सध्या संजीव सन्याल यांचा एक विडिओ प्रसारित झाला आहे ज्यात सम्राट अशोकांच्या अस्तित्वावर आणि कर्तृत्वावर प्रश्न उपस्थित केले आहेत. मुळात सन्याल हे पंतप्रधान कार्यालयात principal economic advisor म्हणून काम करतात. 1)
ते खरं तर "बुद्धिभेद" करण्याचा प्रयत्न करतायेत हे आपण सर्वांनी लक्षात घेतले पाहिजे. सम्राट अशोकांच्या कर्तृत्वावर तसेही सध्याचे राजकीय सत्तेदार अनुकूल नाही किंबहुना त्यांना सम्राट अशोकांचा राग आहे हे त्यांच्या विचारसरणीतून अनेक वेळा दिसून आले आहे. 'सहा सोनेरी पाने' हे
2)
त्याचे एक उदाहरण आहे. सन्याल यांचा सध्या हाच प्रयत्न दिसतो आहे की इतिहासाला एका वेगळ्या दृष्टीकोनातून म्हणजेच मिथकांद्वारे मांडायचा. याचाच अर्थ सत्य नाकारायचे आणि सम्राट अशोकांना एक कर्तृत्वान सम्राट न दाखवता, एक अत्याचारी, धर्मांध राजा दाखवायचा. यात सन्याल हे सध्याचे
3)
सत्ताधारी यांच्या विचारांना अपेक्षित असलेले भाष्य करतात एवढेच! मात्र अशा स्वयंघोषित इतिहास अभ्यासकांपासून सावध असावे व त्यांना जशास तसे उत्तर देण्यासाठी तयार असावे...
सम्राट अशोकांचे कर्तृत्त्व माहीत असूनही सन्याल सारख्या व्यक्ती डोळेझाक करून लोकांमध्ये मुद्धाम संभ्रम
4)
निर्माण करतात. त्यांच्या सर्व प्रश्नांना सडेतोड उत्तर देऊच पण त्यांनी जे दिव्यवदानम् चा उल्लेख केला आहे त्यासंदर्भात बोलूयात.
दिव्य घटनांच्या गोष्टी (divine stories)असलेला दिव्यावदानम् हा संस्कृत भाषेतील ग्रंथ इ.स. 2 शतकात लिहिलेला आहे असा समज आहे परंतु त्याचे कथानक
5)
आणि स्थळे पाहता तो इ.स. 7 व्या शतकातील किंवा त्यानंतरच्या काळातील लिहिला असावा असे वाटते.
काय आहेत या कथा? तर यातील 38 कथा या अत्यंत कल्पक घटना साधारणतः मूलसर्वास्तीवाद या उपपंथाच्या विचारधारेशी जुळलेल्या वाटतात. या कथांमध्ये तथ्य + काल्पनिक विचार बेमालूमपणे घुसवले
6)
आहेत. त्यामुळे न कळत सर्वसामान्यांना या कथा वाचताना त्या सत्य वाटतात.
यात 11वी कथा "अशोकावदान" नावाची आहे. याची रचना 5व्या शतकापासून ते 16व्या शतकापर्यंत झाल्याचे पुरावे आहेत. या कथेत सम्राट अशोक याचे कौर्य, त्याचे बुद्ध धम्माशी असलेले नाते आणि त्याने
7)
बौद्ध धम्म वाढविण्यासाठी कशी क्रूरपणे निगण्ठांची हत्या केली याचे वर्णन आहे. मुळात यात कुठलेही ऐतिहासिक तथ्य नाही. यात सम्राट अशोकाने अजीविकांची केलेली हत्या वर्णित आहे. जर सम्राट अशोकाने अजीविकांची हत्या केली असेल तर भारतातील सर्वात प्रथम लेणीं त्याने अजीविक संघाला दान दिली
8)
असती का? या व अशा अनेक कथा या ग्रंथात लिहिल्या आहेत ज्या काल्पनिक आहेत. याचे आणखीन एक उदाहरण म्हणजे शुंग (बृहदरथचा हत्यारा) हा मौर्य वंशाचा दाखविला आहे! कसा विश्वास ठेवायचा या कथांवर ? आणि बुद्धिभेद करण्यासाठी सन्याल आणि मंडळी मुद्दामपणे या गोष्टी मांडतात कारण
9)
सम्राट अशोकांच्या कार्याचे खच्चीकरण करण्यासाठी त्यांना हेच हवे आहे. (धम्मलिपि ला विरोध हा त्याचाच एक भाग असावा)
फारफार तर या सर्व कथा साहित्य कल्पनेसाठी योग्य ठरतील किंवा स्थळांबाबत योग्य नावे कळतील, मात्र त्या घडल्या आहेत याला काहीही प्रमाण नाही. प्राचीन काळी एखाद्या
10)
व्यक्तिरेखेला दिव्यत्व बहाल करण्यासाठी, रंजकता आणण्यासाठी ज्या घटना साहित्यात घातल्या जात त्यातीलच हा प्रकार आहे.
दिव्यवदानम् या मिथक आहेत आणि म्हणूनच या कथांना आपण किती महत्त्व द्यायचे हे ठरविले पाहिजे. या अनैतिहासिक घटनांच्या गोष्टी आहेत आणि त्यांना केवळ
11)
एक काल्पनिक साहित्यकृती म्हणून बघायला पाहिजे मात्र त्याच बरोबर सम्राट अशोकांचे कर्तृत्त्व आपण जगाला ठासून सांगायला हवे..... मिळेल त्या माध्यमातून... 12)
डॉ . अल्बर्ट एलिस .
अमेरिकेतील नामांकित मानसोपचारतज्ञ . यांना मानसशास्त्रज्ञ सुद्धा म्हणता येईल . विवेकनिष्ठ मानसोपचार पद्धती (rational emotive behaviour thearapy ) हा त्यांचा मनाच्या जगातील सर्वात महत्वाचा शोध . अनेकांना मानसिक स्थैर्य मिळवून देणाऱ्या या पद्धतीचा शोध 1)
खरंतर त्यांनी स्वतःला स्थिरता मिळवून देण्यासाठी लावला होता . या शोधाची सुरुवात त्यांनी लहानपणीच केली होती . भावनेच्या आहारी न जाता , तर्कसंगत बुद्धी वापरून केलेला विचार मनाला स्थिर करतो हा त्यांचा अनुभव त्यांनी जगाला पटवून दिला . त्यासाठी अनेक उदाहरणे आणि दाखले दिले .
2)
आणि आयुष्याच्या उत्तरार्धात त्यांच्या कार्याची दखल घेणे सर्व जगाला भाग पडले . त्यांनी मांडलेले काही सिद्धांत सोप्या भाषेत पुढीलप्रमाणे आहेत .
१) माणसाच्या आयुष्यात घडणाऱ्या घटनांवर त्याच्या प्रतिक्रिया आणि कृती अवलंबून नसतात , तर त्या घटनांकडे तो कोणत्या दृष्टीकोनातून बघतो
3)
नुकतीच नाणेघाटला जाऊन आले होते.त्यासंदर्भात #मर्यादित वाचन केलं होतं.त्यातून हे कळालं की, हा नाणेघाट म्हणजे घाटांचा राजा.हा इसवीसनपूर्व काळात बांधला गेलाय.हे वाचूनच रोमांच उभे राहिले. काय ते कसब? अभियांत्रिकीमधला चमत्कारच.
सातवाहन सम्राज्ञी गौतमीपुत्र 1)
सातकर्णीची पत्नी नागणिका हिचा नाणेघाटातल्या लेणीतला तो प्रख्यात शिलालेख. पहिल्यांदा गेले तेव्हा वेड्यासारखी धावत गेले होते त्या भित्तीकडे. त्या पाषाणातल्या अक्षराईत हरवून गेले होते.मला न समजणाऱ्या ब्राम्ही भाषेतली ती अक्षरं पण विलक्षण प्रेमानं,कदाचित इतिहासाच्या फारसं न 2)
जपता आलेल्या वेडामूळे माझे हात त्या अक्षरांवरनं फिरत होते.नागणिका इथेच असेल का? माझ्या आसपास?माझी ही ओढ बघत असेल का?तिला छान वाटत असेल का आपला शिलालेख असा चिरंजीवी झालेला पाहून? तिचा चुडाभरला अमानवी हात माझ्यासोबतच तीही त्या अक्षरांवरनं फिरवत असेल का? धुक्यासारख्या तरल
3)
इथल्याच (पनवेल स्टॅंडजवळ) एका छोटेखानी हाॅटेलवाल्याने बाबासाहेबांना पाणी नाकारले त्यावेळी अस्वस्थ झालेले, गरीब मजूर असलेले सोनबा येलवे बाबासाहेबांसाठी पाणी आणायला गेले.
पाणी आणले, तोपर्यंत बाबासाहेब पुढील प्रवासाला निघूनही गेले होते. 1)
बाबासाहेब परत याच मार्गाने येतील तेव्हा त्यांना पाणी मिळायला हवे आणि ते मी देईन या इच्छाशक्तीने ते दरदिवशी पाणी घेऊन येत. परंतु बाबासाहेब परत त्या मार्गाने आले नाहीत.
...आणि वाट पाहून अखेर, इथेच सोनबा येलवेंचा मृत्यू झाला.
2)
त्यांच्या स्मृतिप्रीत्यर्थ पनवेल महानगरपालिकेने ही पाणपोई बांधली आहे. येणार्या-जाणार्यांना पाणी मिळावे या उदात्त हेतूने.
उशीरा का होईना, बाबासाहेबांच्या प्रेमाखातर त्याग करणारी व्यक्तिमत्त्वं उजेडात येत आहेत.
3)
मनुस्मृती दहन केल्यानंतर तत्कालीन काही ब्राह्मण्यग्रस्त वृत्तपत्रांनी टीकात्मक लेखन केले. त्यावर बाबासाहेबांनी बहिष्कृत भारत पत्रातून त्यांचा समाचार घेतला. वाचा !
- आनंद गायकवाड
आमच्या मित्रांचा दुसरा असा एक आक्षेप आहे की मनुस्मृती ही जुन्या काळी अंमलांत असलेल्या 1)
नियमांची एक जंत्री आहे. त्या जंत्रीतील नियम आज कोणास लागू नाहीत. मग असले जुने बाड जाळण्यात काय अर्थ आहे ? मनुस्मृती हे एक जुने बाड आहे असे आमच्या मित्राप्रमाणे आम्हासही म्हणता आले असते तर आम्हास मोठाच आनंद झाला असता. परंतु दुर्दैवाने आम्हांस तसे म्हणता येत नाही. आणि आमची
2)
खात्री आहे की, भावी स्वराज्याचा चंद्रोदय केव्हा होतो हे पाहण्याकरिता, आमच्या मित्रांचे डोळे आकाशाकडे लागले नसते तर आपल्या पायाखाली काय जळते आहे हे त्यांना निरखून पाहताच आले असते. मनुस्मृती हे एक जुने बाड आहे, ते राहिले तरी काही हरकत नाही असा युक्तिवाद करण्याऱ्या गृहस्थांना
3)
जमालगढी सध्याच्या पाकिस्तानातील खबैर पक्ख्तुन्ख्वामधील मरदानच्या कटलांग मरदान मिर्गापासून १३ किमी अंतरावर हे शहर आहे. जमालगढी येथे प्राचीन स्तूप व विहारांचे अवशेष सापडले आहेत.
जमालगढी येथील स्तूप व विहार १/५ शतकातील भरभराटीचे बौद्ध ठिकाण होते. 1)
जमालगढीचे स्थानीय नाव "जमालगढी कंदारत" किंवा "काफिरो कोटे" असे आहे. जमालगढीच्या भग्नावशेषांचा प्रथम शोध ब्रिटीश पुरात्ववेत्ता व गाढे अभ्यासक अलेक्झांडर कॅनिंगहॅम यांनी इसवी सन १८४८ मध्ये लावला.
कर्नल ल्युम्स्डेन यांनी जमालगढी येथे उत्खनन केले होते पण तेव्हा तेथे विशेष 2)
काही सापडले नाही. नंतर इसवी सन १८७१ मध्ये लेफ्टनंट क्राॅमटन यांनी पुन्हा येथे उत्खनन केले व अनेक बौद्धशिल्पे सापडली आहेत.
चित्र क्रमांक एक जमालगढी, मरदान, पाकिस्तान बौद्ध नगरीचे भग्नावशेष.
चित्र क्रमांक दोन १/३ शतकातील राणी महामायेचे स्वप्न शिल्प जमालगढी, मरदान,
3)
आम के पेड़ के नीचे ब्राह्मण तुलसीदास रामचरित्रमानस लिख रहे थे. अचानक पेड़ से आम तुलसीदास के सर पर गिरा. तुलसीदास बहुत खुश हुआ, उसने आम को ईश्वर का दिया हुआ उपहार समझकर खा लिया !
मुग़ल राज में गाय कट रही थी, मुग़ल समोसे में गाय का मांस भर भर कर खा रहे थे. 1)
लेकिन तुलसीदास को कोई आपत्ति नही थी, वह मग्न होकर आनंदित होकर, लगा लिखने "ढोल गंवार पशु नारी सकल ताड़ना के अधिकारी" !
किसान का बेटा इसाक न्यूटन सेब के पेड़ के नीचे विज्ञान की पढ़ाई कर रहा था. अचानक से एक सेब न्यूटन के सर पर गिर गया. न्यूटन ने सेब उठाया उसे ध्यान से
2)
देखने लगे मानो कभी सेब देखा ही नही. लेकिन न्यूटन सेब नही देख रहे थे वह सोच रहे आखिर सेब नीचे क्यों गिरा ?
सेब ऊपर क्यों नही गया... नीचे ही क्यों आया ?. ऊपर चांद है वह क्यों नही गिरता. धरती में जरूर कोई फ़ोर्स है. ताक़त है जो चीजों को अपनी ओर आकर्षित करती है !
3)