Ik vond het gisteren echt geen leuke dag om docent Nederlands te zijn. Ik heb nog nooit zoveel mensen Lubach horen echoën en hun eigen ervaringen als valide argumenten horen gebruiken over wat er allemaal mis is met mijn vak. Makkelijk oordelen zonder de praktijk te kennen. Ik weet dat het niet over mij gaat, maar al die meningen komen wel bij mijn leerlingen terecht en bevestigen hun vaak uit weerstand ontstane opvattingen over het vak. Moet je eens proberen een mooi boek te lezen met een klas die denkt dat lezen tijdverspilling is. Moeilijk.

Wat ik nog nergens las, is dat we vastzitten in een vicieuze cirkel in het onderwijs. Door het lerarentekort moeten besturen met publiek geld concurreren met detacheringsbureaus, omdat het alternatief geen les is. Vervolgens moet dat geld ergens anders bezuinigd worden, namelijk bij de (zittende) docenten. Die eindigen dan bijv. met grotere klassen, waardoor de onderwijskwaliteit onder druk komt te staan en nog minder mensen hetzelfde werk moeten doen. Omdat die leraren zo druk zijn met een poging doen om het onderwijs continuïteit te bieden,

Waarschuwing: hier volgt een niet zo positief happy happy draadje over het #lerarentekort en het #lerarenlek. Ik zat vandaag heel wat uren in de personeelskamer omdat het toetsweek is. Helaas hing er nogal een wolk cynisme in de lucht. Rechts van me zat een collega te vertellen hoe ze hoorde dat er geen uitzicht lijkt te zijn op een vast contract en dat ze moest gaan solliciteren.