Thread by @Nfatourehchi

1-دعوایی که بر سر رد یا تصویب معاهده پالرمو در سطوح بالا در جریان است، دعوا بر سر معاهده پالرمو نیست، دعوا بر سر کسب موقعیت «دست بالا» در ساخت قدرت در جمهوری اسلامی و البته افکار عمومی‌ست.
هر کس این واقعیت عریان را انکار کند، یا کندذهن است یا حقوقبگیر؛ حد وسط هم ندارد.

2-«همه» باندها در ج.ا با مقولاتی چون«خصوصی‌سازی»،«ادغام در بازار جهانی»،«پوست اندازی فرهنگی»(که میتواند منجر به رونق اقتصادی شود)و حل و فصل منازعات با غرب که میراث «اولد گارد» ج.اسلامی‌ست، موافقند. مسئله اما بر سر این است که چه کسی و به چه نحوی این مرحله «پوست اندازی» را طی کند؟

3-به سوابق سعید محمد، رئیس جوان و جنگ ندیدۀ «قرارگاه سازندگی خاتم الانبیاء سپاه» نگاه میکردم. سابقه رزم ندارد، اما یکی از مدیران اصلی شرکتی‌ست که پروژه «اطلس مال» را اجراء کرده است. این معنای روشنی دارد: هیچکس در جمهوری اسلامی از حیث ایدئولوژیک مخالف «بیزنس» نیست.

4-عضومجمع تشخیص وازمخالفانFATFازروحانی گله میکند که«آقایان معیشت رابرای FATFگروگان گرفته‌اند».بیربط هم نمیگوید.اما نمیگویدکه مخالفان نیز اگرقدرت راکامل دراختیار داشتند،(مثل مذاکرات عمان قبل ازبرجام،لحظهای درتصویب پالرمودرنگ نمیکردند.چون هیچکس ازحیث ایدئولوژیک مخالف«بیزنس»نیست.

5-اگر آنقدر باهوش باشیم(البته نیستیم)که این واقعیت بدیهی اما مسکوت در رسانه‌های داخل و «شبه اپوزیسیون» خارج را مورد توجه قرار دهیم، ترسیم مختصات محور نزاع در جمهوری اسلامی که به بدنه به اصطلاح «جامعه مدنی»(لیدرهای جنگهای هشتگی)نیز سرایت کرده چندان دشوار نخواهد بود.

6-باید به احترام مارکس کلاه ازسربرداریم که برخلاف تصور هگل از«جامعه مدنی»به مثابه نهاد«حدفاصل دولت وخانواده»،آنرا«جامعه منافع اقتصادی»نامید.رسانه‌ها وبه اصطلاح«فعالان»کنونی ما تجسدعینی تعریف مارکس از جامعه مدنی هستند:دهانهایی که برای قدرتمندان(سیاسی و اقتصادی)ومنافع شخصی میجنبند.

7-در چنین «وانفسا»/«انحطاط»/«بن بستی»ی از حیث تاریخی، هوشمندان نه درباره نزاع‌های آبی-قرمز عروسک‌-کارشناسان پلاس در بی.بی.سی و بیست و سی و منوتو و ...، که درباره «میل» و «اهداف» عروسک‌گردانان فکر میکنند: اینکه «تغییر» قطعیست، اما توسط چه کسی؟ و همه دعوا اینجاست.

8-چرخش‌ تاریخی در چین و روسیه به سمت بازار آزاد، واجد یک تفاوت عمده با با چرخش جمهوری اسلامی‌ست و این نکته بیش از هر چیز ذهن مرا درگیر کرده است.
هردوی آنها، به میانجی یک«ساختار حزبی»آن پیچ تاریخی را از سرگذراندند، به عبارت دیگر آن«چه کسی»، در مرحله چرخش«حزب» بود،نه«شخص».اینجا چه؟

9-این«ساختار حزبی»در ج.ا وجود ندارد.چین ادغام دربازار جهانی را به لطف انسجام ساختاری ازدرون حزب خلق و شوروی پیوستنش به«سرمایه داری»را به لطف حزب کمونیست انجام داد. بله!هم شیائوپنگ و هم یلتسین،هردو دبیرکل حزب کمونیست بودند.جایگاهی که در ج.ا وجود ندارد و بحث«چه کسی»را برجسته میکند.

10-برای مرحله«پوست اندازی»/«چرخش»(با هر اسمی: رژیم چنج، برجام 2، تغییر رفتار، براندازی و ...)کار ج.ا از چین و شوروی سخت تر است. چرا؟ چون آنها نه تنها به رقبای خود فرصت «سازمانیابی» ندادند، بلکه این امکان را در خود نیز نتوانستند پدید آورند. سرنوشت حزب جمهوری اسلامی پیش روی ماست.

11-درنامه انحلال حزب ج.ا آمده است:«احساس می‌شود که وجود حزب، دیگر آن منافع و فواید آغاز کار را نداشته، و بلعکس، ممکن است تحزب در شرایط کنونی بهانه‌ای برای ایجاد اختلاف و دودستگی و موجب خدشه در وحدت و انسجام ملت گردد».
آیا با انحلال حزب به «وحدت و انسجام» رسیدند؟ پاسخ واضح است:نه!

12-تجربه شکست حزب جمهوری اسلامی نشان میدهد که جمهوری اسلامی اگرچه توانست «نهاد قدرت» بسازد، اما نتوانست «بدنه قدرت» بسازد که همچون چین و شوروی در لحظه «پوست اندازی» پا به میدان بگذارند و «حرف آخر» را بزند و نگذارد کار به پرسش از «چه کسی؟» برسد.

13-فراموش نکنید: چین گذار به «سرمایه داری دولتی» را توسط «حزب کمونیست خلق» و شوروی گذار به «کلپتوکراسی» را توسط دبیرکل حزب کمونیست اتحادجماهیر انجام داد.

14-اینروزها به احتمال زیاد در سطوح بالای ج.ا «خلاء تاریخی» حزبی(همان سازمان سیاسی متکی بر بدنه اجتماعی) که بتواند بار گذار اجتناب ناپذیر را بر دوش بکشد شدیدا احساس میشود و البته تک تک «پاترون»های این بازی را از این حیث که میتوانند فاتح نهایی این قمار باشند، دچار بیم و امید میکند.

15-چین با ضربه‌گیر حزب،جامعه رابا یک سرکوب در«تیان آن من» آماده پذیرش«دوران جدید»کرد و گذارش از حیث«ارامش»با هیچکجا قابل قیاس نیست.شوروی نیز 30سال تنزل جایگاه ابرقدرتی را با ضربه‌گیر حزب به جان خرید،تا هم اکنون مجددا به قدرت سطح اول دنیا اما برحسب ساختار سرمایه‌سالار بازگردد.

16-نکته دیگری که در اینجا واجد اهمیت است، «قدمت» قدرت‌هاست. چین، روسیه و البته ایران از حیث «قدمت» قدرت و سابقه امپراطوری و تمدنی با کره شمالی و ونزوئلا و کشورهایی که عمر تشکیل آنها به 150 سال هم نمیرسد خیلی فرق دارند.

17-در کره شمالی،برای گذار کافیست«fat boy crazy»بجای همه با ترامپ عکس یادگاری بگیرد،در ونزوئلا،چموش بازی مادورو،گوآیدو را درخیابان رئیس دولت میکند وکشور دروضعیت دو دولتی آچمز و فشل میشود،درچین و روسیه اما قدمت تاریخی ازحیث امپراطوری،به کمک«ساختار»(حزب)می‌آید و گذار را تسهیل میکند.

18-ایران به میانجی کهن بودن تمدنی(درقیاس با خرده ریزهایی مثل ونزوئلا و کره)نه امکان تصمیم لحظه‌ای«Fat Boy Crazy»را دارد و نه تن به وضعیت ونزوئلایی(دو دولتی)میدهد(ضعیت دو دولتی ما یعنی بختیار-بازگان10روز بود). اما آیا این برای«گذار»ی که بنظر میرسد در ج.ا ضرورت آن قطعیست،کافیست؟

19-آیا در کنار کهن بودن ایران در مفهوم تمدنی، ج.ا میتواند بدون«ساختار متکی به بدنه»و نه«نهادهای قانونی قدرت» این گذار را مدیریت کند؟ بعبارت دیگر آیا چهارتا نوکراواتی و منوتو و شیاد پولکی و عروسک-کارشناس برای این پیچ تاریخی کافیست؟ این سوالیست که جوابش را آینده به ما خواهد داد.

20-مخلص کلام،ذهنم درگیر این پرسش است:
آیا «چرخش» در فقدان «ساختار متکی به بدنه»(نه نهادهای قدرت: مجمع تشخیص، شورای نگهبان، دولت،و ...) و تنها به میانجی «رسانه و مزدور» کافیست؟

21-این پرسش زمانی در ذهنم شکل گرفت که دیدم برجام ظرف یک ربع و با چهارتا گریه زارعی و رسایی تصویب شد، اما FATF که در برابر آن هیچ است (همان نفت در برابر غذاست) اکنون 6 ماه است کل نهادهای قدرت را آچمز کرده است. نهادهای قدرتی که به یک «حزب» وصل نیستند و هرکس قلمرو خود را دارد.

22-بماند که واگذاری تصمیمگیری بر دوش مجمع تشخیص، پیامها و نشانه‌های زیادی برای بینندگان پیچش مو در خود دارد که بگذریم.