Anarkismoa eslogan batekin definitzea ez da politikoki onuragarria
Jabego pribatuaren kritika oinarrizko kontzeptu bat da, baita Estatuari kritika; baina baita ere elkar laguntza.
Horregatik garrantzitsua da anarkismoaren bi ikuspuntu bereiztea. Anarkismo filosofikoa eta anarkismo soziala. Honen inguruan Murray Bookchinek sakondu zuen es.theanarchistlibrary.org/library/murray…
Anarkismo filosofikoarekin jende askok bat egiten du. Nik beri diot bakoitzak anarkista bat daramagula gure barnean. Ez dut ahaztuko abstentzioari buruzko mahai inguru batean, Iker Casanovak aioatu zuenean EH Bildun ere anarkistak zeudela...
Hala ere, anarkismo filosofiko honen atzean, gehienetan indibidualismoa izaten da. Hortxe kokatuko genuke Victoria Abrilen anarkismoa. Ez baitut bera gizarte eragileak laguntzen ikusten; bere profesioko prekarioen lan baldintzak hobetzen.
Horren aurrean anarkismo soziala dago. Sozialismo libertarioa edo komunismo libertarioa bultzatzen duena.
Eraikitzailea dena, gizarte borroketan dagoena, klase zapalduen emantzipazioa bilatzen duena. “Ni”-atik haratago. Horrela ulertzen dut anarkismoa.
Gainera, pandemia garai honetan ikuspuntu berekoiak asko hedatu dira, indibiduoaren eskubideak beste edozeinaren gainetik jarriz. Ez, hori ez da anarkista izatea.
Bukatzeko, Bakunien bi aipu, anarkista izatea zer den ulertzeko:
- Ni libre naiz, inguruko pertsona guztien askatasuna eta gizatasuna errespetatzen ditudan neurrian bakarrik.
- Berdintasun ekonomikorik gabeko askatasun politikoa intentzio bat da, iruzur bat, gezur bat.
Martxoaren 8a oso hurbil dagoenez, eta aipatutako anarkista guztiak gizonak izan direnez, Marian Leightonen “Anarcofeminismo y Louise Michel” liburua uzten dizuet.
Anarkistak soilik gizon bizardunak direnaren mitoarekin bukatzeko 😉 anarkobiblioteka3.files.wordpress.com/2016/08/anarco…
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh