#اعیان_شیعه: #فردوسی بزرگ ترین شاعر پارسی گوی و مشهورترین زبان شناس ایران است. استاد مطلق همه شاعران و فصیحان پارسی گوی است و بر گردن همه شاعران متأخر پارسی‌گوی شایستگی دارد، چرا که دامنه‌ی بلاغت را برایشان وسعت بخشید، راه را برای گفتار هموار کرد.
روش شعر را آسان کرد و راه را گشود. با واضح ترین نشانه ها، در ایستگاه های مختلف، جهت های مختلف و ایده های متفاوت، با انواع عبارات و رنگ های استعاره آمد. در کمال فن بیان از غزل و حکمت، اعتذار، انذار، مدح، طنز، مرثیه سرایی، فخر، اندرز و دیگر اهداف شعری.
.. و احیای ملی گرایی، میهن پرستی و زبان فارسی و...،مردم در بازارها از آن صحبت می کنند و در مجالس در موقعیتی خاص شعر او را در شاهنامه می خوانند که احساسات و عواطف آنها را برمی انگیزد و عشق به وطن را در آنها تجسم می بخشد.
فردوسی بزرگ‌ترین و مشهورترین شاعر ایران است، نه تنها به این دلیل که شعری پرشور داشت که ناسیونالیسم ایرانی را زنده کرد، بلکه برای همه کسانی که فن بلاغت را پیشه کردند و ذوقی سالم و ذهنی روشن داشتند و در تنگنا افتادند.
شعر و راههای لطیف آن، و نقد را می دید و محل حروف و جملات و علم اشیاء ارتباطی را می دانست. انفصال ناگزیر است که فردوسی در خلاقیت روشها و بناهای نیکو و علم به مکانهای جدایی و پیوند و آغاز و مهر و انحراف و ارسال ضرب المثل و دقت تشبیه و استعاره و رعایت مقتضیات احوال بی نظیر است.
فردوسی با اخبار و احادیث اسلامی آشنا بود و در بسیاری از جاها ترجمه آنها را در شاهنامه می توان یافت فردوسی از [لحاظ] اخلاق پاک و پاکیزه بود و شعر خود را مانند برخی از شاعران با الفاظ زشت آلوده نمی کرد. او عاشق وطن و هموطنانش بود.
انوری شاعر پارسی گو در مورد او گفته است: خوش آمدید به احساس فردوسی در مقام نورانی او، ما شاگرد او هستیم، او خدای شعر بود و ما بنده او هستیم. نظامی می گوید: فردوسی شاعر تاریخ و عالم طوسی است که صورت کلام را به شعر آراسته است، چنان که صورت عروس را به زیور بیارایند.
شاهنامه امروز یکی از گنجینه‌های زبان فارسی و گنجینه‌های شیوایی آن است و این کتاب قوی‌ترین گواه بر گستردگی و استحکام اندیشه‌ی نظم‌دهنده‌ی او، توانایی‌اش در تبیین، سرشت راست‌گرایانه‌اش، و توانایی او در سخن گفتن است.
شاهنامه معانی مختلفی دارد و صرفاً کتاب داستان نیست، فلسفه، اخلاق،و به طور کلی هنرهای کامل شعری را در خود دارد و فردوسی در همه آنها از حضانت خارج است و به انجام رسانده است.
گفتگوهای لطیف و ایجاز شیوا در بیشتر بخش های شاهنامه وجود دارد که در اختیار هیچ یک از استادان شاعر تا طبقه متوسط نبود و هرکس در میدان رو به روی آن ایستاده بود شکسته و شکست خورده برمی گشت.
برخی از ایرانیان نیکوکار در وصف آن گفتند: شاهنامه مرجع مهم تاریخ و ادبیات فارسی برای همه نویسندگان و مورخان است، ادبیات حاوی حکمت و اخلاق و داستانهای جنگها و پهلوانان و همه جوانب انسان است. احساساتی مانند عشق و شیفتگی.
اما حماسه شاهنامه تنها با بازگویی وقایع قناعت نمی‌کند، بلکه علت‌ها را با معلول‌ها و معلول‌ها را با آثارشان پیوند می‌دهد و در همه مسائل به علل طبیعت اشاره می‌کند و از ویژگی‌های اجتماعی می‌گوید.
.. و حماسه ای را شروع نمی‌کند یا به پایان نمی‌رساند مگر آن‌که آن را با عبرت راهنمایی می‌کند و از فریب و وابستگی به آن هشدار می‌دهد، و آن را با توصیه‌های مناسب برای واقعیت‌های مشکل‌سازش ترکیب می‌کند..
زیرا حوادث آن و همه این داستان‌ها با حوادث شگفت‌انگیز، مسائل متوالی، حقایق والا و ایده های گسترده، آنها را در روشن ترین مسیرشان روشن می کند و در واقعی ترین شکلشان به نمایش می گذارد.
و قهرمانان آن چنان اند که گویی با آنان زندگی میکنی و در میان آنان به سبکی نزدیک زندگی میکنی که هر جانی آن را می‌پرستد و هر ذائقه‌ای بر آن پابرجاست و همین است که سرود شاهنامه را بر عام و خاص ساخته و انیس تالارها را گرفته است.
عواطف و احساسات پنهان را برمی انگیزد و روح را به شهامت، ریسک پذیری، قدرت اراده و استقامت بر مصیبت های روز وا می دارد. علمای شرق و غرب در مورد شاهنامه به اتفاق آرا اتفاق نظر دارند و آن این است که این شاهنامه از ادبیات و اشعار بلند مرتبه به شمار می رود.
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
