متن کامل نامه‌ای عاشقانه از دختری به نام پری‌دخت برای همسرش در پاریس، عهد قاجار
«نمونه‌ای از نامه‌نگاری‌های قدیمی»
#رشتو
بسم المعطّرٌ الحبیب
تصدقت گردم، دردت به جانم، من که مُردم و زنده شدم تا کاغذتان برسد. این فراقِ لاکردار هم مصیبتی شده.
«نمونه‌ای از نامه‌نگاری‌های قدیمی»
#رشتو
بسم المعطّرٌ الحبیب
تصدقت گردم، دردت به جانم، من که مُردم و زنده شدم تا کاغذتان برسد. این فراقِ لاکردار هم مصیبتی شده.
زن‌جماعت را کارِ خانه و طبخ و رُفت‌وروب و ورداروبگذار نکُشد، همین بی‌همدمی و فراق می‌کُشد. مرقوم فرموده بودید به حبس گرفتار بودید، در دل‌مان انار پاره شد. پری‌دُخت تو را بمیرد که مَردش اسیر امنیه‌چی‌ها بوده و او بی‌خبر، در اتاق، شانهٔ نقره به زلف می‌کشیده.
حی‌ّلایموت سرشاهد است که حال‌واحوالِ دلِ ما هم کم از غرفهٔ حبس شما نبوده. اوضاع مملکت خوب نیست؛ کوچه به کوچه، مشروطه‌چی، چنان نارنج‌هایی چروک و از شاخه جدا بر اشجار و الوار در شهر آویزانند و جواب آزادی‌خواهی، داغ و درفش است و تبعید و چوب و فلک.
دل‌مان این روزها به همین شیشهٔ عطری خوش است که از فرنگ مرسول داشته‌اید. شب به شب بر گیس می‌مالیم.
سَیّدمحمود جان، مادیانِ یاغی و طغیان‌گری شده‌ام که نه شلاق و توپ‌و‌تَشَرِ آقاجان‌مان رام‌مان می‌کند و نه قند و نوازش بِیگُم‌باجی. عرق همه را درآورده‌ام و رکاب نمی‌دهم، بماند که عرق خودم هم درآمده.
می‌دانید سَیّدجان، زن جماعت بلوغاتی که شد، دلش باید به یک‌جا قُرص باشد، صاحاب داشته باشد. دلِ بی‌صاحاب، زود نخ‌کش می‌شود، چروک می‌شود، بوی نا می‌گیرد، بید می‌زند. دل، ابریشم است.
نه دست گ‌ودلم به دارچین‌نویسی روی حلوا و شُله‌زرد می‌رود، نه شوق وَسمه و سرخاب و سفیدآب داریم. دیروزِ روز، بِیگُم‌باجی، ابروهای‌مان را گفت پاچهٔ‌بُز! حق هم دارد. وقتی که آن‌که باید باشد و نیست، چه فرق دارد پاچهٔ‌بُز بالای چشم‌مان باشد یا دُم موش و قیطانِ زر!
به قول آقاجان‌مان؛ دیده را فایده آن است که دلبر بیند. شما که نیستید و خمرهٔ سکنجبین قزوینی که باب میل‌تان بود، بماند در زیرزمین مطبخ و زهرماری نشود کارخداست. چلّه‌ها بر او گذشته، بر دل ما نیز.
عمرم روی عمرتان آقا سیّد، به جدّتان که قصد جسارت و غُر زدن ندارم ولی به واللّه بس است به گمانم آنقدری که در فالکوتهٔ طب پاریس طبابت آموخته‌اید که به علاج بیماری فراق حاذق شده باشید. بس کنید. به تهران مراجعت فرمایید و به داد دل ما برسید. تیمارش کنید و بعد دوباره برگردید.
دلخوشکُنکِ ما همین مراسلات بود که مدّتی تأخیر افتاد و شیشهٔ عطری که رو به اتمام است. زن را که می‌گویند ناقص‌العقل است، درست هم هست؛ عقل داشتیم که پیرهن‌تان را روی بالش نمی‌کشیدیم و گِره از زلف وا کنیم و بر آن بخُسبیم.
شما که مَردید، شما که عقل‌تان اَتّم وُ اَکمل است، شما که فرنگ دیده‌اید و درس طبابت خوانده‌اید، مرسوله مرقوم دارید و بفرمایید این ضعیفهٔ ناقص‌العقل چه کند.
تصدقت پری‌دُخت
بوسه به پیوست است.
پری‌دخت، مراسلات پاریس-تهران
تصدقت پری‌دُخت
بوسه به پیوست است.
پری‌دخت، مراسلات پاریس-تهران
پ.ن: اگر علاقمند به خواندن این سبک از نوشتارها و ادبیات قجری هستید، کتاب «سرزمین جذامی‌ها» را دانلود و بخش اول آن را مطالعه کنید 👇
bahmanansari.ir/the-land-of-le…
bahmanansari.ir/the-land-of-le…
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
