Thread by @voxangel

De #GGD heeft nog nooit zo in de schijnwerpers gestaan als in 2020. En dat is niet persé een onverdeeld genoegen. Als GGD-er en Public Health professional zie ik hoe de gevolgen van onze jarenlange onzichtbaarheid nu het publieke debat beïnvloeden. En ik wil daar wat over kwijt.>

Dé GGD bestaat niet. Er zijn er 25 die enorm van elkaar verschillen. Dit komt omdat ze van de gemeenten zijn in hun werkgebied. Er zijn wettelijke taken maar de intensiteit van uitvoering is niet wettelijk verankerd. Net zomin als de financiering trouwens. >

Is dat ideaal? Zeker niet. En al helemaal niet bij zo’n belangrijke taak als infectieziektebestrijding. Is ook al vaak aangegeven, door de GGD’en. Maar ja, geld. En ach.. een pandemie werd wel steeds als grootste volksgezondheidsrisico geduid maar hoe groot was die kans nu? >

Dus ging er meer af dan er bij kwam. En werken we met te weinig mensen. Die wel heel bevlogen zijn en maar doorgaan. Die er willen staan als het moet.

Nu stáán we aan de lat. Maar hoe? Horen ook via persconferenties wat we moeten. Ik hoor dingen namens ‘de GGD’ gezegd worden waar ik me niet in herken en vinden kan. We horen en lezen de heftige kritiek op ons werk. Soms zeker terecht. Sommigen van ons zijn stoffig en star >

Maar heel vaak gebaseerd op verkeerde aannames, foute context, zelfs framing. Frustrerend. Je hebt geen tijd (en geen podium!) om alles te rectificeren wat niet klopt.
Het meest frustrerend is dat iedereen een mening over ons heeft maar niemand wil horen wat we écht zeggen. >

Na jaren bezuinigen en bestuurlijk gesteggel zijn wij het belangrijkste wapen tegen de pandemie. En dan kun je nog zo vaak zeggen dat je de GGD’en ‘carte blanche’ geeft (en dat het dus helemaal hun schuld is als #corona weer uit de klauwen loopt), de werkelijkheid is anders >

Stel je voor:
Goeie, maar te weinig schoonmakers staan zich met versleten emmers en ouwe moppen een slag in de rondte te dweilen. De mensen aan de knoppen draaien de kraan ver open, komen met duur maar nutteloos materiaal aan en zijn boos dat er geen nieuwe spullen zijn. >

We zijn meteen gaan opschalen toen corona uitbrak. Maar opschalen klinkt makkelijker dan het is. Er zijn plannen gemaakt. Mensen geworven. Je denkt dat je tijd hebt. Maar ineens worden alle maatregelen versoepeld. Zonder overleg wordt de kraan opengedraaid. En jij bent de dweil >

Aannemen en inwerken van nieuwe BCO-ers kost tijd. Ik kan niet voor de andere GGD’en spreken, maar bij ons werkt ook personeelszaken volcontinu hard. Inwerken was lastig omdat je casuïstiek nodig hebt. Een ‘onlinetraining en dan beginnen’ is te makkelijk gedacht >

Die cases kwamen, in sommige regio’s meteen in een stortvloed. Dus liep het ze over de schoenen. Bijschakelen dus. Ja, gelukkig bieden zich veel mensen aan. Maar het heeft zoveel haken en ogen. Want de mensen die nu komen zijn straks hopelijk niet meer nodig. En hoe doe je dat >

dan met ww-rechten bijvoorbeeld? Daar moet je constructies op verzinnen. Die worden niet vóór jou verzonnen door het Rijk. Tegelijkertijd wil je de nieuwe collega’s perspectief bieden. Eenmaal opgeleid wil je ze houden. Maar hoe doe je dat goed, als je maar een beperkte tijd >

vooruit kunt kijken? En denken jullie nu echt dat alles één op één betaald gaat worden? Nee, dat wordt steggelen over geld. Zoals altijd.
En ondertussen werken we met instrumenten die niet ideaal zijn maar waar we geen inspraak in hebben>

gehad. Dan ligt het landelijke systeem plat (en valt iedereen over de regionale GGD’en heen), dan moet er een app komen, dan is er ineens quarantaineplicht, of toch geen quarantaineplicht. Dashboards die vooral op zh opnames focussen terwijl de info die je nodig hebt om >

de verspreiding van het virus goed te kunnen volgen en vóór te zijn, landelijk gebrekkig aanwezig is, moeilijk te vinden en steeds wordt veranderd.

Ligt het dan allemaal aan ‘de ander?’ >

Nee. Natuurlijk niet. GGD’en hebben zich in de afgelopen decennia ook zelf laten uitkleden. We spreken niet met één mond. We hebben te weinig geweldige boegbeelden op het podium gezet die de verpersoonlijking van het GGD werk zijn. We laten ons framen. We zijn te voorzichtig. >

We moeten terug naar waar we vandaan komen. De tijd dat artsen en epidemiologen tijdens de cholera uitbraken letterlijk op de zeepkist stonden om de stadsbesturen ervan te doordringen dat ze actie moesten ondernemen. Dat cholera de mensen in de arme wijken het hardst trof >

maar dat ze daar hun ogen niet voor konden sluiten omdat de gevolgen ervan net zo hard bij de middenklasse en notabelen gevoeld zouden worden.
Corona is niet veel anders. De kwetsbaren worden geraakt door het virus. Ook minder kwetsbaren worden geraakt door de gevolgen ervan. >

Wij willen dit stoppen. Help ons. Blijf kritisch, maar weersta de verleiding van makkelijk scoren door de GGD te bashen. Denk mee met de onze dilemma’s; we moeten alles op alles zetten, een lockdown voorkomen.
Van júllie belastinggeld (een hele zware verantwoordelijkheid). >

En blijf alert! Voorkom verspreiding. Laat je testen als er aanleiding voor is, werk mee aan bron-en contactonderzoek. We snappen echt heel goed dat dat vervelend is, maar ook wij willen dat dit virus zo snel mogelijk zijn grip op ons verliest. Zodat we weer normaal kunnen doen.