Annem, babam, ananem salgın görmüşlerdi. Benim tek gördüğüm/algıladığım salgın ise bit salgını oldu. Mahallede hatta "Bitli" diye parmakla gösterdiğimiz bir aile vardı.
Kızları vardı Nimet. Çok severdim onunla oynamayı ama ananem izin vermezdi. "Bit temize gelir" derdi. Sokağa oynamaya çıkarken başıma sıkı sıkı tülbent sarardık. "Bit uçar" korkusu vardı. Sosyal mesafemiz de o zamanlar üç-beş metreydi.
"Bitli" diye işaret ettikçe Nimet'le oynayasım gelirdi. Severdim kızı. Aşırı iyi seksek oynardı. Üzülürdüm. Bi akşam babam cıgarasını sararken sordum. "Baba bit uçar mı?" dedim. Baktı yüzüme, "uçamaz" dedi.
Ben bi ferahladım. Zaten ananemin beni korkutmak için yalan söylediğine iknayım. Evvelce de defalarca yaptı. Yalancı işte! Yattım uyudum. ertesi gün okuldan geldim. Çantayı attım eve sokağa çıktım.
Nimet'i çağırdım. Jeremiye'ye ( Jeremia Fransız Hastahanesi sonradan Vatan Hastanesi oldu) ip atlamaya deplasmana gittik. Civarın nadir asfalt dökülmüş sokağı, gerisi ya yokuş ya da arnavut kaldırımı..
Akşam üstü eve döndüm. Asayiş berkemal. Ananem sordu, böyle en gıcık tavrımla "Evet Nimet'le oynadım! Çünkü bit uçamaz taam mı!" dedim. Gece bi kaşıntıyla uyandım. Ensemde sanırsın kediler tepişiyor..Ama ne kaşıntı! Bak şu an bile aklımda..
Ben kaşınırken annem eve geldi, işten döndü. Sen hayırdır ne kaşınıyorsun filan derken ananem "Neden olacak? Nimet'le oynamış çünkü İsmet bit uçmaz demiş" diyerek bombayı bıraktı. Annemin gözünden alev çıktı bak alev! Ama babam evde odasında yatıyor^^
Bi kolumu çimdirdi, tıslayarak bi korkuttu ama dövemeyince babama yürüdü. O öfke bi yere akacak mutlaka.. Babam da kafa bi dünya uyumuş. "Bitlenmişse temizleriz nedir yani Maruşka" boyutunda takılıyor. Annem için çıldırtıcı bi rahatlık sergiliyor..
Neyse.. Annem hemen leğene gaz koydu. Fildişi tarak keten kılıfından çıktı. Benim saçlarım kuyruk sokumuma uzanıyor. Af buyur at kuyruğu gibi saplıklı ve hayvani derecede kalın telli saçlarım var.
Yatırdı kucağına, önce kafa derimi bi analiz etti. Bit yok ama sirke var. Gece üç filan saat. Saç telinden sirkeyi tek tek ayırıp, tırnağının arasında çıtlatıp sonra su dolu bir kaseye bırakıyor. İnce işçilik!
Yeterince elle temizlediğine ikna olunca bu sefer gaza bandırdığı fildişi tarakla saçlarımı taramaya başladı. Kökünden kopsa razıyım zira sabah babam evden gidince yiyeceğim dayağı düşünüyorum. Bi yandan da babama kızgınım çünkü sordum! Bit uçar mı dedim, uçamaz dedi.
Sabah oldu. Babam işe gitti. Annem uyuyor. Uğur geldi kapıya, okula götürecek beni. O zaman henüz okula mevcutlu gidiyorum. Okula gitmeyeceğim bildirildi. Ben kaşınmamaya çalışıyorum ki gündem tazelenmesin. Matine de yok. düz gün. Akşam altıya kadar annem kesin evde..
Dayağa razıyım ama babama da çok kırgınım. Annem uyanınca "sen neden laf dinlemiyorsun, derdin ne?" temalı bi dayak yedim ama hafif geçti. Buna da şükür.
Gazlama seansı üç posta gün içinde. Sokak yok. Nurten Teyze, Katina ve annem hemen bi olağanüstü kahve toplantısı düzenlediler. Ne olacak bu ailenin hali, temalı.. Nimet, mahalledeki ahşap bir Vakıp evini işgal etmiş beş çocuklu bir ailenin üçüncüsü.
İşgal dedim zira kiralamamışlar, metruk evin kapısını kırıp sığınmışlardı. Ev, bahçeli ve üç katlıydı ama sadece iki katı kullanılabiliyordu. Damı göçük olduğu için üçüncü kat kullanılmıyordu.
Babaları alkolik, anneleri nadiren gelirdi. En büyükleri Fikret, ondan sonraki Nuran Abla da evin annesi.. Nimet benden iki yaş büyük, iki tane de henüz ayaklanmış sabi var ortalıkta. Bizimkiler ellerine para verse babaları alıyormuş. Çok çaresizler. Bizimkiler yani..
Akşam elbette oldu. Ne zaman olmamış ki? Gazdan mütevellit bi de baş ağrısı oturdu üstüme. Annem işe gitti. Ananem sofra kurdu. İştahım hiç yok ama yemek zorundayım çünkü zaten nanemollayım ananemin dediğine göre..
Babam eve geldi. Ben pozisyon aldım, surat beş karış. Küsüm sözde kendisine lakin o da başımda tülbent var diye dalga peşinde.. "Nooldu kız Nezahat!" diye lafa başladı, ben gözyaşlarımı saldım.
O zamanlar başına oyalı tülbent takıp sahneye çıkan bir türkücü hanım var; pek sükse yapıyor. İsmet de onu kullanıp benle maytap geçiyor. Hiç türkü sevmez, hâzâ İstanbul çocuğu olmanın getirdiği kibirden kaynaklı olsa gerek "çoban mıyım ben?!" derdi.
Ağladım ağladım, kimse susturmadı. Baktım teselli eden yok sustum. Sildim burnumu tülbentin ucuna, dedim, "uçamaz dedin ama senin yüzünden bitlendim. Ananem de allah için tam destek. Yediğim dayak hariç tekmil veriyor babama; başı ağrıdı da, yemek yemedi de, öyle de böyle de..
Ben sustum. derdimi anlatamadan.. Matilda sular seller gibi akıyor. Veryansın! İsmet'in otorite tanımaz tuhaf terbiye biçiminden girip, benim isyankarlığımdan çıkıyor.. Kız çocuğudur, büyüdü. Biraz babasından korkmalı diyor. Kaldı ki babamdan köpek gibi korkuyorum o ayrı..
Dayağı beş öğün annemden yiyorum öldüresiye, ama babamdan hayvan gibi korkuyorum; kimse inanmak istemede de ödüm kopuyor.. Fiskesini yemedim ama biliyorum ki bir tokatını yersem kalbim asla iflah olmayacak.
Hoş, korkunun ecele faydası var mı? Yok. Bi zaman sonra o çok korktuğum tokatı da yedim İsmet'ten.. Yıllarca gözüm dolarak anlattım. Acısı hiç geçmedi. Annemin dayaklarının acısını bile bastırdı o tek tokat. Neyse..
Babam dinledi, bi yandan cıgarasını sardı. Yaktı, derin bi nefes aldı, "Haklısın Matilda, özür dilerim hata bende.." dedi. Ananem ferahladı, minderini aldı kapıya çıktı. Akşam kahvesi içecek. Babam bana döndü, baktı, baktı. Ben de okkalı bir özür bekliyorum neticede.
Oturmadım. Gururlu bir ses tonuyla, "İyiyim böyle" dedim. "Uzatma özürünü dile de gideyim, çok işim var" havasındayım. Baktı bana. Bi göz göze gelmeniz lazımdı İsmet'le, anlamanız için o anı. Deli bir sakinlikte, uzun uzun bakar, 10 yaşında bi çocuğun sabırsızlığına..
Meğer sende yeni bir dönem başlamış da haberimiz olmamış dedi.. Baktım tabii bön bön. "Entrika çağına girmişsin, kutlarım" dedi. Haydaaa!
"Aşk'olsun! Ne entrikası çok teessüf ederim" diyemedim, takdir edersiniz ki.. Dondum kaldım. Baktım, pis bi bıyık altı gülüş var yüzünde, "Otur otur, işimiz uzun" dedi. Çöktüm iskemleye bu sefer yılkı atı gibi toynağım düştü.
"Ders bir, unutma entrika çıplak elle yapılmaz. Fena halde yanarsın" dedi. "Bak, hem bitlendin, hem de azarı yedin Maruşka'dan. Matilda da örfi idare talep etti. Üstelik leş gibi gaz kokuyorsun. Döktüğün yaşlar da cabası" dedi.
"Nimet'le oynamak istiyorum ama bitli diye Matilda izin vermiyor" deseydin bunların hiç biri olmazdı. Nimet'le de paşa gibi oynardın" dedi. "Ama sen ne yaptın? Vur-kaç yaparak bana oyun kurdun" dedi. Ulan işe bak! Haklı davamda haksız düştüm mü sana iki dakkada!
"Entrikanın bedelini ağır ödediğin için sana küsmeyeceğim. İlk dersi benden aldın artık gerisi Maruşka'dan. Malum, kendisi entrikanın ordinaryusudur, yetmiş iki buçuk millet toplaşsak eline su dökemeyiz" dedi, merakla infazımı bekleyen ananemin de gözünün içine baka baka..
Beni sorarsanız, istemsizce giriş yaptığım "Entrika Çağ"ından, saçlarımı kaybederek çıktım. Annem birkaç sabah sonra bakımı hayli zor diye, Gonk Pasajı'nda mukim Kuaför Halit Bey'e götürüp, saçlarımı kulak hizasında kestirdi.
Bitin uçmadığı da, zıplamadığı da doğruydu üstelik. Babama anlatınca bitin bende konaklaması için gerekli şartları oluşturduğumu anladık. İp atlarken saç tokamı vermiştim Nimet'e, eve dönerken de geri alıp kendi saçıma takmıştım^^
Hoş, o hafta okulda da bit salgını başladı. Ben bitlenmedim bir daha, sirkelenmedim de.. Annem, ömrü boyunca ne zaman bu hikaye gündeme gelse "Yok ayol, sen bitlenmedin birkaç tane sirke sadece" diyerek salgının gurur kırıcı tarafını hafifletmeye çalışırdı. Nur içinde yatsın..
