Thread by @Aoshino_K_Akira

#AllKaeyaWeekly
#ดิลุคเคยะ #จงหลี่เคยะ
#luckae ft. #ZhongKae

Week 28 : Hanahaki | CallyLily

✧✧✧✧★ ♫•*¨*•.¸¸.•*¨*•♫ ★✧✧✧✧

ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ที่เขาสัมผัสได้ถึงรสเลือดในปากพร้อมกับกลีบดอกไม้สีสวยที่ร่วงหล่นออกมายามเมื่อเขาอาเจียนออกมา

กลีบดอกไม้สีเหลืองอ่อนที่เขาชื่นชอบเปรอะเปื้อนสีแดงสดของเลือดในยามที่มันร่วงหล่นลงมา กลีบดอกไม้กลีบแรกคือครั้งยังเป็นเพียงอัศวินฝึกหัดยามเมื่อเป็นเงาของพี่ชายต่างสายเลือด
ตอนนั้นมีอัศวินฝึกหัดคนนึงตามมามอบดอกไม้ให้ดิลุคที่พึ่งฝึกซ้อมเสร็จ

เธอคนนั้นมีใบหน้าเขินอายยามเมื่อยื่นช่อดอกกุหลาบสีสวยให้พี่ชายของตน เสียงที่เปล่งออกไปร้องเรียกพี่ชายนั้นถูกเสียงของบรรดาอัศวินคนอื่นที่มาส่งเสียงแซวอัศวินฝึกหัดสุดร้อนแรงประจำกองกลบจนหมด ดังนั้นแล้วเขาจึงเลือกที่จะหยุดร้องเรียกแล้วยืนมองภาพตรงหน้าด้วยใบหน้าเรียบเฉยแทน

บางครั้งเขาก็รู้สึกว่าตนนั้นไม่คู่ควรที่จะได้ยืนเคียงข้างกับพี่ชายของตนเลย...
เด็กต้องสาปอย่างเขาไม่ควรได้มีความสุขแบบนี่เลยด้วยซ้ำ...
ดวงตาสีครามทอดมองภาพตรงหน้าอยู่ซักพักนึงก่อนจะหมุนตัวเดินกลับบ้านเพียงลำพังไปพร้อมความรู้สึกแปลกประหลาดในหน้าอก

เจ็บ.... เหมือนมีหนามกำลังทิ่มแทงเนื้ออยู่ภายในร่างกาย

สุดท้ายเคยะก็ไปได้ไม่ไกลจากกองอัศวินนัก เด็กหนุ่มทรุดตัวลงใกล้ต้นไม้ก่อนจะกุมหน้าอกตัวเองแน่น เหงื่อจำนวนมากไหลซึมออกมาจนเสื้อผ้าที่สวมอยู่เปียกชุ่มไปหมด

เขารู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรบางอย่างกระจุกอยู่ในลำคอ ก่อนจะพยายามอาเจียนมันออกมาพร้อมกับรสคาวเลือดในปากและกลีบดอกไม้กลีบนึงที่ร่วงหล่นลงมา เคยะมองกลีบดอกไม้สีเหลืองอ่อนที่มีคราบสีแดงติดอยู่ตรงหน้าก่อนจะเผยรอยยิ้มบิดเบี้ยวออกมา

อา...... สุดท้ายแล้วพระเจ้าก็ใจร้ายกับเขาเหมือนกันสินะ

จากวันนั้นก็ผ่านมาหลายปี จากเด็กน้อยที่ไร้เดียงสาในวันนั้นกลายเป็นชายหนุ่มรูปงามเจ้าสเน่ห์ประจำเมือง ไม่มีใครคาดคิดว่าสองพี่น้องบ้านเรควินส์ที่อนาคตไกลจะเกิดเรื่องบาดหมางกันจนตัดขาดเยื่อใยกันหลังจากนายใหญ่ของบ้านหรือพ่อของพวกเขาเสียชีวิตลง

หลังจากเครปัสตายไป จู่ๆนายน้อยคนโตของบ้านอย่างดิลุคก็ออกเดินทางไปจากเมืองโดยไม่บอกกล่าวอะไรใครซักคน ส่วนนายน้อยคนเล็กก็ถูกพบในสภาพสาหัสปางตายพร้อมรอยแผลถูกไฟลวกรุนแรงที่ร่างกายซีกนึง
แน่นอนว่าไม่มีใครกล้าเอ่ยถามอะไรเคยะซักคนแม้แต่เพื่อนสนิทอย่างจีน

เธอแทบจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ได้ยามเมื่อเห็นสภาพของคนที่เธอดูแลเหมือนน้องชายได้รับบาดเจ็บปางตายขนาดนี่ เธอตัดสินใจให้เคยะเข้ารับการรักษาและได้รับการดูแลอย่างดีจากคฤหาสน์กุนฮิล ถึงแม้ว่าตัวเคยะเองจะไม่ได้ร้องขอแต่เธอก็เต็มใจจะทำทุกอย่างให้

บาดแผลของเคยะได้รับการรักษาด้วยนักบวชชั้นสูงที่ตระกูลของเธอเรียกมาทำให้ร่างกายที่บอบช้ำนั้นสามารถฟื้นตัวได้อย่างรวดเร็วจะเหลือเพียงแค่รอยแผลไฟลวกที่ร่างกายซีกขวาเท่านั้นซึ่งเธอก้ได้บอกเคยะในเรื่องนี่แล้วแน่นอนว่าเจ้าตัวก็เข้าใจดีซ้ำยังยิ้มให้เธออีก

หลังจากที่โดนกักตัวพักฟื้นร่างกายอยู่หลายเดือน กองอัศวินก็ได้มีเรื่องน่าตกใจขึ้นกับตำแหน่งหัวหน้ากองทหารม้าที่ยังว่างอยู่

เคยะเปลี่ยนไปเป็นคนล่ะคนนับตั้งแต่วันนั้น แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าที่ขับเน้นให้เห็นสัดส่วนเว้าโค้งชัดเจนจนทำนายทหารหลายๆคนได้แต่มองตามหัวหน้าคนใหม่ของตนตาค้าง

"ยินดีที่ได้รู้จักทุกคน ฉันเคยะ 'อัลเบอร์ริช' จะเข้ามาเป็นหัวหน้ากองทหารม้านับตั้งแต่วันนี้ ยังไงก็ฝากตัวด้วยนะทุกคน"
น้ำเสียงติดจะขี้เล่นและรอยยิ้มกินใจของหัวหน้ากองทหารม้าคนใหม่ทำเอากองอัศวินแทบลุกเป็นไฟ
เคยะสามารถทำงานได้ดีสมกับตำแหน่งจนไม่มีใครในเมืองจะไม่ชื่นชมในตัวชายหนุ่ม

ความสงบมักอยู่ไม่นาน....
ข่าวการกลับมาของลูกชายคนโตแห่งบ้านเรควินส์ทำให้ความทรงจำในอดีตตามกลับมาหลอกหลอนเขาอีกครั้งพร้อมกับกลีบดอกไม้ที่เริ่มร่วงหล่นออกมาจากริมฝีปากซีดเซียวอีกครา

"สวัสดีตอนค่ำมาสเตอร์ดิลุค ฉันขอ Death Afternoon แล้วกันหวังว่านายคงจะไม่ใจร้ายขนาดส่งน้ำองุ่นให้ฉันเหมือนคราวที่แล้วอีกใช่ไหม?"

น้ำเสียงหยอกเหย้าจากคนตรงหน้าทำให้คิ้วของมาสเตอร์ดิลุคแห่งแองเจิ้ลแชร์กระตุกขึ้นมาก่อนจะหันมาจ้องอดีตน้องชายของตัวเองอย่างไม่สบอารมณ์

"ร้านปิดแล้วเซอร์เคยะ กรุณาออกจากร้านด้วย"

"ไม่เอาน่าาา ฉันทำงานมาเหนื่อยๆเลยอยากจะมาพักผ่อนสักหน่อย มาสเตอร์ดิลุคอย่าใจร้ายกับฉันไปหน่อยเลย"

"ฉันจะไม่พูดซ้ำ กรุณากลับที่พักคุณได้แล้ว"

"เมื่อก่อนออกจะน่ารักแท้ๆทำไมโตมาเป็นแบบนี่ได้นะ..." เคยะอดที่จะบ่นไม่ได้

ตึง!!!

แก้วไวน์ราคาแพงถูกวางกระแทกตรงหน้าหัวหน้ากองทหารม้าจนเกือบแตกทำเอาบรรยากาศครึกครื้นในร้านหยุดลงแทนที่ด้วยความเงียบ ต่างคนต่างพากันก้มหน้าก้มตาดื่มไม่พูดคุยกันเหมือนก่อนหน้านี่ทำเอาเสียบรรยากาศดีๆในการดื่มหมด ไหนจะบรรยากาศในร้านเริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆอีก

"ขอบคุณสำหรับวันนี้ จะดีมากถ้านายไม่เสริฟ์น้ำองุ่นมาในแก้วไวน์ให้ฉันอีกนะมาสเตอร์ดิลุค"

โมร่าจำนวนนึงถูกวางไว้บนเคาทเตอร์ก่อนที่หัวหน้ากองทหารม้าแสนสวยจะโบกมือลาบรรดาเพื่อนนักดื่มในร้านโดยไม่สนใจคนที่กำลังจ้องมองตนอย่างหงุดหงิดเลยแม้แต่น้อย

"อัศวินที่ดีไม่ควรดื่มเหล้าในเวลาทำงาน ไม่ใช่ว่าวันนี่เป็นเวรลาดตระเวนของนายหรือไงเซอร์เคยะ?"

"ฉันแลกเวรกับฮัฟฟ์แมนแล้วเพราะงั้นไม่ถือว่านี่เป็นเวลางานจริงไหมมาสเตอร์ดิลุค? เอ๋~แล้วมาสเตอร์ดิลุครู้ตารางงานฉันได้ยังไงกันนะ~ หรือว่า... หวาา รสนิยมไม่ดีเลยนะมาสเตอร์"

ไม่พูดเปล่าแต่เคยะยังยกมือขึ้นมาปิดหน้าอกตนแล้วถอยห่างจากดิลุคทั้งยังแกล้งบีบน้ำตาพอเป็นพิธีทำท่าทางเลียนแบบสาวน้อยเวลาเจอคนโรคจิตสะกดรอยตามจนคนที่โดนล้อเลียนทนไม่ไหว กำปั้นถูกทุบลงบนเคาทเตอร์บาร์ดังลั่นก่อนบรรยากาศรอบๆตัวชายหนุ่มเรือนผมสีแดงจะร้อนขึ้นมาจนแทบเป็นลม

"ถ้านายไม่หยุดพูดจาเพ้อเจ้อล่ะก็ฉันจะจับนายโยนออกไปนอกร้านเดียวนี่..."

"ใจเย็นก่อนนะมาสเตอร์ดิลุค ฉันก้แค่นึกดีใจว่า'อดีต'พี่ชายจะเป็นห่วงกลัวฉันทำงานหนักเกินไปจนต้องไปสืบตารางการทำงานฉันแค่นั้นเอง"

"หึ....มันสมองของกองอัศวินนี่ช่างคิดอะไรไร้สาระเก่งจริงๆนะ อีกอย่าง.."

"ฉันไม่เคยมีน้องชายเป็นคน ▇▇▇ แบบนาย"

เสียงกระดิ่งร้านที่ดังขึ้นพร้อมด้วยนักผจญภัยที่พึ่งกลับจากการสำรวจดังขึ้นประจวบเหมาะกับตอนที่ดิลุคพูดขึ้นมาทำให้บรรดาคนที่อยู่ในร้านได้แต่นั่งซุบซิบกันว่าเมื่อกี้มาสเตอร์ดิลุคพูดอะไรกับหัวหน้ากองทหารม้าคนสวยกัน

แต่สำหรับเคยะนั้นถึงแม้จะไม่ได้ยินแต่ก็พอจะคาดเดาได้ว่าอดีตพี่ชายของตนจะพูดอะไร เขายกมือขึ้นเป็นเชิงยอมแพ้ก่อนจะหันหลังเดินออกจากร้านไปทิ้งให้บรรยากาศในร้านเต็มไปด้วยความวุ่นวายกับการเดาว่าเมื่อกี้มาสเตอร์ดิลุคพูดอะไรกับเซอร์เคยะไป

"อุ๊บ!? อา....ครั้งนี่ออกมามากกว่าเดิมแหะ..."

เคยะตัดสินใจว่าจะเดินลาดตระเวนเล่นแก้เบื่อนอกเมืองซักพักก่อนค่อยกลับห้องพัก แต่เดินได้ไม่ทันไรความรู้สึกจุกแน่นบริเวณหน้าอกก็ทำให้เขาทรุกลงไปนั่งกับพื้นพร้อมกับอาเจียนเอากลีบดอกไม้หลายชิ้นออกมาพร้อมกับลิ่มเลือดจำนวนนึง

ถึงแม้จะอาเจียนออกมาแล้วแต่ว่าคงามรู้สึกพะอืดพะอมบวกกับรสคาวเลือดในปากทำให้เคยะต้องอ้วกอากาศออกมาอีกหลายต่อหลายครั้งจนเริ่มหมดแรง

สุดท้ายร่างสีน้ำผึ้งก็ทิ้งตัวลงนอนหงายกับพื้นหญ้าพลางหอบหายใจอย่างเหนื่อยล้า

เขายอมรับ...ว่าตั้งแต่ดิลุคกลับมาทุกอย่างมันก็เริ่มจะแย่ลงเรื่อยๆ

เขายอมรับ.... ว่าเขารู้ตัวว่าตนกำลังป่วยเป็นโรคอะไร

เขายอมรับ.... ว่าเขาได้พลาดไปหลงรักอดีตพี่ชายของตัวเอเข้าตั้งแต่สมัยเด็กแล้ว...

และเขายอมรับ.... ว่าความรักของเขาจะไม่มีวันสมหวัง.. และเขาก็ไม่คิดจะบอกมันให้อีกฝ่ายรับรู้ด้วย

เขาพลาดตั้งแต่เผลอตัวไปหลงรักสีแดงอันอบอุ่นนั้นแล้ว....

เขาเหนื่อยเหลือเกิน... ดูจากปริมาณกลีบดอกไม้เมื่อกี้แล้วเขาคงอยู่ได้อีกไม่นานสินะ..?

"ถ้าฉันตายไปนายจะเสียใจหรือเปล่านะ... ฮ่าๆ... คงจะไม่.."

ดวงตาสีครามฉายแววอ่อนล้าออกมาอย่างไม่คิดจะปกปิดอีกต่อไปก่อนจะค่อยๆหลับตาลงช้าๆ

ในที่สุดเขาก็จะได้พักซักที...

ตอนนี้เขาไม่อยากที่จะขยับเขยื้อนตัวไปไหนอีกแล้ว อยากจะให้การหลับครั้งนี่เป็นครั้งสุดท้ายเพื่อที่จะไปปลดปล่อยเขาจากพันธนาการที่ผูกมัดเขาเอาไว้บนโลกนี่ซักที...

"ยังไม่ถึงเวลาของเจ้าหรอกเด็กน้อย"

ใคร.....?

"ข้าขอโทษที่ทำให้เจ้าต้องทนทุกข์ทรมานมาตลอด"

นายจะมาเข้าใจความรู้สึกของฉันได้ยังไง..

"เพราะงั้นตอนนี้ผ่อนคลายและพักผ่อนเถอะ ▇▇▇ "

ทำไม...

นายเป็นใคร...

ทำไม.... นายถึงรู้จัก 'ชื่อ' ฉันได้...

.

.

.

ข่าวการหายไปของหัวหน้ากองทหารม้าผู้เป็นดั่งมันสมองของกองอัศวินทำให้กองอัศวินเต็มไปด้วยความวุ่นวาย ในตัวเมืองก็เช่นกัน ไม่มีใครที่จะไม่พูดถึงชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งที่เป็นที่รักของคนในเมือง เพราะงั้นนอกจากกองอัศวินจะกระจายกำลังกันออกตามหาในช่วงหลายวันมานี่แล้วนั้น

บรรดาชาวเมืองเองก็ช่วยกันตามหาเบาะแสของหัวหน้ากองทหารม้าเช่นกัน...

ดิลุคเช็ดแก้วไวน์อยู่ภายในร้านอยู่คนเดียวด้วยใบหน้าสงบนิ่งเหมือนเคยจะมีก็แต่บรรยากาศรอบตัวที่ดูจะกดดันมากกว่าเดิมจนบริเวณหน้าเคาทเตอร์นั้นไม่มีใครกล้ามานั่งเพราะทนบรรยากาศและรังสีความร้อนไม่ไหวกัน

ตอนแรกที่ไม่เห็นร่างสีน้ำผึ้งเข้ามาดื่มที่ร้านนั้นดิลุคก็ไม่ได้คิดอะไรมากเพราะว่าตามปกติแล้วนกยูงสีครามแสนสวยมักจะชอบหนีออกไปทำภารกิจคนเดียวโดยไม่บอกใครแม้แต่จีนอยู่แล้ว จนกระทั่งรุ่นน้องของตนเข้ามาในร้านด้วยสีหน้าเคร่งเครียดพร้อมบอกเรื่องบางอย่าง

เคยะหายตัวไป..

ถึงแม้ว่าเขาจะพูดโน้มน้าวจีนแล้วว่าเคยะอาจจะไปทำภารกิจลับๆเองคนเดียวเหมือนทุกทีแล้วก็ตาม แต่รักษาการ์ณแห่งกองอัศวินก็ยังยืนยันคำเดิมไม่เปลี่ยน เธอรู้ว่าเคยะชอบที่จะแอบออกไปหาข้อมูลหรือทำภารกิจเสี่ยงตายด้วยตัวคนเดียวบ่อยๆโดยไม่บอกเธอแต่ครั้งนี่เธอรู้สึกไม่ดีเลย...

เคยะเป็นคนรอบคอบเสมอ ดังนั้นจึงไม่มีทางออกเดินทางโดยไม่ได้พกข้าวของเครื่องใช้ที่จำเป็นและ 'ขวดยาขวดนั้น' แน่ๆ
ถึงแม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าเพื่อนของเธอป่วยเป็นอะไรก็เถอะ แต่การที่ไม่ยอมบอกแม้แต่เพื่อนสนิทอย่างเธอแล้วก็คิดได้ไม่ยากว่ามันน่าจะเป็นเรื่องใหญ่มากสำหรับอีกฝ่าย

แน่นอนว่าคนที่รู้ว่าเคยะมีอาการป่วยเรื้อรังนั้นมีแค่เธอกับลิซ่าที่ค่อยดูแลเรื่องจัดหาวัตถุดิบสมุนไพรต่างๆให้เจ้าตัวเท่านั้น

'อย่าบอกมาสเตอร์ดิลุคว่าฉันป่วยนะจีน.. ถือว่าฉันขอร้อง'

เป็นคำที่เคยะมักจะพูดกับเธอบ่อยๆเวลาที่เธอเข้ามาส่งสมุนไพรให้อีกฝ่ายใช้ปรุงยา

ครั้งแรกที่เธอรู้ว่าเคยะหายตัวไป ตอนนั้นเธอทั้งตกใจ และเสียใจที่รู้ตัวช้าไปจนเวลาผ่านมาหลายวัน เธออดคิดถึงทางที่เลวร้ายที่สุดสำหรับเพื่อนสนิทของเธอไม่ได้ ทำให้เธอตัดสินใจทุ่มกำลังทั้งหมดที่มีเพื่อตามหาตัวเคยะให้เจอให้ได้

อย่างน้อย... พวกเราก็อยากที่จะได้เห็นหน้านายอีกซักครั้ง...

เวลาผ่านไปจากวันเป็นสัปดาห์ จากสัปดาห์เป็นเดือน ไม่มีคราวคราวของหัวหน้ากองทหารม้าแสนสวยเลยแม้แต่น้อย

บรรยากาศครืนเคร้งสดใสในเมืองไม่มีอีกแล้ว...
กองอัศวินที่มักเต็มไปด้วยความวุ่นวายเองก็เงียบสงบจนน่าใจหาย เช่นเดียวกับเด็กหญิงตัวน้อยของกองอัศวินที่ไม่สดใสอีกเลย

วันนี้แองเจิลแชร์ก็ยังคงปรากฎร่างของชายหนุ่มผมสีแดงที่เคาทเตอร์เหมือนเคย ถึงแม้ว่าใบหน้าจะยังคงเรียบเฉยไม่เปลี่ยนแปลงแต่ถ้าสังเกตให้ดีจะพบว่าภายในดวงตาสีแดงสดคู่นั้นเต็มไปด้วยความว่างเปล่าแค่ไหน ขอบตาที่ดำคล้ำและร่างกายที่ซูบผอมลงนั้นแสดงให้เห็นว่าถึงแม้ภายนอกจะยังไม่เป็นอะไร

แต่ 'หัวใจ' ของเขานั้นได้ตายไปตั้งแต่ที่เจ้าของที่แท้จริงของมันหายตัวไปแล้ว...

"รุ่นพี่ค่ะ..."
ร่างของรักษาการ์ณสาวที่บัดนี่เองก็ซูบผอมลงไปไม่แพ้กันเดินเข้ามาภายในร้านด้วยขอบตาที่แดงก้ำโดยที่มีลิซ่าคอยพยุงเธอมาด้วยสภาพแบบเดียวกันทำ

"ตอนนี่ร้านยังไม่เปิด พวกเธอกลับไปเถอะ"

"แต่..รุ่นพี่"

"ฉันไม่ใช่รุ่นพี่ของเธออีกแล้วรักษาการ์ณจีน"

".....ขอโทษค่ะ"

"ถ้าเข้าใจแล้วก็กรุณากลับไปเถอะครับ ตอนนี้ร้านเรายังไม่เปิดทำการเกรงว่าคงจะให้พวกคุณเข้ามาไม่ได้ ยิ่งพวกคุณอยู่ในสภาพแบบนี่ด้วย เกรงว่าคงต้องให้เลดี้กลับไปพักผ่อนก่อนแล้วค่อยกลับมา--"

"ฉันเจอวิชั่นของเคยะค่ะ..."
จีนค่อยๆเดินไปวางห่อผ้าห่อนึงที่ขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่มากจนเกินไปลงบนเคาทเตอร์ก่อนที่จะเปิดมันออก

ภายตรงหน้าทำให้แก้วไวน์ราคาแพงในมือของดิลุคร่วงหล่นลงไปแตกกระจายกับพื้นเสียงดังลั่นแต่ถึงอย่างนั้น ตอนนี่เขาเองก็ไม่ได้สนใจอะไรอีกแล้วนอกจากสิ่งของตรงหน้า

ดอก Calla lily สีชมพูอ่อนแปลกประหลาดพร้อมกับวิชั่นน้ำแข็งที่ไร้ซึ่งประกายแสงเหมือนในอดีตทำให้โลกทั้งใบของดิลุคพังทลายลงอย่างสมบูรณ์เช่นเดียวกับจีนที่กลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่จนปล่อยโฮออกมาโดยมีลิซ่าที่น้ำตาไหลอาบแก้มค่อยปลอบใจ

ทำไมดิลุคจะไม่รู้... เหตุผลที่ดอกไม้ตรงหน้ามีสีที่ผิดธรรมชาติไป...

เขาว่าดอกไม้จะเติบโตตามสภาพของบริเวณที่พวกมันเติบโต... สีของ'น้ำ'ที่ใช้หล่อเลี้ยงพวกมันก็เช่นกัน ครั้งนึงเขาเคยได้ยินว่าผู้ช่วยห้องทดลองประจำกองอัศวินเคยคิดอยากจะทำดอกไม้สีชมพูขึ้นมาในเทศกาลแห่งความรัก

ครั้งนั้นเธอใช้น้ำสีแดงที่กลั่นจากผลไม้ในการเลี้ยงดูดอกไม้ทำให้กลีบดอกที่ควรจะเป็นสีขาวนั้นกลับกลายเป็นสีชมพูอ่อนสวยงามเป็นที่ชื่นชอบของเหล่าหนุ่มสาวในเมืองที่ซื้อดอกไม้เหล่านี้ไปให้หญิงสาวที่พวกเขารัก เรียกได้ว่าเม็ดเงินจำนวนมากไหลเข้ากองอัศวินมากจน

จีนแต่งตั้งให้เธอเป็นอัศวินดีเด่นประจำเดือนกันเลยทีเดียว

ดอกไม้ตรงหน้าเองก็เช่นกัน หากแต่ว่า 'น้ำ' หรือ 'ของเหลว' ที่มีตามธรรมชาตินั้นมีได้เพียงแค่อย่างเดียว.... 'สีแดง' เพียงอย่างเดียวที่ทำให้ดอกไม้สีเหลืองอ่อนกลับกลายเป็นสีชมพูอ่อนสวยแบบนี้...

นั้นคือ..การที่พวกมันเติบโตบนที่ที่มี 'ร่าง' หรือ 'ซากศพ' ของสิ่งมีชีวิตฝังอยู่เท่านั้น

คืนนั้นเป็นที่พูดถึงไปทั่วทั้งเมืองกล่าวถึงเสียงร้องไห้ปานจะขาดใจที่ดังมาจากภายในร้านแองเจิ้ลแชร์ และการที่ร้านไม่เปิดให้บริการอีกเลยนับตั้งแต่คืนนั้นพร้อมกับข่าวการเก็บตัวของเจ้าบ้านแรควินส์

.

.

ขณะเดียวกันภายในเรือนพักที่ตั้งหลบซ่อนอยู่ภายในถ้ำขนาดใหญ่แห่งหนึ่งในหลี่เย่ว ปรากฎร่างของมังกรดินขนาดใหญ่ตัวนึงก่อนจะค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นชายหนุ่มวัยกลางคนเรือนผมสีน้ำตาลเข้มปลายผมเรืองแสงสีเหลืองอ่อนใบหน้าหล่อเหลาแต่ก็แฝงไว้ด้วยความอันตรายในดวงตาสีอำพันคู่นั้น

"ขอโทษที่ข้ามาช้า เจ้าเหงาหรือไม่? วันนี้ข้าจับผีเสื้อมาให้เจ้าด้วยนะ"

ชายหนุ่มอดีตเทพดินที่ตอนนี้ใช้ชื่อว่า 'จงหลี่' ค่อยๆเดินไปนั่งบนเตียงนอนขนาดใหญ่ใจกลางเรือนอย่างแผ่วเบาก่อนที่มือหนาจะเอื้อมไปลูบไลตามใบหน้าของคนที่นอนหลับอยู่บนเตียงอย่างรักใคร่

ผ่านมาหลายเดือนแล้วนับจากวันที่เขาพาตัวคนตรงหน้ามาอยู่ในความดูแล

เด็กน้อยต้องคำสาป...

เด็กน้อยจากเมืองที่ล่มสลาย..

เพียงชีวิตเดียวที่เหลือรอดจากการกวาดล้างในครั้งนั้นด้วยคำขอร้องจากเพื่อนเก่าที่เอาตัวเข้ามาขวางเอาไว้ไม่ให้เขาฆ่าสายเลือดสุดท้ายของราชวงศ์ที่ล่มสลาย

คราแรกเพียงแค่เฝ้าจับตาดูเพื่อป้องกันไม่ให้สามารถแว้งกลับมากัดตนได้ก็เท่านั้น

แต่เมื่อไรกันที่ทุกสีหน้า การกระทำของเจ้านั้นทำให้ข้าไม่สามารถละสายตาไปได้...?

ยอมละทิ้งตำแหน่งเทพเพื่อที่จะได้สามารถใกล้ชิดกับเจ้าได้มากขึ้นอีกแม้เพียงซักนิดก็ยังดี...

เด็กน้อยที่สภาพดูไม่ได้ในวันนั้นเติบโตมาได้อย่างงดงาม.. งดงามเสียจนอยากจะจับมาขังไว้เคียงข้างกายไม่ให้ใครได้ยลโฉมความงดงามนี่ จนถึงวันที่เด็กน้อยของเขากลับไปหลงรักพี่ชายต่างสายเลือดของตัวเองเข้า วันนั้นเองที่ความบิดเบี้ยวทุกอย่างเริ่มต้นขึ้น

"นี่เคยะ... เจ้ารู้ไหมว่าโรคที่หายสาบสูญไปนานแล้วนั้นอยู่ดีๆทำไมมันถึงกลับมาอีกได้ล่ะ?

ทำไมดอกไม้ในอกเจ้าถึงได้หยุดการเจริญเติบโตในยามที่พี่ชายของเจ้าไม่อยู่? เพราะสูตรยาประหลาดที่ชายแก่แปลกหน้าคนนึงนำไปให้เจ้าเหรอ?

ไม่เลยที่รัก...."

รอยยิ้มปรากฎขึ้นบนใบหน้าของอดีตเทพอีกครั้งก่อนม่านผืนบางที่บดบังแสงอาทิตย์ไม่ให้ส่องเข้ามากระทบร่างบนเตียงได้จะถูกเปิดออกเผยให้เห็นร่างสีน้ำผึ้งนอนสงบนิ่งอยู่ภายในซึ่งรายล้อมไปด้วยดอก Calla lily สีชมพูอ่อนแสนสวยและดอกไม้หน้าตาประหลาดดอกนึงที่มีสีแดงก้ำเหมือนเลือดบนหน้าอกนั้น

ดอกไม้สีแดงดอกนั้นขยับเป็นจังหวะเหมือนจังหวะของหัวใจมนุษย์ที่ตัวเขาสร้างขึ้ินมาเพื่อให้ร่างตรงหน้ายังคงมีลมหายใจอยู่ถึงแม้ว่าจะโดนต้นไม้ยึดร่างไปเกือบทั้งหมดแล้วก็ตาม ขอเพียงเจ้าหญิงนิทรายังคงมีลมหายใจแค่นั้นก็พอ

"นายจะต้องอยู่กับฉันตลอดไป"

ไม่สามารถหนีไปจากเขาได้...

ไม่สามารถขาดเขาไปได้..
.

.

.

ใครจะรู้ไหมว่าร่างที่นอนสงบนิ่งอยู่บนเตียงนั้นมักจะหลั่งน้ำตาเสมอยามที่อยู่ตัวคนเดียว

เคยะได้ยิน... รับรู้เรื่องราวทุกอย่าง... แต่ไม่สามารถจะขยับร่างกายที่ไม่ใช่ของตัวเองได้อีกแล้ว.. มีเพียงหยดน้ำตาที่ไหลรินอาบแก้มเนียนสีน้ำผึ้งเท่านั้นที่เขาสามารถทำได้

ขอโทษนะดิลุค...

ฉันคงไม่สามารถกลับไปเจอนายได้อีกแล้ว..

ลาก่อนนะ....

Mon chéri....

------------------- END -------------------

จบแบบเมาๆมาก มัมมี๊ขอโทษษษษ มาให้หอมหัวปลอบใจเร้ว ฮือออออ รักลูกแต่ก็ขยันแกล้งลูกมาก ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ อาจจจะเขียนชวนมึนไปบ้างขอโทษด้วยนะคะ ;_; แอบอู้ฟิคหลักมาเขียนเพราะอยากเห็นปู่คลั่งรักค่ะ-- แค่ก