Draadje over corona, voor de twijfelaars. Ik kom al het hele jaar heel vaak in het ziekenhuis, momenteel vaak meerdere keren per dag, maar ik ben er sowieso iedere week geweest.
Er is iets heel erg ernstigs aan de hand. Echt waar.
Hoe ernstig is moeilijk te begrijpen. Voor iedereen, ook de doktoren en verpleegsters in het ziekenhuis.
Kort door de bocht is er gewoon nog steeds niet voldoende bekend om een echte duidelijke grens te trekken bij wat kan en wat niet kan.
Als ‘alles kan’ loopt het uit de hand, dat hebben we eerder dit jaar gezien. Dan moet daarna ook ‘alles dicht’. Dat wil niemand.
En dus moeten we voorzichtig blijven tot we meer weten.
Tis een pittige week met heel veel zorgen geweest. Sharon is erg benauwd en vermoeid, en slaapt zowat de hele dag. Ze had het zelf ook al even laten weten, bellen gaat simpelweg niet en appen is ook al een flinke opgave.
Voor haar kennissen die mij niet persoonlijk kennen; mijn telefoonnummer is hetzelfde als dat van Sharon maar dan met een 0 op het einde ipv een 7. Bel of app me gerust (als ik niet oppak bel ik terug).
Ook bezoek beperken we voorlopig tot het absoluut minimale. Ga dus niet op eigen houtje op bezoek aub.
Toch is er ook een positieve noot; ze is er nog. Ze heeft weinig pijn en ze wordt goed verzorgd.
Vandaag 13 jaar op Twitter. Het medium waar ik het meest van hou en tegelijk het meest haat. Ik haat de anonimiteit. Het gemak waarmee getrolld en getriggerd kan worden. Hoe makkelijk mensen (ook ik) happen.
Echte mensen vind ik gaaf. Hun meningen en visies accepteer ik. Ook als ik het er niet mee eens ben. Dat heb ik altijd gedaan en hoop ik altijd te blijven doen.
Door de jaren heen ben ik verschillende keren van standpunt veranderd doordat ik luister naar andere geluiden. Ik ben een Brabander uit een boerendorp, opgegroeid en opgevoed met de ouderwetse Katholieke moraal. Ik was als klein kind (net als opa) best wel into geloof.