Η διαδρομή του λεωφορείου από το Λονδίνο προς την Καλκούτα της Ινδίας θεωρείται η μεγαλύτερη διαδρομή με λεωφορείο στον κόσμο.
Η διαδρομή ξεκίνησε το 1957 από το "Albert Travel" και λειτούργησε μέχρι το 1976.
Το πρώτο ταξίδι ξεκίνησε στο Λονδίνο στις 15 Απριλίου 1957 και
ολοκληρώθηκε στις 5 Ιουνίου στην Καλκούτα. Έτσι, το ταξίδι κράτησε περίπου 50 ημέρες.
Το λεωφορείο πήγε από την Αγγλία στο Βέλγιο και από εκεί στην Ινδία μέσω Δυτικής Γερμανίας, Αυστρίας, Γιουγκοσλαβίας, Βουλγαρίας, Τουρκίας,Ιράν, Αφγανιστάν και Δυτικού Πακιστάν.
Συνολικά περίπου 32.669 χλμ. Το κόστος του ταξιδιού ήταν £ 85.
Το ποσό αυτό περιελάμβανε φαγητό, ταξίδι και διαμονή.
Το λεωφορείο ήταν εξοπλισμένο με χώρους ανάγνωσης, κουζίνα με όλο τον εξοπλισμό και ανέσεις, ξεχωριστούς χώρους ύπνου για όλους και θερμάστρες αλλά και
ανεμιστήρα.Στο επάνω τμήμα του λεωφορείου βρισκόταν ένα παρατηρητήριο.
Στην πορεία,το λεωφορείο σταματούσε σε πολλούς δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς όπως το Βαρανάσι και το Ταζ Μαχάλ.Υπήρχαν επίσης στάσεις για ψώνια στην Τεχεράνη,
το Σάλτσμπουργκ,την Καμπούλ,την
Κωνσταντινούπολη και τη Βιέννη.
Александр Горелов
World History
(via Evdokimos Tsolakidis)
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
Βρισκόμαστε σε ένα κρύο πρωινό του 2007.
Στην Ουάσιγκτον, σε ένα σταθμό του μετρό, ένας άνδρας με βιολί παίζει έξι κομμάτια του Μπαχ για περίπου 45 λεπτά. Κατά τη διάρκεια αυτών των λεπτών, περίπου 2000 άνθρωποι πέρασαν από τον σταθμό, οι περισσότεροι
από τους οποίους ήταν στο δρόμο για τη δουλειά.
Μετά από περίπου τέσσερα λεπτά, ένας μεσήλικας παρατήρησε ότι έπαιζε ένας μουσικός. Επιβράδυνε το ρυθμό του και σταμάτησε για λίγα δευτερόλεπτα, και στη συνέχεια έσπευσε να ανταποκριθεί στο πρόγραμμά του.
Περίπου τέσσερα λεπτά αργότερα, ο βιολιστής έλαβε το πρώτο του δολάριο.Μια γυναίκα πέταξε χρήματα στο καπέλο και, χωρίς να σταματήσει, συνέχισε να περπατάει.
Σε έξι λεπτά, ένας νεαρός άνδρας έσκυψε στον τοίχο για να τον ακούσει,στη συνέχεια κοίταξε το ρολόι
Είναι σχεδόν προβοκατόρικος ο τρόπος μετάδοσης της ειδησης οτι ενας μαύρος λύκος επιτέθηκε στον σκυλο του διευθυντή προγράμματος myradio,όταν ο τελευταίος είχε βγει για βόλτα μαζί με την κόρη του.
Οι λύκοι της Πάρνηθας αποφεύγουν τους ανθρώπους
(έχει τύχει να δω δυο φορές)
ακόμα και κάποιους ηλίθιους που προσπαθούν να πάνε να τους χαϊδέψουν.
Η επίθεση σε ενα σκύλο απο λύκο γίνεται αν ο σκύλος περάσει εντος της περιοχής που κινείται ο λύκος, με τον λύκο να αισθάνεται ως απειλή τον σκύλο.
Επίσης αποκλείεται να επιτεθεί ο λύκος σε ενα σκύλο ο οποίος ειναι δεμένος με λουρί αφου όπως είπαμε οι λύκοι αποφεύγουν τους ανθρώπους.
Στην Ελλάδα οι λύκοι αρχικά κυνηγήθηκαν απο τους κτηνοτρόφους γιατι υποτίθεται αποτελούσαν τεράστιο κίνδυνο για τα ζώα τους.
Α κ ο ύ ω !!!
Τη συγκλονιστική αυτή στιγμή απαθανάτισε
ο φωτογράφος Jack Bradley.
Πάτησε το κουμπί της φωτογραφικής μηχανής ακριβώς τη στιγμή που ο γιατρός ενεργοποίησε το ακουστικό στο αριστερό αυτί ενός μικρού αγοριού.
Το μικρό αγόρι είναι
ο πεντάχρονος Harold Whittles που ακούει για πρώτη φορά.Γεννήθηκε κωφός,αλλά το 1974 η τεχνολογία του άλλαξε τη ζωή.
Ένα μικροσκοπικό αντικείμενο τον μετέφερε από τον κόσμο της σιωπής σε έναν κόσμο
με πλούσιο, ζωντανό ήχο.
Η έκφραση της έκπληξης στο πρόσωπό του είναι εμφανής και συγκινητική. Τα μάτια του είναι γουρλωμένα, γεμάτα περιέργεια.Δεν ξέρει τι συμβαίνει, νιώθει ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα, ίσως και τρόμο.
Κάτι απόλυτα φυσιολογικό
Ο Σεργκέι Κρικάλεφ γεννήθηκε το 1958 και μεγάλωσε στο Λένινγκραντ της Σοβιετικής Ένωσης. Όταν ολοκλήρωσε τις σπουδές του ως μηχανολόγος μηχανικός, εντάχθηκε στην NPO Energia, τη μεγαλύτερη εταιρεία διαστημικών προγραμμάτων της χώρας.
Το 1985 επιλέχθηκε να γίνει αστροναύτης και, αφού ολοκλήρωσε τη βασική εκπαίδευση, άρχισε να προετοιμάζεται για αποστολές μεγάλης διάρκειας.
Στις 26 Νοεμβρίου 1988
ο Κρικάλεφ, ως μηχανικός πτήσης του Soyuz TM-7, άφησε τη Γη με κατεύθυνση το Σοβιετικό διαστημικό σταθμό Mir.
Η επιχείρηση εξελίχθηκε ομαλά και η αποστολή επέστρεψε στη Γη στις 27 Απριλίου 1989. Το δεύτερο ταξίδι του Κρικάλεφ στο διάστημα έλαβε χώρα στις 18 Μαΐου 1991, πάλι με προορισμό το Mir,ως μέλος του Soyuz TM-12.
Εκεί, αποφασίστηκε να μείνει παραπάνω χρόνο από το προβλεπόμενο,
"Μια παρέα από νεαρά αγόρια βράδυ Σαββάτου πάνε για ποτό στο λιμάνι των Χανίων.
Βλέπουν στο δρόμο έναν άστεγο, τον κύριο που αγκαλιάζουν στη φωτογραφία.
Δεν προσπέρασαν
Δε σιχάθηκαν
Δε σνόμπαραν
Δεν γύρισαν απτο άλλο πλευρό
Σταμάτησαν,τον ρώτησαν πώς είναι,
αν είναι καλά,τί χρειάζεται πέρα από φαγητό
Εκείνος τους είπε
Θα ήθελα πολύ ένα καυτό μπάνιο παιδιά μου
Κοιταχτηκαν μεταξύ τους
Έβαλαν τα λεφτα για το ποτό τους Όλοι μαζί κ τον πήγαν σε ένα ξενοδοχείο
Το πλήρωσαν κ του είπαν αύριο θα βρεθεί μόνιμη λύση.
Απόψε ξεκουράσου,χουζούρεψε κ θα τα πούμε αύριο κύριε Μ.
Πρωί Κυριακής ένας φίλος τους μετά από τηλεφωνήματα που έκαναν πρόσφερε για τρεις μήνες ένα σπίτι που σκόπευε να το νοικιάσει αλλά το άφησε για αργότερα.
Είπε ο κύριος Μ.χρειαζεται άμεσα φροντίδα κ ένα κεραμίδι.
""Μαζί στη ζωή..
"Ήταν 80 χρονών,
ο καρκίνος του είχε πάρει το δεξί πνεύμονα..
Ο αριστερός είχε πνευμονία.Η κατάσταση του ήταν βαριά..
Η καρδιά και αυτή μαστιγωνόταν απο μια σοβαρή αρρυθμία..
Η επιθυμία του ήταν όμως δεδομένη..
Να γυρίσει πίσω, στο σπίτι του, στη Ρόδο του..
Μιλάω με τη συνάδελφο πνευμονολόγο.
-Γιατρέ που θα τον πας?
Δε θα φτάσει στην έξοδο.. θέλει 20 λίτρα οξυγόνου το λεπτό για να κρατήσει κορεσμό 80..
-Έχεις δίκιο, θα πρέπει να διασωληνωθεί για να τον πάρω..
Που είναι οι συγγενείς;
-Εξω απο το θάλαμο,ειναι σε πανικό.
Βγαίνω έξω οπου συναντώ τις δυο κόρες του.
Τους εξηγώ ότι πολυ δύσκολα θα φτασει ζωντανός αν δε διασωληνωθεί.
Τους περιγραφω απλά τι είναι η διασωλήνωση.
Παραδίπλα στεκόταν μια γυναίκα ηλικιωμένη που με άκουγε προσεκτικά.
Δεν κατάλαβα πως ηταν μαζι τους.