Thread by @sofiakara853

""Μαζί στη ζωή..
"Ήταν 80 χρονών,
ο καρκίνος του είχε πάρει το δεξί πνεύμονα..
Ο αριστερός είχε πνευμονία.Η κατάσταση του ήταν βαριά..
Η καρδιά και αυτή μαστιγωνόταν απο μια σοβαρή αρρυθμία..
Η επιθυμία του ήταν όμως δεδομένη..

Να γυρίσει πίσω, στο σπίτι του, στη Ρόδο του..

Μιλάω με τη συνάδελφο πνευμονολόγο.
-Γιατρέ που θα τον πας?
Δε θα φτάσει στην έξοδο.. θέλει 20 λίτρα οξυγόνου το λεπτό για να κρατήσει κορεσμό 80..
-Έχεις δίκιο, θα πρέπει να διασωληνωθεί για να τον πάρω..
Που είναι οι συγγενείς;
-Εξω απο το θάλαμο,ειναι σε πανικό.

Βγαίνω έξω οπου συναντώ τις δυο κόρες του.
Τους εξηγώ ότι πολυ δύσκολα θα φτασει ζωντανός αν δε διασωληνωθεί.
Τους περιγραφω απλά τι είναι η διασωλήνωση.
Παραδίπλα στεκόταν μια γυναίκα ηλικιωμένη που με άκουγε προσεκτικά.
Δεν κατάλαβα πως ηταν μαζι τους.

Οι κόρες πελαγωμένες.
Δε ξερουν τι να πουν.

Πετάγεται η ηλικιωμένη και μου λέει.
-Γιατρέ αν διασωληνωθεί θα ξυπνήσει ποτέ;
-Για να ειμαι ειλικρινής δε το πιστεύω..Θα καταλήξει καποια στιγμή διασωληνωμενος.
-Ετσι όμως δε θα μπορέσει να δει το νησί του, αφου θα κοιμάται.

-Αν δε διασωληνωθεί μπορεί να μην καταφέρει να φτάσει..
-Είμαι η γυναίκα του γιατρέ.Αν τον πάρουμε ετσι μπορείς να τον κοιμήσεις στο αεροπλάνο αν χρειαστεί;
-Μπορώ να τον διασωληνώσω στο αεροπλάνο, αλλά έχει τεράστιες πιθανότητες να παθει ανακοπή στη διασωληνωση.

- Εντάξει τότε, θα ειμαι εγώ μαζι σου και αν πεθανει θα ειμαι κοντά του.
-Μα ξέρετε δε μπορώ να σας παρω μαζι στο αεροπλάνο. Δε χωρατε και απο την αλλη..
-Ακουσε γιατρέ, ειμαστε 50 χρόνια μαζι στη ζωή. Θα είμαστε και στο θάνατο..

Η αποφασιστικότητα της δε μου αφησε περιθώρια.

και ενώ σκεφτόμουν πόσο τρελός ειμαι να παρω αφενός τετοιο περιστατικό αδιασωληνωτο, αφετέρου να πάρω και τη γυναίκα του..
Η πνευμονολόγος χτυπώντας με στην πλάτη μου ειπε "Δεν πας καλά..Πάρε δύο τραχειοσωλήνες μαζί σου"

Έτσι ξεκινήσαμε..
Στο αεροπλάνο βράχος.

Του κρατούσε το χερι. Ψύχραιμη, αμίλητη..
Κάποια στιγμή ο κορεσμός άρχισε να πεφτει..
-Ετοιμασου διασωληνώνουμε,λέω στο νοσηλευτή και αυτή ατάραχη..
-Γιάννη πάρε ανάσες του λέει με αυστηρή φωνή. Και ξαφνικά ο κορεσμός αυξάνει..

-Κυρά Καθολική κάνεις για δέκα άντρες,το ξέρεις;

Θέλω να σας τραβήξω μια φωτογραφία για να θυμάμαι πάντα αυτή τη στιγμή..
-Να μας βγάλεις παιδάκι μου και να τη δείχνεις στον κόσμο για να μάθουν ότι η αγάπη δε φοβάται το θάνατο..

Ο κυρ Γιάννης παραδόθηκε στο Νοσοκομείο της Ρόδου και η κυρά Καθολική αφού με αγκάλιασε,

μου έδωσε την άδεια να δημοσιοποιήσω την ιστορία της....

Κυρ Γιάννη, κυρά Καθολική είμαι πια σίγουρος ότι ούτε ο θάνατος δε μπορεί να σας χωρίσει..

Απο τις
"Αναμνήσεις ενός γιατρού, του δρόμου"

(Via: Ειρήνη Ρέρα)