Kim ne tarafa yontarsa yontsun, HDP heyetinin TÜSİAD ziyareti, tekelci burjuvaziye ittifak çağrısından başka bir anlama gelmez. Ziyaretin en tepe seviyede gerçekleştirilmiş olması, iki tarafta da ciddiye alındığına delalet ediyor.
cumhuriyet.com.tr/haber/siyaset/…
cumhuriyet.com.tr/haber/siyaset/…
Bu, ilk değil: zamanın eş genel başkanları Demirtaş ve Yüksekdağ 2014 eylülünde TÜSİAD heyetini misafir edip “istişarelerde” bulunmuşlardı. Geleneksel işbirlikçi tekelci burjuvazi o tarihten beri demokrasi mücadelesinde kararlılığıyla herkese örnek teşkil etmiş olmalı ki, …
… ilk ziyaretin ev sahipleri zindanda gün sayarken, HDP, dört sene evvelki ziyarete bugün karşılık veriyor. Bu, utanç vericidir ve, “barışı tesis etmek için TÜSİAD’la bile görüşüyorlar” diyecek aklıevvellere rağmen, siyasi savruluşun boyutunu göstermektedir: …
Kürt milliyetçi hareketinin Suriye’de Amerikan vekil gücü haline gelişi ile Türkiye’de TÜSİAD’da ittifak arayışı, aynı siyasetin iki ayrı yüzüdür. Şüphesiz, konuşmalarından başka neyi konuştukları da önemlidir.
TÜSİAD başkanı Bilecik’in “ekonomi başta olmak üzere, toplumsal ilişkiler, eğitim, yatırım ortakları, teşvik ve Kürt sorunu”nu konuştuklarını söylemesi, TÜSİAD’ın öncelik sıralamasını göstermekle kalmaz, HDP’nin de bu sıralamayı kabul ettiğini de gösterir.
Şimdi, temel soru, HDP içindeki sosyalist adayların (tam adını koymalı: Ahmet Şık, Barış Atay ve Erkan Baş — zira diğerleri zaten genel olarak milliyetçi harekete biat ediyorlar) tavrıdır.
Ben, bu isimlerin HDP’den adaylığına, HDP ile örgütsel, siyasi ve ideolojik farklılıklarını devam ettirdikleri ve parti disiplini adına bunları dile getirmekten vazgeçtikleri müddetçe, karşı değilim.
Ne var ki şimdi, konuşmalarının tam zamanıdır: memlekete demokrasi, TÜSİAD ile istişare ve ittifak ederek mi gelecek, yoksa en geniş halk güçlerinin birliğini sağlayarak mı? Ve biri, diğeriyle çelişmiyor mu?
Bir önceki tweette, “parti disiplini adına bunları dile getirmekten vazgeçmedikleri” diyecektim, yanlışlıkla “vazgeçmedikleri” yazmışım. Bağışlayın.
Veli Saçılık’ı yazmayı unutmuşum. Aradan bir gün geçtikten sonra, ancak fark ettim ve hakikaten çok utandım.
