۱ – عجایب شهری است اینجا! ترجیح می‌دهم گوشها و چشمهایم را انکار نمایم تا آن که شنیده‌ها و دیده‌هایم را باور کنم! کسانی روبرویم نشسته‌اند که هیچ جایگاهی در میان مردم ندارند و با گردن‌های افراشته و آرامشِ عرفای وارسته، می‌گویند رویه #جمعیت_امام_علی باید تغییر کند!
۲ – از چه نظر؟! نباید وقتی مردم خُرد می‌شوند، خُرده‌ای بگیرید و کلامی به نکوهش از نیامِ زبان برکشید. به عمق چشم‌هایشان نگاه می‌کنم و حیرت سراپایم را فرا می‌گیرد! کیستند اینان؟! کسی به من بگوید آیا این یک کمدی تراژیک نیست که در میانش گرفتار آمده‌ایم؟
۳ – چرا آن کس که باید پاسخ دهد، به پرسش نشسته؟ چرا رویه ما در #جمعیت_امام_علی باید تغییر کند؟ آیا مردم هر شب پیش از آن که سر بر بالین بگذارند، با دلی پردرد و جانی زخم‌خورده، آرزوی تغییر ما را دارند؟ آیا ماییم که اگر روالمان چنان باشد که تا کنون بوده، شیرازه ملتی از هم می‌پاشد؟
۴ – نامه‌ها و برگه‌های برگرفته از تهمت‌های رسانه‌ای که #دشمن_مردم است را ورق می‌زنند و ادعاهایی را تکرار می‌کنند که حتی در میان انگشت‌شمار خوانندگان این دروغ‌نامه نیز به تمامی باور نشده، و می‌گویند درباره‌اش توضیح بدهید، و البته آن لابلا از خدمات جمعیت هم تقدیر می‌کنند!
۵ - و این بدترین لحظه است! لحظه‌ای که این غرق‌شدگان در اوهام و بی‌خبران از رنج مردم، جایگاه خود را چنان رفیع می‌پندارند که تصور می‌کنند تقدیرشان از ما، موهبتی است ارزشمند که نیازمندیم از زبانشان بشنویم!
آیا قارون بر گنجینه خویش و فرعون بر اریکه خود، چنین اطمینان به نفسی داشتند؟
آیا قارون بر گنجینه خویش و فرعون بر اریکه خود، چنین اطمینان به نفسی داشتند؟
۶ – حالا احساس می‌کنم در این نشست، سخن بسیار شد، ولی بعضی از آن چه که حتما باید گفته می‌شد، بر زمین ماند.
در خاطرم نیامد بگویم آن کسی که باید تغییر رویه بدهد تو هستی و تو از همه بیشتر به رویه ناصواب خود واقفی؛ وگرنه آن را که حساب پاک است، از محاسبه چه باک است؟
در خاطرم نیامد بگویم آن کسی که باید تغییر رویه بدهد تو هستی و تو از همه بیشتر به رویه ناصواب خود واقفی؛ وگرنه آن را که حساب پاک است، از محاسبه چه باک است؟
۷ - تازه محاسبه کدام است؟! از چهار خط مطلب در انتقاد از خودت چنین برمی آشوبی و به تهدید می‌افتی که آدم خنده‌اش می‌گیرد و یاد خانه عنکبوت می‌افتد که به درستی سست‌ترینِ خانه‌هاست. از یک صفحه مطلب، چنان می‌لرزی که ژاپن هرگز در هیچ زلزله‌ای این قدر نلرزیده و اختیارش را از دست نداده!
۸ – آن کسی که باید تغییر کند و تغییر و به‌راه‌آمدنش و به سوی حق بازگشتنش، از محالات ممکنِ ذهنِ میلیونها هموطنمان شده، شمایید!
حال اگر هنوز تصمیمِ کبرایِ خود را نگرفته‌اید و در قصد انکارتان برقرارید، دستکم سر پایین بیندازید و بگویید ملت ما را عفو کند که نَفسِ ما بر ما چیره شده!
حال اگر هنوز تصمیمِ کبرایِ خود را نگرفته‌اید و در قصد انکارتان برقرارید، دستکم سر پایین بیندازید و بگویید ملت ما را عفو کند که نَفسِ ما بر ما چیره شده!
۹ – اگر در اندیشه حفظ آن چه دارید هستید، دستکم یاد بگیرید در بحران‌های پردرد این مملکت که حاصل دسترنج‌تان است، سر پایین انداختن و شرم را تمرین کنید و کمی هم سکوت کنید، نه آن که یک نهاد مدنی را به سکوت اجبار نمایید!
۱۰ - آن هم نهادی مستقل و متعلق به مردم که شکایتی از آن نیست و شکایات از شما، بی‌پایان است و اگر دریاها جوهر شود و درختان قلم، از نگارش یک روز مصائبی که گفتار و رفتار و اندیشه شما بر این مُلک وارد آورده، قاصر است.
۱۱ – اگر با خود می‌گوییم چشم بر این خطاهای بزرگِ مکررشان می‌بندیم، می‌بخشیم اما فراموش نمی‌کنیم، تا بتوانیم سرزمینمان را ذره ذره بسازیم، دیگر توقع نداریم سر بلند کنید، به چشمان ما زُل بزنید و بگویید شما باید تغییر رویه بدهید!
۱۲ – حالم خوش نیست، به خاطر تمام حرف‌های ناگفته...
و پرسشی که جا ماند:
چرا چرا چرا اینقدر اسیر توهمید؟
چرا فکر می‌کنید هنوز وجاهتی برایتان مانده که به شما حق بدهد نه تنها پاسخگوی عملکرد سراسر معیوب و مخربتان نباشید، بلکه انگشت اتهام سوی این و آن بگیرید؟
و پرسشی که جا ماند:
چرا چرا چرا اینقدر اسیر توهمید؟
چرا فکر می‌کنید هنوز وجاهتی برایتان مانده که به شما حق بدهد نه تنها پاسخگوی عملکرد سراسر معیوب و مخربتان نباشید، بلکه انگشت اتهام سوی این و آن بگیرید؟
۱۳ – نمی‌دانم این نمایش کمدی تراژیک تا کی ادامه خواهد داشت! اما مطمئنم ما عقب نمی‌کشیم. یعنی فضای جمع ما و جمعیت ما این‌طور نیست.
حالا که فکر می‌کنم، می‌بینم شاید هم واقعا لازم باشد تغییر رویه دهیم، البته نه آن تغییر رویه‌ای که این جماعت مدنظر داشتند!
«فَسَوْفَ يَعْلَمُونَ»!
حالا که فکر می‌کنم، می‌بینم شاید هم واقعا لازم باشد تغییر رویه دهیم، البته نه آن تغییر رویه‌ای که این جماعت مدنظر داشتند!
«فَسَوْفَ يَعْلَمُونَ»!
۱۴ – باید می‌گفتم ما هنوز چیزی نگفته‌ایم که این‌سان ترسیده‌اید!
تکانی به خودمان بدهیم، کوه‌هایِ دردِ رویِ شانه‌هایِ هزاران کودک که نفس‌به‌نفس کنارشان سوخته‌ایم، بر خمارِ ذهنتان آوار خواهد شد.
تکانی به خودمان بدهیم، کوه‌هایِ دردِ رویِ شانه‌هایِ هزاران کودک که نفس‌به‌نفس کنارشان سوخته‌ایم، بر خمارِ ذهنتان آوار خواهد شد.
۱۵ - آیا روایت نخواهیم کرد از آن کودکمان که در نشئگیِ شبانه پدر، به دست او به تنور نانوایی افکنده و تا استخوان، خاکستر شد؟ روایت خواهیم کرد!بیشتر و بیشتر!
ما فریاد می‌زنیم، نه برای سیاه‌وسفیدنمایی! ما فریاد می‌زنیم، چون کسی که در تنور می‌سوزد، خلافِ شما خوش‌خیالان، فریاد می‌زند!
ما فریاد می‌زنیم، نه برای سیاه‌وسفیدنمایی! ما فریاد می‌زنیم، چون کسی که در تنور می‌سوزد، خلافِ شما خوش‌خیالان، فریاد می‌زند!
