1)از مرحوم حجازی تا ریش برانکو و بخشش کی روش؛
علاقه وصف ناپذیر به باور کردن اخبار خیالی، کیفیت و استاندارد تولید رسانه ای را کاهش داده است. تا روزی که نپذیریم این عرضه و تقاضا رابطه ای مستقیم دارند و نقش خودمان را نادیده بگیریم، این فضا روز به روز بدتر هم خواهد شد.
علاقه وصف ناپذیر به باور کردن اخبار خیالی، کیفیت و استاندارد تولید رسانه ای را کاهش داده است. تا روزی که نپذیریم این عرضه و تقاضا رابطه ای مستقیم دارند و نقش خودمان را نادیده بگیریم، این فضا روز به روز بدتر هم خواهد شد.
2)نیل داگنال و کن درینک واتر، دو مدرس دانشگاه منچستر در توصیف پدیده اسطوره سازی نوشته اند: از نظر روانشناختی، افسانه سازی راهی برای درک جهان مطابق بینش مورد علاقه است. بشر علاقمند به باور افسانه ها ولو علیرغم تردید در مورد صحت شان است و اینگونه احساس امنیت و قدرت می کند.
3)همزمان شدن خبر (شایعه) بخشش دستمزد کی روش با سالگرد مرحوم حجازی، فضای توئیتر فارسی را تبدیل به قهوه خانه (محل روایت داستان های اسطوره ای) کرده است. تمجیدهای تند، غیرقابل باور، خیالی و طبیعتا در پاسخ انتقادات توام با تمسخر و توهین.
4)بی تردید اگر از خود مرحوم حجازی، برانکو و کارلوس کی روش هم سوال کنیم قطعا قبول دارند اشتباهاتی کرده اند. شاید کی روش بپذیرد درگیری با تمام مربی های پرسپولیس و استقلال، مصاحبه بعد از جام 2018 در مورد برانکو با میثاقی، عدم تماشای بازی های لیگ و .... غلط بوده باشد.
5)برانکو نیز قبول خواهد کرد سیرک توصیف کردن لیگ، خرید بازیکنان خارجی معمولی، درگیری با کی روش و ... می توانست متفاوت از این پیش برود. در مورد استراماچونی نیز روال متفاوت نبود؛ تاکید بیش از حد به مکالمه با کودک نابینا.
6)از حجازی نوشتن ترسناک است، اما شاید او نیز می پذیرفت حاشیه سازی مکرر برای استقلال قلعه نویی، استفاده از فرزندی که فقط پنالتی‌زن خوبی بود در ترکیب (مصداق مغایرت با شایسته سالاری)کار کردن با مدیران دولتی هر جا به سود بود (مصداقش فتح الله زاده)و .... نقاط تاریک کارنامه ایشان است.
7)البته تردیدی نیست ناصر حجازی یکی از بهترین دروازه بان های تاریخ آسیا بود و رفتاری فراتر از دیگر ستاره ها داشت، کی روش بهترین نتایج تاریخ ایران در جام جهانی را گرفت و برانکو بهترین نتایج یک تیم ایرانی در تاریخ لیگ قهرمانان.
8)بیایید برخی افسانه های سال های اخیر را مرور کنید؛ برداشتن 4 گل قرمز از روی میز کنفرانس توسط برانکو بعد از دربی 2-4 به احترام استقلالی ها، کمک کی روش به خیریه ها و شایعاتی افسانه ای از این دست که متاسفانه به کرات خریدار دارد و دست به دست می شود.
9)هر جا تبدیل به منتقد می شویم به سرعت در نقش خودمان را فراموش می کنیم. بارها در توئیتر خوانده ام رسانه های ایرانی منفعل هستند و تنها به اخبار زرد و کلیک خور می پردازند. بخش زیادی از آن را قبول دارم، اما نقش خودمان را خیلی راحت در ساخت این روند فراموش کرده ایم.
10)اینکه گروهی از افراد رسانه ای در این میان به این اخبار پر و بال دهند، در فضای رقابت قابل درک است. راه حلی برای جبران کاستی ها و عقب افتادن ها، اینگونه خودمان را در لشکر حق و رقیب را در جایگاه باطل نشان دهیم و کسب محبوبیتی پوشالی کنیم. اما وظیفه مخاطب راستی آزمایی است.
11)یک مثال ساده؛ مهدی رستم پور اخیرا به افشای اینفلوئنسرهای اینستاگرامی پرداخت، چند نفرمان صحت اطلاعات او را سنجیدیم؟ چقدر بازتاب داشت؟ بیشتر ترجیح ندادیم اخباری مانند شایعه کی روش یا ریش گذاشتن برانکو به نشانه تحمل دشواری های زمانه را دنبال کنیم؟
12)هستند آدم هایی که از مقالات روز دنیا در مورد تاکتیک و آنالیز و این دست می نویسند، چقدر طرفدار دارند؟ مقایسه اش کنیم با کانال فلان نیوز که کارش انتشار عکس از زندگی خصوصی بازیکنان است، مقایسه تعداد اعضا گویای همه چیز نیست؟
13)میل بی حد به اسطوره سازی فقط یک نتیجه دارد؛ دیکتاتوری. این روند می تواند در راس یک نظام، کادر فنی یک تیم ملی یا باشگاهی یا حتی یک کسب و کار کوچک رخ دهد/ پایان
