Thread by @MarleenOpSokken

#participatiewet #bijstand #uitkering

Nu de bijstand / participatiewet wat in het licht is lees ik veel berichten over dat het logisch dat de regels zo streng zijn ‘want het gaat over een overbrugging binnen de arbeidsmarkt.’

Dit is niet altijd het geval, een draadje!

⬇️⬇️⬇️

Ik ben arbeidsbeperkt, waarschijnlijk de rest van mijn leven. Ik ben 23 jaar en zou als ik geluk heb misschien over 5-10 jaar met veel moeite een paar uur in de week kunnen werken. [1/22]

Echter zijn alle andere regelingen weggevallen of dusdanig strenger worden dat ik een bijstandsuitkering aan moest vragen omdat ik verder nergens onder viel. [2/22]

Ik kreeg een vrijstelling van sollicitatieplicht, maar alle regels van de participatiewet gelden ook voor mij. Het is alleen niet ‘tijdelijk totdat ik weer werk heb,’ het is voor een hele lange tijd en voor sommige mensen zelfs levenslang. [3/22]

Ik ben namelijk zeker niet de enige die door ziekte/arbeidsbeperking in de bijstand terecht komt. Sterker nog, uit een rapport kwam dat bijna de helft van de bijstand arbeidsbeperkt is. [4/22]

Ik woon nu nog thuis, maar ga op korte termijn op mezelf wonen. Ik heb grof gerekend dat ik in combi met mijn ziektekosten nóóit kan rondkomen van het bijstandsbedrag. Dat betekent dus dat ik straks misschien wel moet kiezen tussen medicijnen/behandeling of eten. [5/22]

En iets ‘duurders’ leuks doen zonder dat iemand het betaald, kan eigenlijk niet. Maar is een leven zonder nooit iets leuks doen wel daadwerkelijk iets waard? [6/22]

Het overgrote deel verzuipt in de regels van de bijstand. En ondanks dat ze er echt wel met een reden zijn, zijn ze in veel gevallen te streng en worden ze steeds anders geïnterpreteerd. [7/22]

Toen ik bijvoorbeeld vroeg of ik dan wel bijvoorbeeld een verjaardagscadeau in ontvangst mocht nemen, heb ik nooit een eenduidig antwoord gekregen. Dit is verder ook nergens terug te vinden en wisselt per gemeente. [8/22]

Maar doordat ik geen duidelijk antwoord kreeg, hou ik het maar liever af. Maar... Heb ik dan geen recht om mijn leven, mijn verjaardag te vieren? [9/22]

Toen ik net voor mijn uitkeringsaanvraag zelfgemaakte armbandjes verkocht om mijn inboedel straks te kunnen betalen, dat netjes aangaf en er werd gezegd dat ik dit in moest leveren, baalde ik daarvan maar was ik daar enigszins oké mee. [10/22]

Dat ik er vervolgens 5 uur aan administratiewerk voor heb moeten doen om te bewijzen dat ik die armbandjes daadwerkelijk verkocht had én zelf gemaakt (het ging over een bedrag van ongeveer €46), daar haakte zowel mijn lichaam als geest op af. [11/22]

Dat kostte mijn gezondheid te veel. Maar daarna zijn ze wel verbaasd waarom je het niet meer doet. De regels lopen tot dusver uit dat het beleid om mensen te ontmoedigen om een bijstand aan te vragen niet werkt, maar het in sommige gevallen de uitstroom zelfs tegenwerkt. [12/22]

De bijstand is een grote hoop stress. Constant bang zijn dat je iets fout doet, verkeerd interpreteert binnen de regels, dat je iets over het hoofd ziet, niet doorhebt dat je iets moet opgeven en daardoor als ‘fraudeur’ bestempeld wordt. [13/22]

En aan de andere kant veel mensen die oordelen over dat het allemaal logisch is dat het zo is, dat je er zelf voor moet werken. Ik ken genoeg mensen die ziek of zieker worden doordat ze in de bijstand komen. [14/22]

Je gaat niet voor je lol de bijstand in. Het is modder happen. En ik durf te wedden dat de meeste mensen binnen de bijstand hadden willen (kunnen) werken. Dus of de controle in zekere zin nu terecht is of niet. Het gaat te ver, het is onmenselijk. [15/22]

Ik zag vandaag iemand schijven: ‘Een straf voor een grote groep, omdat een enkeling er van profiteert. Zou jij het oké vinden als je een gevangenisstraf kreeg voor een moord die je nooit hebt gepleegd?’ [16/22]

Het is een heftige vergelijking, maar laat wel het beeld hoe de participatiewet nu in elkaar zit duidelijk zien.

Ik denk dat het vooral nodig is dat er wordt gezorgd dat er weer een scheiding komt tussen arbeidsbeperkten en ‘gewoon werklozen’ komt. [17/22]

Dat er wordt gezorgd dat het überhaupt een leefbaar bedrag is waardoor iemand niet alle mazen tussen de wet gaat zoeken om te overleven. Dat de angstcultuur binnen de bijstand kan verdwijnen. Want dat is het. [18/22]

Het valt niet uit te leggen wat de bijstand met je doet. Hoe ik vrijwel elke afschrijving van mijn bankrekening moest verantwoorden om de uitkering te krijgen. Het was beschamend en ik voelde me allesbehalve mens. [19/22]

De bijstand is een soort van gevangenis. Want wat je ook doet, waarom je het ook aanvraagt: Je wordt behandeld als fraudeur totdat het tegendeel bewezen is. En zelfs als het tegendeel bewezen is, moet je blijven bewijzen dat je niet ineens wél een fraudeur wordt. [20/22]

En ik denk niet dat iemand die niet in deze situatie zit beseft wat dit met een mens doet en hoe gevangen het voelt.

Schrap de participatiewet. Zorg voor menselijkheid. Zorg dat mensen niet verdrinken in de regels, in de bodemloze put vol zorgen. Zorg voor perspectief. [21/22]

En voor alle mensen die daar geen invloed op hebben vraag ik: Oordeel niet zo snel.

Vriendelijke groet,
Deze ‘Uitkeringstrekker, Fraudeur (in Wording),’ of hoe ik de afgelopen maanden dan ook ben genoemd of behandeld. [22/done]

Ik wil overigens nog kort toevoegen dat ik heel netjes ben geholpen door de mensen van de bijstand. Ook zij zitten vast in de regels. Maar ze hielpen me waar ze konden om de stress te dragen.

Ook daar zijn andere verhalen van. Daar kan ik dus alleen maar dankbaar voor zijn. 😬🍀