Gisteren zag en hoorde ik wat duiders op tv en radio. Soms waren ze goed en informatief. Maar best vaak spraken ze verdedigend namens Ollongren, Jorritsma, Rutte, Kaag of weer een bron daaromheen. (1/5)
Die duiders, vaak journalisten, verplaatsen zich dan in deze bronnen. Ze vertellen hun verhaal. Soms ook echt met een stelligheid alsof dit dan de waarheid is. ‘Natuurlijk is het niet gek dat er over de positie van een Kamerlid wordt gesproken’, hoor je dan bijvoorbeeld. (2/5)
Maar identificeren hier die duiders zich niet te veel met die bronnen die zelf anoniem blijven. Fungeren deze duiders dan niet te veel als afleider. Moeten Ollongren, Jorritsma, Rutte, Kaag en bronnen om hen heen niet zélf verantwoording afleggen? (3/5)
Worden journalisten niet te veel voor het karretje van de anonieme bronnen (met een overduidelijk belang) gespannen. Dit gebeurt echt vaker. Heeft dit nog wel met journalistiek te maken? (4/5)
Nogmaals, er zijn gelukkig heel veel journalisten die heel goed werk doen. Maar de duider als een soort van buikspreekpop is wel echt problematisch aan het worden. Ik zou hier dolgraag eens een serieus debat over willen organiseren. (5/5)
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
