Ακολουθεί θρεντ περί ακτιβισμού: Χθες πέθανε ο Λάρι Κρέιμερ, ένας από τους ανθρώπους που αφιέρωσαν τη ζωή τους στον αγώνα κατά του AIDS και των διακρίσεων.
Τον Κρέιμερ έτυχε να τον γνωρίζω (όχι προσωπικά), λόγω εμπλοκής μου με την ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα στα νιάτα μου. Ο Κρέιμερ ήταν πραγματικός τιτάνας στον αγώνα για ευαισθητοποίηση για το AIDS, όμως πολύς κόσμος αγνοούσε και συνεχίζει να τον αγνοεί.
Κατά την ταπεινή μου άποψη, πολύς κόσμος συνειδητοποίησε τι είναι το AIDS και πόσο επικίνδυνο είναι όταν αποκαλύφθηκε ότι φορέας του HIV ήταν ο Μάτζικ Τζόνσον, ένας άνθρωπος που σαφώς δεν είχε κάποιον ακτιβισμό για την πανδημία.
Με αυτό θέλω να πω ότι πολλές φορές όταν ένας δημοφιλής και ευρέως αποδεκτός άνθρωπος κάνει μια παρέμβαση για ένα θέμα, ο αντίκτυπός της ίσως είναι πολύ ευρύτερος απ' όσο ο διαρκής αγώνας ανθρώπων ταγμένων σε αυτό το ζήτημα.
Σε καμία περίπτωση η παρέμβαση ενός σελέμπριτι για ένα σημαντικό κοινωνικό/πολιτικό/ταυτοτικό ζήτημα δεν μειώνει την αξία των προσπαθειών των ακτιβιστών, των ανθρώπων που είναι διαρκώς ταγμένοι σε αυτό. Απλώς το κάνει πιο ορατό σε περισσότερο κόσμο.
Ναι, προφανώς ο Λεμπρόν δεν είναι ο σούπερ ακτιβιστής, όμως η παρέμβασή του για τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ είναι σημαντική γιατί την κάνει πιο ορατή σε κόσμο που ίσως δεν νοιάζεται να την μάθει αλλιώς.
Να πούμε ότι την κάνει εκ του ασφαλούς, ενώ ο Κέπερνικ, ας πούμε, θυσίασε την καριέρα του; Να το πούμε. Και; Θα μπορούσε να μην την κάνει και κανείς δεν θα του έλεγε τίποτα. Κανείς δεν λέει τίποτα σε εκατοντάδες Αφροαμερικανούς αθλητές που μένουν σιωπηλοί.
Τι θέλω να πω; Ότι στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε, κινήσεις σαν του Λεμπρόν έχουν πολλαπλασιαστική αξία, έστω κι αν γίνονται υπό πιο προστατευμένες συνθήκες, έστω κι αν δεν βάζει το κεφάλι του στον τορβά.
Γιατί κάνουν πιο ορατά τα προβλήματα σε περισσότερο κόσμο. Ας δεχθούμε κάποια στιγμή την αξία τους και ας μην απαιτούμε όλοι να γίνουν Λάρι Κρέιμερ. Δεν μπορούν, δεν θέλουν.
