Thread by @totheleonie

Waarschuwing: hier volgt een niet zo positief happy happy draadje over het #lerarentekort en het #lerarenlek.

Ik zat vandaag heel wat uren in de personeelskamer omdat het toetsweek is. Helaas hing er nogal een wolk cynisme in de lucht. Rechts van me zat een collega te vertellen hoe ze hoorde dat er geen uitzicht lijkt te zijn op een vast contract en dat ze moest gaan solliciteren.

Daar haakte een andere, ook jonge collega, op in. Ze vertelde hoe dit haar zesde school was waar ze als een poppetje kwam om de formatie te vullen. Hoe haar huidige sectie voor het laatst 11 (!) jaar geleden een vaste nieuwe collega kreeg.

Ze vertelde over hoe ze eenmaal per jaar van alle uitzendbureaus een mailtje krijgt als het formatieseizoen is geopend en hoe ze dit jaar terug had gestuurd: ‘Jullie hoeven mij niet meer te mailen, want ik ben vanaf nu geen poppetje meer.’

Ze gaat volgend jaar de overstap maken naar de pabo, met een zwaar zij-instromerstraject, omdat die leerlingen tenminste wel op je zitten te wachten (ja, soms klopt dit) en die school je wel nodig heeft.

Ze vertelde dat ze eigenlijk personeelskamers mijdt, want als je toch altijd ergens maar een jaar bent en weet dat het stopt, dan kost dat opbouwen slechts energie voor een teleurstelling achteraf.

Hier haakte een andere collega op in. Op haar vorige school kreeg ze steeds twee tijdelijke contracten, dan haalde de school een halfjaar een ander binnen en dan mocht ze weer halverwege het jaar terugkomen. Puinruimen vooral, maar dat zei niemand.

Ze zei dat ze hier geen zin meer in had, want dit had ze nu een aantal keer meegemaakt op haar vorige school. Haar nieuwe sectie hier is blij met haar, maar een vast contract zit er waarschijnlijk niet in. ‘En dan?’ vroeg ik.

‘Dan stop ik ermee. Het onderwijs uit. Ik wil ook verder met mijn leven en iets opbouwen. Ergens op kunnen bouwen.’ We knikten begrijpelijk.

Naast me zat nog een jonge collega, vol frisse moed, en ze schrok van wat ze hoorde, want ze had het zo naar haar zin in het onderwijs en ze had zoveel ideeën. Ideeën waar ze op school ook enthousiast over zijn, maar ja, ga je die wel opzetten als je weet dat je daarna weg moet?

De andere collega knikte instemmend. ‘Als je weet dat je niet mag blijven, ja, sorry dat ik het zeg, maar dan loop je gewoon minder hard voor leerlingen en collega’s. Zo werkt het wel gewoon. Ik doe m’n werk en dat is het.’

Ik keek om me heen naar hun gezichten en prees mezelf gelukkig dat ik als academisch geschoolde docent inmiddels de status van dinosauriër heb gekregen (als ik de media mag geloven), want anders weet ik zeker dat ik in hetzelfde schuitje zat.

En ik vroeg me af: willen we dit echt? Weet ‘de politiek’ dit? Zien we met z’n allen hoe een klein smeulend vuurtje uit kan groeien tot een bosbrand die niet alleen een kwantitatief lerarentekort maar ook een kwalitatief lerarentekort tot gevolg heeft?

Is dit hoe het systeem, dat bedacht is om ons te beschermen maar dat in de praktijk leidt tot starheid en afdruipende, jonge docenten, bedoeld is? Misschien moeten we dít eens gaan herzien in plaats van het curriculum als we in de toekomst nog willen dat leerlingen iets leren.

Het allerergste vind ik dat we zo omgaan met starters. Die hebben net jaren van hun leven geïnvesteerd, die komen binnen met een nieuwe wind die voor iedere organisatie waardevol is en nog voor ze goed en wel begonnen zijn, zitten ze al cynisch in de personeelskamer.

Kan dit nou écht niet anders? Hoeveel is ons onderwijs ons eigenlijk waard en waarom komt hier geen verandering in? Onbegrijpelijk.