Met alle respect voor de slachtoffers van misdrijven is het ongelooflijk hoe (ex)gedetineerden worden achtergelaten in onze maatschappij. Uiteraard is dit ook van toepassing op bepaalde andere bevolkingsgroepen, maar ik wil het nu even expliciet over deze mensen hebben.
Wij stellen als bedrijf momenteel een 4tal (ex)gedetineerden te werk. Ze dragen de gevolgen van hun daden, zijn gestraft en verdienen daarna een 2e kans om zich te re-integreren in en bij te dragen aan onze maatschappij. Het kan niet de bedoeling zijn voor hen te blijven zorgen.
Zonder hun daden goed te praten zijn er doorgaans toch enkele voorafgaande problemen waarmee ze te kampen hadden/hebben alvorens ze in detentie belanden. Problemen die na hun straftijd niet noodzakelijk opgelost zijn. Integendeel. Ik durf te zeggen dat ze er niet beter uit komen.
Hoe verwacht je dat ze zich rehabiliteren en een deel gaan uitmaken van een maatschappij, als diezelfde maatschappij hen achterlaat en voor een deel denkt dat de gevangenis een vakantieoord is, waar je een dak boven je hoofd hebt, eten krijgt en voor de rest niks moet doen.
Ze komen buiten met een enorm zware rugzak. Een combinatie van psychische problemen, relatieproblemen, verslavingsproblematiek, huisvestingsproblemen, torenhoge financiële problemen en tewerkstellingsproblematiek. Iets waar ieder normaal mens zou mee worstelen.
Wij begeleiden ze, in samenwerking met andere instellingen intensief op zorg- en arbeidsvlak, maar lopen steeds vast op dezelfde struikelblokken die ervoor zorgen dat ze geen toekomstperspectief hebben. En dat voor één van de rijkste landen ter wereld.
"Leave no man behind" zou het motto moeten zijn van een menswaardig beleid. Armoede zou in ons land onbestaande kunnen zijn. Moeten zijn. Voor iedereen. Voorkomen dat mensen achter gelaten worden kost de maatschappij minder dan ze achteraf er terug bij te krijgen. That's all.