Thread by @nchokkan

இத்தனை ஆண்டுகளில் நான் ஒருபோதும் அலுவலகம் செல்ல அலுப்படைந்ததில்லை. வாரத்தில் எனக்கு மிகவும் பிடித்த நாள் திங்கட்கிழமைதான். அந்த அளவுக்கு அலுவலகப் பணியில் ஆர்வமுள்ளவன். |1

இப்போது, முதன்முறையாக அதில் சலிப்பு தோன்றத்தொடங்கியிருக்கிறது. அதற்குக் காரணம், வயதோ பணி அழுத்தமோ இல்லை, பெங்களூரின் புகழ்பெற்ற போக்குவரத்து நெரிசல்தான். |2

பேருந்து, கார் என எதை முயன்றாலும் ஒரு நாளைக்கு 3மணிநேரம் தெருவில் வீணாகிறது. அதில் பெருமளவு புத்தகம் படிப்பது, பாடல் கேட்பது என்று பயன்படுத்தினாலும், மதிப்புமிக்க நேரத்தை வீசி எறிகிறோம் என்ற எரிச்சலைத் தவிர்க்கமுடிவதில்லை. |3

போதாக்குறைக்கு, நான் அலுவலகம் செல்கிற வழியும் மிகக் கொடுமையானது. அங்கு சென்றுவருவோரில் பெரும்பாலானோர் என்னைப்போல் கணினிப்புலி வாலைப் பிடித்தவர்கள்தாம், அதே சலிப்புடன் அமர்ந்திருக்கிறவர்கள்தாம். |4

ஆகவே, சிறு வாய்ப்பு அமைந்தாலும் சக மனிதர்கள்மீது எரிச்சலுடன் பாய்வார்கள், விட்டால் கடித்துக் குதறிவிடவும் கூடும். ஒவ்வொருவருக்குள்ளும் இருக்கிற இயல்பான மென்மையை இந்தப் போக்குவரத்து நெரிசல் மொத்தமாக உறிஞ்சியெடுத்துவிடுகிறது. |5

இன்று மாலை, அலுவலகத்திலிருந்து வெளியில் வந்தபோது, அங்கு ஒரு தனியார் சிற்றுந்து நின்றுகொண்டிருந்தது. சட்டென்று ஏறி அமர்ந்துவிட்டேன்.

மாலை நேரப் போக்குவரத்து. சிற்றுந்தோ, பேருந்தோ, மெல்ல ஊர்ந்துதான் சென்றாகவேண்டும், உள்ளிருப்போர் பொறுமையாக அமர்ந்திருக்கத்தான் வேண்டும். |6

அடுத்தடுத்த நிறுத்தங்களில் சிலர் இறங்கினார்கள், சிலர் ஏறினார்கள், அவர்களை ஆர்வமில்லாமல் பார்த்துக்கொண்டிருந்தபோது, அந்த ஓட்டுநருடைய வித்தியாசமான பழக்கமொன்று என்னை ஈர்த்தது. |7

அவருடைய இடப்புறத்தில் மேலே ஒரு சிறு தொலைக்காட்சிப்பெட்டி இருந்தது. ஒவ்வொருமுறை யாராவது வண்டியில் ஏறும்போதும், அவர் அந்தத் தொலைக்காட்சிப்பெட்டியின் இடப்புறக் கீழ் மூலையைக் கையால் பிடித்துக்கொண்டார். |8

முதலில், இது எதேச்சையான ஒற்றுமை என்றுதான் நினைத்தேன். ஆனால், அடுத்த பல நிறுத்தங்களுக்குக் கூர்ந்து கவனித்தபோது, ஒவ்வொருமுறையும் அவருடைய கை அனிச்சையாக அங்கு செல்கிறது என்பதை உறுதிப்படுத்திக்கொண்டேன்.

எதற்காக அவர் அப்படிச் செய்யவேண்டும்? |9

அந்தச் சிற்றுந்தின் கதவு மிகச்சிறியது, உயரம் குறைவானது, ஆகவே, எல்லாரும் அதில் தலைகுனிந்துதான் ஏறவேண்டும். அப்படி ஏறுகிறவர்கள் வண்டிக்குள் நுழைந்ததும் சட்டென்று நிமிர்ந்துகொள்வார்கள். |10

அப்போது, அவர்களுடைய தலை அந்தத் தொலைக்காட்சிப்பெட்டியின் இடப்புறக் கீழ் மூலையில் இடிக்க வாய்ப்பிருக்கிறது. ஒருவேளை அப்படி இடித்தால் அவர்களுக்கு வலிக்கக்கூடாது என்பதற்காகதான் அவர் அங்கு கை வைத்துக்கொள்கிறார். |11

நான் பார்த்தவரை ஒருவர்கூட அந்தத் தொலைக்காட்சிப்பெட்டியில் (அதாவது, அவருடைய கையில்) இடித்துக்கொள்ளவில்லை. எல்லாரும் கவனமாகதான் ஏறினார்கள். ஆனாலும், அவர் அங்கு கை வைப்பதை நிறுத்தவில்லை. |12

இதற்குமுன் எப்போதோ, யாரோ இந்த வண்டியில் ஏறியபோது அங்கு இடித்துக்கொண்டு வலியில் துடித்திருக்கவேண்டும் என்று நினைத்துக்கொண்டேன். அந்த வலி இவர் மனத்தில் அழுத்தமாகப் பதிந்துவிட்டதால், அதன்பிறகு தன் வண்டியில் ஏறுகிற ஒவ்வொருவரையும் காக்க முனைகிறார் என்று தோன்றியது. |13

இது ஒரு பெரிய விஷயமா என்று நீங்கள் நினைக்கலாம். இந்தச் சாலையில் சிற்றுந்துகள், பேருந்துகள் என அனைத்திலும் முரட்டுத்தனமான ஓட்டுநர்கள், நடத்துநர்களைதான் இதுவரை கண்டுள்ளேன். ஒரு நாளைக்கு இருமுறை இங்கு சென்றுவருகிற நாங்களே எரிச்சலில் இருக்கிறோமென்றால், |14

நாள்முழுக்கப் பலமுறை முன்னும் பின்னுமாக இந்தச் சாலையை அளக்கிற அவர்கள் பேரெரிச்சலில் இருப்பது சரிதான் என்றுகூடத் தோன்றியிருக்கிறது. அந்தப் பின்னணியில் பார்க்கும்போது, இந்த ஓட்டுநருடைய எளிய அன்புச் செய்கைகூடப் பெரிய வியப்பையும் மகிழ்ச்சியையும் தந்தது. |15/15