Thread by @sam___uel

«بی‌فرهنگیِ مردم در حوزه‌یِ زبانی!»

مردمان از میراثِ عظیمِ پیشینیان اگر هیچ نداشته باشند، «حرّافی و ادبیّاتِ جنسیّت‌زده و تبعیض‌آمیز» را به خوبی به ارث بُرده‌اند.
همین مردمانی که امروزه آنان را متمدّن می‌نامیم، وقتی می‌خواهند به دیگری توهین کنند، او را با «افغانی» و «عرب»...

و «تُرکِ‌خر» تحقیر می‌کنند.
هنوز هم نفهمیده‌ام چرا مردم به کسانی که معلّم و دکتر و پزشک و کارمند و... هستند «فرهنگی» می‌گویند؟ این افراد را «فرهنگی‌نامیدن»، توهینی بزرگ به شعورِ سایرِ افرادی است که اینکاره نیستند. به‌عبارتی کسانِ دیگر همه بی‌فرهنگ و متوحّش و بربرند...

مگر این‌که از صنفِ این‌ها باشند! هیچ‌کسی به‌صرفِ «پزشک‌بودن» و «معلّم‌بودن» و... نه فرهنگی می‌شود و نه خِرَدمند.
مردم با بِکاربُردنِ این واژه‌هایِ تبعیض‌آمیز، تمامِ کثافاتِ پزشکان و کارمندان و نظامیان و... را ماست‌مالی می‌کنند و به این افراد جرأتِ بیشتری می‌دهند تا...

جنایاتِ خود را پُشتِ القابِ زیبای‌شان پنهان کنند.«پایین‌شهری» و «دهاتی» و «دنیاندیده» و «پُشت‌کوهی» و «بچّه‌ننه» و «لوس و مامانی» و این‌گونه کلماتی که برایِ تحقیرِ افرادی که صرفاً بابِ طبع‌شان نیستند استفاده می‌شود، همواره در بینِ مردم رواجِ گسترده‌ای دارد...

«حتماً خودش خواسته هرزه‌خانوم» و «بهم پا داد» و «آخه کی اینو می‌کنه؟» و «بیوه‌ست بابا» و «پرده نداره» و... را چِقدر به دختران و زنان نسبت داده‌ایم؟ اگر زنی با شخصی بیگانه سکس کرد «قحبه و جنده» است، امّا چون مردی همین‌کار را مرتکب شد «تنوّع‌طلب» است! زن را بِخاطرِ این‌کار...

بِجرمِ هرزگی می‌کُشند، ولی تمایلِ عجیبی در مردم وجود دارد تا مردان را به‌هرشکل تبرئه کنند! وقتی هم می‌خواهیم ضعفِ دیگری را به رُخ‌اش بِکِشیم، او را با «مگه_زنی؟!» خطاب می‌کنیم و چون خواستیم عهدی استوار بِبندیم به همدیگر «قولِ مردونه!» می‌دهیم، گو این‌که هیچ‌وقت زنان.‌‌..

نمی‌توانند عهدِ پایداری بِبندند. چرا باید تمامِ صفاتِ خوب در انحصارِ مردان باشد؟ از آن طرف «مرد که گریه نمی‌کنه!» را مدام تا اشکی از چشمِ مردان می‌آید بر سرش می‌کوبیم. با شعارِ «خر بیار و آدم ببر» پسران را راهیِ آشغال‌دانی و وحشت‌کده‌ای بِنامِ «پادگان و #سربازی» کردیم...

«مرد وظیفه‌شه برایِ زن حمّالی کنه» را چون مردان ریش دارند و زنان ندارند، بر مردان مقرّر نمودیم.

وقتی می‌گوییم کارگرِ «زحمت‌کِش» و کولبرِ «پرتوان»، یعنی کارگران و کولبران همچون الاغ باید بار بِزنند. ما کارگران و کولبران را با نمادِ حمّالی می‌شناسیم و با بِکاربُردنِ ...

واژه‌هایِ «سخت‌کوش» و «مقاوم» و...، از آن‌ها «انسان‌زدایی» می‌کنیم. خون از این واژگان می‌بارد و ما مدام آن‌را به کارگران و رنجبران نسبت می‌دهیم. چون زنی را که سخت کار می‌کند «کدبانو» و «زنِ خانه» می‌نامیم، در واقع این اصطلاحات به‌صورتِ نهانی، مانع از هوشیاریِ زنان می‌شود.

و زنانی را به‌تصویر می‌کِشیم که تنها هنر و سهمِ آنان از زندگانی فقط گرفتنِ ملعقه‌ای در آشپزخانه است تا فقط غذا بِپزند و جوراب بِشورند و سفره را دیزاین کنند!

در جوامعِ ما که پول حرفِ نخست را می‌زند، «آدمِ گدا و اینهمه ادا؟»...

رواج دارد و بِدین‌معناست که پولْ اداهایِ آدمِ پولدار را می‌پوشانَد، امّا انسانِ تُهی‌دست با حرفِ نزده هم نکوهش می‌شود. مردم به کسی که از زیباییِ چهره برخوردار نیست می‌گویند «سگ تو صورتش تُف نمی‌کنه»، درحالی‌که انسان در چهره‌نگاری‌اش هیچ دخل و تصرّفی ندارد..‌

هرچه معیارِ مردم معطوف به رخساره و هیکل باشد، قضاوت بر مبنایِ خِرَدورزی و شخصیّتِ رفتاریِ آنان نیز رنگ می‌بازد.
به پسرانی که در سنینِ بالا هنوز ازدواج نکرده‌اندْ «پیرپسر» و به دختران «ترشیده» گویند، حال‌که دلائلِ این افراد برایِ ازدواج‌نکردن بر ما پوشیده است و بسا معیارها و...

موازینِ آن‌ها هنوز محقّق نشده باشد. افرادِ چاق را «خیکی» و لاغر را «خلال‌دندون و چوب‌کبریت» خطاب می‌کنیم، درحالی‌که چاقی و لاغری در بسیاری مواقع از حیطه‌یِ اختیاراتِ انسان خارج است...

جوانان، اشخاصِ سالخورده را «پیرِ کفتار» و «پیرِ هاف‌هافو» و «پیرِ زپرتی» می‌نامند و با جملاتِ «حضرتِ عزرائیل را معطّل گذاشته» و «کِی می‌خواد بِمیره حلواش رو بخوریم؟» رسماً پیرزدایی و پیرستیزی می‌کنیم، گو این‌که این افراد خودشان از آبِ خلد نوشیده‌اند!...

با واژه‌یِ «قندِعسل» به نوزادانِ زیبا خوشامد می‌گویند و نوزادانی را که زیبا نیستند به «وزغ» تشبیه می‌کنند، و خرافه‌یِ «اجاقش کور است» را برایِ کسی که پسردار نمی‌شود بِکار می‌برند.
وقتی زبانِ مردم تااین‌حد آلوده است، مشخّصاً رواست داوری‌های‌شان هم بی‌مایه باشد...

تا یاد نگیریم دست از قضاوت‌هایِ بیخودمان بِکِشیم و عفونت‌هایِ ذهنی و میکروب‌هایِ زبانی را پاکسازی کنیم، رسیدن به جامعه‌ای انسانی و مدنیْ خیالی پوچ و حقیرانه است.