Ο λόγος που-όλα αυτά τα χρόνια-η 12 Οκτώβρη 1944, η απελευθέρωση της Αθήνας είναι μια "ξεχασμένη" ημερομηνία για την κυρίαρχη αστική τάξη της χώρας και τους μηχανισμούς της είναι γνωστός: Όλοι αυτοί, που θυμούνται την "πατρίδα" όταν είναι να εξυπηρετήσουν τους εργοδότες, τους
εμπόρους όπλων, το ΝΑΤΟ, την Ε.Ε, να βάλουν τους εργαζόμενους να δουλεύουν δεκάωρα χωρίς να πληρώνονται, να κυνηγούν προσφυγόπουλα κ.α, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, όταν η χώρα βρέθηκε κάτω απο φασιστική κατοχή, είτε δραπέτευσαν, είτε συνεργάστηκαν με τους κατακτητές. Όλοι
αυτοί δεν ξέρουν τι να γιορτάσουν κάθε 12 Οκτώβρη, γιατί δεν απελευθέρωσαν τίποτα (στην καλύτερη περίπτωση). Η καρδιά και πρωτοπορία της αντίστασης και της απελευθέρωσης κυριολεκτικά μέχρι την τελευταία στιγμή (αρκεί να θυμηθεί κανείς πχ πως σώθηκε η "Ηλεκτρική") ήταν το ΚΚΕ, το
ΕΑΜ, το εργατικό και λαικό κίνημα. Δηλαδή αυτοί που λίγο αργότερα οι αστοι "πατριώτες",μαζί με τους ιμπεριαλιστές προστάτες τους, δολοφονούσαν, βασάνιζαν, έστελναν στις εξορίες, μαζί με δωσίλογους στους οποίους φόρεσαν την στολή του..πατριώτη, για να διατηρηθεί το αστικό καθεστώς
στην Ελλάδα. Επειδή και το λαικό κίνημα αντιστάθηκε ηρωικά και ένοπλα τον Δεκέμβρη του 1944 και με τον Δημοκρατικό Στρατό, και δεν κατέληξε γλάστρα κάποιας "προοδευτικής" αστικής κυβέρνησης, όλοι μηχανισμοί του συστήματος δεν είχαν άλλη επιλογή απο το να προσπαθήσουν να σβήσουν
κάθε μνήμη αντίστασης του λαού και στην κατοχή και μετά. Έτσι είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο που δεν γιορτάζει ουσιαστικά την απελευθέρωσή της. Αντίθετα γιορτάζουμε την..έναρξη του πολέμου τότε που η Ελλάδα δεν είχε καν αστική "δημοκρατία" αλλά φασιστική δικτατορία με έναν
φιλοναζί λακέ των εργοδοτών, του Γλύξμπουργκ, των Βρετανών Ιμπεριαλιστών, που έτρεμε και σχεδόν έβαλε τα κλάματα όταν οι Ιταλοί φασίστες του παρέδωσαν την ειλημμένη απόφαση για εισβολή. Έτσι φτιάχτηκαν μύθοι που έγιναν "ιστορία" μέσα απο τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς της
αστικής τάξης η/και ακολούθησε η λήθη. Μέχρι σήμερα, η κυρίαρχη τάξη (και) στην Ελλάδα προσπαθεί-μάταια-να σβήσει το παρελθόν για να διαιωνίσει την εξουσία της στο μέλλον. Για να μην έχει ο λαός την γνώση και την πείρα για να αγωνιστεί ενάντια στην εκμετάλλευση και τον φασισμό.
*όλοι οι μηχανισμοί του συστήματος
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
Με αφορμή το πανηγυρικό κλίμα για την ταινία του Γιάννη Σμαραγδή "Καποδίστριας" που η πρεμιέρα της αναμένεται 25/12 (μια πρώτη προβολή για επιλεγμένο κοινό έγινε 15 Δεκεμβρίου), με τα λόγια του ιστορικού Γιάνη Κορδάτου: " Σχετικά με την κυβερνητική δράση του Καποδίστρια…η άγνοια
και η αμάθειά του στα οικονομικοκοινωνικά ζητήματα ήτανε κλασσική. Όλα τα εξαρτούσε από τη βία και πίστευε πως εφαρμόζοντας το ρώσικο απολυταρχικό σύστημα θα έφερνε τον παράδεισο. Από όλα τα νομοθετικά του μέτρα, κανένα δεν ξεχωρίζει για την αντικειμενική προσαρμογή του στην
τοτινή κατάσταση. Το ίδιο και η γεωργική του πολιτική…όλα του τα μέτρα της αγροτικής πολιτικής αποβλέπανε στο να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των πλουσιοχωρικών. Ένα από τα πιο μεγάλα ζητήματα της εποχής του, ζήτημα κοινωνικοοικονομικό από τα σπουδαιότερα, ήτανε το μοίρασμα των
"Η σφαγή του Μαράς": Σαν σήμερα, 19 Δεκεμβρίου 1978. στην πόλη Μαράς της νότιας Τουρκίας, Τούρκοι εθνικιστές οργώννουν μεγάλη σφαγή με θύματα Αλεβίτες, Κούρδους στην συντριπτική τους πλειοψηφία, και αριστερούς Τούρκους. 19 Δεκεμβρίου, σε ένα κινηματογράφο του Μαράς, η οργάνωση
"Γκρίζοι Λύκοι" οργανώνει την προβολή μιας αντισοβιετικής ταινίας. Μια βόμβα μιρκής ισχύος που πετάχτηκε στον κινηματογράφο ήταν η αφορμή για να ξεκινήσει η σφαγή. Αμέσως διαδόθηκαν φήμες ότι αριστεροί είχαν ρίξει τη βόμβα (στην πραγματικότητα ήταν προβοκάτσια των εθνικιστών).
Την επόμενη μέρα, μια βόμβα ρίχτηκε σε ένα καφενείο που επισκέπτονταν συχνά αριστεροί. Το βράδυ της 21ης Δεκεμβρίου 1978 οι αριστεροί δάσκαλοι Hacı Çolak και Mustafa Yüzbaşıoğlu, δολοφονήθηκαν καθώς επέστρεφαν στο σπίτι τους. Η κηδεία τους επρόκειτο να γίνει την επόμενη μέρα
"Στις τράπεζες λεφτά, στη νεολαία σφαίρες": Σαν σήμερα 6 Δεκέμβρίου 2008, η πόλη έμοιαζε μια από τα ίδια. Στην περιοχή γύρω από την οδό Τζαβέλλα κόσμος στις καφετέριες, περαστικοί, κίνηση αυτοκινήτων κ.α Γύρω στις 9, εμφανίζεται ένα περιπολικό, στην αρχή του
πεζόδρομου και το πλήρωμα του αρχίζει να διαπληκτίζεται με νεαρούς που βρίσκονται στο βάθος. Ακούγονται φωνές,ο κόσμος από τα μαγαζιά σηκώνεται για να δεί και παρά το γεγονός ότι δεν γίνεται κάτι σοβαρό οι αστυνομικοί ρίχνουν μια κρότου λάμψης ενω στα γύρω τραπέζια κάθεται κόσμος
Ξαφνικά, το περιπολικό κάνει απότομα όπισθεν και φεύγει. Ο κόσμος ξανακάθεται στα τραπέζια και όλα συνεχίζονται όπως πριν. Όμως, λίγο μετά, οι δύο αστυνομικοί,ο Επαμεινώνδας Κορκονέας και ο Βασίλης Σαραλιώτης, επιστρέφουν πεζοί. Περπατούν μέχρι την αρχή του πεζόδρομου και
"Νενικήκαμεν. Ζήτω οι Ολυμπιονίκες του σοσιαλισμού. Γεια σας συναθλητές μου": Σαν σήμερα, 19 Νοεμβρίου 1948, οι μοναρχοφασίστες εκτελούν (δολοφονούν) τον ήρωα της Εθνικής Αντίστασης και βασικό ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού, Νίκο Γόδα. Ο Γόδας γεννήθηκε στο Αϊβαλί.το 1921 . Μετά τη
Μικρασιατική Καταστροφή η προσφυγική του οικογένεια πέρασε στη Μυτιλήνη, στην Κρήτη και τελικά στην Κοκκινιά. Εργάστηκε στην ταβέρνα της οικογενείας του. Ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο από μικρή ηλικία, στις αλάνες, με συνομηλίκους του. Όταν πλέον φάνηκε το σπουδαίο ποδοσφαιρικό
ταλέντο του, αγωνίστηκε στον Άρη, μια απο τις ομάδες της Κοκκινιάς και κατόπιν στον "Κεραμεικό" Καμινίων, σωματείο του ομώνυμου εργοστασίου. Μετά την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, την περίοδο της κατοχής, ο Γόδας παίρνει μεταγραφή για τον Ολυμπιακό, που ήταν η μεγάλη αγάπη
"Τον ουρανό για σκέπασμα,τη γη έχω για στρώμα και στην καρδιά μου τον ΕΛΑΣ γι' αυτόν θα μπω στο χώμα.": Σαν σήμερα, 18 Νοέμβρη 1985,πεθαίνει ο ρεμπέτης Δημήτρης Γκόγκος (Μπαγιαντέρας). Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1902, γόνος πολυμελούς/ευκατάστατης νησιώτικης οικογένειας.Ασχολήθηκε
από μικρός με τη μουσική, παίζοντας μαντολίνο και αργότερα βιολί, ενώ στα μέσα της δεκαετίας του '20 θα αρχίσει να παίζει μπουζούκι. Εκείνη την εποχή διασκευάζει την ιταλική οπερέτα "Μπαγιαντέρα" για λαϊκή ορχήστρα και έτσι αποκτά το παρατσούκλι "Μπαγιαντέρας". Το 1941, λίγο μετά
την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα, θα χάσει το φως του, παίζοντας πάνω στο πάλκο του κέντρου "Πειραιεύς". Ξεπερνάει γρήγορα το σοκ και στη διάρκεια της κατοχής γυρίζει από ταβέρνα σε ταβέρνα, παίζοντας τα τραγούδια του. Το έπος της Αντίστασης αλλάζει συνολικά τις αντιλήψεις του
"Μη φοβάστε τα τανκς", "Κάτω ο φασισμός": Σαν σήμερα, 17 Νοεμβρίου 1973, κατά τη 1 τα ξημερώματα τα τανκς έχουν ζώσει το Πολυτεχνείο.Οι φοιτητές τοποθετούν ένα αυτοκίνητο πίσω από την κεντρική πύλη για να εμποδίσει την είσοδο των τανκς, ενώ ανεβασμένοι στα κάγκελα, τραγουδούν τον
εθνικό ύμνο και φωνάζουν στους φαντάρους: "Είμαστε αδέρφια", "Λαός και στρατός ενωμένοι". Η Συντονιστική Επιτροπή προσπαθεί να διαπραγματευτεί την ασφαλή έξοδο του κόσμου. Πριν εκπνεύσει η διορία για την έξοδο των φοιτητών, ένα τανκ σπάει την κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου και
μαζί του εισβάλλουν ασφαλίτες και άντρες των ΛΟΚ, οι οποίοι επιτίθενται με λύσσα στους φοιτητές. Πέφτουν πυροβολισμοί. Υπάρχουν φαντάροι που βοηθούν τους φοιτητές να γλυτώσουν, αλλά στις εξόδους τούς περιμένουν ασφαλίτες.Ορισμένοι θα καταφέρουν να ξεφύγουν. Η μετάδοση του σταθμού