Ο λόγος που ο «μαρξιστικός» λόγος γίνεται όλο πιο ακραίος και όλο και πιο αντικοινωνικός ειναι απλος. Για ότι δικαιώματα ξεκίνησε να παλεύει, με το δίκιο της, η «μαρξιστική αριστερά» πριν 100 χρόνια,έχει απαντήσει και τα έχει κάνει καθημερινότητα ο καπιταλισμός και η δημοκρατία.
Ζούμε στην πιο ελεύθερη κοινωνία της ιστοριας με το χαμηλότερο ποσοστό φτώχειας στην ιστορία.Καθώς οι ουτοπίες για τις οποίες πάλευε ο μαρξιστής,γίνονται πράξη σε ένα καπιταλιστικό σύστημα,για να δικαιολογήσει την ύπαρξή του ψάχνει νέες ουτοπίες εκτος κοινωνικής πραγματικότητας->
Εφευρίσκει μεταμαρξιστικους φαντασιακούς αγώνες και παλευει για ανυπαρκτα δικαιωματα που εφευρίσκει κάθε εβδομάδα. Οι Δονκιχωτικοι φαντασιακοί αγωνες τον απομακρύνουν από την επαφή του με το περιβάλλον και την κοινωνία ->
Του δημιουργούν απογοήτευση εκνευρισμό και οργή και όταν κάποιος υποδείξει αυτό το γεγονός, χαρακτηρίζεται ως φασίστας με τον κλασσικό διαλεκτικό μανιχαιστικό τρόπο ->
Πρόκειται για έναν δεινόσαυρο που εθελοτυφλεί, που αρνείται να προσαρμοστει και να προσφερει στο συνολο. Που αναπόφευκτα αργοπεθαίνει κοιτώντας τον πλανήτη να αλλάζει και βρυχάται ολο και πιο δυνατά. Ολο και πιο αλλοπρόσαλλα.
Θετει στον εαυτο του στο απολυτο περιθωριο και απορει πως η κοινωνια που προχωράει μπροστά είναι τόσο "αδυσώπητη" που δε δινει σημασία στον δικο του Δονκιχωτισμο, που δεν αφορά κανέναν.
Καθημερινές σκέψεις καραντίνας.
