Μια απρόσμενη διακοπή του τελικού του Αυστραλιανού Open στο Τένις.
Διαδηλωτής εισέρχεται στον αγωνιστικό χώρο με το πανό που βλέπεται και αναγράφει «Abolish Refugee Detention», δηλαδή κατάργηση της κράτησης προσφύγων εκ μέρους της κυβέρνησης της Αυστραλίας.
Η υπόθεση για τις μακροχρόνιες κρατήσεις- φυλακίσεις ανθρώπων που ζητούν άσυλο στη χώρα, έγινε γνωστή από την υπόθεση του Νόβακ Τζόκοβιτς,ο οποίος και παρέμεινε σε μια τέτοια δομή (έως ότου βγει η οριστική απόφαση) μαζί με πρόσφυγες που ζητούσαν στην Αυστραλία ένα καλύτερο αύριο.
Φυσικά σε εκείνη την ιστορία, λίγοι ενδιαφέρθηκαν για τους κατατρεγμένους ανθρώπους,καθώς το μεγάλο όνομα του τένις Νόβακ Τζόκοβιτς,τράβηξε όλα τα φώτα της δημοσιότητας,με τα καθημερινά καυτά-ο θεός να τα κάνει-ρεπορτάζ που μας ενημέρωναν αν τελικά νόσησε ή έκανε μια, δύο,
δεκαπέντε δόσεις εμβολίου.
*Πάντα στο πλευρό των ανθρώπων που αγωνίζονται και θέλουν ένα καλύτερο παρόν και μέλλον, που θέλουν να ζήσουν με αξιοπρέπεια.
Αυτός είναι ο Γιασίν,και δίπλα ο εξάχρονος γιος του.
Αυτός είναι ο Γιασίν,και φρόντισε να έχω την πιο ενδιαφέρουσα πτήση της ζωής μου.
Χαζεύοντας από το παράθυρο,νιώθω ένα σκούντημα στον ώμο και ακούω σε σπαστά ελληνικά:
"Γεια,είμαι ο Γιασίν.Είμαι Σύριος πρόσφυγας και από το 2018 ζω στη Λάρισα με την οικογένειά μου.
Τα παιδιά πάνε, όντως, σε ελληνικό σχολείο για να μάθουν την γλώσσα σας. Εγώ Ελληνικά δεν ήξερα, μα έμαθα από μόνος μου. Σας άκουγα να μιλάτε και έμαθα, αλήθεια!
Έχω και χαρτιά, όλα νόμιμα, να κοίτα!"
Για δες, σκέφτομαι,ποια ανάγκη μπορεί να οδηγεί έναν άνθρωπο να αναφέρει όλα αυτά την ώρα που συστήνεται σε έναν άγνωστο, ενώ εγώ λέω απλά ένα
"γεια, Στέφανος";;
Μπορεί να ήθελε να είναι εξαρχής ξεκάθαρος μαζί μου γιατί έχει καταλάβει
«Κανένας δεν πόνεσε,ούτε ένα δάκρυ.
Τι τους κάναμε;
Δεν τράβηξε κανείς γείτονας το κουρτινάκι να δει να μας σέρνουν στους δρόμους.
Φτωχοί άνθρωποι ήμασταν, στη μεγάλη πλειοψηφία, νοικοκυραίοι,δεν είχαμε πειράξει κανέναν, αιώνες ολόκληρους ζούσαμε στα Γιάννενα.
Δεν μας αγάπησε κανείς…»
«Όρμησαν στα σοκάκια ουρλιάζοντας και πυροβολώντας, χτυπώντας πόρτες και σπάζοντας τζάμια… Πάρτε από έναν μπόγο και σε μια ώρα να είστε όλοι στην πλατεία. Τι να πρωτοκάνουμε σε μια ώρα; Ήμασταν εφτά αδέρφια και οι γονείς μου.
Η νύφη μου ήταν έγκυος στον όγδοο μήνα, ήταν μία τρέλα».
Έντεκα μέρες ταξίδι χωρίς φαγητό, νερό, στα παγωμένα βαγόνια και τα τρένα του θανάτου φτάνουν στο Άουσβιτς σταματώντας στη ράμπα του κοντινού Μπίρκεναου, ενώ το χιόνι πέφτει πυκνό.
υπάρχουν και κράτη να ξέρετε,που παρακολουθούν με προσοχή τις μετεωρολογικες προβλέψεις κι ενεργούν εκ των προτέρων,χωρίς να περιμένουν να τους πιάσουν οι καιρικές συνθήκες ξεβράκωτους.
δλδ υπάρχει πρόγνωση για χιονόπτωση?
βγαίνουν οι αλατιερες και ρίχνουν παντού αλάτι.
υπάρχουν περιπτώσεις που τελικά δεν χιονίζει.
τα μέτρα έχουν παρθεί όμως για το χειρότερο σενάριο.
και δεν είναι τίποτα σοσιαλιστικά κράτη.
καπιταλιστικά είναι,με ότι αυτό συνεπάγεται.
όμως δείχνουν τον στοιχειώδη σεβασμό στους πολίτες τους κι ανταποδίδουν στους πραγματικούς
δικαιούχους,την σκληρή φορολογία που εισπράττουν.
δεν θα κάνω καμία σύγκριση με το κωλοχανείο η ελλάς.
και μην το λέτε μπουρδέλο γιατί δεν σας φταίνε τίποτα τα μπουρδελα.
εκεί είναι έντιμοι κι απολυτως ξεκάθαροι οι ρόλοι.
Ένα ζευγάρι οικολόγων, ο Daniel Janzen και η Winnie Hallwachs, είχαν μια ιδέα για μια εταιρία χυμών στην Κόστα Ρίκα.
Όλα ξεκίνησαν το 1997, όταν το ζευγάρι προσέγγισε την εταιρία χυμών και τους έκανε μια πρόταση. Συγκεκριμένα αν δώριζαν ένα κομμάτι μιας άθικτης δασικής περιοχής
στο Area de Conservacion Guanacaste,
θα μπορούσαν να πετάνε δωρεάν τις φλούδες και τον πολτό των πορτοκαλιών.
Έναν χρόνο αργότερα, χιλιάδες φορτηγά πήγαν και πέταξαν πάνω από 12.000 τόνους άχρηστων υλικών και το χωράφι με τις φλούδες και τον πολτό πορτοκαλιών έμεινε
ανέγγιχτο για 10 χρόνια, καθώς έφτιαξαν ένα μεγάλο σήμα με κίτρινα γράμματα το οποίο εξηγούσε τι είχε συμβεί.
Μετά από 16 χρόνια,
ο Janzen έστειλε έναν μεταπτυχιακό φοιτητή, τον Timothy Treuer,για να ρίξει μια ματιά και να παρουσιάσει τι ανακάλυψε.
Σε ένα σχολείο μια από τις δασκάλες Α' δημοτικού ήθελε να ανεβάσει τη διάθεση των μαθητών της, έτσι αποφάσισε να τους βάλει ένα διαγώνισμα.
Όποιος πάρει άριστο βαθμό..θα του έκανε ένα απλό και συμβολικό δώρο, ένα ζευγάρι παπούτσια.
Τα μικρά παιδιά χάρηκαν σε αυτή την πρόκληση.
Και όλοι άρχισαν να γράφουν επιμελώς
Η έκπληξη της δασκάλας ήταν μεγάλη, όλα τα παιδάκια είχαν γράψει άριστα!!!!
Ή δασκάλα ευχαρίστησε όλα τα παιδιά για την προσπάθεια που έκαναν. αλλά προβληματισμένη σε ποιό να δώσει το έπαθλο, αφού όλα πήραν άριστα.
Τους ζήτησε λοιπόν βρούν μια κατάλληλη λύση..ώστε ένας από αυτούς να λάβει το έπαθλο και να είναι ικανοποιητικός για όλους.
Η γνώμη των μαθητών ήταν να γράψει ο καθένας το όνομά του σε ένα διπλωμένο χαρτί και να το βάλουν σε ένα κουτί, και η δασκάλα να τα ανακατέψει
Βρισκόμαστε σε ένα κρύο πρωινό του 2007.
Στην Ουάσιγκτον, σε ένα σταθμό του μετρό, ένας άνδρας με βιολί παίζει έξι κομμάτια του Μπαχ για περίπου 45 λεπτά. Κατά τη διάρκεια αυτών των λεπτών, περίπου 2000 άνθρωποι πέρασαν από τον σταθμό, οι περισσότεροι
από τους οποίους ήταν στο δρόμο για τη δουλειά.
Μετά από περίπου τέσσερα λεπτά, ένας μεσήλικας παρατήρησε ότι έπαιζε ένας μουσικός. Επιβράδυνε το ρυθμό του και σταμάτησε για λίγα δευτερόλεπτα, και στη συνέχεια έσπευσε να ανταποκριθεί στο πρόγραμμά του.
Περίπου τέσσερα λεπτά αργότερα, ο βιολιστής έλαβε το πρώτο του δολάριο.Μια γυναίκα πέταξε χρήματα στο καπέλο και, χωρίς να σταματήσει, συνέχισε να περπατάει.
Σε έξι λεπτά, ένας νεαρός άνδρας έσκυψε στον τοίχο για να τον ακούσει,στη συνέχεια κοίταξε το ρολόι