کلید نجات ایران در دوگانه‌ی ارتجاع و تجدده. پهلوی‌ها در تاریخ ایران حامی و حامل تجدد بوده‌ن. اگر به کارنامه‌شون بنگریم اونها «سوسیالیست‌ترین و فمینیست‌ترین» (!!) حاکمینی هستن که این سرزمین به خودش دیده. از اصلاحات ارضی تا کشف حجاب هیچ‌یک سیاست‌های راستگرا/محافظه‌کارانه‌ای نبودن. 
براندازی، گرایش به پادشاهی مشروطه‌ی پارلمانی و تمایل به @PahlaviReza برای گذار به پسا جا یک موضع اختصاصاً راستگرایانه نیست. گروه‌های اجتماعی مترقی و تجددخواه و غیرمحافظه‌کار/سنتی بسیاری در جامعه‌ی ایران روزبروز بیشتر فرصت گشایش و تغییر رو در ایستادن پشت پهلوی و مشروطه میبینن.
گروه‌ها و اقشاری که فمینیستن، ضدتبعیضن، دغدغه‌ی عدالت اجتماعی دارن، مخالف تعریف حداقلی از تمامیت ارضی و ناسیونالیسم و در نتیجه سرکوب اقوام هستند. مثلاً جامعه‌ی جوان و تجددخواه ایران الزاماً «خانواده» رو رکن و بنیان جامعه نمیدونه و تنوع سبک زندگی رو راه و رسم جامعه‌ی بهتر میدونه.
به طور مشخص بخش قابل توجهی از زنان جوان ایران که طعم سیاست‌های جنسیتی، «تحکیم‌خانواده»محور و زن‌ستیز جا رو چشیدن، در بازگشت به پهلوی، بازگشت به برابری حقوقی، تنوع سبک زندگی و آزادی اجتماعی رو میبینن. برای نسل‌های جوان ایران حق سقط جنین، حق ازدواج‌نکردن یا تک‌والدبودن، بدیهیه
گروه‌های اجتماعی با ارزش‌های مترقی اما بدون وابستگی ایدئولوژیک به چپ یا راست، در تمایل به پهلوی، به دنبال حکومتی هستند که قطار تجدد و ترقی و برابری و عدالتی رو که شیعه‌گری متوقف کرده، دوباره به حرکت بندازه.
خودِ @PahlaviReza هم همواره کوشیده تاکید کنه که نقشش چه در دوره‌ی گذار و چه در آینده‌ی احتمالی به‌عنوان شاه مشروطه فراجناحی و فراایدئولوژیک خواهد بود. اما ۲ چیز بنظر من باعث شدن که تنها چهره‌های سیاسی حامی علنی ر پ، از میان ایرانیانِ راستگرا/محافظه‌کار (بمعنای کلاسیکش) باشن:
۱-معادلات سیاست در غرب و تبدیل ایران به موضوع افتراق احزاب چپ و راست و گفتمان‌های مسموم ضدامپریالیزم و پسااستعماری، به طور تاریخی احزاب و نیروهای چپ رو تبدیل به حامیان مرتجعین در خاورمیانه، دشمن “the Shah”و خواستار مماشات با جا کرده و احزاب راست رو در جبهه‌ی regime change گذاشته
۲-عامل دیگر اینکه از بخت بد ما، غالب احزاب و نیروهای «چپ» در سیاست ایران مستمراً یا در بزنگاه‌ها در جبهه‌ی ارتجاع و تجددستیزی قرار گرفتن. امروز برای بسیاری از فعالین چپ «ستیز با پهلوی» الویت هویتی و حیثیتی بالاتری حتا از مبارزه با جا داره.
اینها باعث شده در عرصه‌ی عمومی، پهلوی/پادشاهی‌خواهی = راستگرایی تلقی بشه. این به نظر من با استراتژی جذب حداکثری رضا پهلوی و منش فراجناحیش متناقضه و برای پروژه‌ی براندازی هم زیانبار.
اهمیت برآمدن نیروها و صداهای تازه در سپهر سیاسی که وابسته/دنباله/سمپات هیچ‌یک از گروه‌های درگیر در #انقلاب۵۷ نیستند و سنگ ارزش‌های مترقی، فمینیزم، عدالت اجتماعی و ... رو در چارچوب منافع ملی و یک حکومت سکولار و غیرایدئولوژیک به سینه میزنن روزبه‌روز بیشتر میشه.
در ایران پسا جا هم، عرصه‌ی سیاست سالم و کارآمد نیاز به طیفی از نیروهای چپ و راست و لیبرال و محافظه‌کار و... خواهد داشت. جدل بین ایدئولوژی‌ها و رقابت احزاب برای اداره‌ی جامعه باید در سطح دولتِ (مجریه و مقننه) منتخب مردم و بر سر «پالیسی» باشه نه محتوا و شکل حکومت.
خط قرمز برای مشارکت گروه‌های سیاسی در این نظام سیاسی، باید تغییر محتوای سکولار و غیرایدیولوژیک حکومت و منافات یا ستیز با گردش نخبگان و مشارکت تمام ایرانیان از اقشار، اقوام و عقاید مختلف در «تعیین سرنوشت»شون باشه.
اینجاست که گروهی که معتقد به اسلامگرایی یا برپایی حکومت کمونیستیه در تقابل با محتوای سکولار حکومت و اصل گردش قدرت قرار میگیره و باید ساز و کار لازم برای محدود و مشروط‌کردن مشارکتشون در عرصه‌ی سیاسی بدون نقض اصل آزادی «بیان» در قانون پیش‌بینی بشه.
عمیقاً معتقدم براندازی جا و نجات ایران نیازمند همکاری و ائتلاف گروه‌های چپ و راست و میانه داره با توافق حول چند اصل حداقلی:
-جا باید برود،
-انقلاب۵۷ ارتجاعی و ویرانگر بود. مشارکت افراد درگیر در ۵۷ منوط به پذیرش این اصل و تجدید نظر در تعلق فکری به گفتمان پنجاه‌وهفتیه،
-جا باید برود،
-انقلاب۵۷ ارتجاعی و ویرانگر بود. مشارکت افراد درگیر در ۵۷ منوط به پذیرش این اصل و تجدید نظر در تعلق فکری به گفتمان پنجاه‌وهفتیه،
-محتوای حکومت ایران باید دموکراتیک، سکولار و غیرایدئولوژیک باشه و شکلش با رأی مردم تعیین‌میشه،
-حکومت و دولت ایران حافظ منافع تمام شهروندان ساکن در محدوده‌ی مرزهای ایرانه و در جهت «بهتر شدن زندگی» تمام ساکنین ایران عمل میکنه.
-حکومت و دولت ایران حافظ منافع تمام شهروندان ساکن در محدوده‌ی مرزهای ایرانه و در جهت «بهتر شدن زندگی» تمام ساکنین ایران عمل میکنه.
-سیاست خارجی و مراوده‌ی حکومت ایران با جهان باید در چارچوب منافع ملی مورد وثوق اکثریت جامعه و در جهت بهبود زندگی ساکنین ایران و بدون «بدترکردن زندگی» غیر ایرانیان (توسعه‌گرایی و دخالت غیرمتعارف در دیگر سرزمین‌ها) باشه.
