به کوله آماده کنار اتاق نگاه می‌کنم، شبیه آیینه دق است. به سفری که فعلن منتفی شده و به ۴۵ سالگی که حالا رسیده و قرار است یک سال بماند، به آخرین شب مهر که پشت میز و خط‌های بی هدفی که برای فرار از حس بد فلج شدن حس می‌کشیدم./۱
یک ماهی بود که به آمدنش فکر می‌کردم. وقتی دهه چهل زندگی آغاز می‌شود فرقی نمی‌کند چه عددی کنارش قرار می‌گیرد مهم این است که پا به میانسالی قرار است بگذاری حتی اگر آماده نباشی. اما نمی‌دانم چرا این یکی فرق داشت. چرایی‌اش را می‌دانستم؛ /۲
پنج‌سال پیش قرار گذاشته بودم که تا ۴۵ حداقل به سه هدفی که برای خودم گذاشته بودم برسم. اما آن قدر در این پنج‌سال بالا و پایین زندگی گذشت دیگر یادم نبود که هدف‌هایم چه بوده است. هیج‌چیز زندگی جای خودش نبود نه من که همه عمر دور یک دایره دویده بود و باز مسیرم روی همین دایره بود./۳
حس شکست خوردن را داشت. زندگی زورش از من بیشتر بوده و حالا که به عدد ۵ نزدیک شده بودم و هنوز آماده نبودم و دلم نمی‌خواست بیاید. شاید هم خسته بودم از ۹ ماه کار کردن و نوشتن. ۹ کار غرق شدن در میان اسناد و کتاب‌ها. /۴
فکر کردم فرار کنم بروم سمتی. سفر همیشه بهترین راه برای فرار است. می‌خواستم سه شنبه به جاده بزنم و تا یک هفته تلفن را خاموش کنم بگذارم آرام رد شود. صد بار مسیری که می‌خواستم بروم چک کرده بودم و همه بلیت‌ها و شهرها و هتل‌ها را انتخاب کرده بودم. /۵
اما درست سه روز مانده به این که همه چیز را تایید کنم هیچ کدام از کارهایی که انجام داده بودم پولشان تسویه نشده بود. آخرین اس‌ام اس بانک می‌گفت ته ته حساب به اندازه تا کریم‌خان رفتن هم نیست چه برسد به یک هفته سفر و … باید می‌ماندم و با ۴۵ رو به رو می‌شدم. /۶
۴۵ سالی که انگار هیچ گذشته بود بدون هیچ دستاوردی که خودم را راضی کند. باید با این واقعیت که بعد از این همه سال در نقطه صفر بودم رو به رو می‌شدم. ایستادن در نقطه صفر ایستادن در جایی است که نمی‌دانی کی و کجا تمام می‌شود و…/۷
دو روز گذشته با آروزهای عقیم و کوله‌ای که آیینه دق است و سفری که فعلن منتفی است.از آن عدد گذشتم با مهربانی دوستان و خانواده‌ام که تنهایم نگذاشتند. هنوز در همان دایره هستم چون سرنوشتم زندگی در سرزمینی است که مردمانش آینده ندارند و در روز مرگی زندگی می‌کنند./۸
