Thread by @TMRHPissoulmate

#ออลทาเค
#สตูคุนอันอัน

ทาเคมิจิเป็นพวกห่วยแตกเรื่องการต่อสู้ หมัดต่อหมัด เท้าต่อเท้า เลือดแลกเลือด เขาห่วยแตกเรื่องพวกนั้นสุดๆ รู้ตัวเองดีด้วย แต่เขาไม่เคยบอกใครเรื่องนึง

พวกอาวุธของหมาจนตรอกและอาวุธขี้โกงทั้งหลายของเหล่านักเลงน่ะ เขาถนัดสุดๆเลยล่ะ

ไม่ว่าจะดิ้วเหล็ก สนับมือ ท่อไปป์ ปากฉลาม ไม้เบสบอล ไม้หน้าสาม

แหมม ก็ขนาดในมือมีแต่บุหรี่ผมยังเอาจี้หน้าไอพวกกุ๊ยที่เข้ามาหาเรื่องผมตอนอายุ 26 เลย เป็นวิธีการสู้สกปรกที่โตมันไม่มีทางเอามาใช้ ตอนแรกก็นึกว่าแก๊งนักเลงอื่นๆจะเป็นเหมือนกัน

แต่พอเจอBDกับเทนจิคุแล้วก็เลย
เออ โตมันนั่นแหละที่แปลก

หัวเราะแห้งๆก่อนจุดบุหรี่ที่แอบไปลักลอบซื้อมา สูดเข้าปอดไปหนึ่งครั้ง ไม่มีอันที่แรงกว่านี้แล้วหรือไงนะ ควันยังเยอะซะจนแทบสำลัก ของคุณภาพเลวจะเอาอะไรมากล่ะน้าาา

ตั้งแต่เขาเข้าโตมันมาจนตอนนี้อยู่ม.ปลาย ไมกี้รวบรวมแก๊งต่างๆเข้ามาอยู่ภายใต้โตมัน ทั้งเทนจิคุ BD บราม่า โดยที่ไม่มีใครสูญเสีย ถึงจะมีปางตายบ้างก็เถอะ

เป็นชีวิตที่เขาคนนี้ต้องการมาตลอด อย่าฆ่ากันอีกเชียวนะ

ดับบุหรี่กับพื้นปูนเปลือยในอาคารที่ยังสร้างไม่เสร็จ ฉีดน้ำยาดับกลิ่นปากและน้ำหอมตามตัว แล้วออกไปประชุมแก๊ง นัดกันมาซะไกล เพราะจะได้จุคนที่เพิ่มกว่าเก่ามากโขได้

ทาเคยืนคุยกับอินุปี้ มีจิฟุยุกอดคอและกำลังคุยกับบาจิที่อยู่ข้างๆอีกที ได้ข่าวว่าเขาอยู่หน่วยสองนะ

พอได้เวลาประชุมก็แยกกัน เขาต้องไปอยู่กับ BD ตอนแรกไมกี้ก็ไม่ค่อยพอใจหรอก แต่เขาไม่มีตำแหน่งที่ชัดเจนในโตมันนี่ สู้ไปยืนในฐานะที่ปรึกษาของไทจูดีกว่า จริงๆไอเขาก็ถูกเชิญให้เป็นหัวหน้าแหละ แต่ปฏิเสธไป เสื้อคลุมBDที่ไทจูสั่งตัดให้ก็มี แต่ไมกี้บอกให้เขาใส่เสื้อโตมัน

แลกกับการยืนประชุมในฐานะBD เขาเลยเป็นเสื้อดำหนึ่งเดียวท่ามกลางสีขาวอย่างBD ข้างๆก็เป็นสีแดงอย่างเทนจิคุ เขากระชิบกระซาบคุยกับคาคุจังและสองพี่น้องไฮทานิอย่างสนุกปาก ทำไงได้หัวหน้าแก๊งไปประชุมรวมข้างหน้า หลังเข้าแถวเคารพเสร็จนี่

ยืนชิดกันอยู่สี่คน อินุปี้กับโคโค่คุมสมาชิกกันอยู่

ทาเคย่นจมูกฟุดฟิด ก่อนเงยหน้าสบตาคาคุจัง "นายสูบหรอ"

คาคุจังชะงัก ก่อนพยักหน้า ได้ยินเสียงพึมพำว่าเป็นหมารึเปล่า เขายิ้มบางก่อนจุดไฟแช็กให้ไฮทานิคนพี่ที่คาบบุหรี่อยู่ฝั่งตรงข้ามและควานหาไฟแช็กอยู่ ชะงักไปครู่ก่อนก้มหน้าลงมา

จุดเสร็จเขาก็เก็บกลับลงกระเป๋าเสื้อ ไม่มีท่าทีสำลักควัน หรือย่นจมูกเพราะความเหม็นใดๆ ทำเพียงแค่หันออกนอกวงสนทนาเป็นระยะเมื่อควันชักจะมากเกินไป

เรียกความแปลกใจของกลุ่มสนทนา เจ้าไข่ในหินของโตมัน ดูท่าจะไม่ใช่เล่นเหมือนกัน โคโค่และอินุปี้เข้ามาสมทบ ยืนเป็นวงล้อมขนาดย่อมๆ

ควันสีขาวลอยสูง ไม่ได้สร้างความแปลกใจให้คนรอบข้างเท่าไรนัก ในกลุ่มตอนนี้เลยมีเพียงทาเคและอินุปี้ที่ยังไม่สูบ ทั้งสองปลีกตัวออกมานั่งรอบนอก มองควันสีขาวและเสียงพูดคุยของเหล่าสิงค์อมควัน

ทาเควัย 17 เหม่อมองกลุ่มคนที่ทั้งอายุเท่ากับเขาและมากกว่าอย่างสงบ อินุปี้ยื่นกระป๋องเย็นๆมาให้

"ฉันกับโคโค่ซื้อมาเผื่อ...อยากลองน่ะ"
เขาเลิ่กคิ้วมองอย่างประหลาดใจ

"จริงๆก็กะจะมาแกล้ง แต่ทาเคมิจิน่าจะเคยดื่ม...ใช่มั้ย?"
เขาหัวเราะเบาๆ มองดูอีกฝ่ายที่เปิดกระป๋อง ดมกลิ่นก่อนย่นจมูกเล็กน้อย แล้วกระดกเข้าไป เบ้หน้าก่อนมองว่าสิ่งที่อยู่ในมือมันอร่อยตรงไหน ทำไมไทจูกับโคโค่ถึงชอบ

"กินครั้งแรกอินุปี้คุงดันเลือกมาซะแรง"
"ไม่ชอบก็ไม่แปลกใจครับ ถ้าอยากเริ่มดื่มลองเบาๆก่อนดีกว่า อย่าง____ไม่ก็_____"

ทาเคเมินสายตาที่มองมาอย่างกับเห็นผี เปิดกระป๋องและลิ้มรสชาติของชั้นดี แหงล่ะไทจูกับโคโค่กินนี่นา แลบลิ้นเลียริมฝีปากก่อนเหม่อมองฟ้า

"ไมกี้รู้ฆ่านายตายแน่"

อิซานะเป็นคนแรกที่กลับมา ทักเขาอย่างติดตลก ยกเบียร์ก้นกระป๋องของผมขึ้นดื่มก่อนแปลกใจ พึ่งเริ่มกินไม่ใช่รึไง

"เมื่อกี้กระดกรวดเดียวนี่ เดี๋ยวก็เมาจนได้"
"ของดีไม่ได้มีให้กินบ่อยๆครับ"

ทาเคลุกขึ้นเต็มความสูง ฉีดสเปรย์ดับกลิ่นปากก่อนล้างหน้าด้วยน้ำเปล่าที่อินุปี้ยื่นให้

เหล่าบรรดาสิงค์อมควันที่เห็นเหตุการณ์ได้แต่ยิ้มแห้ง
เหมือนไม่ได้กินสักหยด เยี่ยมไปเลยไอเด็กนี่ คอแข็งขนาดไหนวะ

ไทจูเดินเข้ามาอีกคน
"แค่นั้นมันจะไปกลบกลิ่นได้ไง"
พูดจบก็พ่นควันบุหรี่ราคาแพงอัดเต็มหน้า ก็ดีกลิ่นไม่ฉุนมาก แต่กลบกลิ่นเบียร์มิด
"ขอบคุณนะไทจูคุง"

เดินไปรวมกลับหน่วยสองอย่างร่าเริง เดินไม่เอียงแม้แต่นิด จนไทจูยังแปลกใจ
"มันกินแล้วใช่มั้ย"
อินุปี้พยักหน้า ไทจูถอนหายใจ คอแข็งขนาดไหนล่ะนั่น

มาถึงหน่วยสอง มิทสึยะคุงย่นจมูก ฮัคไคหัวเราะ ไทจูพ่นควันใส่มาอีกแล้วสินะ

เขาขำแห้ง ก่อนไมกี้จะสั่งแยกย้ายและขอให้สนุกกับปิดเทอม

ไอคนทำงานแล้วคือถอนหายใจ เด็กๆนี่มันดีจังนะ เขาเข้าใจดีเลยล่ะ! แต่อย่าท้อล่ะทุกคน!

ทาเคเลยอาศัยช่วงปิดเทอมกลับบ้านย่าที่ต่างจังหวัด แหมไอต่างจังหวัด ชนบทสุดๆนั่นน่ะแหละ ไปนั่งระลึกความหลัง ฝีมือต่อสู้แบบหมาจนตรอกก็ซึมซับมาจากที่นี่ทั้งนั้น

นั่งทานข้าวกับย่า นั่งดูเด็กๆเล่นกัน บางทีเขาก็เข้าไปเล่นด้วย ไม่ก็ไปนั่งคุยกับเพื่อนเก่าสมัยเด็กๆที่เคยเล่นด้วยกัน เด็กๆชอบทาเคมาก ชอบให้อุ้มชอบขี่หลัง ชอบที่ทาเคเลี้ยงขนมร้านพี่สาวในหมู่บ้าน พอพี่สาวร้านของชำเล่าให้ฟังว่าทาเคสมัยเด็กๆเคยซัดขวดสาเกของคุณปู่ใส่หน้าอันธพาล

ก็หูยกันใหญ่ หันมองสภาพทาเคแล้วแบบใช่หรอ ทาเคหัวเราะ เรื่องแบบนี้ก็มีสินะ แต่เขาไม่ผิดนี่ ตอนนั้นเจ้านั่นมาลวนลามเด็กตัวเล็กๆนี่นา พอตอนนี้เขาเดินผ่านเจ้านั่นยังก้มหัวปรกๆให้เขาอยุ่เลย
ทาเคนั่งเอนกายสูบบุหรี่ตรงม้านั่งหน้าร้านค้า ดูเด็กๆเตะบอล

มีเด็กวัยเกือบม.ต้นชายหญิงคู่หนึ่งเดินเข้ามา "ไม่ใช่ว่าสูบไม่ได้หรอ"
"ทำยังกะไม่เคยเห็นเด็กในหมู่บ้านสูบ"
ทาเคขำก่อนยอมขยี้บุหรี่ทิ้ง

"มีอะไร?"
"เรียนโตเกียวเป็นยังไงบ้าง สนุกมั้ย?"
"ถามทำไมล่ะนั่น"
เอี้ยวตัวไปตะโกนซื้อไอติมจากร้านของชำ

"เราสองคนได้ทุนเรียนดีกับทุนนักกีฬาของโรงเรียน____ล่ะ"
ทาเคพยักๆรับคำ ใช้สมองนึกชื่อโรงเรียนที่เด็กสองคนบอก

"โรงเรียนหรูนี่หว่า" โรงเรียนของยูซึฮะ ได้ยินว่าเน้นแทบทุกด้าน มีแต่ตัวทอปๆ

"แล้วโตเกียวเป็นไงอ่ะ"
"อันตราย"
"ไหงงั้นล่ะ"

ทาเคมองออกไปท่ามกลางลมเย็นสบาย เมืองใหญ่ก็ต้องน่ากลัวอยู่แล้ว อะไรต่อมิอะไรเต็มไปหมด ต่อยตีกันเป็นว่าเล่น ถ้าโตมันไม่แข็งแกร่งจนรวมแก๊งอันตรายเข้ามาด้วยกันได้ โตเกียวคงน่าปวดหัวกว่านี้มากโข

วันกลับโตเกียว ทาเคเป็นไกด์พาเด็กสองคนไปส่งหอแต่ก่อนจะไปหอก็แวะบ้านทาเคก่อน

"ถ้ามีอะไรบ้านฉันอยู่นี่ แวะมาได้"

สองหนุ่มสาวพยักหน้าหงึกหงัก ทาเคเลยพาไปส่งหอ แล้วก็กลับมาเตรียมตัวสำหรับเปิดเทอมสอง

เวลาผ่านไปเรื่อยๆ บางศุกร์ทาเคก็มักจะไปรับมาค้างที่บ้าน วันอาทิตย์ก็พากลับหอ ทำเป็นประจำ จนอยู่ดีๆสองคนนั้นก็บอกไม่ต้องมารับติดต่อกันหลายอาทิตย์ ทาเคเลยดักรอที่หน้ารร.เย็นวันศุกร์ พบว่าเด็กหนุ่มโควต้านักกีฬาฟุตบอลขาหัก ส่วนเด็กผู้หญิง มีรอยจี้บุหรี่ที่แขน

ทาเคพาสองคนกลับบ้าน เป็นที่ปรึกษาและคอยปลอบ เด็กผู้ชายร้องไห้หนักมาก เพราะได้เป็นตัวจริงแล้วแต่ดันมาขาหัก ทาเคฟังลักษณะคนทำจากปากของเด็กๆ เหลือบไปเห็นแผลบุหรี่จี้ยังใหม่ๆ เลยก้มลงดมผมของเด็กสาว ดมกลิ่นที่เหลืออยู่ ก่อนแสยะยิ้ม

ไปส่งเด็กๆที่โรงเรียนในวันอาทิตย์ก่อนไปเรียนตามปกติ คุยเล่นกับมิโซจู กับจิฟุยุ พูดถึงแก๊งที่ตอนนี้กำลังขยายอำนาจขึ้นเรื่อยๆ เวลาผ่านไปช้าๆ จนวันประชุมแก๊งมาถึงอีกครั้ง จิฟุยุแขนหักล่ะ ได้เรื่องว่าเป็นแก๊งกุ๊ยแถวๆนี้ ที่ใช้ท่อไปป์จะฟาดหัวแต่จิฟุยุดันเอาแขนไปรับแทน

บาจิกับคาซึโทระโมโหกันใหญ่เลย ไมกี้ก็น่ากลัวสุดๆ เขาได้แต่ไปดูแผลกับดูแลคู่หูที่พยายามห้ามไม่ให้หัวหน้าหน่วยหนึ่งลุกไปหาเรื่องเข้ากลุ่มทั้งๆที่ยังไม่มีข้อมูลอะไรเลย ทาเคลอบดมกลิ่นที่ติดบนผมของจิฟุยุ

กลิ่นบุหรี่แบบเดียวกันอีกแล้ว

ไอเจ้าพวกนั้นชักจะเอาใหญ่ แค่เขายังไม่จัดการก็กำเริบเหิมเกริม เป็นไงดันมากระตุกหนวดเสือของไมกี้จนได้ อุตสาห์จะทำให้จบเงียบๆแล้วแท้ๆ นักเลงเด็กดีอย่างโตมันไม่ควรมีเรื่องกับกุ๊ยหรอกก

ทาเคที่กำลังคิดอะไรอยู่ข้างๆจิฟุยุ เหล่าหัวหน้าที่ประชุมกันก็พูดนู่นพูดนี่เรื่องที่สมาชิกได้รับบาดเจ็บ จิฟุยุไม่ใช่คนแรก แก๊งอื่นๆก็มีโดนบ้าง อย่างงี้มันหยามกันชัดๆเลยนี่

จังหวะที่กำลังจะแยกย้าย โทรศัพท์ฮัคไคที่ยืนอยู่ข้างๆมิทสึยะก็ดังขึ้น เห็นว่าเป็นยูซึฮะก็เปิดสปิกเกอร์ให้ไทจูได้ยินด้วย แว่วเสียงเหมือนลมโกรกเข้ามา ยูซึฮะบอกให้ซื้อข้าวไปด้วยเพราะวันนี้กลับดึก ฮัคไคก็รับทราบ ยังไม่ทันวางสายเสียงกรีดร้องก็ดังออกมา

เสียงเอมะดังแทรกเข้ามาอีกเสียง ไมกี้แทบกระโดดมาตะครุบโทรศัพท์ก่อนสายจะตัดไป ความเงียบเกิดขึ้นชั่วอึดใจ ก่อนเสียงสั่งการของไมกี้อิซานะและไทจูจะดังขึ้นแทบจะพร้อมกัน บรรดาคนในแก๊งทำตามคำสั่งอย่างรวดเร็ว ความวุ่นวายเกิดขึ้นจนทาเคได้แต่มอง ยกหูโทรหาฮินะว่าช่วงนี้อย่าพึ่งออกจากบ้าน

ถึงจะยังงงๆแต่ฮินะก็รับปาก ทาเคยืนยันว่าจะให้จบเรื่องภายในเสาร์อาทิตย์นี้แน่นอน จากตอนแรกเจ้าพวกกุ๊ยนั่นจะโดนเขาเล่นคนเดียว พวกมันดันล่อตีนเพิ่มมาอีก จนเขาไม่เห็นทีท่าว่าจะรอด ไว้อาลัยให้ก่อนล่ะกันนะ

นั่นคือสาเหตุที่เขานั่งอยู่ข้างๆจิฟุยุ ในสถานที่ที่BDตามสัญญาณมือถือสุดท้ายของเอมะและยูซึฮะมา นับตั้งแต่ตอนโทรจนตอนนี้ เวลาผ่านไปประมาณ สามชั่วโมงเอง ทาเคมองตึกร้างหลายชั้น ที่ข้างหน้ามีกลุ่มคนยืนประจันกันอยู่ คนโคตรเยอะเลยนี่หว่า ขนมากันเท่าไรกันเนี่ย

หรือจะไม่ใช่กุ๊ยทั่วไปกันนะ นั่นก็น่าคิด อาวุธครบมือกันหมดเลยแห้ะ ไทจูถึงขั้นดันโตมันให้ถอยออก แหงล่ะหมัดกับปากฉลาม กับดิ้วเหล็ก สนับมือ ไม้หน้าสาม ท่อไปป์ ใครมันจะไปสู้

แต่ก็อย่างว่า โตมันมันแปลก

พุ่งเข้าไปซัดกันจนไทจูกุมขมับ กวักมือเรียกผม โคโค่ อินุปี้ ให้ไปหา

บอกให้อ้อมไปใช้ประตูหลัง แล้วไปช่วยตัวประกันก่อน ขนคนมาขนาดนี้ข้างในคงไม่ค่อยเหลือแล้ว ถึงเหลือก็ไม่ถึงมือทาเคแน่นอน โคโค่อินุปี้จัดการได้ ทาเพยักหน้าหงึกหงัก เปลี่ยนมาใส่เสื้อคลุมBDกับส้นสูงสีแดงเข้าคู่กับอินุปี้ จังหวะเปิดประตู อินุปี้กระชับท่อไปป์ในมือ โคโค่เตรียมเปิดมีดพก

ทาเคจับลูกบิดประตูพร้อมรอยยิ้ม ในใจลึกๆ กำลังโหยหาการต่อยตีของหมาจนตรอกอยู่

แหม ตามตรงแล้วเขาก็บ้าเลือดอยู่พอสมควรนะ

เปิดประตูเข้าไป โคโค่กับอินุปี้แข็งค้าง คนที่ยังอยู่ข้างในเยอะมาก มากกว่าข้างนอกอีกด้วยซ้ำ ทาเคสั่นแขน ดิ้วเหล็กอันโปรดหล่นออกจากแขนเสื้อมาจบที่มือเรียวพอดี

ก่อนที่คนพวกนั้นจะพุ่งเข้ามา ทาเคพุ่งเข้าใส่ พร้อมใช้อาวุธชิ้นโปรดตีแสกหน้าของผู้โชคร้าย หมุนตัวฟาดแขนของคนที่กำลังจะตีไม้หน้าสามเข้าที่คอเขาจนแขนนั้นผิดรูป ก่อนจะก้มลงไปหยิบทรายและฝุ่นผงปาอัดหน้ากลุ่มคนที่กำลังวิ่งเข้ามา แล้วฟาดลงไปอย่างแรง เสียงร้องโอดโอยดังขึ้นมา

โคโค่และอินุปี้ถึงได้สติ วิ่งตามเข้าไปตะลุมบอนกับที่ปรึกษาแก๊ง ส้นสูงสีแดงจิกลงที่เท้าของคนโชคร้ายก่อนถูกทาเคฟาดเข้าที่ด้านข้างจนน็อคคาที่ ตลอดการต่อสู้ ทั้งอินุปี้และโคโค่ได้แต่ขนลุก รอยยิ้มแสยะของฮีโร่ขี้แงแห่งโตมันน่ากลัวกว่าไทจูจนเทียบไม่ติด

ทาเคจัดการคนที่พุ่งเข้าใส่อย่างรวดเร็วและสกปรกเกินกว่านักเลงอย่างโตมันจะทำ อินุปี้และโคโค่สาบานกับตัวเองว่าจะไม่ให้เรื่องหลุดรอดไปถึงหูหัวหน้าแก๊งทุกคนแน่ ไม่งั้นพวกเขาสองคนโดนฆ่าข้อหาปล่อยให้ทาเคตกอยู่ในอันตรายแหง

เพียงชั่วพริบตาคนก็บางตาลงไปมาก ส่วนใหญ่ที่ยืนอยู่ได้ก็เพราะลูกอึดทั้งนั้น โงนเงนจวนเจียนจะล้มกันหมดแล้ว ทาเคเดินอ้อยอิ่ง ก่อนจะค่อยๆดมกลิ่นบุหรี่จากพวกคนที่นอนสลบอยู่ ไล่หยิบท่อไปป์มาไว้ในมือโยนเล่นไปมาทำไปเรื่อยๆจนเจออันที่ถนัดมือ

“ผมฝากข้างล่างด้วยนะครับ”

ไม่ทันที่ทั้งสองคนที่ติดพันการต่อสู้อยู่จะได้เอ่ยปากทักท้วง ทาเควิ่งขึ้นบันไดไปอีกชั้นอย่างรวดเร็ว เสียงร้องโอดโอยที่ไม่ได้มาจากร่างบางดังมาเป็นระยะจนอินุปี้กับโคโค่ได้แต่ไว้อาลัยอีกฝ่ายในใจ ดูท่าที่ปรึกษาของเราก็ไม่ธรรมดาเหมือนกันนะเนี่ย

ทาเคควงอาวุธใหม่ในมืออย่างคล่องแคล่ว อาวุธชิ้นโปรดใช่ว่าจะถนัดที่สุดนี่นา เหวี่ยงฟาดเจ้าพวกมีดีแต่กำลัง เลยต้องมาเป็นลูกไล่กระจอกๆจนหัวแตกแขนหักไปตามๆกัน สะบัดแขนฟาดไปยังไอพวกหมาลอบกัด ก่อนเปลี่ยนมาจับสองมือแล้วฟาดลงไปเต็มแรงที่แขนของคนที่หมายจะมาคว้าคอเสื้อ

ชั้นนี้คนบางตากว่าชั้นล่างแต่ก็ดูเหมือนจะเก่งกว่าอยู่นิดหน่อย ทาเคบิดตัวคลายเมื่อย ก่อนพุ่งเข้าใส่เพื่อซัดกันต่อ ยิ่งลึกคนก็ยิ่งเยอะ เขาคงใกล้ถึงที่ที่เก็บตัวประกันแล้วมั้ง จังหวะที่กำลังจะบุกเข้าไป กลิ่นคุ้นเคยที่ติดอยู่ปลายจมูกก็แทรกเข้ามา

ทาเคหันตัวกลับมาฟาดลงที่แขนของเจ้าของกลิ่นนั่นอย่างรวดเร็ว เสียงร้องโอดโอยดังขึ้น จนคนบริเวณนั้นได้แต่มองอย่างหวาดกลัว อินุปี้และโคโค่ตามขึ้นมา เห็นซากคนนอนสลบกันเกลื่อนได้แต่หัวเราะแห้ง เมื่อเหลือบไปเห็นร่างคุ้นตาของที่ปรึกษากำลังกระทืบลงที่แขนของผู้เคราะห์ร้ายเลยได้แต่ขนลุก

“แกใช่มั้ยห้ะ!!! ที่กะจะฟาดหัวรองหัวหน้าหน่วยหนึ่งโตมันน่ะหา!!!!” คนที่อยู่ใต้ร่างได้แต่ร้องขอโทษออกมา ทาเคถลึงตาใส่ จนสุนัขผู้ภัคดีสองคนยังอดไม่ได้ที่จะหวาดกลัวไปด้วย ทั้งสองคนหมายมั่นจะไม่ทำทาเคโกรธจนสติแตกอย่างงี้แน่นอน

กระทีบจนหอบ ก่อนจะก้มลงมองสภาพของคนที่ฟาดจิฟุยุจนแขนหักแล้วหันไปมองสองหมาบ้าแห่งBD แหมเขาแค่ลงแรงมากไปหน่อยจนแขนหมอนี่ 'ป่น' ไม่เห็นต้องกลัวกันขนาดนั้นเลยย

ยังไงก็ใช้เหล็กดามได้ ไม่ต้องห่วงน้าา ทาเคเช็ดมือกับเสื้อของคนสักคนที่หยิบติดมา โยนทิ้งก่อนเดินนำขึ้นไปชั้นสุดท้าย

"มีคนขึ้นมาถึงนี่ได้ด้วยหรอครับ?"

ทาเคสบตากับอีกฝ่าย

"ผมว่าแค่ข้างหน้าตึกก็ยกคนไปเยอะแล้ว"

"ทีหลังก็ยกคนไว้ประตูหลังตึกด้วยไอเวร"

ทาเคพุ่งเข้าใส่คนข้างหน้า สองหมาบ้ากำลังจะท้วง แต่ก็มีคนเข้ามารับการโจมตีของทาเคไว้ก่อน ทาเคถอยออกมาก่อนย่นจมูก

"สูบบุหรี่ยี่ห้อเดียวกันทั้งชั้นรึไง"
"พอดีเป็นของดีน่ะครับ"

"โคโค่ อินุปี้ ไปหายูซึฮะกับเอมะเลย!! พวกนี้ผมจัดการเอง!"

ทั้งสองคนอิดออดครู่เดียว ก่อนจะโดนทาเคแยกเขี้ยวใส่ ถึงเวลาปกติจะเหมือนแมวก็เถอะ ไหงตอนนี้แม่งโคตรน่ากลัวเลยวะ

พอมีคนกำลังจะตามไป ทาเคก็เขวี้ยงท่อไปป์อัดหน้าจนเสียหลักล้มลง หยิบอาวุธชิ้นโปรดที่เหน็บไว้ข้างเอวออกมาก่อนเดินไปหาคนที่ล้มลงอยู่ ใช้ดิ้วเหล็กเชยคางขึ้น

"ไม่ใช่หมอนี่"
พึมพาอยู่คนเดียวก่อนสะบัดออกจนคางของผู้โชคร้ายกระแทกพื้นเสียงดังจนคนอื่นๆหวาดเสียวว่าคางจะแตก

ทาเคนั่งลงบนหลังของคนที่สลบไปแล้ว ก่อนจ้องหน้าบรรดาเจ้าของที่นี่ ที่กำลังรั้งรอคำสั่งจากชายใส่แว่นท่าทางอ่อนแอ

ในหัวประมวลผลลักษณะของคนตามที่เด็กของเขาพูด มองไปสักพักก่อนดีดนิ้วขึ้นมาอย่างนึกขึ้นได้ว่าคนร้าย มีสองคนนี่นา

ทาเคฉีกยิ้มกว้าง ถ้าเป็นเวลาปกติคงสวยจนต้องใจเต้น แต่ต้องใช่สภาพที่หน้ายังเลอะเลือดของผู้โชคร้ายชั้นผ่านๆมาสิ!

"เน่ๆ พวกนายน่ะ...
ยังอยู่ม.ต้นอยู่เลยใช่ม้าาา"

ทาเคเอียงคอพร้อมรอยยิ้ม กรีดนิ้วไปมาตามอาวุธประจำตัว ค่อยๆเดินเข้าไปหาเหล่าเจ้าของที่นี่ ดวงตาสีน้ำเงินรีลง เห็นเพียงประกายที่กำลังล้อกับแสงจันทร์

"ไอผมก็ไม่อยากรังแกเด็ก"

"แต่แกดันมายุ่งกับคนของผมก่อนเนี่ยสิ"

เสียงในอินเอียร์ที่ใช้ติดต่อกับอินุปี้และโคโค่ดังขึ้นมา ยูซึฮะกับเอมะปลอดภัยดี มีรอยตบนิดหน่อยตอนนี้ยังสะลึมสะลืออยู่ และยังมีผู้หญิงคนอื่นที่ถูกจับมาอีก

"รับทราบครับ ช่วยออกมาทั้งหมดเลยนะ"

ทาเคง้างอาวุธขึ้นสูง ชายสองคนที่คอยปกป้องคนที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าไว้ เตรียมรับการโจมตี แต่ทาเคกับเตะเสยปลายคางของคนหนึ่ง อีกคนฟาดดิ้วเหล็กตีแสกเข้ากลางหน้า

ร้องโอดโอยไม่เท่าไร ทาเคฟาดดิ้วเหล็กลงที่แขนของชายคนนึงจนผิดรูป และทรุดตัวนั่งลงกับพื้น

"นี่สำหรับมือของแกที่จี้บุหรี่ใส่น้องของผมและตบพวกสาวๆ"

ทาเคเหยียบมือข้างนั่นไว้ ก่อนขยี้ซ้ำๆ แล้วจึงนั่งยองๆมองเด็กตรงหน้าน้ำหูน้ำตาไหลอย่าน่าสงสาร

"ทำอะไรทีหน้าทีหลังก็หัดคิดซะบ้าง"
เด็กคนนั้นพยักหน้า

"ถ้าวันไหนแกไปมีเรื่องผิดคนอีก มันอาจจะไม่จบที่แขนหักมีแตกนะเฮ้ย"

ชายอีกคนกำลังอ้อมมาข้างหลังทาเคพร้อมไม้หน้าสาม จังหวะที่กำลังจะง้างตี ทาเคใช้แรงเหวี่ยงจากขาหมุนตัวไปพร้อมใส่แรงที่ดิ้วเหล็ก แล้วฟาดลงที่ขาจนหักล้มพับไปอีกคน

ทาเคขยับมานั่งตรงกลางระหว่าสองคนนี้ จิกผมของทั้งสองคนให้เงยหน้ามาคุยกับเขา

"และขานี่ก็สำหรับน้องชายฉันที่แก่หักขาเขาจนอดเป็นนักฟุตบอลตัวจริง เข้าใจมั้ย?"

สองคนพยักหน้าอย่างเร็ว น้ำตายังไม่หยุดไหลถึงจะพยายามกลั้นแล้วก็ตาม

"ฟังนะ พวกแกยังเด็ก"
"คนส่วนใหญ่มักจะให้โอกาส"

แม้กระทั้งตัวหัวหน้ายังมานั่งหมอบฟังตรงหน้าทาเค

"ให้มาแล้วก็ทำเรื่องดีๆล่ะไอพวกเวร อย่าให้เห็นมาทำเรื่องอย่างงี้อีกเชียวนะ!!"
พยักหน้ากันจนทาเครำคาญ

"ฉันไม่ได้ตัดลิ้นพวกแกสักหน่อย พูดออกมาสิวะ!!"
"ครับ!!!!"

"ฉันรู้ว่ากุ๊ยข้างถนนก็เหมือนหมาจนตรอก แต่อย่าทำทุกอย่างจนไม่รู้ผิดชอบชั่วดีจะได้มั้ย"

"ถึงจะยังเด็ก แต่ถ้าพลาดครั้งนึงพวกนายจะเสียวัยเด็กไปเลยนา"

ทาเคลูบหัวทีเล่นทีจริงจนสามคนที่หมอบอยู่ใกล้ๆไม่กล้าแม้แต่กระดิก

"ฉันเตือนเพราะหวังดี ถึงจะไม่เคยทำพลาด แต่คนในชีวิตฉันมีพลาดเยอะแยะไป"

ทาเคได้ยินเสียงเรียกของโคโค่และอินุปี้แว่วมาจึงลุกขึ้น ปัดเสื้อBDสีขาวที่เปื้อนเลือดและฝุ่นเล็กน้อย ปล่อยให้หนุ่มขาหักกับแขนหักพยุงกันเอง ทาเคเหลือบไปเห็นจำนวนสาวๆที่ถูกพามาเลยกวักมือเรียกคนหัวหน้า

ก่อนตบเข้าหน้าไปซักที

"ขอสักทีเหอะ เป็นเด็กเป็นเล็กคิดอะไรไว้ในหัวเยอะแยะ"

คนหัวหน้าได้แต่กุมหน้าทรุดลงพื้น ทาเคมองพร้อมทำหน้าเหยเก

"น่าสมเพชใช่มั้ยครับ ไอผมมีแรงนิดเดียว อยู่รอดมาได้เพราะลูกน้องจริงๆครับ" แว่วเสียงลูกคู่สองสหายตัวหักมาแต่ไกล ว่าไม่จริง หัวหน้าโคตรฉลาด!

ทาเคถอนหายใจ ก่อนเดินไปดูยูซึฮะกับเอมะที่อินุปี้และโคโค่พยุงอยู่ พูดคุยถามไถ่เรียบร้อยเลยเตรียมจะกลับ ทาเคเลยลากคอเสื้อของตัวหัวหน้าไปด้วย พร้อมแสยะยิ้มให้

"ฉลาดเสียของนี่เอง"

ตัวหัวหน้าขนลุก พอมาถึงชั้นสอง ทาเคใช้เท้าเขี่ยๆหาบุหรี่ยี่ห้อโปรดจากพวกที่นอนสลบอยู่

ก่อนจะจุดไฟแช๊คและคาบบุหรี่ไว้ในปาก แล้วพาร่างของทุกคนลงมาจากชั้นสามจนถึงชั้นล่างในที่สุด เสียงโวยวายยังดังมาจากข้างนอก ทาเคถอนหายใจ ก่อนบอกให้นั่งรอ เรื่องสงบค่อยออกไปก็ไม่สาย ทาเคนั่งลงบนกองคนสลบที่โคโค่และอินุปี้กองเอาไว้ตอนที่เขาชิงหนีขึ้นชั้นสอง

เสียงโวยวายเบาลง ทาเคพ่นควันบุหรี่เกรดหรูฟังเหล่าเด็กๆตัวหักที่หันมาก่นด่าเขาอยู่ใกล้ๆ พอง้างอาวุธชิ้นโปรดทีก็แหกปากกันไปทั่ว ทาเคหัวเราะเหอะก่อนหันไปสนใจบทสนทนานอกอาคาร

"ก็ไม่เท่าไรนี่หว่า!!"
ไทจูเป็นคนตะโกนขึ้นมา หลังจากจัดการฝั่งตรงข้ามจวนจะหมด ทั้งเทนจิคุและโตมันสะบักสะบอม

เสียงไม่คุ้นตะโกนตอบกลับ

"แกคิดส่ามันจะจบง่ายๆรึไง!"
ตัวหัวหน้าที่ทาเคหนีบไว้ข้างตัว ดันแว่นก่อนยิ้มแนะนำอีกคนที่อยู่นอกอาคารเสร็จสรรพ

"หมอนั่นคือแขนขาของผมครับ! เป็นคนที่แข็งแกร่งสุดๆ เวลางานที่ต้องใช้แรงผมก็ยกให้เจ้านั่น ผมเป็นสมองส่วนหมอนั่นเป็นแขนขา"

ทาเคพยักหน้า
"หมอนั่นเชื่อมั่นในตัวผมสุดๆเลยครับ
จนบางทีผมกลัวทำอะไรพลาด
เหมือนคราวนี้"
ทาเคใช้มือหนึ่งลูบหัวคนข้างตัว อีกมือคีบบุหรี่เอาไว้

"ไม่เคยมีใครไม่ผิดพลาด ผมผิดพลาดมาตลอดด้วยซ้ำ"

ทาเคนั่งนึกถึงการย้อนเวลาแต่ละครั้งที่ผ่านมา มีแค่ครั้งนี้แหละที่เข้ารูปเข้ารอย

"ไปคุยกันดีๆ ฉันว่าฉลาดๆอย่างนายไม่น่าจะจบแค่นี้ถูกมั้ย?"
ถ้าเคหันไปมองหน้าก่อนยกคิ้วให้

"ครับ แบคผมใหญ่ ตำรวจทำอะไรไม่ได้หรอก"
หัวหน้ายกยิ้มปลอมเปลือกให้ทาเค
.
.
.
"ถ้ายังพูดแบบไม่สำนึกอีกไม่ต้องถึงมือตำรวจหรอก ฉันฟาดพวกแกเละแน่"
ทาเคเลยฉีกยิ้มกลับ
"ล้อเล่นคับพี่ชาย"

ยิ้มแหยๆส่งมาให้ ทาเคสงเสียงเหอะ ก่อนหันไปถามบรรดาสาวๆว่าบาดเจ็บตรงไหนมั้ย เอมะและยูซึฮะส่ายหน้าแล้วเดินมาคุยกับทาเค พอเสียงเถียงกันหยุดลง ประตูอาคารถูกถีบให้เปิดออกอย่างรวดเร็วจนทาเคไม่ทันตั้งตัว บุหรี่ยังคาบไว้ในปาก นั่งอยู่บนกองคนทั้งส้นสูงและชุดBD

หัวหน้าแก๊งที่กำลังจะแหกปากตะโกน รองหัวหน้าอีกฝั่งที่แข็งค้างไปแล้วเพราะกำลังเสริมร่วงลงไปนอนที่พื้น

ทาเคขยี้บุหรี่ทิ้งอย่างเร็วก่อนยิ้มแหยหันไปหาไมกี้ ลอบเก็บดิ้วเหล็กเข้าแขนเสื้ออย่างแนบเนียน แต่ก็คงไม่รอดพ้นสายตาพี่น้องไฮทานิที่มองมาทางนี้อยู่ดี

"หัวหน้า!!"
"อย่าตะโกนน่า!"
คนข้างตัวยกนิ้วชี้เป็นสัญญาณให้เงียบๆเพราะทาเคนั่งกอดอกถลึงตาใส่อยู่ข้างๆสาเหตุจากเอมะพึ่งเพลียจนหลับไปเมื่อกี้

"แหม ก็ไม่เห็นต้องทำหน้าอย่างงั้นเลย"
"การแพ้ก็เป็นเรื่องปกตินี่"

"แต่เราไม่เคยแพ้"

"โอ้ยยย เก่งฉลาดขนาดไหนก็มีวันแพ้!"

"ขึ้นอยู่กับว่าพวกแกจะแพ้แบบไหน ไม่ต้องมาเถียง! มีกำลังมีมันสมองหันใช้ให้มันมากกว่านี้หน่อย!"

ทาเคเชิดหน้าหันมาทางรองหัวหน้าที่แยกเขี้ยวยิงฟันใส่

"อะไร? คิดว่าตัวเองเป็นหมาได้คนเดียวรึไง? ขู่แล้วก็กัดด้วยอย่ามัวแต่ขู่ไอเด็กนี่!"
ทาเคแยกเขี้ยวใส่ จนแก๊งอื่นๆที่ตามมาโดนตกเป็นแถบๆ

น่ารักจะตาย ดูเขี้ยวน้อยๆในปากนั้นสิ เหมือนหมาตรงไหน นี่มันแมวขู่ชัดๆ

คนที่รู้ความร้ายกาจของเขี้ยวนั่นดีจึงมีเพียงแค่ อินุปี้และโคโค่ และเหล่าบรรดาหมาจนตรอกที่ร้องหงิงๆอยู่ในอาคารเท่านั้น

"แล้วยูซึฮะล่ะ"
"เอมะด้วย!"

เสียงโหวกเหวกดังมาจากนอกอาคาร

"เอมะหลับอยู่ครับ ส่วนยูซึฮะไม่เป็นไร"

ทาเคตอบพร้อมรอยยิ้มให้บรรดาบอสของแต่ล่ะแก๊ง

หัวหน้าของพวกกุ๊ยเด็กเบะปากมองมาที่ทาเค
"สองมาตรฐาน"
"แกมีอะไรให้ฉันพูดดีด้วยห้ะ?"

"แล้วกองที่แกกำลังนั่งอยู่นี่..."

ไทจูชี้มาที่กองคนที่ทาเคนั่งทับอยู่ ก่อนคนอื่นๆจะมองตาม หัวหน้าหน่วยและรองของโตมันมองสภาพคนที่สลบอยู่แล้วได้แต่กลืนน้ำลาย

แขนขาของคนบางคนผิดรูปจนน่ากลัว บ้างก็มีรอบแตกบนหน้าจนรู้สึกเจ็บแทน เสียงร้องโอดโอยลอยมาตามลม แต่ทาเคไม่มีท่ากลัวอะไรทั้งสิ้น แถมยังด่าเด็กที่นั่งอยู่ใกล้ๆจนหลายคนยังรู้สึกทึ่ง

"โคโค่ อินุปี้ พวกแกทำเกินไปรึเปล่า"
สองคนยิ้มแห้งให้ไทจู แต่พี่น้องไฮทานิกับยกยิ้มให้ทาเค ทาเคหลบสายตาแสร้งทำเมินทุกอย่าง

อิซานะนั่งลงเขี่ยซากคนที่นอนอยู่
"รอยดิ้วเหล็กไม่ใช่รึไงเนี่ย"

"รันก็สู้อยู่ข้างนอกนี่"
เสียงอิซานะพูดพร้อมหันไปมองสองพี่น้องที่ส่งยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้จนอิซานะหงุดหงิด

คาคุโจถอนหายใจก่อนเดินเข้าไปใกล้ตัวการที่ทำให้คนนอนเกลื่อนอยู่ที่พื้น

แบมือไปหาทาเคอย่างเหนื่อยหน่าย
"เล่นพอแล้วทาเคมิจิ"

ท่ามกลางสายตาสงสัยของทุกคน
ทาเคฟึดฟัดเล็กน้อยก่อนยอมเขย่าแขนเสื้อให้อาวุธชิ้นโปรดตกไปอยู่ในมือของเพื่อนสมัยเด็กที่รับรู้ถึงความบ้าเลือดของเขาดีที่สุด

"ฉันไม่ได้เล่นนะ!"
"ที่ขาสองคนนั่นหักก็เพราะหักขาจิฟุยุกับน้องชายฉัน ส่วนที่มือหักก็เพราะจื้บุหรี่น้องสาวฉันกับตบพวกสาวๆไง!!"

"คนอื่นล่ะ"
"อะไรกันล่ะนั่น! อย่ามาจับผิดฉันสิคาคุจัง!"
"เดี๋ยวนายก็เสียนิสัย ถูกสปอยมาจากเจ้าพวกนั้นจนไม่ยอมโตแล้วเนี่ย"

ทาเคยู่ปากก่อนกระโดดลงมาจากกองคนที่สุมๆกันไว้พร้อมหิ้วตัวหัวหน้าไปด้วย

"เจ้านี่ไงตัวหัวหน้า"
ทาเคยื่นให้ไทจูกับหัวหน้าแก๊งคนอื่นๆ ทุกคนรู้มาบ้างว่าทาเคแรงเยอะ แต่หิ้วคอคนด้วยมือเดียวก็เยอะไปหน่อยมั้ง

"เดี๋ยว...แกอย่าพึ่งเปลี่ยนเรื่อง"
ทาเคหันหน้าหนีบทสนทนา

"บอกทีสิว่ากองนั่นไม่ใช่ฝีมือนายทาเคมิจจิ"
ไมกี้จ้องมาที่ทาเคสลับกับกองเหล่าคนโชคร้าย

ทาเคเหงื่อแตกได้แต่หลบสายตาไปทางอื่น ทุกคนเห็นพร้องต้องกัน นั่นมันยอมรับทางอ้อมแล้วนี่หว่า

"เห๋ นี่มันของดีเลยนี่"
รันดูดิ้วเหล็กที่อยู่ในมือของคาคุโจอย่างสนใจ หยิบมาแกว่งเล่น

"เบาแห้ะ แต่ทำแขนหักได้เลยนี่ ใส่แรงขนาดไหนกันนะ"
ยิ้มกรุ่มกริ่มมาให้ทาเคที่อยู่กลางวงล้อมของหัวหน้า

"เหมือนจะสั่งทำพิเศษด้วยรึเปล่า?"
"ฉันไม่คุ้นว่าเจ้านี่วางขายที่ไหนเลย"
รินโดมองพี่ตัวเองที่เอาเรื่องอาวุธขึ้นมาพูดด้วยสายตาปลาตาย

ทาเคได้แต่ร้องไห้ในใจ โดนแน่ๆโดนซักจนสะอาดแน่ๆ ไมกี้ก็ดูท่าจะไม่ยอมปล่อยง่ายๆด้วย

ขณะกำลังพูดคุยกันและเหล่าหัวหน้ากำลังซักทาเคเรื่องอาวุธ เจ้าหัวหน้าและรองเด็ก ก็โดนรังสีกดดันไปด้วยจนได้แต่ก้มหน้าหัวหดหลบอยู่หลังทาเค ทำไงได้ไอเด็กสองคนนี้ก็แค่ม.ต้น เจอไทจูแล้วไม่หัวใจวายก็ดีแค่ไหนแล้ว

คาคุโจและพี่น้องไฮทานิเดินเข้ามาร่วมบทสนทนาด้วยอย่างนึกสนุก

เสียงแหวกอากาศตัดผ่านวงสนทนาจนทำให้แตกออกเป็นสองฝั่ง ก่อนจะเริ่มมองหาที่มาของเสียง เด็กสองคนที่ทาเคหนีบถอยออกมาด้วย จ้องตาวาวไปยังร่างของผู้มาใหม่

"หน่วย 4 มาทำไมกันวะ!"
"ก็มาพาพวกแกกลับสิ ถามอะไรโง่ๆ"

เริ่มมีกลุ่มคนในชุดที่คล้ายๆกับพวกกุ๊ยเข้ามารับเหล่าบรรดาคนสลบ

ไมกี้กำลังจะพุ่งเข้าใส่อีกฝ่ายพร้อมอิซานะ
"เรื่องสิวะ ยังเคลียกันไม่จบ"

กระบอกปืนสีดำถูกจ่อเข้าหาหัวหน้าของโตมัน ทุกการเคลื่อนไหวหยุดชะงัก
ทาเคคว้าดิ้วเหล็กคืนจากรันที่ยืนซ้อนหลังอยู่ไม่ไกล หัวหน้ากับรองที่ไปหลบหลังผู้มาใหม่ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้

เห็นทาเคถือดิ้วเหล็กอยู่ในมือแล้วได้แต่กลืนน้ำลาย อินุปี้กับโคโค่กุลีกุจอปิดตายูซึฮะ แต่ก็ถูกหญิงสาวปัดออกอยู่ดี

"ม.ต้น?"
ทาเคยิ้มถามผู้บุกรุก

"ครับ!"
"แล้วแกจะไปตอบทำไมวะเฮ้ย!"
เสียงคนหัวหน้าใส่แว่นตอบคำถามทาเคกลับมาอย่างรวดเร็ว

ทาเคเดินเข้าไปใกล้คนถือปืน ยืนอยู่ด้านข้าง มองปืนที่จ่อไมกี้อยู่ด้วยสายตาคาดเดาไม่ออก

"แหมๆ ไอผมก็เคยทั้งถือปืนจ่อและถูกปืนจ่อมาเหมือนกัน"
ทาเคมองไปที่ปืนก่อนหัวเราะเบาๆ คนในศึกเทนจิคุต่างรับรู้วีรกรรมของทาเคในศึกนั้นดี จนได้แต่เงียบ

"แต่ว่านะ..."

"เป็นเด็กเป็นเล็กใครสั่งใครสอนให้ถือปืนวะไอพวกนี้!!!"

ทาเคถลึงตามองอีกฝ่ายก่อนจะฟาดดิ้วเหล็กถูกลงที่แขนของผู้มาใหม่อย่างรวดเร็วจนทุกคนไม่ทันตั้งตัว ปืนร่วงลงจากมือ อีกฝ่ายกัดฟันมองมาทางทาเคอย่างโกรธเคืองพร้อมกุมแขนที่ผิดรูปของตัวเองไว้ หัวหน้าของกุ๊ยมองมาทางเขาอย่างขอความเมตตา

ทาเคเตะปืนออกห่างจากวงล้อม ก่อนจะได้ยินเสียงเดินของผู้มาใหม่อีกคน

"เพราะอย่างนี้ไงครับหน่วย 7 ถึงต้องมาด้วย"
ทาเคมองคนมาใหม่ที่พึ่งเดินเข้ามา อีกฝ่ายส่งรอยยิ้มละมุนมาให้ ก่อนยัดบัตรเชิญใส่มือบรรดาหัวหน้าของแก๊งต่างๆ

"แล้วเจอกันในงานประชุมนะครับ"

สุดท้ายเพราะเหล่าหัวหน้าได้แต่พยายามแงะบัตรเชิญ บรรดาเหล่ากุ๊ยเลยได้โอกาสหลบออกไป

ใครมันเด็กม.ต้นกันแน่เนี่ย

ทาเคกุมขมับมองไปที่เหล่าหัวหน้าอย่างไมกี้ แกะได้ก็แสดงท่าทีดีอกดีใจ ล้อมวงอ่านกันอยู่ตรงนั้น

มือเรียวยื่นอาวุธออกไปก่อนสะบัดคราบเลือดที่ติดอยู่ จนเรียกความสนใจทุกคนให้กลับมาประเด็นนี้อีกครั้ง

ทาเคไม่ได้สนใจเหล่าหัวหน้าในตอนนี้ ได้แต่เหม่อมองไปนอกอาคารที่เห็นบรรดาเด็กๆอยู่ไกลลิบๆ

จิฟุยุเป็นคนแรกที่เดินเข้ามาหา ใช้แขนข้างที่ไม่หักกอดคอคู่หูไว้

"คนที่ฟาดแขนฉัน แขนมันก็หักเหมือนกันนี่ คู่หูล้างแค้นให้ฉันใช่มั้ย"

ทาเคฉีกยิ้มบางก่อนหัวเราะเบาๆ

"ใช่! รายนั้นเพื่อจิฟุยุคนเดียวเลยนะ"

ตอบกลับอีกฝ่าย โดยไม่สนใจการที่จิฟุยุหันหน้าไปแลบลิ้นปลิ้นตาใส่คนอื่นๆ ก่อนเปิดเสื้อคลุมBDที่คลุมไหล่อยู่เพื่อจะเก็บดิ้วเหล็กเข้าที่เอว

"ทาเคมิจจิ!!"
ทาเคชะงักทันทีที่ได้ยินเสียงเรียกของไมกี้ หันหน้ากลับไปหาท่ามกลางสายตานึกสนุกของหัวหน้าคนอื่นๆ

เหลือบมองมือตัวเองก่อนจะนึกขึ้นได้ว่ามีคดีติดตัวตั้งหลายเรื่อง

"ไมกี้คุง มีอะไรรึเปล่าครับ"
ทาเคทำใจดีสู้เสือมองไมกี้ที่พองแก้มอยู่ไม่ไกล

"พวกเราน่ะเป็นนักเลงไม่ใช่หรอ!"
"ทำไมถึงใช้อาวุธแบบนั้นหล่ะ"

"นายอยู่โตมันนะ! ไม่ใช่เจ้าพวกเทนจิคุกับBDซักหน่อย"
"พวกฉันมันทำไมห๋าา!?"
ไมกี้โวยวายจนหัวหน้าคนอื่นหันมาจะซัดเข้า สุดท้ายดราเค่นคาคุจังและโคโค่ต้องมาจับแยก

ยูซึฮะขยับเข้ามาใกล้ก่อนคุยกับทาเค

"นายโหดสุดๆเลยล่ะ"
ทาเคหันมามองยูซึฮะ
"ฉันเห็นตอนนายใช้ท่อไปป์ด้วย แถมเจ้าพวกนั้นแขนขาหักจนจำรูปเดิมแทบไม่ได้"

"น้องสาวกับน้องชายไม่แท้ของผมชื่อ____กับ____ครับ"
ทาเคพูดพร้อมรอยยิ้ม
"นายบอกฉ---"
ยูซึฮะชะงักค้าง ทบทวนรายชื่อเด็กเข้าใหม่ปีนี้

นึกถึงเด็กสองคนที่ไม่นานมานี้เหมือนจะถูกพูดถึงจากการโดนทำร้ายของพวกกุ๊ยแถวๆโรงเรียน พอจำสภาพของเด็กสองคนนั้นได้ ยูซึฮะหุบปากฉับ ก่อนจะพูดขึ้นมาอีกครั้ง

"นายน่าจะจัดการให้หนักกว่านี้หน่อย"
ทาเคหัวเราะเบาๆ
"ก็เด็กนี่ครับ แต่จากนี้พวกนั้นคงไม่กล้าทำอะไรแบบนี้อีกนาน"

"ว่าแต่..."
"สรุปแล้วทาเคมิจิสูบบุหรี่สินะ"

เสียงโวยวายเงียบลงทันทีเมื่ออิซานะทำหน้าเหมือนนึกอะไรขึ้นได้แล้วเริ่มบทสนทนา ทาเคหัวเราะแหะๆ หลายคนไม่ค่อยแปลกใจเพราะทาเคมักรวมกลุ่มอยู่กับบรรดาสิงค์อมควัน แต่โตมันที่ทะนุถนอมทาเคยิ่งกว่าไข่ในหินต่างตกใจจนแข็งค้าง

เถียงไม่ได้เพราะภาพที่ทาเคสูบบุหรี่อยู่บนกองคนยังติดตาไม่หาย

อิซานะเดินมาหาทาเคที่ยืนอยู่ข้างๆจิฟุยุ เอานิ้วชี้ทาบที่ริมฝีปากทาเคเบาๆ
"แถมยังเป็นเด็กไม่ดี ดื่มเบียร์อีกต่างหาก"

ไม่มีการตอบสนองจากโตมัน คนที่ไม่อึ้งรอบบุหรี่ก็มาอึ้งรอบนี้แทน ส่วนไทจูและสองหมาบ้าแห่งBDได้แต่ขำ

เทนจิคุร่วมวงขำด้วยอีกต่างหาก
นี่แหละสิ่งที่พวกเขาจินตนาการมาตลอดว่าตอนที่โตมันรู้ว่าไข่ในหินที่ดูแลมาตลอดแท้จริงเป็นยังไง

ทาเคได้แต่ร้องไห้ในใจ พวกนายหันกลับไปสนใจบัตรเชิญเถอะครับ ลืมๆเรื่องของผมไปเถอะ!

กลายเป็นว่าเรื่องบัตรเชิญ เนื้อความข้างในมีเพียงแค่บรรดาหัวหน้าเท่านั้นที่รับรู้ พวกเขาไม่ได้พูดอะไรออกมา และทุกคนก็ไม่ได้เซ้าซี้ ทาเคถูกคุมความประพฤติอยู่ช่วงนึงจนแทบกระดิกตัวไม่ได้
ทั้งต่อยตี บุหรี่ เหล้า แทบหายไปจากชีวิตทาเค แต่สุดท้ายก็แอบๆมาได้อยู่ดีแหละ

หลังจากเรื่องในวันนั้นจบลง ทาเคที่กลับบ้านมาเจอเด็กๆนั่งรอที่ห้องรับแขกก็บอกว่าไม่ต้องห่วงแล้ว จัดการเจ้าพวกคนที่มารังแกให้แล้ว เด็กๆรีบวิ่งเข้ามากอดพร้อมปล่อยโฮยกใหญ่ แล้วถามว่าบาดเจ็บตรงไหนมั้ย ทาเคหัวเราะ น่ารักจริงๆน้าาาเด็กๆเนี่ย

ทำไงได้ไอเขาน่ะย้อนครั้งแรกก็ 26 ไหนจะย้อนเวลาซ้ำไปซ้ำมาอีก เจอเด็กๆก็อดเอ็นดูไม่ได้นี่ ไอเจ้าพวกเด็กๆในโตมันก็มี แต่มันแก่แดด! ถึงจะเป็นเด็กดีก็เถอะ! ย้อนแย้งชะมัด

หลังจากได้รับบัตรเชิญสองอาทิตย์ เห็นว่าเสาร์ที่กำลังจะถึงนี้ พวกบรรดาหัวหน้าต้องไปตามบัตรเชิญ ถึงจะพาคนติดตามไปได้หนึ่งคน แต่บรรดาสมาชิกแก๊งก็อดห่วงไม่ได้ ไมกี้พาดราเค่นไป อิซานะพาคาคุจัง ส่วนไทจูพาโคโค่

ทาเคมิจิไม่ได้สนใจอะไรมากนัก และสุดสัปดาห์ที่จะถึงนี้เด็กๆก็ไม่ได้มาพักเพราะมีงานที่ต้องทำที่โรงเรียน เขาจึงอยู่บ้านคนเดียว วันเสาร์ทาเคเลยทำความสะอาดบ้านตลอดช่วงเช้า ตอนที่เอาขยะออกมาทิ้ง ร่างคุ้นตาของคนสองคนก็รออยู่หน้าบ้าน

เป็นหัวหน้าใส่แว่นและรองของพวกกุ๊ยที่เจอกันคราวก่อน

"พี่ครับ"
คนใส่แว่นยิ้มมาให้ มีรองหัวหน้าแยกเขี้ยวใส่เป็นฉากหลัง

"แกเอาที่อยู่ฉันมาจากไหน"
"ก็บอกแล้วว่าแบคพวกผมใหญ่ เรื่องแค่นี้เล็กน้อยจะตาย!"
ทาเคเปิดประตูเข้าบ้านก่อนผายมือเชิญสองคนเข้ามาด้วย

เด็กหนุ่มสองคนเดินเข้ามาเล็กน้อย มองรอบๆบ้านก่อนจะก้มหัวทำความเคารพ

"ฮานากาคิ ทาเคมิจิ คุณได้รับบัตรเชิญพิเศษจากหัวหน้าทั้ง 8 ของกลุ่มแมดด็อกครับ"

ทาเคชะงักก่อนหันมามองเด็กหนุ่มตรงหน้า

"ผมหัวหน้าหน่วย 8 ได้รับหน้าที่พาคุณเข้าร่วมประชุมครั้งนี้ครับ"

ทาเคเดินขึ้นไปชั้นสอง เด็กสองคนเห็นแขกคนสำคัญเมินคำพูดพวกเขาไป ได้แต่ยืนเก้ๆกังๆตรงหน้าบันได
"เอ่อ พี่คับ"

"ขอเปลี่ยนเสื้อก่อน"
ทั้งสองคนเลยฉีกยิ้มแล้วรีบวิ่งออกไปสตาทรถ ทาเคกลับออกมาในเสื้อคอเต่าแขนกุดกับกางเกงขายาว มีแจ๊กเก็ตสีดำคลุมไหล่อีกที แล้วจึงขึ้นรถไปในฐานะแขกคนสำคัญ

ฝั่งบรรดาหัวหน้าที่ถูกเชิญไป
ต่างฝ่ายต่างยอมความกันเรื่องนี้ ถึงสัญญาว่าจะให้ไปนอกรอบเคลียส์กับหน่วย 8 กันเองอีกทีก็เถอะ

ประชุมนี้เลยกลายเป็นประชุมธุรกิจซะงั้น มากันแค่สามแก๊ง ท่ามกลางเด็กม.ต้น 7 หน่วย แค่ไอพวกเด็กๆได้ยินชื่อเสียงคำล่ำลือก็ปากสั่นตัวสั่น มีแค่หน่วย 7 ที่พอใช้ได้

ไทจูกับดราเค่นรอบมองห้องประชุมวงกลม ที่ใช้โต๊ะกลมในการสนทนา เว้นที่ว่างไว้ให้หน่วย 8 ที่เจ้าพวกหัวหน้าหน่วยคนอื่นๆบอกว่าไปทำงานให้พวกระดับอาวุโส

เหลือบมองขึ้นไปที่ระเบียงชั้นสองของห้องประชุม พบคนแต่งตัวมิดชิดเดาไม่ออกว่าใครหรืออายุเท่าไร กำลังนั่งในแต่ละช่วงระเบียง

พอเริ่มคุยเรื่องธุรกิจก็ลงมานั่งซ้อนหลังพวกเด็กม.ต้นอยู่ไม่ไกล ได้ยินเสียงกระซิบกระซาบคุยกันเป็นบางช่วง

เด็กๆแนะนำว่าคือเหล่าระดับอาวุโสของMadDog หัวหน้าแก๊งต่างสงสัยและหวาดระแวงในใจ

เสียงไม่เหมือนเด็กเลยสักนิด

เสียงเคาะประตูหยุดความวุ่นวายและเสียงโหวกเหวกของสองกลุ่มที่กำลังคุยเรื่องผลประโยชน์

"แขกคนพิเศษที่ผู้อาวุโสอยากเจอมาแล้วครับ!!"

ตัวหัวหน้าและรองหน่วย 8 เข้ามาประจำที่ก่อนบรรดาหัวหน้าแก๊งจะชะเง้อคอมองแขกคนพิเศษที่กำลังก้าวเข้ามา

ทาเคมิจิมองไปยังโคมไประย้ากลางห้องประชุม เอามือแตะผนังไม้ราคาแพงของห้องประชุมไปตลอดทางเดิน ไม่ทักทาย ไม่สบตาใคร เมินแม้กระทั่งไมกี้ ทำเพียงเดินวนจากทางเดินมาย้งเก้าอี้ตัวที่ 8 ซึ่งอยู่ในระดับเดียวกันกับระดับอาวุโส

เป็นเก้าอี้ตัวเดียวที่ถูกเว้นว่างไว้ในการประชุมตลอดมา

ทาเคยืนอยู่ระหว่างเก้าอี้ตัวที่ 1 และ 8 เอามือจับที่ผนักผิงของตัวที่ 1 มองเจ้าของเก้าอี้ที่คาดว่าน่าจะสบตาเขาจากภายใต้ผ้าที่บดบังใบหน้า เหล่าบรรดาหัวหน้าต่างจ้องมองมา คาดเดาสิ่งที่ทาเคจะทำต่อไป

ทาเคยิ้มบางๆส่งให้เจ้าของเก้าอี้ พร้อมถลึงตาและเลื่อนมือมาจับไหล่อีกฝ่ายไว้
"ทำไมมันยังมีรุ่น 2 อีกวะเฮีย"

เสียงขำดังลั่นมาจากระดับอาวุโสที่นั่งประจำหน่วย 4 ก่อนระดับอาวุโสทุกคนจะลุกขึ้น เหล่าบรรดาหัวหน้าหน่วยม.ต้นต่างลุกตาม เสียงทุ้มของระดับอาวุโสที่ประจำหน่วย 2 ดังขึ้น

"สลับตำแหน่ง!"
ระดับอาวุโสเดินหน้า เด็กๆก้าวถอยหลังมานั่งประจำที่แทน

ทาเคเดินตามไปนั่งยังตำแหน่งของหัวหน้าหน่วย 8 ก่อนระดับอาวุโสคนอื่นๆ จะเปิดเผยใบหน้า
"ไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้เจอคนรู้จัก"
"ใช่มั้ย มิจจิจัง~"
เสียงแซวและหัวเราะคิกคักจากหน่วย 7 ดังขึ้นมา

อยู่ดีๆคนก็มากระจุกกันอยู่ที่จุดที่ทาเคนั่งอยู่จุดเดียว ทั้งลูบหัวลูบหาง กอดนู่นกอดนี่ คนที่ทาเคเรียกว่าเฮียได้แต่หัวเราะออกมา ท่ามกลางความงงงวยของหัวหน้าหน่วยทั้ง 8 และหัวหน้าแก๊งคนอิ่นๆ

"ยังไม่ตอบคำถามผมเลยนะครับ"
"ไหนตอนนั้นบอกว่าจะเลิก ทำไมตอนนี้กลายเป็นอย่างนี้ไปล่ะครับ?"

บรรดาผู้ใหญ่ที่ได้ชื่อว่าเป็นระดับอาวุโสได้แต่ยิ้มแห้ง

"อย่าโมโหเลยน่ามิจจิคุง เธอก็อยู่กับพวกเฮียพวกเจ๊มาตั้งแต่เด็กๆนี่"
"เธอรู้อยู่แล้วว่าพวกเราผูกพันกับMadDogจะตาย"

"จะมีที่ไหนที่ยอมรับหมาจนตรอกอย่างพวกเราได้เท่าที่นี่อีกล่ะ!"
ระดับอาวุโสหน่วย 4 งองแงขึ้นมา

"เราเลยสานต่อเจตนารมณ์ไง"

"เมื่อไม่ให้ต่อสู้อย่างหมาข้างถนนไปอย่างไร้จุดหมาย เพื่อที่จะรู้สึกถึงความภาคภูมิใจในทักษะการต่อสู้แสนสกปรกขึ้นมาบ้าง"

"เราเลยจัดการรื้อกลุ่มขึ้นมาให้เด็กๆรุ่นนี้ปกครองแทนแล้วหลบมาเบื้องหลังไงล่ะ"
บรรดาระดับอาวุโสเงียบลงก่อนยิ้มกว้างมาให้ทาเค

บรรดาหัวหน้าหน่วยต่างๆมองมายังจุดศูนย์กลางวงสนทนา หัวหน้าแก๊งต่างตั้งใจฟังเรื่องราว แต่ก็ยังประติดต่ออะไรไม่ได้มาก

คนที่ถูกเรียกว่าเฮียเอามือวางบนหัวของทาเคพร้อมรอยยิ้ม

"เนอะ คุณอดีตหัวหน้าหน่วย 8 ระดับอาวุโสที่เด็กที่สุดของMadDog"

ถ้าถามว่าไอตำแหน่งนั้น เขาได้มายังไง คงต้องย้อนไปสมัยเด็กที่อยู่บ้านที่ชนบทเป็นส่วนใหญ่ เด็กอายุรุ่นเดียวกันมีน้อยซะยิ่งกว่าน้อย บรรดาพี่โตๆในหมู่บ้านที่อายุห่างกับเขาเกือบ 5 ปี เห็นเขาห้าวเป้งแล้วถูกใจ กลายเป็นรวมกลุ่มไปตีกับหมู่บ้านใกล้ๆตั้งบ่อยจนเขาชื่อเสียงเลื่องลือไปด้วย

แล้วยังไงล่ะ ส่วนใหญ่ที่ถูกเอามาทิ้งให้โตที่นี่ก็เป็นเด็กมีปัญหาเกือบทั้งหมด

ศิลปะการต่อสู้?
ต่อยตีอย่างมีศักดิ์ศรี?
ทำตามกฏกติกา?
ต่อสู้อย่างตรงไปตรงมา?

ของพวกนั้นจะไปมีได้ยังไง

ทาเคที่เติบโตมากับพวกหมาบ้าที่โตเต็มที่แล้ว จะกลายเป็นยังอื่นได้ยังไง สัญชาตญาณความบ้าเลือดถูกขัดเกลาจนผลิบานเต็มที่ ก่อนที่บรรดาคนโตกว่าจะตัดสินใจยุบแก๊งเพราะต้องไปตามทางของตัวเอง

ยุบก็ยุบ อาลัยอาวรณ์ได้ไม่เท่าไร ก็ต้องเก็บหมาบ้าในตัวเอาไว้ให้ลึกที่สุด เพราะโตเกียวไม่ใช่ชนบท

มีเรื่องกันแต่ละครั้ง ไม่ได้จบด้วยการยกพวกตีกันแล้วแยกย้ายไปกินไอติมเหมือนชนบทนี่หว่า เผลอๆถ้าเข้ากันได้ดีคนละแก๊งแล้วไง เฮียเขาก็เอามาเข้าแก๊งหมดแหละ พอมาโตเกียวหมาบ้าในตัวเลยไม่ถูกปล่อยออกมาอีก จนเขาเริ่มการย้อนเวลาซ้ำๆนั่นแหละ

การต่อยตี เสียงเนื้อกระทบกัน คาวเลือดในปาก น่าคิดถึงพอสมควรเลยล่ะ
พอได้มีโอกาสใช้ปากฉลามทีสัญชาตญาณความบ้าเลือดเลยกลับมา แล้วยังมีเรื่องพวกนี้อีก เลยเผลอของขึ้นจนจัดหนักไป ทาเคหันไปยิ้มรับคำพูดของเฮีย ท่ามกลางสายตาเหมือนเห็นผีของเด็กๆรุ่นปัจจุบัน และหัวหน้าแก๊งของตัวเอง

ทาเคลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับเฮียพร้อมรอยยิ้ม

"แล้วทำไมถึงปล่อยให้เด็กๆไปทำเรื่องแบบนั้นได้ล่ะเห้ย"

ก่อนจับคอเสื้อเขย่าไปมาจนคนโตสุดได้แต่หัวสั่นหัวคลอน ระดับอาวุโสถึงเข้ามาจับแยกทั้งๆที่กำลังหัวเราะอยู่

"นั่นสิ~"
"คำตอบล่ะโว้ยยยยย!!"

สุดท้ายพวกระดับอาวุโสก็ต้องมาจับแยกก่อนตุบตับกันต่อ ทาเคเลยเดินไปหาพวกไมกี้ที่ทำท่าทางเหมือนเห็นผีกันอยู่

"ทาเคมิจจิ"
"ครับๆไมกี้คุง"
อีกฝ่ายงอแงพองแก้มกอดเอวเขาไว้แน่นเพราะเขาไม่ยอมบอกเรื่องนี้ จนเขาต้องลูบหัวตลอด

"แสดงว่าแกก็เป็นกุ๊ยน่ะสิ"
"จะพูดยังงั้นก็ไม่ถูกซะทีเดียวนะไทจูคุง"
"ไอตอนนั้นผมก็อายุ 10 นิดๆเอง ยังไม่รู้จักหรอกว่ากุ๊ยคืออะไร"
ทาเคกอดอกถอนหายใจ

"แต่ 2 ปีคนก็รู้จักไปทั่วเลยอ่ะนะ!!"
เสียงจากวงที่ตุบตับกันอยู่ดังขึ้น
"อย่าทำลายภาพพจน์ผมไปมากกว่านี้เลยครับ!!"

ทาเคแหวขึ้น ก่อนบรรดาคนอายุมากกว่าจะหัวเราะคิกคักแล้วหันไปตุบตับกันต่อ

"แสดงว่าทาเคมิจิก็ต้องเก่งมากเลยสิ"
อิซานะพูดขึ้นมาด้วยสายตาวิบวับ

"ก็ต่อเมื่อมีอาวุธนั่นแหละครับ ถ้าไม่มีผมก็ไก่อ่อนเหมือนเดิม"
"แต่พอใช้อาวุธก็เผลอลงไม้ลงมือหนักเกินไปตลอด"
ทาเคยิ้มบางๆไปไม่ถึงตา

"หนักจนแขนขาหักเหมือนที่พวกอิซานะเห็นไงครับ"
บรรดาเด็กที่อยู่ในเหตุการณ์และเห็นเพื่อนกลับฐานมาด้วยสภาพเละเทะได้แต่ขนลุก เรื่องจริงสินะแค่คนเดียวก็เก็บสมาชิกหน่วยแปดไดเเกือบหมด

"ผมก็ไม่อยากให้บรรดานักเลงที่ต่อยตีด้วยหมัดมาเจ็บตัวเพราะอาวุธขี้โกงของผมนี่นะ"
ทาเคหัวเราะเบาๆ

"งั้นก็มาอยู่ BD สิ พวกฉันจะหันมาทำธุรกิจเต็มตัวแล้วต้องการคนฝึกการ์ดล่ะ"

"ฉันเจอทาเคมิจจิก่อนพวกแกนะ!"

"ถ้าใช้เหตุผลนั้น เทนจิคุที่มีคาคุโจวอยู่ทาเคมิจิน่าจะสบายใจกว่าไม่ใช่รึไง"

สุดท้ายก็คลุกวงในตีกันอีกกลุ่ม
บรรดาเด็กๆMadDog มองระดับอาวุโสของกลุ่มตัวเองกับบรรดาคู่ค้าด้วยสายตาปลาตาย เป็นคนที่ดูไม่น่าจะคุยด้วยได้และไม่น่าเชื่อถือสุด

ทาเคที่อยู่ระหว่างกลุ่มคนที่กำลังต่อสู้กัน ด้วยใบหน้าเปื้อนริยยิ้มจึงดูเหมือนคนที่น่าจะคุยด้วยได้ที่สุด

หัวหน้าหน่วย 8 ยิ้มกว้างก่อนรีบสไลด์ตัวเข้าไปหาทาเค

"พี่ครับ พี่ไม่สนใจมาเป็นที่ปรึกษาMadDogหรอครับ?"
สงสายตาลูกหมาอ้อนวอนไปที ก่อนเด็กๆคนอื่นจะทำตาม

ทาเคหัวเราะเบาๆ ทำให้ทั้งกิริยาท่าทางและรอยยิ้มที่แสดงออกมาฝังลงในใจของเด็กๆที่จดจ้องอยู่ หน้าแดงหูแดง ดวงตาพร่ามัว

"เอาสิ"
"จะมีที่ไหนเหมาะกับหมาบ้าอย่างผมได้ดีกว่าที่นี่อีกล่ะ"

ทุกคนที่กำลังตีกันอยู่ชะงักค้าง พุ่งเข้ามาโยนหัวหน้าหน่วย8ออกให้พ้นทางจนเจ้าตัวโวยวายใส่ หยุดตีกันชั่วคราวโดยมีไมกี้และอิซานะกอดเอวงอแงเอาไว้แน่น มีเฮียบังเกิดเกล้าลูบหัวจนฟูไปหมด โดยมีไทจูมองมาด้วยสายตากดดัน

สุดท้ายแล้ว
'ฮานากาคิ ทาเคมิจิ' ขึ้นเป็นที่ปรึกษาของMadDog
.
.
.
.
.
โตมัน
BlackDragon
เทนจิคุ

และเป็นหนึ่งใน 8 ผู้บริหารของเครือข่ายธุรกิจMadDogอาวุโส

ลงสนามบ้างเป็นบางครั้งพอให้ปลดปล่อยสัญชาตญาณหมาบ้าในตัว เขารับหน้าที่ฝึกบรรดาการ์ดด้วยนะ!

อีกอย่างเขามักจะโดนหิ้วไปหิ้วมาออกบริษัทนู้นทีแก๊งนั้นที จนเป็นภาพชินตาของสมาชิกแทบทุกแก๊ง

'ฮานากาคิ ทาเคมิจิ'
เป็นบุคคลเพียงคนเดียวที่สามารถเทียวไปเทียวมา ออกเขตนั้นเข้าเขตนี้ได้เป็นว่าเล่นโดยที่ไม่โดนยิงตายไปซะก่อน

เพราะความสำคัญของเขามีเทียบเท่าหรือจริงๆแล้วอาจจะมากกว่าเหล่าหัวหน้าของแก๊งต่างๆด้วยซ้ำ

หรือเหตุผลจริงๆจะเป็นเพราะหมาบ้าในตัวของเขากันแน่นะ :)

||END||

Extra 1
คาคุจังรู้เรื่องทาเคเป็นอดีต maddog อยู่แล้ว

Extra 2
ดิ้วเหล็กทาเคมีสองอัน อันแรกเฮียให้มาปลดระวางอยู่บ้านหลังจากยุบกลุ่ม อันสองคาคุจังสั่งทำให้ก็คืออันที่ใช้ในปัจจุบัน

Extra 3
ตอนทาเคเด็กๆบรรดาเฮียๆกับเจ้ๆสปอยหนักมากเพราะทาเคเป็นน้องน้อยสุด แถมหน้าตาหน้าเอ็นดู อ้อนก็เก่ง ถึงจะห้าวไปหน่อย ปลุกวิญญาณความเป็นมัมหมี