Thread by @selcuksalih

İslamcıların, Sekülerlere karşı bitmeyen kîni ve nefretinin kökeninde, "Existenzneid" denen bir olayın, yani "Başkasının varlığını kıskanmak" sendromunun yattığını daha önce de yazmıştım, ama bugün, bu sendromla ilgili olan "Bir türlü saygı görememek" olgusundan bahsedeceğim.. >>

İnsan ruhani bir varlıktır ve bütün o koşuşturmasının ardında, sevilmek (ve takdir edilmek) isteği vardır. Bunun dışında parası pulu makamı rakamı hepsi araçtır. Maddiyatın önemsendiği bir zamanda yaşarken, "maddi" araca büyük önem atfedilir ama asıl konu asla maddiyat değildir..

Sadece eski Kam geleneği ve Budizm Taoizm değil, bütün mistik öğretilerin ve dinlerin mütevazılığı övmesi boşuna değildir, zira insan bir yaşa geldikten sonra, maddiyatın asıl mesele olmadığını anlar, bu zor da değildir, yeter ki vicdan sahibi iyi biri olunsun...

İnsanın iç huzuru ve mutluluğu iyi olması ve buna uygun yaşamasının dinle alakası yoktur, asıl mesele daima ahlak/etik dediğimiz alandır, zira bunun temeli, insanın mayasında vardır, -annenin çocuğuna sevgisiyle, onu korumasıyla başlar. Din, sonradan öğrenilen yerel bir şeydir...

Saygınlık, esas olarak, insanın o hiç konuşulup tartışılmadan doğuştan sahip olduğu ahlak/etik değerlere göre yaşamasıyla ilgili evrensel bir şeydir, yani saygınlığın dîni yoktur, tıpkı ahlakın/etiğin de dini olmak zorunda olmadığı gibi...

İslamcılık ve diğer dînî fundamentalizm türleri; dinleri sözlerden müteşekkil bir ideolojik/kimlikçi ritüeller bütününe dönüştürüp ahlak/etik ile doğal bağını kopardıklarından, -kendi anladıkları anlamda- ne kadar dindar olurlarsa olsunlar, saygınlık kazanamazlar... >

Ritüel bir kalkan haline getirdikleri ideolojik dinlerini, saygınlığın asıl kaynağından yani ahlaktan/etikten kopardıkları için, saygınlığı maddiyat üzerinden edinmeye çalışırlar ve saygınlıkla maddiyatın -özünde- alakasız olduğunu bi türlü anlayamadıklarından nefretleri artar...

İslamcılığın, Sekülerlerin varlığını kıskanmaları, yani "Existenzneid"ı aşmaları aslında çok kolayken, ahlaklı/etik olarak bu engeli aşmaları mümkünken o eşiği aşamazlar, zira kendilerini "diğerlerine göre çok özel" görürler, bu da o evrensel etik/ahlak ilkesine aykırıdır...

Bunu yazmamın nedeni, "din ahlakı"nın bile iptal olduğu ve dînî konuların dogmatik kimlik sembollerine indirgendiği aşamada, "Seküler Ahlak"ın bir kavram ve insan ilişkilerinin ve iyiliğin kökeni olarak yeniden keşfedilmek zorunda olunan bir zaman diliminde yaşandığından...

İyi insan olmak için, evrensel değerlere uygun etik bir hayat sürmek için, hatta ruhani/mistik bir derinlik kazanmak için; dînî fundamentalizmin ideolojik kimlikçi sembollere indirgenmiş, ahlaktan/etikten kopmuş "inanç"ına ihtiyaç olmadığı idrak ediliyor...

Dalay Lama'nın deyimiyle, "Etik/Ahlak, su gibidir, din ise ona renk ve tad katan Çay gibidir. Çaysız yaşanabilir, ama Susuz yaşanamaz."
Ahlaktan/Etikten kopmuş din, varoluş anlamını da yitirmiş demektir ve İslamcılığı bitirmekte olan asıl konu da budur... <<
#KonstantiniyeNotları

EK 1
Bu Thread'e o kadar çok dönüş oldu ki, gelen yanıtların umarım hepsini yanıtlayabilirim, ama gelenleri bir-iki başlık altında değerlendirmek istiyorum:
Önce, yanıt yazan herkese, istisnasız teşekkür ederim.
Katılanların çokluğu gerçekten çok sevindirici...

EK 2
Yazdıklarıma eklemeler yapan, tartışan, ek sorular soran, entelektüel yorumlarda bulunan, düzeyli itirazlarda bulunan herkese çok teşekkür ederim. Entelektüel düzeyde tartışmaya dahil olanların -biriki istisna dışında- tamamı seküler modern dostlardan ibaret malesef...

EK 3
Tartışmalara, İslamcılardan yana katılanlar arasından, (hakaretleri bir yana) olumlu/olumsuz anlamda entelektüel katkı malesef gelmezken, "eleştiriler"inin sadece yıkıcı/aşağılayıcı olması dikkat çekiciydi.

Fikir üretemeyip sadece itiraz, İslamcılığın bitiş nedenlerinden...