یک:
قدیمی‌ترین سند فارسی موجود در ژاپن چند بیت شعر است که در سال 1217 میلادی (اواخر قرن 6 هجری) نوشته شده است. این یادداشت را یک راهب ژاپنی در سفری که به چین رفته از چند «خارجی» گرفته و با خود به ژاپن برده است. این سند اکنون در فهرست «اموال فرهنگی مهم» ژاپن ثبت شده است.
دو:
کِی‌سِی (慶政) راهب ژاپنی در حاشیه سند نوشته است: «در بندر گوان‌جو (泉州) روی کشتی سه خارجی را دیدم. برایم به خط نان‌بان (南番) ذکرهای بودایی نوشتند». «نان‌بان» به اقوامی که در جنوب و جنوب‌غربی چین زندگی می‌کردند گفته می‌شد. راهب این یادداشت را برای استاد خود سوغات برده است.
سه:
این سند به مدت چند قرن در یک معبد و سپس در موزه ملی کیوتو نگهداری می‌شد با این تصور که متنی بودایی به خط مردم نان‌بان است. در سال 1909 پروفسور توئورو هانه‌دا استاد تاریخ، برای اولین بار فارسی بودن سند و بی‌ارتباط بودن آن با بودیسم را کشف کرد و اشعار را در یک سخنرانی ترجمه کرد
چهار:
یادداشت به زبان فارسی و به خط نسخ نوشته شده و شامل یک بیت از ویس و رامین فخرالدین اسعد گرگانی، یک بیت از شاهنامه فردوسی (داستان رستم و اسفندیار) و یک رباعی از شاعری ناشناس (شاید از خود نویسنده یادداشت) است. بیت سوم این رباعی تا کنون به درستی خوانده نشده است
پنج:
این سند و سرگذشت آن به قلم خانم امیکو اوکادا در آذر سال 1367 در روزنامه کیهان معرفی می‌شود. مرحوم قاسم هاشمی نژاد با الهام از دستخط مادربزرگش خیرالنساء که سواد قرآنی داشت متن رباعی را بازخوانی می‌کند و در این یادداشت شاعرانه، خوانش پیشنهادی خود را ارائه می‌کند:
* مصراع سوم
Share this Scrolly Tale with your friends.
A Scrolly Tale is a new way to read Twitter threads with a more visually immersive experience.
Discover more beautiful Scrolly Tales like this.