*कोंडाणे लेण्यांचा दर्शनी भाग कूठे आहे ? Where is front portion of Kondane caves* ?
रायगड जिल्ह्यातील कर्जत जवळची कोंडाणे लेणी अती प्राचीन असून भंग झालेला त्याचा बराचसा भाग पाहून देखील एकेकाळी ही लेणी भव्य, रेखीव व कलाकुसरीने नटलेली असावीत हे ध्यानी येते. 1)
थेरवादी परंपरेच्या या लेण्या राजमाची किल्ल्याच्या उत्तर कडयाच्या खाली येतात. लेण्यांचा हा परिसर पावसाळ्यात अलौकिक सौंदर्याने नटलेला दिसतो. हिरवीगार वृक्षवल्ली, जागोजागी वाहणारे ओहोळ व मध्येच फेसाळत वाहणारे ओढे यांचे दर्शन पावसाळ्यात नेहमी होते. कोंडाणे समूहात 2)
एक चैत्य व ७ विहार आहेत. इ.स.पूर्व दुसऱ्या शतकात ती खोदली गेली आहेत. दर्शनी भागात टिकून राहिलेली चैत्याची कलाकुसर श्रेष्ठ दर्जाची असून पिंपळ पानाच्या आकाराची आहे. या चैत्याच्या उत्तर बाजूकडील विहारांसमोर पावसाळ्यात मोठा पाण्याचा लोट कोसळत असतो. या डोंगरात ठिकठिकाणी 3)
असलेले धबधबे कोसळताना पाहून नयनरम्य दृश्य पाहिल्याचा आनंद मिळतो. त्यात कोंडाण्याच्या या आखीवरेखीव पण क्षती पोहोचलेल्या लेण्या पाहताना मन संमिश्र भावनांनी भरून जाते.
इतका सुंदर चैत्याचा दर्शनी भाग असलेले लेणे पूर्ण अवस्थेत असतेतर भारतातील उत्कृष्ट लेण्यांमध्ये त्याची
4)
गणना झाली असती. असे काय झाले असेल की या लेण्यातील चैत्याचा खालील दर्शनी भाग तुटून गेला असेल. येथे पूर्वी लढाई झाल्याची सुद्धा नोंद नाही. त्यामुळे तोफांच्या माऱ्यात लेण्यांचा खालील दर्शनी भाग तुटण्याची शक्यता कमी वाटते. ऊन-पाऊस यांच्या माऱ्याने देखील खडकांना भेगा पडतात.
5)
पण तसे कोंडाणे येथे झाले असेल असे वाटत नाही. एकेकाळी तुटून खाली गडगडत गेलेले भाग आज जमिनीत गाडले गेलेले आहेत. वेदीकापट्टीची कलाकुसर केलेले चैत्याच्या पाषाणाचे भाग आजही तेथील जमिनीत घुसलेले दृष्टीस पडतात. लेण्यांचा दर्शनी भाग कोणत्या काळात तुटून पडला याबाबत काहीच
6)
माहिती ज्ञात होत नाही.
याबाबत संशोधन केले असता आश्चर्यकारक माहिती प्राप्त झाली. आपल्या महाराष्ट्राला भूकंपाची परंपरा आहे. आजच्या पिढीला फक्त १९६७ सालचा कोयनेचा भूकंप व १९९३ सालचा लातूरचा भूकंप माहित आहे. त्या अगोदरच्या भूकंपाच्या नोंदी अठराव्या शतकापासून नियमित घेतलेल्या
7)
आढळतात. पण अठराव्या शतकापूर्वी झालेल्या भूकंपाच्या काही थोड्याच ठराविक नोंदी उपलब्ध आहेत. प्राप्त झालेल्या भूकंपाच्या डेटानुसार खालील प्रमाणे भूकंपाच्या नोंदी आढळतात.
१) इ.स.१५२४ मध्ये दाभोळला सुनामी आली होती.
२) इ.स.१५९४ मध्ये माथेरान परिसरात भूकंप झाला होता.
8)
३) त्यानंतर २६ मे १६१८ मध्ये मुंबई इलाख्यात प्रचंड मोठा भूकंप झाल्याची नोंद आहे. मुंबई किल्ला ते पुणे पर्यंतचा भाग या भूकंपाने हादरला होता. दोन हजार माणसे दगावली होती. याचा अर्थ त्या भूकंपाची तीव्रता खूपच होती. सह्याद्री पर्वत रांगेतील अनेक भूभाग वरखाली झाले असावेत.
9)
जमिनीला मोठमोठ्या भेगा पडल्या. या भूकंपात कोंडाणे लेण्यांचा खालील दर्शनी भाग तुटून खाली पडला असावा अशी शक्यता वाटते.
४) इ.स.१६७८ मध्ये माथेरान-कर्जत भागात मोठा भूकंप झाला होता. त्यावेळी सुद्धा लेण्यांची, डोंगरकड्यांची पडझड झाली असावी.
५) पुढे ९ डिसेंबर १७५१ मध्ये
10)
पुन्हा वांगणी-माथेरान भागात भूकंप झाल्याची नोंद आहे. त्यावेळी देखील लेण्यांची व किल्ल्यावर बांधलेल्या अनेक बुरुजांची हानी झाली असावी.
६) पुन्हा ५ जानेवारी १७५२ मध्ये बदलापूर- नेरळ भागात भूकंपाचा हादरा बसला.
७) एक महिन्यांनी म्हणजे ५ फेब्रुवारी १७५२
11)
मध्ये परत लोहगड-लोणावळा परिसरात मोठा भूकंप झाल्याची नोंद आहे.
त्यामुळे हे क्षेत्र भूकंपप्रवण क्षेत्र आहे असे दिसून येते. व भूमंडळ अनेकदा येथे डळमळले होते हे कळते. इ.स.१६१८ मधील भूकंपाने निर्माण झालेली चिपळूण भेग ही मुंबई बेट पासून संगमेश्वर पर्यंत आहे.
12)
पश्चिम किनारपट्टी भेग ही ठाणे खाडी ते पारसिक हिल (बेलापूर-वाशी भूभाग ) पर्यंत आहे. घोड नदी भेग ही जवाहर पासून पुणे जिल्ह्यातील भिगवण पर्यंत आहे. रायगड, रत्नागिरी आणि सातारा हे झोन चारमध्ये मोडतात. थोडक्यात भूकंपाने अनेक लेण्यांची आणि किल्ल्यांची हानी झालेली आहे.
13)
यास्तव १७-१८ व्या शतकात बदलापूर कर्जत, माथेरान, लोणावळा, वांगणी येथे वारंवार झालेल्या या चार भूकंपामुळे लेण्यांची व पुरातन ऐतिहासिक वास्तूंची अपरिमित हानी झाली असावी असे स्पष्ट दिसते. तसेच कोंडाणे लेण्यांचा दर्शनी भाग याच दरम्यान तुटून खाली पडला असावा यास पुष्टी मिळते.
14)
त्याचमुळे आज आपल्याला कोंडाणे लेण्यांतील चैत्य व इतर विहारांचा कलाकुसर केलेला दर्शनी भाग आढळून येत नाही. तिथला यक्ष दिसत नाही. जेव्हा कधी तेथील जागेत उत्खनन होईल आणि जमिनीत गाडले गेलेले कलाकुसर केलेले तुटलेले भाग बाहेर काढले जातील,
15)
तसेच घरंगळत गेलेले अवशेष मिळतील तेंव्हाच कोंडाणे लेण्याचे खरे सौंदर्य जगापुढे येईल. 16)
डॉ . अल्बर्ट एलिस .
अमेरिकेतील नामांकित मानसोपचारतज्ञ . यांना मानसशास्त्रज्ञ सुद्धा म्हणता येईल . विवेकनिष्ठ मानसोपचार पद्धती (rational emotive behaviour thearapy ) हा त्यांचा मनाच्या जगातील सर्वात महत्वाचा शोध . अनेकांना मानसिक स्थैर्य मिळवून देणाऱ्या या पद्धतीचा शोध 1)
खरंतर त्यांनी स्वतःला स्थिरता मिळवून देण्यासाठी लावला होता . या शोधाची सुरुवात त्यांनी लहानपणीच केली होती . भावनेच्या आहारी न जाता , तर्कसंगत बुद्धी वापरून केलेला विचार मनाला स्थिर करतो हा त्यांचा अनुभव त्यांनी जगाला पटवून दिला . त्यासाठी अनेक उदाहरणे आणि दाखले दिले .
2)
आणि आयुष्याच्या उत्तरार्धात त्यांच्या कार्याची दखल घेणे सर्व जगाला भाग पडले . त्यांनी मांडलेले काही सिद्धांत सोप्या भाषेत पुढीलप्रमाणे आहेत .
१) माणसाच्या आयुष्यात घडणाऱ्या घटनांवर त्याच्या प्रतिक्रिया आणि कृती अवलंबून नसतात , तर त्या घटनांकडे तो कोणत्या दृष्टीकोनातून बघतो
3)
नुकतीच नाणेघाटला जाऊन आले होते.त्यासंदर्भात #मर्यादित वाचन केलं होतं.त्यातून हे कळालं की, हा नाणेघाट म्हणजे घाटांचा राजा.हा इसवीसनपूर्व काळात बांधला गेलाय.हे वाचूनच रोमांच उभे राहिले. काय ते कसब? अभियांत्रिकीमधला चमत्कारच.
सातवाहन सम्राज्ञी गौतमीपुत्र 1)
सातकर्णीची पत्नी नागणिका हिचा नाणेघाटातल्या लेणीतला तो प्रख्यात शिलालेख. पहिल्यांदा गेले तेव्हा वेड्यासारखी धावत गेले होते त्या भित्तीकडे. त्या पाषाणातल्या अक्षराईत हरवून गेले होते.मला न समजणाऱ्या ब्राम्ही भाषेतली ती अक्षरं पण विलक्षण प्रेमानं,कदाचित इतिहासाच्या फारसं न 2)
जपता आलेल्या वेडामूळे माझे हात त्या अक्षरांवरनं फिरत होते.नागणिका इथेच असेल का? माझ्या आसपास?माझी ही ओढ बघत असेल का?तिला छान वाटत असेल का आपला शिलालेख असा चिरंजीवी झालेला पाहून? तिचा चुडाभरला अमानवी हात माझ्यासोबतच तीही त्या अक्षरांवरनं फिरवत असेल का? धुक्यासारख्या तरल
3)
इथल्याच (पनवेल स्टॅंडजवळ) एका छोटेखानी हाॅटेलवाल्याने बाबासाहेबांना पाणी नाकारले त्यावेळी अस्वस्थ झालेले, गरीब मजूर असलेले सोनबा येलवे बाबासाहेबांसाठी पाणी आणायला गेले.
पाणी आणले, तोपर्यंत बाबासाहेब पुढील प्रवासाला निघूनही गेले होते. 1)
बाबासाहेब परत याच मार्गाने येतील तेव्हा त्यांना पाणी मिळायला हवे आणि ते मी देईन या इच्छाशक्तीने ते दरदिवशी पाणी घेऊन येत. परंतु बाबासाहेब परत त्या मार्गाने आले नाहीत.
...आणि वाट पाहून अखेर, इथेच सोनबा येलवेंचा मृत्यू झाला.
2)
त्यांच्या स्मृतिप्रीत्यर्थ पनवेल महानगरपालिकेने ही पाणपोई बांधली आहे. येणार्या-जाणार्यांना पाणी मिळावे या उदात्त हेतूने.
उशीरा का होईना, बाबासाहेबांच्या प्रेमाखातर त्याग करणारी व्यक्तिमत्त्वं उजेडात येत आहेत.
3)
मनुस्मृती दहन केल्यानंतर तत्कालीन काही ब्राह्मण्यग्रस्त वृत्तपत्रांनी टीकात्मक लेखन केले. त्यावर बाबासाहेबांनी बहिष्कृत भारत पत्रातून त्यांचा समाचार घेतला. वाचा !
- आनंद गायकवाड
आमच्या मित्रांचा दुसरा असा एक आक्षेप आहे की मनुस्मृती ही जुन्या काळी अंमलांत असलेल्या 1)
नियमांची एक जंत्री आहे. त्या जंत्रीतील नियम आज कोणास लागू नाहीत. मग असले जुने बाड जाळण्यात काय अर्थ आहे ? मनुस्मृती हे एक जुने बाड आहे असे आमच्या मित्राप्रमाणे आम्हासही म्हणता आले असते तर आम्हास मोठाच आनंद झाला असता. परंतु दुर्दैवाने आम्हांस तसे म्हणता येत नाही. आणि आमची
2)
खात्री आहे की, भावी स्वराज्याचा चंद्रोदय केव्हा होतो हे पाहण्याकरिता, आमच्या मित्रांचे डोळे आकाशाकडे लागले नसते तर आपल्या पायाखाली काय जळते आहे हे त्यांना निरखून पाहताच आले असते. मनुस्मृती हे एक जुने बाड आहे, ते राहिले तरी काही हरकत नाही असा युक्तिवाद करण्याऱ्या गृहस्थांना
3)
जमालगढी सध्याच्या पाकिस्तानातील खबैर पक्ख्तुन्ख्वामधील मरदानच्या कटलांग मरदान मिर्गापासून १३ किमी अंतरावर हे शहर आहे. जमालगढी येथे प्राचीन स्तूप व विहारांचे अवशेष सापडले आहेत.
जमालगढी येथील स्तूप व विहार १/५ शतकातील भरभराटीचे बौद्ध ठिकाण होते. 1)
जमालगढीचे स्थानीय नाव "जमालगढी कंदारत" किंवा "काफिरो कोटे" असे आहे. जमालगढीच्या भग्नावशेषांचा प्रथम शोध ब्रिटीश पुरात्ववेत्ता व गाढे अभ्यासक अलेक्झांडर कॅनिंगहॅम यांनी इसवी सन १८४८ मध्ये लावला.
कर्नल ल्युम्स्डेन यांनी जमालगढी येथे उत्खनन केले होते पण तेव्हा तेथे विशेष 2)
काही सापडले नाही. नंतर इसवी सन १८७१ मध्ये लेफ्टनंट क्राॅमटन यांनी पुन्हा येथे उत्खनन केले व अनेक बौद्धशिल्पे सापडली आहेत.
चित्र क्रमांक एक जमालगढी, मरदान, पाकिस्तान बौद्ध नगरीचे भग्नावशेष.
चित्र क्रमांक दोन १/३ शतकातील राणी महामायेचे स्वप्न शिल्प जमालगढी, मरदान,
3)
आम के पेड़ के नीचे ब्राह्मण तुलसीदास रामचरित्रमानस लिख रहे थे. अचानक पेड़ से आम तुलसीदास के सर पर गिरा. तुलसीदास बहुत खुश हुआ, उसने आम को ईश्वर का दिया हुआ उपहार समझकर खा लिया !
मुग़ल राज में गाय कट रही थी, मुग़ल समोसे में गाय का मांस भर भर कर खा रहे थे. 1)
लेकिन तुलसीदास को कोई आपत्ति नही थी, वह मग्न होकर आनंदित होकर, लगा लिखने "ढोल गंवार पशु नारी सकल ताड़ना के अधिकारी" !
किसान का बेटा इसाक न्यूटन सेब के पेड़ के नीचे विज्ञान की पढ़ाई कर रहा था. अचानक से एक सेब न्यूटन के सर पर गिर गया. न्यूटन ने सेब उठाया उसे ध्यान से
2)
देखने लगे मानो कभी सेब देखा ही नही. लेकिन न्यूटन सेब नही देख रहे थे वह सोच रहे आखिर सेब नीचे क्यों गिरा ?
सेब ऊपर क्यों नही गया... नीचे ही क्यों आया ?. ऊपर चांद है वह क्यों नही गिरता. धरती में जरूर कोई फ़ोर्स है. ताक़त है जो चीजों को अपनी ओर आकर्षित करती है !
3)