Thread
Σκεπτομουν πως ειναι δυνατόν μορφωμένοι ανθρωποι να έχουν πλήρη άρνηση των γεγονότων.Και γιατί οι ανω των 50 σε Ρωσία και οι αριστεροι συμπαθούντες στην Ευρωπη δυσκολεύονται τοσο πολύ να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα.Και η απάντηση βρισκεται στην ιστορια της ΕΣΣΔ 1/11 Η ιδεολογία του κομμουνισμου την περιοδο του μεσοπολέμου, αντικειμενικά ήταν η μόνη "ανθρώπινη" διεξοδος για τον σκεπτομενο ανθρωπο. Η επιλογη, βασει των καθεστωτων της εποχης, ηταν φασισμός ή κομμουνισμος. Καταπίεση ή ο "νεος σοβιετικος ανθρωπος της αταξικης κοινωνιας" 2/11

Εδώ αξίζει τον κόπο να παραθέσουμε μερικά πράγματα που είχε γράψει η Οριάνα Φαλάτσι πριν 20 χρόνια και όλοι της επιτέθηκαν. Και μην ακούσω από τίποτα post millenials ότι ήταν "φασίστας" έκτος αν έχουν φάει και αυτοί 3 σφαίρες από τη Μεξικάνικη αστυνομία στη σφαγή του Tlatelolco "Ιn life and in history there are times when it is not allowed to be afraid. Times when it’s immoral and not a civil act to be afraid. Those who avoid truth because of weakness or a lack of courage or the habit of fence sitting, it seems to me, are masochists."

Η μεγαλύτερη κατάρα του σοσιαλισμού είναι η καταστροφη της δομημενης σκεψης και το whataboutism. Οι συντροφοι μετα τοσα χρόνια πλυσης εγκεφαλου δεν εχουν μαθει να συνθετουν και να εκφραζουν σκεψη. Εχουν μαθει να απαντουν στα επιχειρηματα με συναισθήματα ή με "ναι αλλα οι μαυροι" Σε αυτες τις περιπτώσεις δεν μπορεις να κανεις κάτι. Εχουν βιδωμένο στο μυαλό τους ενα δόγμα και οτι αδιαμφισβήτητο γεγονος υπαρχει που το καταρρίπτει, διαλεκτικα γίνεται "φασιστικο" "ρατσιστικο" "ενοχλητικο" "ψευτικο". Δεν υπαρχει αντιλογος, αλλα χαρακτηρισμός.

Η Ελλαδα ειναι από τις ελάχιστες χώρες που κατα τον Β´ΠΠ πολέμησε τον Άξονα ακατάπαυστα (απο τους πρωτους νεκρους του εμπορικου ναυτικου το 1939 - πριν καν μπει επισημα στον πολεμο- μεχρι τη συντριβή των Ναζί το 1945) σε Ατλαντικο, Ελλαδα, Β.Αφρική, Ιταλια Νορμανδία,μέχρι Ινδικό. Η ημερα της νικης που γιορταζεται σε όλο τον κόσμο, στη χώρα μας θα επρεπε να γιορτάζεται με ακόμα μεγαλύτερη μεγαλοπρέπεια. Αντιθετως, περνά σαν να μην υπάρχει, σαν η υπερτατη θυσία εκατοντάδων χιλιαδων να μην ειναι αξια λόγου ή αναφοράς. Ειλικρινά, ποτε δεν καταλαβα γιατί.

Ο λόγος που ο «μαρξιστικός» λόγος γίνεται όλο πιο ακραίος και όλο και πιο αντικοινωνικός ειναι απλος. Για ότι δικαιώματα ξεκίνησε να παλεύει, με το δίκιο της, η «μαρξιστική αριστερά» πριν 100 χρόνια,έχει απαντήσει και τα έχει κάνει καθημερινότητα ο καπιταλισμός και η δημοκρατία. Ζούμε στην πιο ελεύθερη κοινωνία της ιστοριας με το χαμηλότερο ποσοστό φτώχειας στην ιστορία.Καθώς οι ουτοπίες για τις οποίες πάλευε ο μαρξιστής,γίνονται πράξη σε ένα καπιταλιστικό σύστημα,για να δικαιολογήσει την ύπαρξή του ψάχνει νέες ουτοπίες εκτος κοινωνικής πραγματικότητας->

Το Δοτό Παιδί.
Μια ιστορία επιστημονικής φαντασίας:
Πριν καμμιά 30 χρόνια ενα καλομαθημένο παιδάκι από μια μικροαστική οικογένεια που έκανε τα λεφτά της επι Χούντας, βρέθηκε να κάνει φιγούρα την εποχή των καταλήψεων όπως άπειροι άλλοι γόνοι της εποχής που θριάμβευε ο χαβαλές. Οι οικογενειακοί φίλοι,εργολάβοι και αυτοί,είχαν ανελιχθεί αρκετά στα πόστα της αριστεράς και όπως πάντα φρόντιζαν να προωθήσουν τα «δικα τους» παιδιά. Το πρόβλημα ήταν ότι εκτός της φιγουρατζίδικης «αγωνιστικότητας» ο χαβαλεδιάρης νεαρός ήταν λίγο ελαφρύς. Κοινώς δεν τα έπαιρνε.