Thread by @Jimmy_Korgialas

#Βουλη #Συριγος #Πολυτεχνειο

Μια απάντηση στον υφ. Παιδείας κ. @AngelosSyrigos αναφορικά με το Πολυτεχνείο. Αν και τα γνωρίζει πολύ καλύτερα.

Επειδή η λέξη “μύθος” χρησιμοποιείται από το κόμμα της ΝΔ με αρνητική σημασία, πιστεύω ότι χρήσιμο θα ήταν να δούμε το ζήτημα

(1/21)

λίγο πιο σφαιρικά, ίσως μέσω μιας αντιστοίχισης του Νοέμβρη του ’73 με κάποια γεγονότα του 514 π.Χ.

Θεωρείται ότι ο Πεισίστρατος ήταν για την Αθήνα ένα καλός τύραννος. Όταν πέθανε το 527 π.Χ. η εξουσία πέρασε στους γιούς του, Ιππία και Ίππαρχο.
(2/21)

Οι αρχαίες πηγές γράφουν ότι τα ηνία της πολιτικής εξουσίας κατείχε ο πρωτότοκος Ιππίας και λιγότερο ο Ίππαρχος. Ο Αριστοτέλης περιγράφει τον τελευταίο ως άνθρωπο “παιδιώδη και ερωτικό και φιλόμουσο” (Αθηναίων Πολιτεία, 18).
(3/21)

Έχοντας τέτοιες τάσεις και συνήθειες, ο Ίππαρχος ερωτεύθηκε και θέλησε να συνάψει ερωτικό δεσμό με τον νεαρό Αρμόδιο. Ο δε Αρμόδιος, όμως, ήταν ερώμενος του Αριστογείτονα και δεν ενέδωσε στις προτάσεις του Ιππάρχου.
(4/21)

Έτσι, οργισμένος ο Ίππαρχος εκδικήθηκε τον Αρμόδιο προσβάλλοντας την αδελφή του στα Παναθήναια. Αυτή η οικογενειακή προσβολή οδήγησε τον Αρμόδιο και τον Αριστογείτονα να συνωμοτήσουν και να φονεύσουν τον Ίππαρχο το 514 π.Χ.
(5/21)

Οι Αθηναίοι πλανώνται, λέει ο Θουκυδίδης, ότι οι Αρμόδιος και Αριστογείτων φόνευσαν τον τύραννο (Θουκυδίδου Ιστορίαι, Α20). Η αλήθεια είναι ότι πραγματικός τύραννος ήταν ο Ιππίας και συνέχισε να ασκεί την εξουσία, με πολύ πιο σκληρό τρόπο, μέχρι το 510 π.Χ,
(6/21)

δηλαδή για τέσσερα ακόμα έτη, ώσπου ανατράπηκε. Όμως, οι Αθηναίοι επέλεξαν να πιστεύουν ότι οι Αρμόδιος και Αριστογείτων φόνευσαν τον τύραννο έχοντας κίνητρα πολιτικά. Προτίμησαν να παραβλέψουν ότι τα πραγματικά κίνητρα των δύο ήταν ερωτικά και προσωπικά.
(7/21)

Διότι αυτό είχε μεγάλη σημασία για την αυτοκατανόηση των Αθηναίων, ότι δύο πολίτες φόνευσαν τον τύραννο, έναν εσωτερικό εχθρό.

Έτσι, ο Αρμόδιος και ο Αριστογείτων έμειναν στην ιστορία ως τυραννοκτόνοι και ανατροπείς του καθεστώτος.
(8/21)

Όμως, ούτε τον πραγματικό τύραννο είχαν σκοτώσει ούτε ανέτρεψαν το καθεστώς, αφού ο Ιππίας κράτησε την εξουσία για ακόμα τέσσερα έτη.

Νομίζω ότι η ιστορία αυτή βρίσκει το σύγχρονο αντίστοιχό της στο Πολυτεχνείο, διότι τα γεγονότα του Νοέμβρη του 1973
(9/21)

έχουν να κάνουν με την αυτοκατανόηση ενός ολόκληρου λαού. Έχει δίκιο ο κ. #Συρίγος, το χουντικό καθεστώς δεν έπεσε λόγω των γεγονότων του Πολυτεχνείου, αλλά ένα χρόνο αργότερα, μετά την τραγωδία της Κύπρου.
(10/21)

Έχει επίσης δίκιο όταν λέει ότι το σύνθημα “Η χούντα δεν τελείωσε το ‘73” είναι ανιστόρητο και ότι αυτό δηλώνει πως ένα μεγάλο ποσοστό του ελληνικού λαού πιστεύει ότι η χούντα έπεσε εξαιτίας του Πολυτεχνείου.
(11/21)

Ενώ η πραγματικότητα είναι ότι τότε ανατράπηκε μόνο το καθεστώς του Παπαδόπουλου από τον Ιωαννίδη και ακολούθησε μια πολύ πιο σκληρή φάση. Όπως ακριβώς έκανε και ο Ιππίας το μακρινό 514 π.Χ.
(12/21)

Αλλά κάπου εδώ τελειώνει και η συμφωνία μου με τον υπουργό. Δεν πρόκειται για ζητήματα αλήθειας ή ψεύδους, αφού και το Πολυτεχνείο και η τραγωδία της Κύπρου ήταν αληθινά γεγονότα μέγιστης σημασίας.
(13/21)

Όμως, αυτά τα δύο γεγονότα είναι δύο ξεχωριστά αφηγήματα. Ο ελληνικός λαός "κλήθηκε" μετά το 1974 να επιλέξει αυθόρμητα ανάμεσα σε δύο αφηγήσεις που θα έκριναν την ταυτότητά του στη νέα εποχή.
(14/21)

Η πρώτη αφήγηση είναι ότι η τυραννία έπεσε από τον ίδιο τον λαό που αντιστάθηκε γενναία ζητώντας την ελευθερία (Πολυτεχνείο, 1973). Η δεύτερη αφήγηση είναι ότι η δικτατορία έπεσε από έναν εξωτερικό εχθρό, από την ταπεινωτική τουρκική εισβολή στην Κύπρο (1974).
(15/21)

Και τα δύο γεγονότα έχουν συμβολοποιηθεί. Επομένως, αν η πολιτική είναι η διαχείριση συμβόλων, τότε πρέπει κανείς να επιλέξει.

Το ζήτημα έχει, λοιπόν, να κάνει με το πώς ένας λαός προτιμά να αυτοκατανοείται μέσα στον ιστορικό χρόνο.
(16/21)

Και επειδή τα δύο αυτά γεγονότα είναι αληθινά, αλλά ως προς τις ψυχολογικές επιπτώσεις τους είναι αντίθετα, τότε όποιος σήμερα αμφισβητεί τη σπουδαιότητα του Πολυτεχνείου, θα πρέπει να βρει το θάρρος να διηγηθεί στους επόμενους το δεύτερο αφήγημα,
(17/21)

που είναι βεβαίως εξίσου αληθές, ότι οι νέες γενιές είναι η συνέχεια μιας αιματηρής αποτυχίας, μιας εθνικής καταστροφής και ότι έστω κι αν δεν τους αρέσει αυτό ή αν τους ντροπιάζει, ωστόσο “η ιστορική αλήθεια επιτάσσει" να κατανοούν τον εαυτό τους με αυτόν τον τρόπο.
(18/21)

Όποιος είναι έτοιμος, ας το κάνει. Δεν προχωρά όμως έτσι η ιστορία ούτε τα έθνη μέσα στον χρόνο.

Τα τελευταία χρόνια η ΝΔ όλο και πιο φωναχτά επιλέγει να προβάλλει το δεύτερο αφήγημα, απαξιώνοντας την πολιτική -και πολιτιστική- σημασία Πολυτεχνείου.
(19/21)

Εμείς, όμως, επιλέγουμε το αφήγημα του Πολυτεχνείου που, αν και δεν είναι ιστορικά τόσο ακριβές, ωστόσο παραμένει αληθές: Η αποφασιστικότητα για την ελευθερία συντρίβει τον αυταρχισμό των όπλων.
(20/21)

Η σπουδαιότητα του Πολυτεχνείου βρίσκεται σε αυτό ακριβώς: ένας λαός έχει το καθήκον να αγωνίζεται για την ελευθερία του. Η πορεία της ανθρωπότητας είναι πορεία ελευθερίας. Δεν υπάρχει κανένας “μύθος” εδώ. Είναι όλα πραγματικότητα και αλήθειες που τελευταία ενοχλούν.
(21/21)