Thread by @TH_NASHS

Ο ομοφυλόφιλος "πατέρας" μου (θρεντ):
Όταν επιβλήθηκε η Γερμανική κατοχή, η γιαγιά μου ήταν έγκυος στο πρώτο της παιδί. Γέννησε σε συνθήκες πείνας, που δεν ήταν ασυνήθιστο για τη φτωχή περιοχή της Μάνης αλλά στην κατοχή επιδεινώθηκε αισθητά. Ο γεωργός παππούς μου >>

βέβαια φρόντιζε να υπάρχουν πάντα λίγα λαχανικά, όσπρια, λάδι και γεννήματα στο σπίτι του, δουλεύοντας σκληρά σε ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες. Η χήρα γειτόνισσα, επίσης μωρομάνα, δεν είχε αυτή την "πολυτέλεια". Πέρασε μια δύσκολη εγκυμοσύνη >>

τρεφόμενη αποκλειστικά από ένα πιάτο φαγητό που της πήγαινε η γιαγιά μου καθημερινά. Πολύ σύντομα σταμάτησε να βγάζει και γάλα, κι έτσι η γιαγιά μου ανέλαβε και το θηλασμό του γιού της. Ουσιαστικά το μεγάλωσε σαν δικό της παιδί, κυριολεκτικά με το γάλα της. >>

Η χήρα μάνα του μη έχοντας πόρους για να επιβιώσει και να μεγαλώσει το παιδί της, άρχισε να δέχεται "δωρεές" από μαυραγορίτες, όντας ακόμα νέα και "νόστιμη", με το "αζημίωτο". Στο μεταξύ, το παιδί της μεγάλωνε με τον πατέρα μου σαν αδέλφια. >>

Οι Γερμανοί έφυγαν αλλά η πείνα και η φτώχια έμειναν. Η χήρα δε μπορούσε να απεξαρτηθεί από τους "εραστές", όσπου ένας απ'αυτούς άρχισε να κακοποιεί σεξουαλικά και τον ανήλικο γιό της, τον "αδελφό" του πατέρα μου. Το ποτήρι ξεχείλισε και η χήρα γειτόνισσα έφυγε για την Αθήνα >>

ψάχνοντας για μια δουλειά που θα της επέτρεπε να επιβιώσει και να μεγαλώσει το τραυματισμένο παιδί της με αξιοπρέπεια. Δούλεψε σκληρά σαν βιομηχανική εργάτρια, πήρε κι ένα επίδομα, μπορούμε να πούμε πως τα κατάφερε. Το παιδί μεγαλώνοντας μέσα στη μελαγχολία >>

των τραυματικών του εμπειριών, κατάφερε να τελειώσει μια σχολή ραπτικής, διατηρώντας μια αδελφική φιλία με τον πατέρα μου που σπούδαζε τον ίδιο καιρό στην Αθήνα. Ταυτόχρονα, με πρωτοβουλία της οικογένειάς μου, ο παιδεραστής μαυραγορίτης, παρόλο που ήταν ευνοούμενος >>

του καθεστώτος,εκδιώχθηκε από το χωριό.Μεγαλώνοντας το παιδί διακρίθηκε στη ραπτική τέχνη, χωρίς όμως να καταφέρει ποτέ να μείνει σε μια δουλειά λόγω του ομοφυλόφιλου σεξουαλικού του προσανατολισμού.Μιλάμε για εποχές χούντας και ότι προηγήθηκε, σε μια κοινωνία έντονα ομοφοβική >>

Σύντομα αναγκάστηκε να εκδίδεται, ασκώντας παράλληλα το επάγγελμα του ράφτη στο σπίτι του. Ο πατέρας μου έκανε οικογένεια, γεννήθηκε κι ο υποφαινόμενος, που έμαθε από μικρός ότι ο ομοφυλόφιλος άνδρας ήταν καφός (αδελφός) του πατέρα του, άρα "πατέρας" του κι ο ίδιος. >>

Παιδάκι ακόμα, θυμάμαι τα "κραξίματα" από τους "άντρες" στα καφενεία όποτε εμφανιζόταν "η πουστάρα". Θυμάμαι να ντρέπεται ακόμα και να βγει να αγοράσει κλωστές, και να στέλνει εμένα για προμήθειες, όταν έφτασα σε ηλικία που μπορούσα να βγω έξω. >>

Οι καλοθελητές έπιαναν τους γονείς μου και τους έλεγαν να μην αφήνουν το παιδί με τον "ανώμαλο" για να μην το "χαλάσει". Φυσικά ο πατέρας μου υποστήριζε πάντα τον "αδελφό" του, απαντώντας τους κατάλληλα. >>

Αργότερα ο "πατέρας" άρχισε να εμφανίζεται με ένα ανήλικο παιδί, κι εκεί οι φήμες έδιναν κι έπαιρναν, ότι είναι δήθεν "παιδεραστής". Αφού πέθανε, από μια ασθένεια συχνή στους ομοφυλόφιλους (σάρκωμα Kaposi), το ανήλικο παιδί που είχε μαζί του και είχε πλέον ενηλικιωθεί >>

εμφανίστηκε στο χωριό με τους τίτλους ιδιοκτησίας του πατρικού του σπιτιού, αφού, όπως αποκάλυψε ο ίδιος, ήταν βιολογικό παιδί του ομοφυλόφιλου "πατέρα" μου. Σε κάποια στιγμή της ζωής του είχε δημιουργήσει σχέση με μια εκδιδόμενη γυναίκα και έκαναν αυτό το παιδί >>

που ουσιαστικά μεγάλωσε μόνος του. Μια ιστορία αξιοπρέπειας που με κάνει να νοιώθω πραγματικά υπερήφανος για τους ανθρώπους που με ανέστησαν.

Δε θα αναφέρω τ'όνομά του, υπάρχει το βιολογικό του παιδί (και τα εγγόνια του πλέον) που το φέρει είναι δικό του δικαίωμα. Απλά να πω ότι ήταν ένας άνδρας με πολύ αρρενωπά χαρακτηριστικά που δεν περνούσαν απαρατήρητα από τις γυναίκες. "Ιδιος ο πατέρας του" λένε >>

όσοι τον είχαν γνωρίσει. Για μένα ήταν ένας "Σπαρτιάτης-Χριστούλης". Όταν έμαθα για τους αρχαίους Σπαρτιάτες στο δημοτικό, ότι μιλούσαν λακωνικά και ζούσαν λιτά, σκεφτόμουν πάντα τη μορφή του και τη μελαγχολική του έκφραση. Όταν έμαθα για το "Χριστούλη", και πάλι >>

ανακαλούσα το ευγενικό του χαμόγελο. Τον θυμάμαι με ένα γαλάζιο πουκάμισο, ένα παντελόνι-καμπάνα, βαμμένα καστανόξανθα μακριά μαλλιά και μια γυναικεία τσάντα στον ώμο...