۱ این روزها از همه چیز شگفت آورتر دروغهای نجومی ای است که دست اندرکاران ویران ساختن ایران در رابطه با تعداد زندانیان سیاسی، اعدامیان و شکنجه شدگان در دو دوره پادشاهی رضاشاه پهلوی و محمدرضا شاه پهلوی ساخته و پرداخته اند. «مصطفی فاتح» که در سال های پس از جنگ جهانی دوم در مقام
۲ شرکت نفت، دوست و عامل شماره ی یک انگلیس ها در ایران بود و حزب توده کمونیستی را در ایران تولید کرد، تعداد قربانیان سیاسی دوران محمد رضا شاه را ۱۸٫۰۰۰ برآورد کرده است . خود خمینی تعداد کشته شدگان برای برپایی حکومت اسلامی را ۶۰٫۰۰۰ ارزیابی کرده است. براساس گزارش عمادالدین باقی
۳ که در تاریخ ۳۰ ژوئیه سال ۲۰۰۳ در وب سایت ایران امروز از روی وب سایت امروز وابسته به جناح اصلاح طلب حکومتی باز چاپ شده، آمده است : افزون بر گفته های رهبری انقلاب مبنی بر ۶۰٫۰۰۰ نفر قربانیان حکومت پیشین ایران در بسیاری از اسناد رسمی کشور مشابه همان شماره گفته شده است، برای
۴ نمونه در نامه ایی مصوب کمیسیون ویژه یکمین دوره مجلس شورای اسلامی در باره گروگان های امریکایی آمده است : " ملت ایران با انقلاب کبیر اسلامی خود به رهبری امام عظیم امت توانست نظام طاغوتی کهنسال شاهنشاهی را به قیمت قربانی کردن حدود ۷۰٫۰۰۰ شهید و بیش از ۱۰۰٫۰۰۰ معلول و مجروح و
۵ خسارات مالی بسیار ریشه کن کند". باقی می افزاید : اسدالله بیات ، یکی دیگر از نمایندگان مجلس یکم شورای اسلامی نیز در سخنان دیگری گفته است : " ما ملتی هستیم که ۷۰٫۰۰۰ شهید داده ایم و ۱۰۰٫۰۰۰ معلول داریم از امریکا " با این همه عمادالدین باقی در همين گزارش نوشته است " معمولا در
۶ دوره ی جنبش آمار و ارقام اغراق آمیزی در باره کشته شدگان اعلام می شود. در دوره جنبش ، شایعه و نیز بزرگنمایی در آمار خشونت ، قتل و سرکوب ، بخشی از مبارزه در برابر دستگاهی است که مجهز به انواع وسایل و ابزار جنگ روانی و سرکوب می باشد، ولی پس از پیروزی جنبش انقلابی، مشکل دستیابی
۷ به اطلاعات کامل و دقیق درباره قربانیان همچنان وجود دارد و موجب ارائه آمار نادرست می شود". با این همه عمادالدین باقی، که میداند سرانجام این راز از پرده برون خواهد افتاد ، در همین زمینه آماری می دهد که گفته های محمدرضا شاه و پژوهشگران «متهم» به سلطنت طلبی را تایید می کند. باقی
۸ تعداد کل کشته شدگان نظام پیشین را در فاصله بلوای خرداد ۱۳۴۲ تا سرفصل انقلاب ۱۳۵۷ را دست بالا ۳۴۱ تن، بر اساس آمار بنیاد شهید، که مدتی در آن کار کرده، برآورد می کند، با این پرانتز که خود او معتقد است “چون این آمار با گفته های امام امت در تناقض می افتاد، تا سال ۲۰۰۳ میلادی
۹ نمی توانست انتشار بیرونی پیدا کند". آمار عمادالدین باقي در رابطه با تعداد قربانیان نظام پیشین ایران با این که خمینی بارها اعلام کرده بود که در ۱۵ خرداد ۱۳۴۲ پانزده هزار نفر کشته شده اند، نوشته است که تمامی کشته شدگان این بلوا، تنها ۳۲ تن بوده است که در ۱۹ نقطه مختلف تهران
۱۰ کشته شده اند . در "جمعه سیاه" هم، در ۱۷ شهریور ماه ۱۳۵۷ باقی تعداد کل کشته شدگان این رخداد را تنها ۶۴ تن ، با توجه به كل "آمار بنیاد شهید" اعلام می کند و حتا می افزاید «این ارقام مربوط به کسانی است که در بنیاد شهید پرونده دارند و با توجه به گستره ی جغرافیایی این بنیاد و
۱۱ نیز با گذشت بیش از دو دهه از انقلاب ممکن است تنها نام قربانیان بسیار معدودی ضبط نشده باشد ، ولی این آمار بیانگر تعداد کل شهداست». جالب این که عمادالدین باقی همان شایعه ها و دروغ پردازی ها را چنین توضیح می دهد : " شایعات وسیع در همان روزها ، حاکی از رقم بیش از سه هزار شهید
۱۲ بود و حتا برخی رقم بیش از ۴۰۰۰ و یا ۱۰٫۰۰۰ شهید را هم ذکر کرده و گفته اند: تنها ۱۰۰ کودک کمتر از ۲ سال کشته شده اند!" عمادالدین باقی، ضمن این که کل تعداد کشته شدگان ۱۷ شهریور ۱۳۵۷ در میدان ژاله (میدان شهدا) را تنها ۶۴ تن اعلام می کند ، این را هم می افزاید که در این روز، روی
۱۳ هم در ۱۵ نقطه دیگر تهران، ۲۴ تن دیگر هم کشته شده اند. جالب این که به گفته باقی «بر اساس آمار دولت وقت ایران در این روز تنها ۸۶ تن کشته و ۲۰۵ تن زخمی شده اند، اما با این که آمار بنیاد شهید با آمار دولت وقت ایران مطابقت دارد ، ولی هیچکس آمار کشته شدگان را از زبان حکومت پیشین
۱۴ ایران باور نکرد. شاه فقید در کتاب "پاسخ به تاریخ" چاپ پاریس ، متن فارسی، در صفحه ۲۵۹ در این رابطه نوشته است "درست در همان هنگامیکه مطبوعات غربی شمار زندانیان سیاسی ایران را چند هزار نفر اعلام می کردند، شمار این زندانیان مشخصا از ۳۰۰ نفر تجاوز نمیکرد. به موازات شایعه
۱۵ پراکنیهای حاکی از این که تعداد زندانیان سیاسی در ایران در سال های گذشته ۲۵٫۰۰۰ نفر تا ۱۰۰٫۰۰۰ بوده است، گزارش محرمانه ای که توسط مخالفان رژیم تهیه شده و علیه ساواک مورد استناد قرار گرفت، تصریح داشت که در در ازای ۹ سال یعنی از سال ۱۹۶۸ تا سال ۱۹۷۷ میلادی تعداد کسانی که به
۱۶ دلایل سیاسی توسط سازمان اطلاعات و امنیت کشور دوران شاه بازداشت شده بودند، دقیقا ۳۱۶۴ نفر بوده است و باید صراحتا بگویم که با زندانیانی که واقعا " سیاسی بودند و نه تروریست و خرابکار، هرگز بدرفتاری نشد. هیچکس نمی تواند نام یک فرد سیاسی را ذکر کند که به دست ساواک نابود شده
۱۷ باشد. در کتاب جنایت و مکافات، نوشته شجاع الدین شفاء، چاپ پاریس خرداد ماه ۱۳۶۵ خورشیدی، به نقل از کتاب "آناتومی یک انقلاب" نوشته هوشنگ نهاوندی چاپ پاریس سال ۱۹۸۳ میلادی آمده است "پس از روی کار آمدن امام خمینی، یک کمیسیون رسمی به ریاست احمد بنی احمد، نماینده مجلس شورای ملی
۱۸ در آخرین ماه های حکومت محمد رضا شاه که در آن زمان از طرفداران پر و پا قرص خمینی بود، به منظور بررسی اختناق سیاسی ۱۵ ساله گذشته در ایران (از بلوای خرداد ۱۳۴۲ تا بهمن ۱۳۵۷) و تهیه فهرست جامعی از قربانیان آن حکومت تشکیل شد. در ۲۹ اسفند ماه ۱۳۵۸ بر مبنای این بررسی ها، گزارشی
۱۹ رسمی در روزنامه اطلاعات حکومت اسلامی تحت عنوان تاریخ و محل دفن قربانیان رژیم شاه به چاپ رسید که شامل اسامی ۲۳۴ نفر با ذکر تاریخ و محل دفن هر یک از آنها بود. در این گزارش تصریح شده بود که برخی از این اشخاص در نبردهای خیابانی با نیروهای امنیتی حکومت پیشین ایران کشته شده اند
۲۰ و برخی نیز در اجرای احکام دادگاهها اعدام شده اند، ولی بعضی دیگر نیز بودند که بکلی ناشناس بودند و هیچ دلیلی وجود نداشت که اینان به صورت قربانی سیاسی از بین رفته باشند. حتی یکی از آنها نام خانوادگی نداشت و تنها نام کوچک او گفته شده بود. شجاع الدین شفاء در صفحه ۲۶۱ کتاب
۲۱ "جنایت و مکافات" نوشته است: بررسی جداگانه ای که اندکی پس از آن به سرپرستی یک استاد دانشگاه امریکایی به نام "یرواند آبراهامیان" (که یک دست چپی به شدت مخالف شاه بود) صورت گرفت و ظاهرا اسناد مورد مراجعه او توسط مقامات جمهوری اسلامی و نهضتهای دست چپی ایران در اختیارش گذاشته شده
۲۲ بود، به ارقامی در همین حدود منجر شد. به موجب این بررسی قربانیان تمام نهضتهای مبارزه مسلحانه علیه نیروهای امنیتی شاه و در مدت ۱۵ سال جمعا ۳۴۱ نفر بود که از این عده ۱۷۷ تن در زد و خوردهای مسلحانه با قوای دولتی کشته شده بودند و ۱۶۴ تن اعدام شده یا خودکشی کرده و یا در زندان
۲۳ مرده بودند. این استاد دانشگاه، همین آمار را در کتابش بنام "ایران بین دو انقلاب" نیز تائید کرد. آرواند آبراهامیان در تالیف تازه اش به نام "اسلام رادیکال” در بخش مجاهدین خلق، كل مجاهدین کمونیست شده و یا مسلمان مانده کشته شده در رژیم پیشین ایران را تنها ۱۳۰ تن برآورد کرده
۲۴ است. فراموش نشود که آبراهامیان با این که در مقام یک پژوهشگر کار میکند، ولی چون همچنان با حکومت پیشین ایران سر ستیز دارد، کشته شدگان عملیات تروریستی علیه سردمداران آن حکومت و شهروندان خارجی در ایران آن زمان را همچنان "شهيد" ارزیابی می کند. بر اساس آمار آبراهامیان در فاصله
۲۵ سال های ۵۰ تا ۵۷ تنها ۱۳۰ تن مجاهد از هر دو گروه جان خود را از دست داده اند که از این تعداد ، ۴۲ تن از مجاهدین مسلمان بوده اند و در فاصله ی سال های ۵۴ تا ۵۷ جانشان را از دست داده اند و ۴۷ تن نیز از مجاهدین مارکسیست شده هستند . آبراهامیان می افزاید که بقیه این تعداد یعنی ۴۱
۲۶- تن دیگر، همگی در سال های ۵۰ تا ۵۴ یعنی تا زمان انشعاب در این سازمان از بین رفته اند. خود سازمان مجاهدین خلق نیز بر این آمار تایید کرده است. و اما آمار عمادالدین باقی: در فاصله ی بهمن ۱۳۴۹ و سرفصل عملیات تروریستی هسته نخستین سازمان فدائیان خلق در روستای "سیاهکل" در شمال
۲۷- ایران تا مهرماه ۱۳۵۶ که عملیات تروریستی سازمانهایی از طیف مجاهدین و فداییان خلق فروکش کرد و به گفته ی پادشاه فقید ایران توطئه تازه ای از سوی محافل نفتی و دولت های متبوعشان، در همراهی با باصطلاح روشنفکران ایران آغاز شد روی هم ۳۴۱ تن کشته شده اند که ۱۷۷ تن از ایشان در درگیری
۲۸- با ماموران امنیتی کشته شده اند ، ۹۱ تن، برخی بدون محاکمه و برخی پس از محاکمه پنهانی در دادگاه های نظامی اعدام شده اند. جالب این که آقای باقی آن همه دادگاه های علنی این دوران را بکلی فراموش کرده است،۴۲ تن در زیر شکجه جان باخته اند و ۱۵ تن هم دستگیر شده، اما هرگز دیده نشده اند
۲۹- و ۷ تن نیز در زندان خودکشی کرده اند و ۹ تن نیز هنگام فرار از زندان کشته شده اند. باقی به این آمار ، کشته شدن یک تن دیگر را نیز در تاریخ ۱۶ خرداد ۱۳۴۲ در منطقه پامنار تهران می افزاید، و اضافه می کند که در ۱۱ آبان ماه همین سال فردی به نام محمد اسماعیل رضایی نیز در زندان کشته
۳۰- شده است و محمد رضا طیب نیز در پادگان حشمتیه تیرباران شد و غلامرضا تختی نیز در ۱۶ فروردین ۱۳۴۶ به قتل رسید (در صورتی که شادوران تختی خودکشی کرده است) با این همه اگر سکته قلبی علی شریعتی در غرب را نیز به حساب ساواک بنویسیم، باز هم این رقم به سختی به ۳۴۵ تن بالغ می شود. و البته
۳۱- می توان با مقایسه این آمار که از چند سوی نامتجانس تائید شده، دریافت که چگونه جریان هایی به گفته عمادالدین باقی با بزرگنمایی ، اغراق و شایعه پراکنی به حکومت دست یافته اند و ول کن معامله هم نیستند !!! روشی که برای جریان آتش زدن سینما رکس آبادان در انقلاب اسلامی بکار برده شد تا
۳۲- دیدگاه مردم را نسبت به شاه تغییر دهند و او را به عنوان جنایتکاري خونریز بشمار آورند، در موارد دیگر نیز بکارگرفته شد. برای نمونه در تیراندازی میدان ژاله تک تیراندازان "کنفدراسیون دانشجویان ایرانی" و "تروریست های فلسطینی" از بام های خانه های پیرامون میدان ژاله، مردم را کشتند
۳۳- و گفتند که ارتش مردم را به گلوله بسته است. نمونه ی دیگر تک تیری بود که تروریستی ایرانی و یا فلسطینی به سر " استاد نجات اللهی " زد که همراه با دیگر همکاران خود بر روی بام ساختمان هشت طبقه وزارت علوم و آموزش عالی، در خیابان ویلا ایستاده بودند و این بار نیز باز گفتند که "ارتش"
۳۴- آن را انجام داده است و سرانجام ژنرال های ارتش ایران اعدام شدند، نه برای اینکه قتلی انجام داده اند بلکه به این دلیل که (به قول خميني) به گروهی تعلق دارند که به "نظایر آن کارها و جنایات عادت نموده اند". در دیدگاه خمینی و هوادارانش، دو گروه از مردم ساخته شده اند : یکی مسلمانان
۳۵- که همراه با انقلاب رهایی بخش اسلام هستند و دیگر گروه، بقیه مردم . همانگونه که "محمد رشیدیان" ، یکی از اعضای گروه آتش افروز سینما رکس، نه تنها به عنوان برنامه ریز آتش زدن سینما رکس متهم نشد، بلکه پاداش نیز گرفت و از آموزگاری قرآن به نمایندگی مجلس رسید. ولي از آنجایی که خمینی
۳۶- سینماها را "مركز فحشا" می نامید، بنابراین حکم اعدام على نادری دارنده سینما رکس و اسفندیار رمضانی مدیر سینما رکس آبادان به عنوان گردانندگان مرکز فحشا، از سوی او داده شد. این روش به عنوان روش انقلاب اسلامی برگزیده شد. يعني کسانی که همکاری کنند و کارهای ویژه چون قتل و لو دادن
۳۷- مردم را انجام دهند، نردبان پیشرفت را زیر پای خود دارند. دیدیم به کسانی که سفارت آمریکا را اشغال کردند نیز پست های ارزنده کشوری داده شد. بقيه ي مردم نیز به دو بخش تقسیم می شوند، اولی مجرمين و دومی بقيه که به هیچ کجا وابسته نیستند. گروه مجرمین در درازای انقلاب اسلامی کشته شدند
۳۸- یا فرار کردند و اموالشان به غارت رفت و میان مسلمانان همکار تقسیم شد. بقیه که به هیچ کجا وابسته نبودند و نیستند که اکثریت ملت ایران را تشکیل می دهند، دست خالی ماندند. هم اکنون نیز این شیوه به عنوان دستور کار قطعي در سلسله مراتب قدرت در جمهوری اسلامی بشمار می آید به گونه ایی
۳۹- که میزان سرسپردگی و فرمانبرداری مسئولین کشور نسبت به نظام جمهوری اسلامی با خط کش جنایات آنها سنجيده میشود. مثلا ميگويند فلانی ده نفر از دشمنان جمهوری اسلامی را سر بریده است و بنابراین فلان پست، برازنده ایشان است. در حقیقت آتش زدن سینما رکس آبادان، آئینه انقلاب اسلامی است و
۴۰- دروغ سینما رکس پایه و آغاز انقلاب اسلامی بود. اکبر گنجی، که خود یکی از نزدیکان قافله انقلاب بوده و از این خوان، بهره مند شده است پس از بریدن از این گردونه چپاول و آدم کشي مي گوید: "ما دروغ می گفتیم، ما به دروغ میگفتیم حکومت شاه ۱۵۰ هزار زندانی سیاسی دارد و این دروغ بود، رئیس
۴۱- و امروز باید بابت این دروغ، یعنی خودمان و همه کسانی که این دروغ را گفته اند باید خودشان را نقد بکنند. ما به دروغ می گفتیم حکومت شاه صمد بهرنگی را کشت، ما به دروغ گفتیم حکومت شاه صادق هدایت را کشت، ما به دروغ می گفتیم حکومت شاه دکتر شریعتی را کشت. همه ی این دروغها را
۴۲- گفته ایم، آگاهانه هم گفته ایم. کسی که با روش دروغ بخواهد پیروز بشود، بعد هم که به قدرت برسد دروغ می گوید، برای نگهداشتن قدرت دروغهای وسیع تر و بزرگتر می گوید. این روشها باید نقد بشود. روش مهم است. با این همه ، این روزها بر اساس آگاهی ملت ایران ، ابرهای تیره دروغ و فریب و
۴۳- شایعه و بزرگنمایی به کنار می روند و خورشید حقیقت نمایان می شود. از کتاب «رنسانس وارونه، بحران روشنفکری در ایران» ۱- جنايت و مکافات، شجاع الدین شفاء ص ۲۵۹، به نقل از پرویز راجی، کتاب "در خدمت تخت طاووس" چاپ لندن، ۱۹۸۳، ص ۲۱
۴۴- دوستان گرامی این متن رو بر اساس جستجوهام در مورد کشته های قبل انقلاب پیدا کردم و دیدم از تمام مرجعها در اون مطلب هست پس اون رو بعد از یک ادیت خیلی کم توییت کردم #جاویدشاه #همبستگی_ملی #نه_به_جمهورى_اسلامى
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
