Thread by @o_silencios

THREAD ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΗΜΗΤΡΑ

- "Καταρχάς θέλεις να σε λέω Δημήτρη;"
- "Ναι, ναι, εγώ λέω πάντα Δημήτρη όταν με ρωτάνε πως με λένε γιατί δεν αλλάζει τίποτα. Τι να πω, Δήμητρα; Δεν αλλάζει τίποτα. Το ρόδο όπως και να το πεις, είναι ρόδο. Όπως και να το ονομάσεις..."

Βλέποντας το ντοκιμαντέρ της Τζέλης Χατζηδημητρίου για τον Δημήτρη Καλογιάννη, ή πιο σωστά την Δήμητρα βλέπεις εξ αρχής όλα όσα πρέπει να ξέρεις. Έναν άνθρωπο με παιδική αλλά όχι αφελή αντίληψη για τον κόσμο.

Έναν άνθρωπο με “καθαρό βλέμμα”, αγνό που λέει αυτό που σκέφτεται χωρίς να ενδιαφέρεται για το πως ακούγονται όσα λέει στους άλλους. Έχει την δικής της αλήθεια.

Έζησε στην πιο φτωχή οικογένεια σε ένα χωριό στην Λέσβο. Ένα εκ των πολλών παιδιών της οικογένειας. Κατάλαβε γρήγορα τι είναι, πως θέλει να ζήσει. Όταν είπε στην οικογένεια της ότι θέλει να κάνει αλλαγή φύλου, την έκλεισαν σε ψυχιατρείο στην Αθήνα και την τάιζαν χάπια κρυφά.

"Είχα ακούσει ότι γίνεται αυτό (η αλλαγή φύλου) σε εκπομπές στην τηλεόραση που έλεγαν για τις περιπτώσεις σαν την δική μου και έλεγαν ότι υπάρχει τρόπος. Το είπα αλλά βέβαια αυτό δεν το δεχτήκανε. […] Ήθελα να είμαι και στο σώμα έτσι, τέλεια γυναίκα.

Για αυτό ήθελα να κάνω την εγχείρηση. Δεν ήξερα κιόλας. Εγώ εδώ φοβάμαι να τρυπήσω τα αυτιά μου. Ήταν ένα παιδιάστικο… Καλύτερα που δεν έγινε”.

Έζησε μια ολόκληρη ζωή καταπιεσμένη, πάντα να νιώθει ένοχη για αυτά που ήθελε. Να κρύβει τον αληθινό της χαρακτήρα, γιατί δεν ήθελε να στεναχωρήσει την μητέρα της.

Δεν τους κακολόγησε όμως δευτερόλεπτο τους γονείς της. “Με αγαπούσαν” λέει και ξαναλέει, σαν να καταλαβαίνει πως είναι παράλογο να κατηγορήσεις ανθρώπους του 1970 που δεν ήταν τόσο προοδευτικοί για την εποχή τους. Ούτε τα αδέρφια της τα κακολογεί.

“Δεν κρατάω κακία σε κανέναν Τζέλη, απλά δεν τους θέλω άλλο στην ζωή μου”. Έζησε μια ζωή μόνη, χωρίς ποτέ κανείς να την καταλάβει και να την αποδεχθεί πραγματικά, κι έτσι έφυγε…

Κι ας λέει πως ποτέ δεν υπέστη bullying, ότι ήταν ένα αστέρι στο σχολείο που όλα τα παιδιά ήθελαν να κάνουν παρέα μαζί της. Ευσεβείς πόθοι ενός ανθρώπου πονεμένου.
Πάντα με ένα πικρό χαμόγελο. Πάντα με ένα μικρό γελάκι πριν πει κάτι που την πόνεσε, που την πλήγωσε.

Όταν την ρωτάει για τους μεγάλους έρωτες της ζωής της, ντρέπεται. Σκύβει το κεφάλι, σιγογελάει και κοκκινίζει, σαν μικρό παιδί. “Δεν με ενδιαφέρει η σωματική επαφή. Εγώ τον έρωτα τον αντιλαμβάνομαι πλατωνικά”, λέει.

Ένας άνθρωπος που φαίνεται ότι δεν αγαπήθηκε ουσιαστικά, που πήρε περισσότερο καταφρόνηση και πίκρα, συνέχιζε μέχρι το τέλος να βλέπει την αγάπη σαν κάτι θεϊκό, σαν ένα αίσθημα αθώο. Δεν τον αποστράφηκε τον έρωτα, ούτε την αγάπη. Πόσο μεγαλείο ψυχής θέλει αυτό;

Με τον πρώτο της εφηβικό έρωτα είχε πει πως είχαν κανονίσει να πάνε μαζί διακοπές στο χωριό στην Λέσβο. Τελικά πήγε μόνη της.

Φτάσαμε 2021 και ακόμα δεν μάθαμε να φερόμαστε ανθρώπινα. Όχι να αγαπάμε το διαφορετικό, ούτε καν να το υπερασπιζόμαστε. Απλά να το σεβόμαστε. Να μην είμαστε έρμαια του πιθήκου που έχουμε κρυμμένο κάπου πίσω στο κεφάλι μας. Να προχωρήσουμε, να εξελιχθούμε.

Η ιστορία της Δήμητρας, πρέπει να μας μείνει χαραγμένη βαθιά. Να την φέρνουμε στο νου μας κάθε φορά που περιφρονούμε το διαφορετικό. Η ιστορία της Δήμητρας είναι η ιστορία ενός ανθρώπου -πάνω από όλα- που δεν βρήκε ποτέ μια θέση στον κόσμο αυτό.

Κάπου να ακουμπήσει. Αν το δούμε τόσο απλά, χωρίς να σκεφτόμαστε την σεξουαλικότητα, το φύλο, το χρώμα, μπορούμε να συλλάβουμε έστω και στο ελάχιστο πόσο σκληρό είναι να ζεις έτσι.

Η ζωή είναι ούτως ή άλλως μια πολύ δύσκολη και σκληρή συνθήκη. Είναι δύσκολο να είσαι “κάποιος” σε αυτό τον κόσμο. Όχι με την έννοια του επιτυχημένου. Με την έννοια μιας ύπαρξης που βρίσκει την θέση του στην κοινωνία. Σκεφτείτε πόσο πιο δύσκολο είναι για όλες τις Δήμητρες

Είναι υποχρέωση όλων μας να αλλάξει αυτό.

Δήμητρα καλό σου ταξίδι και να μας συγχωρείς.