Thread by @h_ABBASIFAR

شاید بارها این افسانه را شنیدید که #اقتصاد_چین رشد کرد و فقر در این کشور از بین رفت زیرا که اقتصاد چین تبدیل شد به یک اقتصاد سرمایه‌داری
بیایید کمی واقعیات اقتصاد چین را مرور کنیم:
1. اما هیچ ملک خصوصی در چین وجود ندارد. مائو در سال 1956 مالکیت خصوصی را لغو کرد و هرگز بازسازی نشد

در چین، تمام زمین، منابع طبیعی و بیشتر وسایل تولید در دست طبقه حاکم حزب کمونیست باقی می ماند. طبقات متوسط ​​شهری می توانند کانکس های خود را بخرند اما مالک زمین زیر ساختمان ها نیستند.

آنها واقعاً حتی مالک آپارتمان های خود نیستند، زیرا دولت های محلی می توانند به طور خودسرانه ساختمان های مسکونی را تصرف کنند، مالکان اسمی را بیرون کنند، آنها را برای توسعه جدید پروژه های زیربنایی سرنگون کنند، و "مالکین" سابق را مجبور به پذیرش تصرف یا تصاحب آن کنند.

سرمایه داران می توانند کارخانه راه اندازی کنند. اما آنها این کار را به رضایت دولت انجام می دهند. کسب و کار آنها می تواند، و گاهی اوقات، به طور خودسرانه توقیف می شود، بدون هیچ بازگشتی. و سرمایه داران چطور؟ اگر چین سرمایه داری است، سرمایه داران کجا هستند؟

بسیاری از آنها زنده مانده اند، اما از زمانی که سرکوب های ضد سرمایه داری شی جینپینگ در سال 2013 آغاز شد، بسیاری از سرمایه داران برجسته در زندان محبوس شده اند و دارایی های آنها توقیف شده اند - به دلیل اینکه سرمایه دار هستند. این چه نوع سرمایه داری است؟

کمیسیون مرکزی بازرسی انضباطی در اواخر دهه 2010. این کمیسیون با مجوز شی جینپینگ برای مقابله با فسادی که در اوایل آن دهه بسیار رایج شده بود، می‌تواند مظنونان را برای چندین ماه دستگیر کرده و نگه دارد. تصمیمات آن توسط هیچ نهاد دیگری در چین، حتی دادگاه عالی، قابل لغو نیست

امروزه، از بین 500 شرکت برتر چین، شرکت های دولتی به طور عمده غالب هستند: شرکت های دولتی 63 درصد از کل شرکت ها، 83 درصد از کل درآمدها، 90 درصد از کل دارایی ها را تشکیل می دهند.

دستگیری و مجازاتهای سنگین سرمایه داران بزرگ چین در یک دهه اخیر با عنوان "خوک کشی" توسط شی جینپینگ در ادامه کمپین مبارزه با فساد در چین که حتی منجر به خروج یک تریلیون دلار از چین شد.
مدیران عامل به جرایم اقتصادی متهم شدند، زندانی شدند، دارایی ها و شرکت های آنها توقیف شد.

در 21 ژوئن 2017، مدیر عامل شرکت Anbang، وو شیائوهوی، بیمه‌گر خودرو که با نوه دنگ شیائوپینگ ازدواج کرد، برکنار شد. وو 18 سال زندان گرفت. شرکت او ملی شد و دولت در حال تخلیه اموال او است.

در ماه ژوئیه، وانگ جیانلین (دالیان واندا)، توسعه‌دهنده ملک، غول سرگرمی، و ثروتمندترین مرد فهرست هونرون در چین که زمانی قول داده بود «دیزنی را شکست دهد»، دستور داده شد پارک‌های موضوعی و هتل‌های خود را بفروشد تا به بانک‌های دولتی بازپرداخت کند.

وانگ شی، بنیانگذار China Vanke، بزرگترین سازنده/توسعه‌دهنده کشور، اگرچه متهم به هیچ جنایتی نبود، در سال 2017 مجبور به ترک شد و شرکت او توسط شرکت‌های دولتی تصرف شد.

در مارس 2018، چن فنگ، مدیر عامل HNA، از بزرگ‌ترین سرمایه‌گذاران چین که دارایی‌های بسیاری را در شش قاره انباشته کرده و ۱۰ درصد از سهام دویچه بانک را به خود اختصاص داده و 25 درصد از هتل‌های هیلتون، ده‌ها میلیارد دلار در املاک منهتن، شرکت‌های سوئیسی و غیره، به او دستور داده شد

تا املاک و مستغلات و سایر دارایی‌هایی را که «خارج از برنامه سیاست پکن هستند» بفروشد.

بسیاری از شرکت های دولتی عملاً دهه هاست که ورشکسته شده اند، اما دولت اجازه نمی دهد شکست بخورند، بنابراین وام های آنها را برای همیشه نادیده می گیرد. در چهل سال اصلاحات بازار، حتی یک شرکت دولتی مهم اجازه ورشکستگی را نداشته است. وجود و هدف آنها توسط برنامه دیکته شده است نه بازار.

یک سیستم وجود دارد، نه فقط یک نفر. منصوب حزب موقعیت خود را از حمایت می گیرد... و وظیفه این است که با رهبران ایالت درگیر شود و از دارایی های دولت محافظت کند، نه به حداکثر رساندن سود.

مقاله ی خوبی هم اینجاست در مورد سه افسانه در مورد اقتصاد چین که غربی ها اون رو تکرار میکنند: hbr.org/2021/05/what-t…

@threadreaderapp unroll