,
4 tweets,
1 min read
Read on Twitter
Verilen rakamların ne kadar doğru olduğunu bilmiyorum; bunlar, telgraftan başka kitle iletişim araçlarının olmadığı bir dönemde, esasen devlet otoritesinin bulunmadığı, yani iddiaların belgelenemediği bölgelerle ilgili. Ama sorun bu da değil zaten.
Kaç kişinin ölüp kaldığı, en son tartışılacak şey. Benim açımdan, önemli olan şu: İstiklal Savaşı, hangi açmazları ve çıkmazları yaşamış olursa olsun, emperyalizme karşı verildi. Böyleyken, ülke, savaştan sadece birkaç on yıl sonra tekrar emperyalizmin kuklası haline geldi.
Yani, İstiklal Savaşındaki önderliğin ilk temel ilkesi, kararsız da olsa anti-emperyalizm, daha 1940’lardan itibaren yerini tamamen işbirlikçiliğe bıraktı. İkinci temel ilke, burjuva aydınlanmacılığı ise, biçimsel varlığını daha uzun bir süre korumayı başardı.
Ta ki bitkisel hayata girdiği 12 Eylül’e kadar. Bu tarihten sonra bu biçimsel burjuva aydınlanmacılığının yerini yeni bir resmi devlet ideolojisi: “Türk-İslam sentezi” aldı. Oradan “şeriat, yani hukuk”a geçmemiz, artık sadece zaman işiydi. Geçtik.
