Thread by @safeleki

Κάτσε να κανουμε ενα θρεντ να σας πουνε μερικοί πρόσφυγες του 1922 γιατί κυνηγάνε σήμερα οι Γιδογαμαίοι μια κούκλα που τη λένε Αμαλ. Γιατί ο Γιδοβιαστής οσα χρόνια κι αν περάσουν πάντα ίδιος παραμένει.
Πάμε καταμέτρηση. 1,2,3...ν

1
"Εμείς οι άλλοι περιμέναμε 3 μέρες,ώσπου μπήκαμε σε καΐκια και μπαρκάραμε για Μυτιλήνη. Ώσπου να πατήσει το ποδάρι του ο τούρκικος στρατός στο χωριό, άραζαν καΐκια και μας παίρναν.Πίσω-πίσω στη Μυτιλήνη δεν μας δέχουνταν. Δεν είναι και πλούσιος τόπος- από ένα μαξούλι περιμένει.

Βασανιστήκαμε, κακοκοιμηθήκαμε, κακοφάγαμε, μεγάλη συμφορά πάθαμε. Και ποιος δεν έκλαψε νεκρούς; Και ποιος δεν κακοπάθησε και ποιος δεν κλαίει ακόμα; Μονάχα τα παιδιά που γεννήθηκαν εδώ, τ’ ακούνε σαν ψεύτικα παραμύθια…"

2
"Εκεί τους παρέλαβαν Ελληνικά πλοία, δυστυχώς και ο πλοίαρχος και το πλήρωμα ήσαν εναντίον των προσφύγων. Τους βασάνισαν όσο δεν φαντάζεσθε. Νερό δεν τους έδιναν και τους ανάγκαζαν να πιουν θαλάσσιο νερό.

Έκαμαν δεκατέσσερις μέρες στο βαπόρι, όταν σταματούσε το βαπόρι στα νησιά, μια λίρα χρυσή την στάμνα το νερό τούς πουλούσαν οι νησιώτες. Και ενώ με λαχτάρα τραβούσαν την στάμνα δεμένη με σχοινί, το πλήρωμα έκοβε το σχοινί και έμεναν με την λαχτάρα.

Πάει και η στάμνα, πάει και η λίρα. Από τα θαλάσσια νερά που ήπιαν μια ξαδέλφη του Κυριάκου Δέσποινα Χότζογλου έπαθε μόλυνση των εντέρων εικοσάχρονη κοπέλα και ύστερα από μερικές μέρες στης πεθεράς μου πέθανε και αυτή. Ποιος ξέρει και πόσοι άλλοι."

3
"Αλήθεια πόσα ανθρωποφόρα θηρία υπάρχουν ανάμεσά μας;Γιατί τους βασάνιζαν τους βασανισμένους;Τι ήθελαν;Δεν έβλεπαν τα χάλια τους; Διωγμένοι από τη χώρα τους, από τα σπίτια τους, χωρισμένοι απ’ τα αγαθά τους,ίσως ίσως εξ αιτίας τους.Τι ήθελαν και ήλθαν στις χώρες αυτές;

Για να ερεθίσουν τα θηρία εκείνα;Αφού δεν ήσαν άξιοι να κρατήσουν όσα κατέκτησαν και μας άφησαν ύστερα στην οργή τους;Εκατομμύρια Χριστιανισμός εχάθη εξ αιτίας τους.Και τώρα στα υπολείμματα, στα ανθρώπινα ράκη, είχαν τον σαδισμό να τους βασανίσουν. Ας όψονται οι υπεύθυνοι…"

4
"Δεκαπέντε μέρες μείναμε στα βαπόρια. Έπειτα φτάσαμε στον Πειραιά. Απ’ τον Πειραιά μόνο τα σύρματα ξέρω. Στα σύρματα είκοσι μέρες μας κρατήσανε. Αμάν, πολύ μας ρεζιλέψανε, πολύ μας βασανίσανε. Μας βάλαν στη σειρά.Τα μικρά και τις γριές απ’ τη ρίζα μας κουρεύανε. Έκλαιγα,φώναζα:

— Ψάξε με, δες με, δεν έχω ψείρες! Με το ζόρι με κουρέψανε. Σαν κολοκύθι με κάνανε. Πολύν καιρό έπειτα ντρεπόμουνα να βγω στην αγορά να ψουνίσω.
Μας γδύσανε. Ό,τι φορούσαμε στον κλίβανο, άντε, τα βάλανε. Παπούτσια δεν είχαμε έπειτα να φορέσουμε."

5
"Πέρασε ένας άντρας, ένας τρανός. Μας πέταξε μια πεντάρα. Έπιασα την πεντάρα, φώναζα, έκλαιγα: —Εμείς έχομε λεφτά! Εμείς έχομε να φάμε! Αφήσαμε τα σπίτια μας, τόσα αμπέλια αφήσαμε! Δεν είμαστε ζητιάνοι εμείς! — Άσε την πεντάρα.

Ησύχασε έλεγε η μητέρα μου. Η μάνα μου άρρωστη ήταν. Ένα κουβάρι μαζεμένη καθότανε.
Περνούσε ο κόσμος. Μας βλέπανε από μακριά. Δεν ερχόντανε κοντά μας:
— Προσφυγιά! προσφυγιά! λέγανε και περνούσανε…"

6
"Αλλά κι αφού ήρθαμε στα Σέρρας, οι ντόπιοι δε μας θέλανε. Πήγαινε ο θείος να πάρει ζάχαρη για το τσάι και δεν του δίναν. Κάρβουνα δεν δίναν σε πρόσφυγα! Να, ο ρατσισμός πώς ήταν! "

Και καπου εδω σιχαθηκα κι εγώ το μισάνθρωπο σκουπίδι οπως με αποκαλεσε καποτε ενας τρανός.
Αυτά προσώρας Γιδέλληνες.

Υ.Γ.
Ξέρεις ποιούς λυπάμαι περισσότερο;Αυτούς που δεν καταγράφηκαν οσα είπαν,αυτούς που δεν ήξεραν να τα πουν και μονο εκλαιγαν,αυτούς που πέθαιναν σε μια γωνιά για να μην "ενοχλούν",αυτούς που επνιγαν τον πόνο και την οργή τους σκύβοντας το κεφάλι για να ζήσουν τα παιδιά τους