Όταν έχεις μια αναπηρία ή κάποιο ελάττωμα περιμένουν συνήθως να σε δουν "μαζεμένο" πιο ευγενικό, κάπως τρομαγμένο, να μη βρίζεις, να ζητάς την αποδοχή. Δεν διανοείται ο Γιδογάμης ότι δεν ζητιανεύεις τον οίκτο του και τον έχεις χεσμένο, αυτόν και τον γαμημένο τον πολιτισμό του.
Το έχω παρατηρήσει πολλές φορές αυτό, τόσο στην πραγματική ζωή, όσο και στα σόσιαλ μίντια. Πιστεύουν ότι επειδή είσαι "διαφορετικός" ή επειδή κατά την άποψή τους σου λείπει κάτι, πρέπει εσύ να τους προσεγγίσεις και αυτοί να σε αποδεκτούν
Δεν περνάει από το σάπιο ελληνοψυχο , νεκρό από τις αηδίες που το ταΐζουν , μυαλό τους πως μπορεί ένας τέτοιος άνθρωπος να έχει καταφέρει να τους ξεπεράσει κατά πολύ ηθικά, εγκεφαλικά, ακόμα και σωματικά.
Και όταν το αντιλαμβάνονται οι μάσκες πέφτουν και έχεις μπροστά σου τον φασίστα Γιδογάμη που όλοι ξέρουμε και μαντεύουμε πως βρίσκεται πίσω απ' τη γλυκομίλητη γαμημένη "φατσούλα" που φοράνε όλοι οι δειλοί ναζί στη καθημερινότητά τους
Και γίνεσαι ο "πως μιλάς έτσι ρε κουτσέ/τυφλέ/πούστη/πουτάνα/κουφε/κουλέ/ανάπηρε/κτλ". Όταν σας τύχει κάτι τέτοιο παραμείνετε αυτό που φοβούνται όλοι οι πατριώτες. Παραμείνετε διαφορετικοί. Δεν το περιμένουν γιατί δε θα μπορούσαν να το κάνουν ποτέ, και γι' αυτό το τρέμουν.
