتماعی) تبدیل به یک نگاه به‌شدت سانتی‌مانتال و حتی "باغ وحش انسانی" شده.
فرمول فیلم‌اولی‌ها و "اجتماعی‌سازان" الان اینطوری است:
یک استار یا سوپراستار+چند بازیگر حرفه‌ای+ چند لوکیشن پایین‌تر از میدان خراسان+یک طراح گریم نابغه+دوربین روی دست+جامپ‌کات+نوید محمدزاده یا مشابه با کیفیت، و بدون موسیقی متن یا فقط یکی دو تراک مینی مال با نوای یک زن در بکراند.
یک استار یا سوپراستار+چند بازیگر حرفه‌ای+ چند لوکیشن پایین‌تر از میدان خراسان+یک طراح گریم نابغه+دوربین روی دست+جامپ‌کات+نوید محمدزاده یا مشابه با کیفیت، و بدون موسیقی متن یا فقط یکی دو تراک مینی مال با نوای یک زن در بکراند.
در این فضا با فیلم‌هایی طرفیم که بازیگرانش بوی عرق می‌دهند و تکان‌های دوربین روی پرده بزرگ سرگیجه آور است، اما حاصل کار برای ما-طبقه شهری آپارتمان نشینِ آنلاینِ شجریان گوش کنِ لیسانس به بالای نامجو دوست- "جذابیت توریستی" دارد؛ اما فیلم‌ها "هیچ چیز" نیستند.
