Thread by @_geistarbeiter

Cumhuriyet’in kuruluş yıllarında Kemalizm’in, somut ve tarihsel gerekçelere dayalı çok tipik bir Osmanlı eleştirisi vardı. Bu eleştiri, özellikle imparatorluğun kurucu unsuru olan Türklerin, sultanların şahsi hırs ve kaprisleri uğruna Viyana kapılarından Yemen çöllerine kadar

kanlarının dökülmesi ve bu sırada anayurt olan Anadolu’nun asırlar boyunca ihmal edilmesi üzerinde toplanıyordu. Tarihsel geçerliliği hakkında ne söylenirse söylensin, etik ve politik temelleri halkçılığa ve yayılmacılık (fetihçilik) karşıtlığına dayanan bir eleştiriydi bu.

90’ların ikinci yarısından başlanarak, özellikle o dönem çok popüler olan “Padişah Anaları” kitabının etkisiyle, bu halkçı ve barışçı eleştiri biçimi, kısa zamanda ırkçı ve arınmacı bir şekil almaya başladı. Artık Osmanlı’nın “kötü” olmasının sebebi başkalarının topraklarına

el koyma hırsı değil, hanedan mensuplarının kanlarının “yabancı kadınların kanlarıyla zehirlenmesi”ydi. Aslında bu eskiden beri bilinen bir şey olduğu halde, 1940’lardan 70’lere kadar ırkçılık bayrağını en önde taşıyan Nihal Atsız dahil olmak üzere pek kimse bu durumdan şikayetçi

olmamıştı, çünkü zaten İslam öncesi Türk hükümdarlarının da zaten Çinli prenseslerle evlendiği biliniyordu. Ama 90’ların yarı eğitimli orta sınıfları arasında bu “Yabancılarla evlenip Türklüğünü unutan Osmanlı” imgesi adeta yeni bir formatta inşa edilmeye başlandı. Örneğin bu

“Osmanlı”, İslam öncesi Hunlar ve Göktürkler gibi erkeksi değil, aksine feminendi. Hakimiyeti altındaki “ırklara” (artık bu tabir kullanılıyordu) Türkçeyi benimsetememesinin sebebi “aşırı hoşgörülü” olmasıydı. Topraklarını aldığı gayrimüslimlerin, gavurdur diye ata binmelerine

bile 500 sene izin vermeyen padişahlarımız, şimdi kozmopolit ve hümanist olup çıkmıştı. Zaten Milli Eğitim, Tanzimat ve Islahat fermanlarının yabancılar tarafından dayatıldığını öğretirken, daha öncesinde azınlıkların “bazı haklardan” yoksun olsun olduğunu belirtme gereği bile

duymuyor, bizim “ulusalcı” nesiller ciddi ciddi Osmanlı İmparatorluğu’nda Türklerin ezildiğine inanabiliyorlardı. Eski Kemalistler ve Atatürkçüler (eski derken 30’lara değil, 90’lara kadarki ana akımı kastediyorum) Osmanlı yayılmacılığı gibi İslamcı siyaseti de cihatçılık

yüzünden eleştirirlerken, son 30 yılda İslamcılığın eleştirilme gerekçesi bile “İsrail ve batıyla asıl dost olmak isteyen sizsiniz!” noktasına indirgendi. 30 yıl boyunca İslamcılığa ve Neo-Osmanlıcılığa karşı kitleleri kazanmak isteyenler, neredeyse istisnasız biçimde, karşı

tarafın dışlayıcı ve saldırgan fikirlerine daha dışlayıcı ve saldırgan bir konum alarak cevap vermeye çalıştılar. “Padişahların kanı yabancı kanıyla karışmış”tan başlayan bu söylem, bir iki adım sonra “Osmanlı Ermeni’ye Rum’a bakanlık vermiş” şeklindeki korkunç (!) gerçeklerin

ifşasına dayandı. Laik Cumhuriyet’e giden yolu döşeyen Tanzimat ve Meşrutiyet reformlarının kazanımları, şeriatçılara bile parmak ısırtıcak bir dışlayıcılıkla “Osmanlı’nın gerçek yüzü” diye lanse edildi. Bugün aklı başında bütün Atatürkçü, sosyalist ve milliyetçilerin 90’lardan

kalan bu tortuyu, hiçbir mazerete başvurmadan, spatulayla kazımaları elzemdir. Çünkü bir monarşi rejiminde kafayı taka taka padişahın eşinin hangi ırktan geldiğine takan ve bunun üzerinden siyasi analiz yaptığını sanan bir zümreden daha gerizekalı bir kesim olamaz.