Thread by @MarcinNiedbala

Udostępniony przez Mariusza film również jest wybitnie ciekawy. I wcale nie chodzi o zaprezentowanie polskiego Foneta, czy potwierdzenie prowadzenia działań przez ukraińskie wyrzutnie M270 MLRS. ;)
Clou tkwi w trajektorii wystrzeliwanych GMLRS...

https://twitter.com/MariuszCielma/status/1552925361574498305

Użycie kierowanych pocisków GMLRS czy nawet ATACMS daje ciekawe możliwości...
Na powyższym filmie widzimy, że wyrzutnia MLRS skierowana jest pod kątem względem rzeczywistej trajektorii balistycznej prowadzącej do celu.

Tuż po wystrzeleniu, pociski GMLRS gwałtownie zmieniają trajektorię i rozpoczynają lot we właściwym kierunku. Poniżej widać dobrze ostry skręt, którego musiały dokonać.

Jest to manewr, który oczywiście jest nieefektywny energetycznie i zmniejsza zasięg maksymalny tych pocisków.

Ma on jednak zasadnicze znaczenie: pozwala na zmylenie wrogich radarów artyleryjskich, które próbują określić pozycję wyrzutni MLRS.

Gdy takie stacje radiolokacyjne wykryją pociski GMLRS, dostrzegają one trajektorię balistyczną (lub nie do końca balistyczną...) która nie prowadzi do wyrzutni.

Zwiększa to zasadniczo przeżywalność takich systemów rakietowych jak M270 czy HIMARS.

Przy czym zarówno GMLRS czy ATACMS to de facto pociski aerobalistyczne, lub właściwie pociski rakietowe o kształtowanej trajektorii lotu.

Istnieją poważne przesłanki by twierdzić, że na dalszych etapach lotu, również mogą mocno ingerować w swój tor lotu. Ma to chociażby odzwierciedlenie w tym, że GMLRS praktycznie zawsze uderzają pod kątem prawie 90 stopni.

Zdolność ta jest szczególnie ważna dla ATACMS, który potencjalnie może próbować uniknąć przechwycenia przez wrogie systemy przeciwrakietowe dzięki odpowiednim manewrom. No ale powiedzmy, że Amerykanie niespecjalnie się tym chwalą.

Zdolność do manewrowania GMLRS również daje inne plusy, jak np. elastyczność w doborze celów. Wyrzutnia MLRS/HIMARS może ustawić się w jednej pozycji, a wystrzeliwane przez nią pociski mogą razić zupełnie inne cele znajdujące się w z grubsza przyjętym azymucie.

Dzięki temu wykonanie zadania ogniowego może trwać krócej, wyrzutnia tylko raz staje się "widoczna" dla nieprzyjaciela kiedy wystrzeliwuje całą jednostkę ognia. To kolejny pozytywny czynnik dla przeżywalności systemu.