Thread by @allhinabansai

"Pocky Game, Pocky Kiss"

Pairing : #oihina #โออิฮินะ

Waring : AU , OOC

เขียนสด(อีกแล้ว😅) งานถาโถมค่ะไม่ปั่นไม่ได้จริงๆ แงงง😭 ยังไงก็ขอให้มีความสุขในวันป๊อกกี้นะคะ😘

โออิคาวะ โทรุทำงานเป็นโฮสต์ที่คลับแห่งหนึ่งและค่อนข้างได้รับความนิยมจากบรรดาลูกค้าที่มาใช้บริการคลับ

แค่ในวันปกติเจ้าตัวก็มีแขกล้อมหน้าล้อมหลังจนเพื่อนร่วมงานกรอกตาใส่เป็นว่าเล่นอยู่แล้ว

ยิ่งวันนี้ทางคลับก็มีกิจกรรมเกี่ยวกับPocky Dayที่เปิดโอกาสให้ลูกค้าได้เล่นเกมกินป๊อกกี้กับโฮสต์ที่ชอบได้อีก

แน่นอนว่าโฮสต์เจ้าเสน่ห์แห่งคลับก็ต้องนั่งคาบป๊อกกี้หลากรสชาติมาเกือบ10นาทีแล้ว

ไม่ใช่ว่าโออิคาวะไม่มีใจการบริการลูกค้า แต่ให้คาบป๊อกกี้จนหวานแสบคอแบบนี้ก็มีเหนื่อยใจที่ต้องให้บริการเช่นกัน

ชายหนุ่มถอดถอนหายใจในความคิดแต่ยังคงรอยยิ้มหวานหยดไว้บนใบหน้า คาบเจ้าขนมปังแท่งอบกรอบเคลือบรสสตรอเบอร์รี่ไว้นิ่งๆรอให้ลูกค้าสาวที่กำลังขยับริมฝีปากเข้ามาใกล้อย่างใจเย็น

และเมื่อสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่ใกล้ชิด...

กึก!

เขาก็เม้มริมฝีปากแรงขึ้นเพื่อให้ป๊อกกี้หักครึ่งอย่างแนบเนียน

"อ๊ะ!"
"อ้าว เสียดายจังใกล้จะได้kissกันอยู่แล้วแท้ๆ เนอะ?"

ตบท้ายด้วยการเอ่ยเสียงออดอ้อนเหมือนเสียใจเป็นอย่างมากให้สาวเจ้าหน้าแดงระเรื่อ เธอส่ายหน้าพร้อมบอกไม่เป็นไร

ก่อนจะก้มหัวขอบคุณแล้วลุกขึ้นเพื่อให้ลูกค้าคนอื่นที่ต่อแถวอยู่ได้เล่นเกมกับโฮสต์หนุ่มด้วยสีหน้าเปี่ยมสุขปะปนเขินอาย

'หมอนั่นจงใจสินะ/จงใจแน่ๆ/ผลักหัวมันเลยดีไหมนะ'

บรรดาโฮสต์คนอื่นที่สังเกตการณ์อยู่โดยรอบ แอบเบ้ปากให้กับเจ้าเพื่อนร่วมงานหน้าหวานที่สามารถหลบหลีกการจุมพิต

กับคุณลูกค้ามาได้ทุกราย

แน่นอนพวกเขาเป็นโฮสต์ที่รู้ว่าควรปฏิบัติอย่างไรกับลูกค้า ถึงจะเป็นวันป๊อกกี้แต่การให้เกียรติลูกค้าก็สำคัญ เพราะฉะนั้นเกมป๊อกกี้ในวันนี้จึงมีการใกล้ชิดกับมากที่สุดแค่ริมฝีปากแตะกันเบาๆเท่านั้น

แต่โออิคาวะ โทรุเป็นพวกหวงตัวเป็นอย่างยิ่ง

ใครจะเชื่อว่าโฮสต์แสนอัธยาศัยดีคนนั้นจะไม่ชอบการที่ถูกคนอื่นมาแตะเนื้อต้องตัวหรือรุ่มร่ามที่สุด

ดังนั้นเจ้าตัวจึงหลบเลี่ยงเกมนี้อย่างแนบเนียน

แกล้งทำตกบ้างล่ะ หักครึ่งบ้างล่ะ แถมไม่มีลูกค้าคนไหนคิดเอะใจเลยเสียด้วย

แน่นอนว่าต่อให้หมันไส้เพื่อนขนาดไหนแต่พวกเขาก็ยังต้องบริการต่อ

'ไว้เลิกงานค่อยไปเล่นมันก็ยังไม่สายหรอกน่า/หรอกวะ'

ชายหนุ่มเจ้าของการแอบนินทายังคงทำหน้าที่แม้จะเหนื่อยหน่ายเต็มทน

โชคดีที่โอนเนอร์จำกัดคิวไว้ไม่งั้นเขาคงเป็นเบาหวานในกระแสเลือดเป็นแน่

ชายหนุ่มหลับตาเล็กน้อย คิดในใจว่าหลังเลิกงานจะไปแปรงฟันสักสามรอบ

"เออคือ...ขออนุญาตนะครับ"

'หืม?'

ชายหนุ่มลืมตาขึ้นมาอย่างประหลาดใจ เพราะนานๆครั้งถึงจะมีคุณลูกค้าเพศชายเข้ามาหาเขา

คนตัวเล็กตรงหน้าเขามีเรือนผมสีส้มคล้ายพระอาทิตย์เจิดจ้า ดวงตากลมโตสีเฮเซลนัทมีประกายของความเขินอาย แต่งตัวด้วยชุดเสื้อเชิ้ตขาวover sizeที่ทำให้อีกฝ่ายดูตัวบอบบางเป็นอย่างมาก

'...น่ารัก'

ถึงจะไม่ใช่แบบที่เขาชอบทั้งหมด แต่โออิคาวะก็อดชื่นชมคนตัวเล็กตรงหน้าไม่ได้

ที่สำคัญคุณลูกค้าหนุ่มน้อยของเขาดูอ่อนเยาว์เป็นอย่างมาก ถ้าเกิดไม่ใช่เพราะทางคลับมีมาตรการตรวจอายุอย่างรอบคอบ โออิคาวะแอบคิดว่าคุณลูกค้าคนนี้เป็นเด็กมัธยมปลายที่แอบเข้ามาเป็นแน่

"คือ...คุณโออิคาวะครับ"

โออิคาวะกะพริบตาเพื่อเรียกสติเมื่อรู้ตัวว่าแอบสำรวจคนตัวเล็กนานเกินไป

ชายหนุ่มคลี่ยิ้มหวานก่อนจะผายมือเชื้อเชิญให้อีกคนนั่งข้างกัน

"นั่งก่อนสิครับ ตัวเล็ก"

เด็กหนุ่มแก้มแดงระเรื่ออย่างน่าเอ็นดูทันทีเมื่อเขาเรียกอีกฝ่ายด้วยสรรพนามที่หยอกเย้า

คนที่กำลังแปลงร่างเป็นผลมะเขือเทศค่อยๆหย่อนตัวนั่งข้างโฮสต์หนุ่มพร้อมพึมพัมเสียงเล็กในลำคอ แต่ด้วยระยะที่ใกล้ชิดทำให้เขาสามารถได้ยินอย่างชัดเจน

"ไม่ใช่ตัวเล็กสักหน่อยครับ"

"ฮะฮะ ขอโทษครับถ้างั้นตวเล็กอยากให้คุณโออิคาวะเรียกยังไงดี"

ชายหนุ่มเอ่ยเย้าอย่างนึกสนุก ยิ่งคนตัวเล็กมีปฎิกริยากับคำว่า'คุณโออิคาวะ'เขาก็ยิ่งอยากกลั่นแกล้งอีก

เอ๊ะ แกล้งอีก?

โออิคาวะชะงักไปชั่วครู่เมื่อความคิดประหลาดผุดขึ้นมา ก่อนจะสะบัดหน้าเพื่อดึงสติถึงแม้ว่าจะทำได้ยากเหลือเกิน...

...ก็คนตัวเล็กข้างเขาน่ารังแกถึงขนาดนี้

ชายหนุ่มคล้ายโดนมนต์สะกดอะไรสักอย่างที่ทำให้ดวงตาพร่ามัว บรรยากาศรอบตัวคุณลูกค้าผมส้มนุ่มนิ่มถึงได้ดูฟุ้งหวานไปหมด

ยิ่งตอนริมฝีปากเล็กบอกชื่อกันอย่างไม่มั่นใจ แววตาของโฮสต์หนุ่มก็คล้ายจะเข้มขึ้น

"ผมฮินาตะ...โชโยครับ ไม่ใช่ตัวเล็ก..นะครับ"

เจ้าตัวกล่าวพร้อมช้อนสายตาขัดเขินปนตำหนิเรื่องสรรพนามหน้าอายให้โออิคาวะอยากจะยกมือขึ้นมากุมอกกบความน่ารักที่ไม่ทันตั้งตัว

'ใจเจ็บไปหมดแล้วครับ'

แม้ในใจจะหวีดร้องไปแค่ไหนแต่ภายนอกโฮสต์หนุ่มก็ยังทำหน้าที่อย่างมืออาชีพ

"อืม โชโยไม่ใช่ตัวเล็กนี่เอง คุณโออิคาวะจะจำให้ขึ้นใจเลยครับ"

"คุณโออิคาวะ..."

"หึหึหึ ครับๆไม่แกล้งโชโยแล้วครับ
มา..เล่นเกมกันเนอะ"

โฮสต์หนุ่มยิ้มระรื่นจนเพื่อนที่ลอบมองพากันงุนงงกับท่าทีที่พลิกกลับ ในใจยิ่งมาดหมายว่าหลังเลิกงานจะต้องจับตัวเจ้าเพื่อนน่าหมันไส้มาไต่สวนให้ได้

แต่ทางผู้ถูกหมายหัวก็ยังคงยิ้มหวานหยอกเย้าคนน่ารักอย่างเพลินใจ

เด็กหนุ่มสูดลมหายใจพร้อมหยิบแท่งขนมปังอบกรอบแบบไม่มีรสปรุงแต่งขึ้นมาให้ชายหนุ่มต้องเลิกคิ้วเล็กน้อย

"คือผมไม่ค่อยชอบของหวานน่ะครับ อีกอย่างคุณโออิคาวะต้องคาบของหวานข้างไว้นานๆ...
ผมกลัวว่าคุณจะแสบคอน่ะครับ"

ตึกตัก!

โฮสต์หนุ่มใจเต้นผิดจังหวะไปเมื่อได้ยินประโยคแสนน่ารักจากอีกคน

โออิคาวะไม่เคยต้องกลั้นยิ้มจนเมื่อยแก้มขนาดนี้มาก่อน ดวงตาคมมีความอ่อนหวานอาบจนหยาดเยิ้ม

ชายหนุ่มหยิบแท่งขนมปังกรอบจืดๆนั่นใส่ปากคนตัวเล็กอย่างแผ่วเบา เมื่อเห็นว่าอีกคนคาบขนมไว้อย่างมั่นคงแล้วเขาก็เลื่อนริมฝีปากอ้างับที่อีกปลายแท่งขนมพร้อมกับเป็นฝ่ายเริ่มกัดกินก่อน

เป็นครั้งแรก

ฮินาตะมองใบหน้าของคนที่แอบชื่นชอบเงียบๆมาตลอดอย่างลนลาน คุณโออิคาวะไม่หลับตาแถมยังมองสบกับเขาอย่างแน่วแน่คล้ายกำลังล่อลวงให้เขากัดกินขนมด้วยเหมือนกัน

ริมฝีปากเล็กเม้มลงบนแท่งขนมปังอบกรอบเล็กน้อยก่อนจะเริ่มกัดกินเช่นกัน

โออิคาวะที่เห็นดังนั้นก็หรี่ตาพร้อมกับเร่งความเร็วในการกัด

คนน่ารักตรงหน้าชายหนุ่มแดงไปหมดทุกส่วนแล้ว เจ้าตัวหลับตาปี๋ไม่พร้อมรับรู้อะไรทั้งสิ้น

ยิ่งคิดว่าอีกไม่ถึงอึดใจใบหน้าที่ทั้งหล่อเหลาทั้งอ่อนหวานของอีกคนจะชิดกับใบหน้าของตนฮินาตะก็หลับตาแน่นจนคิ้วขมวดไปหมด

โฮสต์หนุ่มยิ่งคลี่ยิ้มเอ็นดู ปากกระจับยิ่งกัดกินขนมคำใหญ่ขึ้นโดยไม่รู้ตัว

จนสันจมูกโด่งแตะกับจมูกรั้นน่ารักของอีกฝ่าย

ฮินาตะกลั้นหายใจ ปากเล็กไม่สามารถเคี้ยวขนมต่อได้อีกด้วยความเขินอายจนตัวสั่นสะท้าน

มือเล็กกำเสื้อแน่นภาวนาให้โฮสต์หนุ่มลอบหักป๊อกกี้เหมือนกับตอนที่ทำกับบรรดาหญิงสาวก่อนหน้า

แต่ก็ไม่...

คนตัวเล็กสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนที่เข้าใกล้...

มากขึ้น..มากขึ้น...

มากจนกระทั่งเกือบสัมผัสได้ถึงความอ่อนนุ่มของริมฝีปาก...

กึก!

ฮินาตะรีบกัดให้แท่งขนมปังอบกรอบหักครึ่งทันที คนตัวเล็กถอยห่างจากโฮสต์หนุ่มด้วยใบหน้าแดงก่ำ หอบหายใจรัวเหมือนเพิ่งผ่านการวิ่งมาราธอนมากกว่าเล่นเกมง่ายๆ พ่วงด้วยอาการใจสั่นระรัวจนแทบทะลุอก

โออิคาวะมองปฏิกิริยาดังกล่าวด้วยอารมณ์หลากหลาย

ทั้งเอ็นดู แต่ก็หงุดหงิดเช่นกัน

"โชโยอ่า ทำไมล่ะครับ?
ไม่อยากkissกับคุณโออิคาวะเหรอ?"

คราวนี้น้ำเสียงของชายหนุ่มเต็มไปด้วยความเสียดายอย่างเต็มประดา จนเพื่อนใกล้เคียงแทบจะหมุนคอมาเหลือกตาใส่

'หืม?/เอาจริงดิ?/มันเสียดายจริงว่ะ'

ฮินาตะที่กำลังพยายามผ่อนลมหายใจสงบสติชะงักไปทันที เมื่อน้ำเสียงที่ทั้งออดอ้อน น้อยใจอยู่ใกล้ใบหูมาก

เมื่อลอบหันมองก็พบว่าใบหน้าแง่งอนอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ

"มะ ไม่ใช่ครับผมแค่...ฮื่อ"

ถูกคนของใจพูดด้วยน้ำเสียงหวานหยดขนาดนี้ ใจเล็กๆของฮินาตะไม่สามารถรับไหวจนต้องซุกใบหน้ากับฝ่ามือ

ท่าทีที่ไม่อาจปิดบังความรู้สึกใดๆของอีกฝ่าย ทำให้โออิคาวะพลิกอารมณ์จากหงุดหงิดกลับไปเป็นดีในทันใด

โฮสต์หนุ่มแอบเลียริมฝีปาก คลับแห่งนี้ไม่มีบริการ'เรื่องอย่างว่า'ก็จริงแต่ถ้าโฮสต์และลูกค้าตกลงกันได้ ทางคลับก็ไม่คิดแทรกแซงแต่อย่างใด

"โชโยครับ"

เสียงเรียกที่ดูจริงจังทำให้ฮินาตะเผลอหันกลับมาสบสายตากับชายหนุ่ม...

จุ๊บ

เปิดโอกาสให้ริมฝีปากของโออิคาวะประทับที่ริมฝีปากเล็กอ่อนนุ่มทันที

"!!!"

คนน่ารักตัวแข็งค้าง แต่โฮสต์หนุ่มไม่ใส่ใจน้ำเสียงติดขี้เล่นปนแหบพร่ากระซิบถ้อยคำที่ทำให้ฮินาตะใจสั่นจนแทบหลุด

"คุณโออิคาวะยอมก่อนก็ได้ครับ แต่ไม่หายน้อยใจหรอกนะ จะไม่พูดกับโชโย 1 อาทิตย์เลยคอยดู หึ"

ชายหนุ่มพองลมใส่แก้มอย่างแง่งอนแต่ดวงตากลับพราวระยับจนฮินาตะสั่นสะท้าน

"....."

"แต่ถ้าโชโยยอมไป'เล่นป๊อกกี้'กับคุณโออิคาวะต่อที่ห้องละก็
จะหายงอนทันทีเลยล่ะครับ"

"....."

คิดว่าเด็กหนุ่มจะปฏิเสธคำล่อลวงแสนหวานจากคุณโฮสต์ที่แอบรักมาโดยตลอดได้หรือ

"ผมขอโทษครับ ผะ--ผมจะชดเชยให้เพราะงั้น...ยะ อย่าน้อยใจเลยนะครับ"

แน่นอนว่าไม่ได้อยู่แล้ว

-END-

แถม

"ตะ ต้องแต่งแบบนี้จริงๆเหรอยาจิ"

"ต้องสิ นี่ฉันลงทุนไปถามกับคุณฮานามากิเลยนะ!
รับรองจับคุณโออิคาวะอยู่หมัด!!"

"แต่ว่า..."

"ไม่เอาน่าโชโย นายแอบมองเขามาตั้งเท่าไหร่? จะปล่อยโอกาสให้เสียไปเฉยๆเหรอ? ไหนบอกฉันว่าวันคนโสดปีนี้จะไม่ยอมโสดแล้วไง!? สู้หน่อยนะ!"

"....อื้ม! สู้!"

"ต้องแบบนี้สิ! อ้อ!แล้วก็ข้อสำคัญ..ไม่ลืมนะ?"

"อืม ไม่ลืมหรอก..."

"ต้องเป็นป๊อกกี้รสจืดเพราะคุณโออิคาวะไม่ชอบของหวาน ใช่ไหมล่ะ?"

"ฮะฮะ อย่างนี้สิเพื่อนฉัน!"

-REAL END-

ขอให้มีความสุขในวันป๊อกกี้เดย์อีกครั้ง และสุขสันต์วันคนโสด(11เดือน11ของจีน)ค่าา😘💓💖🥺💕❤

@threadreaderapp unroll pls