درهر خیابان شهر اسکلت‌های غول‌آسای فلزی و بتونی مجتمع‌های عظیم تجاری را می‌بینی که در حال ساخته شدن‌اند. هر روز،ده‌ها نمایشگاه عریض و طویل خودرو در مراسمی پر زرق‌وبرق افتتاح می‌شوند.
من پاسخ «چه خواهد شد؟» را از خلال آنها می‌جویم، نه بیانیه‌ها و مواضع نمایشی دولت‌ها.
#گذار
من پاسخ «چه خواهد شد؟» را از خلال آنها می‌جویم، نه بیانیه‌ها و مواضع نمایشی دولت‌ها.
#گذار
«برند»ها منتظرند، بانک‌ها و بنگاه‌ها و کمپانی‌های عظیم پشت در ایستاده‌اند، مقدمات و دفتر و دستکها در حال آماده‌سازی‌ست، مکان‌یابی‌ها در حال انجام است، کارگر ارزان هم به وفور داریم، سهم‌های سیاسی که تقسیم شد، درها گشوده خواهند شد.
در دوران «فشار حداکثری» چشم‌انداز هر خیابان شهر اینگونه‌ست:
یک مجتمع تجاری عظیمِ درحال ساخت،۲نمایشگاه خودروی سوپرلوکس با ویترین‌ها و پنجره‌های ۴۰متری که درچشم‌انداز داخلش چند شکم‌گمده ریشو دارند میخندند، ۱۰شعبه بانک و مشتی «جن‌زدهٔ» در حال عبور که اصطلاحا به آنها میگویند«مردم».
یک مجتمع تجاری عظیمِ درحال ساخت،۲نمایشگاه خودروی سوپرلوکس با ویترین‌ها و پنجره‌های ۴۰متری که درچشم‌انداز داخلش چند شکم‌گمده ریشو دارند میخندند، ۱۰شعبه بانک و مشتی «جن‌زدهٔ» در حال عبور که اصطلاحا به آنها میگویند«مردم».
«مردم» یک گوشه کز کرده‌اند؛ «آیندهٔ در تقدیر» کل تراکم محیط را فراگرفته است؛ هر متر مربع چند میلیارد سرمایهٔ مشکوک...
اینست روزگار در «زمان باقیمانده»!
اینست روزگار در «زمان باقیمانده»!
در پایین‌دست شهر اما رنگ و جلای مدرنیسم عقبماندگی کمتر است، تراکم «بدبخت‌ها» در آنجا بالاست، منظره‌اش را گرسنگی و تابلوی قرمز فلافلی فراگرفته است.
آنجا قبل از آمدن ترامپ هم تعریف جامعی از «فشار حداکثری» وجود داشت.
آنجا قبل از آمدن ترامپ هم تعریف جامعی از «فشار حداکثری» وجود داشت.
اینها می‌دانند «بلاخره چه خواهد شد؟»، نه ما. 
