माझ्यासारख्या अनेक इतिहास आणि लेणींमध्ये रुची असणाऱ्या सर्वसामान्य लोकांना असा प्रश्न पडणे साहजिकच आहे. जगभरातल्या संशोधकांनी मान्य केले आहे कि पांडवांचे कुठलेही पुरातत्त्वीय अथवा ऐतिहासिक संदर्भ मिळत नाही आणि जे काही साहित्यात उपलब्ध आहे ते "मिथक" 1)
या प्रकारात मोडते. मात्र तरीही समजा थोड्यावेळ आपण पांडव होऊन गेले असे गृहीत धरले, तर पांडव त्यांच्या वनवास काळात कुठे कुठे हिंडले हे तेथील प्राचीन वास्तूंच्या नामकरणातून कळते. या वास्तूंना पांडवकालीन किंवा पांडव निर्मित म्हणतात. मुळात त्या वास्तू आहेत तरी कोणत्या याचा 2)
एक आढावा...
भारतामध्ये अंदाजे १२०० लेणीं कोरल्या आहेत, त्यापैकी अंदाजे ११०० लेणीं बौद्ध भिक्खूंसाठी दान देण्यात आल्या आहेत म्हणजेच या सर्व ११०० बुद्ध लेणीं आहेत. हे देखील या लेणींतील शिल्पकला, स्थापत्य आणि शिलालेखांवरून सिद्ध झाले आहे. भारतामध्ये सर्वात पहिली लेणीं 3)
कोरली ती सम्राट अशोकाने - बाराबर आणि नागार्जुनी डोंगरांमध्ये इ.स. पूर्व २७० साली. लेणीं कोरण्याची ही परंपरा सतत सुरु होती ते अंदाजे इ.स. ७व्या शतकापर्यंत. ११व्या शतकाच्या दरम्यान आणि त्यानंतर (जेव्हा बौद्ध धम्म लयाला गेला) अनेक लेणींमध्ये अतिक्रमण केले गेले ते आजतागायत! 4)
अनेक स्तूपांची मोडतोड करून त्याला पिंडीचा आकार देण्यात आला, अनेक शिलालेख नष्ट करण्यात आली, अनेक लेणींवर कबजा करून तेथील विहारात अथवा भिक्खू निवासगृहात अन्य पंथाच्या प्रतिमा स्थापन करण्यात आल्या...अनेक लेणींची नामकरण करण्यात आले. यातील बहुतांश लेणीं या "पांडव लेणीं" म्हणून 5)
ओळखल्या जाऊ लागल्या. महाराष्ट्र आणि इतर राज्यातील काही उदाहरणे -
१. श्री पांडव लेणीं, पचमढी, मध्य प्रदेश. हा ६ लेणींचा समूह दोन कालखंडात कोरला गेला आहे. इ.स. पहिल्या शतकात आणि ६व्या ते ७व्या शतकात. इथल्या कथेनुसार पांडव येथे १२ ते १३ वर्ष राहिले आणि प्रत्येक भावासाठी
6)
आणि द्रौपदीसाठी एक लेणीं कोरली. भारतीय पुरातत्त्व सर्वेक्षण यांच्या माहितीनुसार हा बुद्ध लेणींचा समूह आहे. तेथील भाजक्या विटांच्या स्तूपाचे अवशेष आजही दिसतात.
२. पांडव लेणीं किंवा आरवलेम लेणीं, बिचोलिम, गोवा. हा पाच लेणींचा समूह असून ४थ्या शतकात या लेणीं कोरलेल्या
7)
आहेत. येथे सांगण्यात येणाऱ्या कथेनुसार पांडव येथे १२ वर्षे राहिले होते. आज येथील एका लेणीत पिंड ठेवण्यात आली आहे. येथील प्रांगणात एक मोठी बुद्धमूर्ती कोरण्यात आली होती. सध्या ती गोवा संग्रहालयामध्ये आहे.
३. पांडव लेणीं, मंगळुरु, कर्नाटक. या लेणीं ६व्या शतकात कोरल्या आहेत.
8)
इथल्या कथेनुसार वनवासाच्या काळात पांडव येथे राहत होते. पूर्वी येथे "कंदरीक विहार" अस्तित्वात होते व बौद्ध धम्माच्या महायान पंथाचे एक प्रमुख केंद्र होते. येथे असलेल्या बोधिसत्त्वाची मूर्तीचे रूपांतर शंकराच्या मूर्तीत करण्यात आले व या विहाराचे रूपांतर 'काद्री मंजुनाथ मंदिर' असे
9)
झाले आहे.
४. पांडव लेणीं, पळसंबे, गगनबावडा, महाराष्ट्र. येथील आख्यायिकेनुसार पांडवांनी येथे तप केले होते. अंदाजे सातव्या शतकातील या लेणीं असून आजही तेथे स्तूपाचे अवशेष दिसतात. प्रशस्त विहार, नक्षीदार खिडक्या, स्तंभ आकर्षक आहेत व सर्व बौद्ध स्थापत्याच्या खुणा दर्शवितात.
10)
५. पांडव लेणीं, नाशिक. येथे २५ लेणीं व २७ शिलालेख आहेत. आख्यायिकेनुसार वनवासात पांडव येथे येऊन राहिले व एका रात्रीत या सर्व लेणीं कोरल्या गेल्या. येथील शिलालेखात लिहिल्या प्रमाणे या सर्व लेणीं त्रिरश्मी डोंगरात येथील सातवाहन आणि क्षत्रप राजांनी बौद्ध भिक्खूंना दान दिल्या
11)
आहेत. भारतातील सर्वात मोठ्या लांबीचा (४० फूट) शिलालेख येथे आहे. भारतीय पुरातत्त्व सर्वेक्षण या लेणींना 'पंडु लेणीं' असे म्हणते.
वरील काही उदाहरणांवरून स्पष्ट आहे कि सर्व बुद्ध लेणींना "पांडव" असे नामकरण करून, त्यावर अतिक्रमण करून या लेणीं बौद्ध संस्कृतीच्या नाहीत हे
12)
दाखविण्याचा प्रयत्न गेली १००-२०० वर्षात करण्यात आला आहे. या भागातील सर्व इतिहास अभ्यासक, पुरातत्त्वशास्त्रज्ञ, लेणीं अभ्यासक, लेणीं संशोधक किंवा त्यावर PhD करणारे, वारसा सहल काढणारे या सर्व मंडळींना या लेणींचे मूळ स्वरूप माहीत असताना देखील या लेणींना आजही "पांडव लेणीं"
13)
जेव्हा म्हणतात तेव्हा आश्चर्य वाटते. खरं तर त्यांच्या ज्ञानाची कीव करावीशी वाटते. इतिहासकाराने किंवा अभ्यासकाने इतिहासाचा धांडोळा घेऊन जे सत्य आहे ते मांडावे असा संकेत आहे. मग ते लोकांना पटो अथवा न पटो, त्याने ते वारंवार सांगितले पाहिजे तरच तो इतिहासाची
14)
प्रामाणिक आहे असे म्हणता येईल.
आणि समजा पांडवांचे अस्तित्व मान्य केलं आणि या सर्व लेणीं पांडवांनी कोरल्या असे मानले तर मग पांडवांनी त्यांना श्रद्धास्थानी असलेल्या गुरुची अथवा
15)
त्यांच्या आदर्शाची मूर्ती न कोरता, भ. बुद्धांच्या, बोधिसत्वांच्या किंवा बौद्ध संस्कृतीत आढळणारे स्तूप आणि इतर शिल्प का बरे कोरले? म्हणजेच पांडव बौद्ध होते का?
16).
डॉ . अल्बर्ट एलिस .
अमेरिकेतील नामांकित मानसोपचारतज्ञ . यांना मानसशास्त्रज्ञ सुद्धा म्हणता येईल . विवेकनिष्ठ मानसोपचार पद्धती (rational emotive behaviour thearapy ) हा त्यांचा मनाच्या जगातील सर्वात महत्वाचा शोध . अनेकांना मानसिक स्थैर्य मिळवून देणाऱ्या या पद्धतीचा शोध 1)
खरंतर त्यांनी स्वतःला स्थिरता मिळवून देण्यासाठी लावला होता . या शोधाची सुरुवात त्यांनी लहानपणीच केली होती . भावनेच्या आहारी न जाता , तर्कसंगत बुद्धी वापरून केलेला विचार मनाला स्थिर करतो हा त्यांचा अनुभव त्यांनी जगाला पटवून दिला . त्यासाठी अनेक उदाहरणे आणि दाखले दिले .
2)
आणि आयुष्याच्या उत्तरार्धात त्यांच्या कार्याची दखल घेणे सर्व जगाला भाग पडले . त्यांनी मांडलेले काही सिद्धांत सोप्या भाषेत पुढीलप्रमाणे आहेत .
१) माणसाच्या आयुष्यात घडणाऱ्या घटनांवर त्याच्या प्रतिक्रिया आणि कृती अवलंबून नसतात , तर त्या घटनांकडे तो कोणत्या दृष्टीकोनातून बघतो
3)
नुकतीच नाणेघाटला जाऊन आले होते.त्यासंदर्भात #मर्यादित वाचन केलं होतं.त्यातून हे कळालं की, हा नाणेघाट म्हणजे घाटांचा राजा.हा इसवीसनपूर्व काळात बांधला गेलाय.हे वाचूनच रोमांच उभे राहिले. काय ते कसब? अभियांत्रिकीमधला चमत्कारच.
सातवाहन सम्राज्ञी गौतमीपुत्र 1)
सातकर्णीची पत्नी नागणिका हिचा नाणेघाटातल्या लेणीतला तो प्रख्यात शिलालेख. पहिल्यांदा गेले तेव्हा वेड्यासारखी धावत गेले होते त्या भित्तीकडे. त्या पाषाणातल्या अक्षराईत हरवून गेले होते.मला न समजणाऱ्या ब्राम्ही भाषेतली ती अक्षरं पण विलक्षण प्रेमानं,कदाचित इतिहासाच्या फारसं न 2)
जपता आलेल्या वेडामूळे माझे हात त्या अक्षरांवरनं फिरत होते.नागणिका इथेच असेल का? माझ्या आसपास?माझी ही ओढ बघत असेल का?तिला छान वाटत असेल का आपला शिलालेख असा चिरंजीवी झालेला पाहून? तिचा चुडाभरला अमानवी हात माझ्यासोबतच तीही त्या अक्षरांवरनं फिरवत असेल का? धुक्यासारख्या तरल
3)
इथल्याच (पनवेल स्टॅंडजवळ) एका छोटेखानी हाॅटेलवाल्याने बाबासाहेबांना पाणी नाकारले त्यावेळी अस्वस्थ झालेले, गरीब मजूर असलेले सोनबा येलवे बाबासाहेबांसाठी पाणी आणायला गेले.
पाणी आणले, तोपर्यंत बाबासाहेब पुढील प्रवासाला निघूनही गेले होते. 1)
बाबासाहेब परत याच मार्गाने येतील तेव्हा त्यांना पाणी मिळायला हवे आणि ते मी देईन या इच्छाशक्तीने ते दरदिवशी पाणी घेऊन येत. परंतु बाबासाहेब परत त्या मार्गाने आले नाहीत.
...आणि वाट पाहून अखेर, इथेच सोनबा येलवेंचा मृत्यू झाला.
2)
त्यांच्या स्मृतिप्रीत्यर्थ पनवेल महानगरपालिकेने ही पाणपोई बांधली आहे. येणार्या-जाणार्यांना पाणी मिळावे या उदात्त हेतूने.
उशीरा का होईना, बाबासाहेबांच्या प्रेमाखातर त्याग करणारी व्यक्तिमत्त्वं उजेडात येत आहेत.
3)
मनुस्मृती दहन केल्यानंतर तत्कालीन काही ब्राह्मण्यग्रस्त वृत्तपत्रांनी टीकात्मक लेखन केले. त्यावर बाबासाहेबांनी बहिष्कृत भारत पत्रातून त्यांचा समाचार घेतला. वाचा !
- आनंद गायकवाड
आमच्या मित्रांचा दुसरा असा एक आक्षेप आहे की मनुस्मृती ही जुन्या काळी अंमलांत असलेल्या 1)
नियमांची एक जंत्री आहे. त्या जंत्रीतील नियम आज कोणास लागू नाहीत. मग असले जुने बाड जाळण्यात काय अर्थ आहे ? मनुस्मृती हे एक जुने बाड आहे असे आमच्या मित्राप्रमाणे आम्हासही म्हणता आले असते तर आम्हास मोठाच आनंद झाला असता. परंतु दुर्दैवाने आम्हांस तसे म्हणता येत नाही. आणि आमची
2)
खात्री आहे की, भावी स्वराज्याचा चंद्रोदय केव्हा होतो हे पाहण्याकरिता, आमच्या मित्रांचे डोळे आकाशाकडे लागले नसते तर आपल्या पायाखाली काय जळते आहे हे त्यांना निरखून पाहताच आले असते. मनुस्मृती हे एक जुने बाड आहे, ते राहिले तरी काही हरकत नाही असा युक्तिवाद करण्याऱ्या गृहस्थांना
3)
जमालगढी सध्याच्या पाकिस्तानातील खबैर पक्ख्तुन्ख्वामधील मरदानच्या कटलांग मरदान मिर्गापासून १३ किमी अंतरावर हे शहर आहे. जमालगढी येथे प्राचीन स्तूप व विहारांचे अवशेष सापडले आहेत.
जमालगढी येथील स्तूप व विहार १/५ शतकातील भरभराटीचे बौद्ध ठिकाण होते. 1)
जमालगढीचे स्थानीय नाव "जमालगढी कंदारत" किंवा "काफिरो कोटे" असे आहे. जमालगढीच्या भग्नावशेषांचा प्रथम शोध ब्रिटीश पुरात्ववेत्ता व गाढे अभ्यासक अलेक्झांडर कॅनिंगहॅम यांनी इसवी सन १८४८ मध्ये लावला.
कर्नल ल्युम्स्डेन यांनी जमालगढी येथे उत्खनन केले होते पण तेव्हा तेथे विशेष 2)
काही सापडले नाही. नंतर इसवी सन १८७१ मध्ये लेफ्टनंट क्राॅमटन यांनी पुन्हा येथे उत्खनन केले व अनेक बौद्धशिल्पे सापडली आहेत.
चित्र क्रमांक एक जमालगढी, मरदान, पाकिस्तान बौद्ध नगरीचे भग्नावशेष.
चित्र क्रमांक दोन १/३ शतकातील राणी महामायेचे स्वप्न शिल्प जमालगढी, मरदान,
3)
आम के पेड़ के नीचे ब्राह्मण तुलसीदास रामचरित्रमानस लिख रहे थे. अचानक पेड़ से आम तुलसीदास के सर पर गिरा. तुलसीदास बहुत खुश हुआ, उसने आम को ईश्वर का दिया हुआ उपहार समझकर खा लिया !
मुग़ल राज में गाय कट रही थी, मुग़ल समोसे में गाय का मांस भर भर कर खा रहे थे. 1)
लेकिन तुलसीदास को कोई आपत्ति नही थी, वह मग्न होकर आनंदित होकर, लगा लिखने "ढोल गंवार पशु नारी सकल ताड़ना के अधिकारी" !
किसान का बेटा इसाक न्यूटन सेब के पेड़ के नीचे विज्ञान की पढ़ाई कर रहा था. अचानक से एक सेब न्यूटन के सर पर गिर गया. न्यूटन ने सेब उठाया उसे ध्यान से
2)
देखने लगे मानो कभी सेब देखा ही नही. लेकिन न्यूटन सेब नही देख रहे थे वह सोच रहे आखिर सेब नीचे क्यों गिरा ?
सेब ऊपर क्यों नही गया... नीचे ही क्यों आया ?. ऊपर चांद है वह क्यों नही गिरता. धरती में जरूर कोई फ़ोर्स है. ताक़त है जो चीजों को अपनी ओर आकर्षित करती है !
3)