"Μην ακούτε τα ψέμματα των αφεντικών, oι φτωχοί δεν έχουν άλλη ευκαιρία, εκτός αν οργανωθούν.Εσύ σε ποια πλευρά ανήκεις; "Σαν σήμερα, 3 Αυγούστου 1986, πεθαίνει η αγωνίστρια της εργατικής τάξης Φλόρενς Ρις που έγραψε το εμβληματικό "Which side are you on?", ένα από τα πιο γνωστά
παγκοσμίως εργατικά τραγούδια. H Ρις γεννήθηκε το 1900 στο Τενεσσί των ΗΠΑ, κόρη οικογένειας εργατών ανθρακωρύχων. Σε ηλικία 12 ετών, κατά τη διάρκεια ενός απεργιακού αγώνα στον οποίο συμμετείχε ο πατέρας της, έγραψε αρχικά το"Which side are you on?" και το κράτησε στα χειρόγραφά
της, καθώς συνήθιζε να γράφει στίχους από την παιδική ακόμα ηλικία. H Φλόρενς δεν σταμάτησε να συμμετέχει στους εργατικούς αγώνες, τους αγώνες της τάξης της. Παντρεύτηκε τον πρωτοπόρο συνδικαλιστή Σαμ Ρις. επικεφαλής της Ένωσης Ανθρακωρύχων (UMW). Την δεκαετία του 1930 ξέσπασε ο
λεγόμενος "πόλεμος της κομητείας του Χάρλαν" που κράτησε σχεδόν δέκα χρόνια. Οι απεργιακοί αγώνες των ανθρακωρύχων για αναγνώριση των σωματείων τους, ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς και αυξήσεις, αντιμετωπίζονταν από την αστυνομία-όργανο της εργοδοσίας-με βία και καταστολή,
εκβιασμούς και απόπειρες εκφοβισμού στους πρωτοπόρους εργάτες και στις οικογένειές τους. Ο Σαμ Ρις ήταν απο τους πρωτοπόρους εργάτες και οργανωτές της απεργίας. Το 1931 προσπαθώντας ο σερίφης και οι άντρες του να εκφοβίσουν τον Ρις,εισέβαλαν στο σπίτι του. Δεν βρήκαν τον ίδιο
αλλά τη γυναίκα με τα παιδιά. Τους τρομοκράτησαν για να εξαναγκάσουν τον Ρις να σταματήσει τον αγώνα. Η σύζυγός του Φλόρενς όμως, όχι μόνο δε φοβήθηκε αλλά εμπνεύστηκε τους στίχους του "Which side are you on", τους οποίους και έγραψε σε ένα ημερολόγιο τοίχου στην κουζίνα .Πάνω
στη μελωδία του ύμνου των βαπτιστών,"Lay the Lily Low"οι στίχοι της Φλόρενς βρήκαν το ιδανικό αντάμωμα. Τη δεκαετία του '70 η Ρις επίσης στήριξε τις μεγάλες απεργίες των ανθρακωρύχων στο Χάρλαν. Η αυθεντική εκτέλεση με τη φωνή της συμπεριλήφθηκε στο άλμπουμ Coal Mining Women
που αποτελεί μοναδικό ντοκουμέντο.Μέχρι το τέλος της ζωής συνέχισε να αγωνίζεται και να δημιουργεί τέχνη για την τάξη της, την εργατική τάξη:"Τα τραγούδια μου απευθύνονται πάντα στον αδύναμο –στον εργάτη.Είμαι μία από αυτούς και νιώθω ότι πρέπει να είμαι
μαζί τους. Ουδετερότητα δεν μπορεί να υπάρξει. Πρέπει να είσαι είτε από τη μία είτε από την άλλη πλευρά. Μερικοί λένε: Δεν παίρνω το μέρος κανενός – είμαι ουδέτερος. Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα. Μέσα σου είσαι είτε με τους μεν είτε με τους δε.Στην κομητεία Χάρλαν δεν υπήρχε κανένας
ουδέτερος. Αν δεν ήσουν τραμπούκος, ήσουν οπωσδήποτε με το σωματείο". Πέθανε 3/8/1986 στο Τενεσί. Το "Which side are you on?" θα συνεχίζει να ακούγεται σε όλο τον κόσμο, όσο υπάρχει ταξική εκμετάλλευση των εργαζομένων δηλαδή όσο υπάρχουν εργοδότες.
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
"Κάπα Μαρούση και Πρυτανεία, τις φωτιές τις βάζει η αστυνομία": Σαν σήμερα, 10 Ιανουαρίου 1991, λίγο μετά την δολοφονία του καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα στην Πάτρα, τα ΜΑΤ του Μητσοτάκη επιτίθενται σε διαδήλωση στην Αθήνα. Ένα από τα εκατοντάδες δακρυγόνα που ρίχτηκαν κατά των
διαδηλωτών προκαλεί πυρκαγιά στη διασταύρωση της οδού Θεμιστοκλέους με την Πανεπιστημίου, στο βιβλιοχαρτοπωλείο Λίβα, η οποία εξαπλώνεται στο κτίριο του "Κ. Μαρούση". Στο σημείο σπεύδουν πυροσβεστικές δυνάμεις αλλά η αστυνομία συνεχίζει να ρίχνει δακρυγόνα και αναγκάζονται να
υποχωρήσουν. Όταν η πυρκαγιά σβήσει μετά τα μεσάνυχτα, θα ανασυρθούν, νεκροί από ασφυξία, ο 32χρονος επιχειρηματίας Περικλής Ρεπάκης, ο 57χρονος δικηγόρος Μανόλης Κοντόπουλος,ο 59χρονος χρυσοχόος Ιωάννης Νεμετζίδης κι ένα -αγνώστων στοιχείων μέχρι σήμερα-νεαρό
"Απόψε σκοτώσαν τον Τεμπονέρα": Σαν σήμερα, 8 Ιανουαρίου 1991, τριάντα τραμπούκοι, στελέχη της ΟΝΝΕΔ Πάτρας, της νεολαίας της ΝΔ, οργανώνουν, με κάλυψη των αρχών, ένοπλες επιθέσεις, με στόχο μαθητικές καταλήψεις ενάντια στον νόμο Κοντογιαννόπουλου και την κυβέρνηση Μητσοτάκη, που
συνεχίζονταν και μετά τις γιορτές. Με αρχηγό τον τοπικό πρόεδρο Γ.Καλαμπόκα, αρχικά επιτίθενται, οπλισμένοι, κατά της κατάληψης του Πολυκλαδικού, χωρίς επιτυχία. Μία ώρα αργότερα, η ίδια ομάδα τραμπούκων επιτίθεται κατά του 3ου Λυκείου.Διώχνει τους μαθητές που ήταν εκεί. Σε λίγο,
συγκεντρώνονται έξω από το λύκειο πολλοί μαθητές, καθηγητές, γονείς, κόσμος που καταγγέλλει τους τραμπούκους που έχουν επιτεθεί στους μαθητές και έχουν καταλάβει το σχολείο. Το βράδυ, καθηγητές και γονείς προσπαθούν να μπουν στο κτίριο. Με το άνοιγμα της πόρτας, οι τραμπούκοι
"O Σοσιαλισμός είχε έρθει": Σαν σήμερα, 6 Ιανουαρίου 2014, πεθαίνει η Μarina Ginesta, η γυναίκα που έγινε αντιφασιστικό σύμβολο του Iσπανικού εμφυλίου όταν φωτογραφήθηκε με στρατιωτική στολή στη Βαρκελώνη το 1936. Γεννήθηκε στην Τουλούζη, στις 29 Ιανουαρίου 1919 αλλά το 1930
μετακόμισε με τους γονείς της στη Βαρκελώνη. Ήταν πολιτικοποιημένη από μικρή. 21 Ιουλίου 1936, λίγες μέρες μετά την έναρξη του εμφυλίου βρέθηκε στην οροφή του ξενοδοχείου Colon (Κολόμβος) της Βαρκελώνης με ένα όπλο στον ώμο. Ήταν 17 χρονών. Ήταν τότε που, όπως δήλωσε αργότερα
"Ο Σοσιαλισμός είχε έρθει, οι (πλούσιοι) καλεσμένοι του ξενοδοχείου είχαν φύγει. Υπήρχε ευφορία". Η φωτογραφία της στην οροφή του ξενοδοχείου εκείνη την ημέρα, την μετέτρεψε σε αντιφασιστικό σύμβολο του Ισπανικού εμφυλίου, στην διάρκεια του οποίου δούλευε σαν μεταφράστρια και
Σαν σήμερα, 6 Ιανουαρίου 1942, πεθαίνει απο την πείνα, στο πολιορκημένο απο τους ναζί Λένινγκραντ, ο Αλεξάντρ Μπελιάεφ, ο "Ρώσος Ιούλιος Βέρν", πρωτοπόρος συγγραφέας του φανταστικού. Ο Μπελιάεφ είχε γεννήθεί το 1884, στο Σμολένσκ. Ο πατέρας του, ένας Ορθόδοξος Ιερέας, ήθελε να
ακολουθήσει την οικογενειακή παράδοση, ιδιαίτερα μετά την απώλεια των άλλων δύο παιδιών του σε μικρή ηλικία (η αδελφή του Μπελιάεφ πέθανε απο σάρκωμα σε παιδική ηλικία και ο αδελφός του πνίγηκε σε ένα ταξίδι με βάρκα όταν ήταν μαθητής). Τον έστειλε σε θεολογική σχολή. Όμως, ο
νεαρός Μπελιάεφ όχι μόνο δεν ακολούθησε τις απόψεις και θεωρίες του Ιερέα πατέρα του αλλά κατά την διάρκεια της φοίτησης του έγινε άθεος. Όταν αποφοίτησε, αρνήθηκε να ορκιστεί και ακολούθησε νομικές σπουδές. Μόλις είχε στα χέρια του τα χρήματα απο την κάθε νομική υπόθεση,οργάνωνε
Η κάθε κοινωνική τάξη έχει το αναμφισβήτητο δικαίωμα να θρηνεί τους νεκρούς της και να τιμά τα δικά της πρότυπα. Αυτούς που υπερασπίστηκαν με συνέπεια και πάθος τα δικά της συμφέροντα, που διέδωσαν την δική της "ηθική", που προχώρησαν, μέσα από τις μεγάλες ιστορικές στιγμές, με
την δική της σημαία, κάτω από την οποία εξασφάλιζαν και την δική τους πορεία. Υπάρχει όμως ένα μικρό πρόβλημα: Η κυρίαρχη αστική τάξη στην Ελλάδα (όπως και σε όλες τις άλλες χώρες), ποτέ δεν σταματούσε στους δικούς της θρήνους. Πάντα ήθελε να παρουσιάζει τους δικούς της ηγέτες
σαν ηγέτες όλων των υπόλοιπων τάξεων, τους δικούς της θρήνους σαν θρήνους όλων και το δικό της πένθος σαν πένθος όλων, δηλαδή "εθνικό". Γιατί μέσα από το θάνατο τους, όπως και μέσα από την ζωή τους, βρίσκει ευκαιρία να προβάλει τις δικές της αξίες για τον κόσμο. Και τέτοια
"Κάποιος ασφαλώς πρέπει να γίνει το αιμοβόρο σκυλί. Εγώ δεν φοβάμαι τις ευθύνες" (ο Σοσιαλδημοκράτης ηγέτης Ε. Νόσκε): Σαν σήμερα, 5 Ιανουαρίου 1919, η εργατική τάξη του Βερολίνου εξεγείρεται, με αφορμή την προσπάθεια της "σοσιαλιστικής" κυβέρνησης να ελέγξει την αστυνομία.
Σύντομα, οι μαζικές αντιδράσεις και διαδηλώσεις (5/1) εξελίχθηκαν σε γενική απεργία (6/1) και κατόπιν σε καταλήψεις κυβερνητικών κτιρίων, σιδηροδρομικών σταθμών, τυπογραφείων,κλπ. (7 - 8/1).Η κυρίαρχη τάξη πανικοβλήθηκε και φώναξε τους "σοσιαλιστές" του συστήματος: "Καταπιαστείτε
λοιπόν μ’ αυτό το ζήτημα!" Η καταστολή που ακολούθησε ξεπέρασε κάθε προηγούμενο σε αγριότητα. Εναντίον των εξεγερμένων εργατών κινητοποιήθηκε στρατός και πυροβολικό, ενώ αξιοποιήθηκαν ακόμα και τα σώματα παραστρατιωτικών ακροδεξιών εθελοντών (Freikorps), τα οποία οι "αριστεροί"