Thread by @hermes_ir

چرا با وجود سعدی وحافظ شیراز را سیل برد؟
#رشتو
۱.شیراز از دیرباز شهر سیل خیزی بوده و این درشعر شعرای بزرگش بازتاب بسیاری داشته.حتی سعدی از سیل نوروزی گفته:

نوروز که #سیل در کمر می‌گردد
سنگ از سر کوهسار در می‌گردد
از چشمهٔ چشم ما برفت اینهمه #سیل
گویی که دل تو سخت‌تر می‌گردد

۲.یا #سعدی_جان جای دیگری می گوید:

علاج واقعه پیش از وقوع باید کرد
دریغ سود ندارد چو رفت کار از دست
به روزگار سلامت سلاح جنگ بساز
وگرنه #سیل چو بگرفت، سد نشاید بست

ابیاتی از این دست نشان می دهد چطور شعر غنایی و تغزلی شعرای کلاسیک با طبیعت وزندگی روزمره پیوند داشته/

۳. یا #حافظ نیز اشارات زیادی به سیل دارد. مثلا :

در آن مقام که #سیل حوادث از چپ و راست
چنان رسد که امان از میان کران گیرد
چه غم بود به همه حال کوه ثابت را
که موجهای چنان قلزم گران گیرد

یا
ای دل ار #سیل فنا بنیاد هستی برکند
چون تو را نوح است کشتیبان ز طوفان غم مخور/

۴.ابیاتی از این دست در شعر شاعران شیرازی بسیار زیاد است.اما با این همه اولین اصل مکتب نوسازی(مدنیزاسیون) به عنوان پارادایم اصلی توسعه مد نظر آمریکایی ها در جهان سوم برای جهش اقتصادی،گسست و فاصله گیری از هر آنچه بوی سنت و فرهنگ بومی و محلی می دهد است. اصلاحات ارضی و اصل چهارترومن/

۵.آغازگاه برنامه ریزی توسعه ای بودند که در آن چاه های عمیق و موتور چاه ها جای #قنات ها را گرفتند و سدهای بتونی عظیم جای بندها و آب سازگان سنتی را ودر نهایت مدیریت سنتی منابع همساز با شرایط اقلیمی ایران را از بین بردند./

۶. موتورچاه ها شیره جان زمین را می مکیدند و آب فراوان می دادند و شرکت های کشت و صنعت در روستاهای بسیاری سر برآوردند و میوه های چهار فصل میهمان سفره های ایرانی شدند اما کمتر از ۵۰ سال بعد نشانه های بحران پدیدار شدند/

۷.عقل وعلم گرایی مساوی دور ریختن سنتها شد و نوعی از توسعه شهری و منطقه ای نمایشی سربرآورد که کمتر نسبتی با عقلانیت بومی و شرایط اقلیمی ایران داشت.توسعه، تسخیر و دستکاری سودجویانه طبیعت تفسیر و معماری بی بنیادی در شهرهای ایرانی پا گرفت که یکی از تبعات آن را در #سیل_شیراز دیدیم

۸. ادبیات کلاسیک چه غنایی و تغزلی یا حماسی سرشار از مفاهیم طبیعی بوده.حتی شعر نو نیز که در گسست از صورت و معنای ادبیات کلاسیک هویت یافت نیز در ابتدا این پیوند را حفظ کرد و مثلا شعرهای نیما و سهراب سرشاراز طبیعت گرایی بود ولی به مرور شعر فارسی نیز همساز با توسعه هویت زدایی شد/

۹.حتی حضرت فردوسی درباره #سیل_شیراز فرموده باشند:
«به جویی که یک‌بار بگذشت آب/نسازد خردمند از او جایِ خواب»
ولی توسعه مبتنی بر سنت زدایی بخش عمده ای از این دانش های ضمنی و خرد بومی را به مغاک نیستی کشاند و دانش های پوزیتیویستی یا انتقادی که گمان میشد جهانشمول است ترجمه شدند/