Thread by @Ataraxias10

Ήμουν δουλειά, αλλά στις 24/08/2007 κατέβηκα μουρλός για το χωριό μου. Μας κόψανε οι μπάτσοι να ανέβουμε. Τό βαλα στο μέσα μυαλό κ φύλαξα τον επαρχιακό στο ύψος του Κακόβατου. Έμαθα όμως ότι ο μπάρμπας μου, ο τότε πρεσβύτερος του σογιού, είχε ξωμείνει κ με 3 συγχωριανούς 1/ν

καβαλήσαμε ένα πικάπ κ βραδιάτικο εδιάηκαμε από τα περάσματα που γνωρίζαμε στον τόπο μας. Οι γερόντοι που είχαν ξωμείνει εσώσανε μια ρούγα ο καθείς, αν θυμηθήκατε ο ένας γιόμιζε την ρεντιστήρα με το κρασί του όταν εκόπηκε το νερό, αλλά ήταν εξουθενωμένοι, χωρίς νερο-φαί. 2/ν

Δεν θα ξεχάσω ποτέ το άστραμα στο μάτι του μπάρμπα μου όταν με είδε, πετάχτηκε ενώ ήταν αποκαμωμένος, αγκαλιαστήκαμε κλαίγοντας, τον πότισα, τον τάισα, ψυχοστάθηκε, έβηχε, του έμεινε κουσούρι ως τα τελευταία. Προλάβαμε 3 ακόμα σπίτια, από τα συνολικά 11/73 που σώθηκαν. 3/ν

Η ατμόσφαιρα αποπνικτική, περνούσε μέσα από το βρεμμένο σκουτί. Ο ουρανός κατάμαυρος, τα καντηλάκια από τα δεντρομνήματα του πευκώνα του Λαπίθα λαμπύριζαν ολοτρόγυρα σαν αστεράκια. Σαν ο ουρανός να είχε κατέβει στην γη, σα νά'χε γυρίσει ο κόσμος τ'ανάποδα. Μαγευτικό, τραγικό 4/ν

Καμωθήκαμε ότι πλαγιάσαμε. Το πρωί αυτό που αντίκρισα ήταν απόκοσμο, αποκαρδιωτικό. Ο γαϊδαράκος θα με στοιχειώνει, του έβρεχα τα χείλια, του έβαζα χώμα στα εγκαύματα μέχρι να ξεψυχήσει "στα χέρια μου". Το κλάμα πια ασυγκράτητο, δεν σταματούσε ό,τι άλλο κ αν έκανα, έκλαιγα. 5/ν

Έτσι με βρήκε κ ο Σπύρος Χ. μάχιμος ρεπόρτερ κ σύντροφος, να μοιρολογώ τον πλάτανο στον Αγιώρη, τον πλάτανο που σκαρφαλώνοντας κάθε χρόνο σε ψηλότερο κλαδί, μετρούσα το μπόι κ τα κότσια μου. Ένας πλάτανος αιώνων που αναφέρει πιθανότατα ο Κλεμανσώ όταν πέρασε από κει 6/ν

Οι επόμενες μέρες δύσκολες, μετράγαμε πληγές, τελικά μετρήσαμε 9 νεκρούς, αμέτρητα ζωντανά. αλλά ήρθαμε όλοι κοντά, "θα το παλέψουμε, δεν παρατάμε το τόπο μας"... Δεν κράτησε πολύ η ομόνοια. Δεν σταθήκαμε για πολύ στο ύψος των περιστάσεων. Τα θέλουμε κ τα τραβάμε, είπαμε. 6/ν

Η αλληλεγγύη ξεχείλιζε, νερά, τροφές, ρούχα να ντυθεί ο μισός μοριάς. Βάλσαμο για την ψυχή. Κάπου χάθηκε το τεφτέρι που καταγράφαμε για να στείλουμε τα ευχαριστήρια, ας τα δώσω από δω τώρα. Ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς όποιον ήρθε εκείνες τις μέρες στο χωριό να βοηθήσει. 7/ν

Κόσμος με αμαξιές, κατευθείαν στο χωριό, διότι "είναι για σας, μη τα φάνε άσχετοι". Πόσο δίκιο είχαν, μην επεκταθώ. Απλά να πω ότι το "Ταμείο Μολυβιάτη" πλιατσικολογήθηκε σε μεγάλο βαθμό. Μην επεκταθώ ούτε για ΜΜΕ. Ή για εκμετάλλευση από πολιτικούς. Ή για μόστρες "τζακιών" 8/ν

Το χωριό ερήμωσε. Μαζέψαμε τους γέρους στις πόλεις, μας πέθαναν από κατάθλιψη, δεν αποδεικνύεται αλλά το ξέρουμε. Μια σκιά μας βάραινε όλους για χρόνια, δεν είμαι σίγουρος ότι έχει φύγει από πάνω μας. Με τον Σύλλογο κ τον κοινοτάρχη κάνουμε πολλά, τεράστια εμπόδια ορθώνονται 9/ν

14 χρόνια μετά δεν έχει φτιαχτεί ο δρόμος που έπεσε από τις φωτιές. Κάθε φορά τον χειμώνα ρωτάμε αν ανεβαίνει. Κ αν ανέβεις, μέχρι να κατέβεις, μπορεί να έχει γίνει αδιάβατος. Ούτε η υδροδότηση, νερό Α' κατηγορίας το καμμένο κ όπως-όπως επισκευασμένο δίκτυο το βρωμίζει. 10/ν

Τα ξαναδιαβάζω μία, δεν ξέρω αν έχει νόημα που τα γράφω όλα αυτά, χώρια που μου φαίνεται αδύναμη η περιγραφή να πιάσει όλον τον όλεθρο, την οδύνη. Είχα εφιάλτες για καιρό. Επιστρέφουν με κάθε φωτιά. Με έχουν γαμήσει 3 μέρες τώρα.
Δεν γαμιέται
"Δημοσίευση όλων ως Tweet"