"Μην ακούτε τα ψέμματα των αφεντικών, oι φτωχοί δεν έχουν άλλη ευκαιρία, εκτός αν οργανωθούν.Εσύ σε ποια πλευρά ανήκεις; "Σαν σήμερα, 3 Αυγούστου 1986, πεθαίνει η αγωνίστρια της εργατικής τάξης Φλόρενς Ρις που έγραψε το εμβληματικό "Which side are you on?", ένα από τα πιο γνωστά
παγκοσμίως εργατικά τραγούδια. H Ρις γεννήθηκε το 1900 στο Τενεσσί των ΗΠΑ, κόρη οικογένειας εργατών ανθρακωρύχων. Σε ηλικία 12 ετών, κατά τη διάρκεια ενός απεργιακού αγώνα στον οποίο συμμετείχε ο πατέρας της, έγραψε αρχικά το"Which side are you on?" και το κράτησε στα χειρόγραφά
της, καθώς συνήθιζε να γράφει στίχους από την παιδική ακόμα ηλικία. H Φλόρενς δεν σταμάτησε να συμμετέχει στους εργατικούς αγώνες, τους αγώνες της τάξης της. Παντρεύτηκε τον πρωτοπόρο συνδικαλιστή Σαμ Ρις. επικεφαλής της Ένωσης Ανθρακωρύχων (UMW). Την δεκαετία του 1930 ξέσπασε ο
λεγόμενος "πόλεμος της κομητείας του Χάρλαν" που κράτησε σχεδόν δέκα χρόνια. Οι απεργιακοί αγώνες των ανθρακωρύχων για αναγνώριση των σωματείων τους, ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς και αυξήσεις, αντιμετωπίζονταν από την αστυνομία-όργανο της εργοδοσίας-με βία και καταστολή,
εκβιασμούς και απόπειρες εκφοβισμού στους πρωτοπόρους εργάτες και στις οικογένειές τους. Ο Σαμ Ρις ήταν απο τους πρωτοπόρους εργάτες και οργανωτές της απεργίας. Το 1931 προσπαθώντας ο σερίφης και οι άντρες του να εκφοβίσουν τον Ρις,εισέβαλαν στο σπίτι του. Δεν βρήκαν τον ίδιο
αλλά τη γυναίκα με τα παιδιά. Τους τρομοκράτησαν για να εξαναγκάσουν τον Ρις να σταματήσει τον αγώνα. Η σύζυγός του Φλόρενς όμως, όχι μόνο δε φοβήθηκε αλλά εμπνεύστηκε τους στίχους του "Which side are you on", τους οποίους και έγραψε σε ένα ημερολόγιο τοίχου στην κουζίνα .Πάνω
στη μελωδία του ύμνου των βαπτιστών,"Lay the Lily Low"οι στίχοι της Φλόρενς βρήκαν το ιδανικό αντάμωμα. Τη δεκαετία του '70 η Ρις επίσης στήριξε τις μεγάλες απεργίες των ανθρακωρύχων στο Χάρλαν. Η αυθεντική εκτέλεση με τη φωνή της συμπεριλήφθηκε στο άλμπουμ Coal Mining Women
που αποτελεί μοναδικό ντοκουμέντο.Μέχρι το τέλος της ζωής συνέχισε να αγωνίζεται και να δημιουργεί τέχνη για την τάξη της, την εργατική τάξη:"Τα τραγούδια μου απευθύνονται πάντα στον αδύναμο –στον εργάτη.Είμαι μία από αυτούς και νιώθω ότι πρέπει να είμαι
μαζί τους. Ουδετερότητα δεν μπορεί να υπάρξει. Πρέπει να είσαι είτε από τη μία είτε από την άλλη πλευρά. Μερικοί λένε: Δεν παίρνω το μέρος κανενός – είμαι ουδέτερος. Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα. Μέσα σου είσαι είτε με τους μεν είτε με τους δε.Στην κομητεία Χάρλαν δεν υπήρχε κανένας
ουδέτερος. Αν δεν ήσουν τραμπούκος, ήσουν οπωσδήποτε με το σωματείο". Πέθανε 3/8/1986 στο Τενεσί. Το "Which side are you on?" θα συνεχίζει να ακούγεται σε όλο τον κόσμο, όσο υπάρχει ταξική εκμετάλλευση των εργαζομένων δηλαδή όσο υπάρχουν εργοδότες.
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
"Στις τράπεζες λεφτά, στη νεολαία σφαίρες": Σαν σήμερα 6 Δεκέμβρίου 2008, η πόλη έμοιαζε μια από τα ίδια. Στην περιοχή γύρω από την οδό Τζαβέλλα κόσμος στις καφετέριες, περαστικοί, κίνηση αυτοκινήτων κ.α Γύρω στις 9, εμφανίζεται ένα περιπολικό, στην αρχή του
πεζόδρομου και το πλήρωμα του αρχίζει να διαπληκτίζεται με νεαρούς που βρίσκονται στο βάθος. Ακούγονται φωνές,ο κόσμος από τα μαγαζιά σηκώνεται για να δεί και παρά το γεγονός ότι δεν γίνεται κάτι σοβαρό οι αστυνομικοί ρίχνουν μια κρότου λάμψης ενω στα γύρω τραπέζια κάθεται κόσμος
Ξαφνικά, το περιπολικό κάνει απότομα όπισθεν και φεύγει. Ο κόσμος ξανακάθεται στα τραπέζια και όλα συνεχίζονται όπως πριν. Όμως, λίγο μετά, οι δύο αστυνομικοί,ο Επαμεινώνδας Κορκονέας και ο Βασίλης Σαραλιώτης, επιστρέφουν πεζοί. Περπατούν μέχρι την αρχή του πεζόδρομου και
"Νενικήκαμεν. Ζήτω οι Ολυμπιονίκες του σοσιαλισμού. Γεια σας συναθλητές μου": Σαν σήμερα, 19 Νοεμβρίου 1948, οι μοναρχοφασίστες εκτελούν (δολοφονούν) τον ήρωα της Εθνικής Αντίστασης και βασικό ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού, Νίκο Γόδα. Ο Γόδας γεννήθηκε στο Αϊβαλί.το 1921 . Μετά τη
Μικρασιατική Καταστροφή η προσφυγική του οικογένεια πέρασε στη Μυτιλήνη, στην Κρήτη και τελικά στην Κοκκινιά. Εργάστηκε στην ταβέρνα της οικογενείας του. Ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο από μικρή ηλικία, στις αλάνες, με συνομηλίκους του. Όταν πλέον φάνηκε το σπουδαίο ποδοσφαιρικό
ταλέντο του, αγωνίστηκε στον Άρη, μια απο τις ομάδες της Κοκκινιάς και κατόπιν στον "Κεραμεικό" Καμινίων, σωματείο του ομώνυμου εργοστασίου. Μετά την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, την περίοδο της κατοχής, ο Γόδας παίρνει μεταγραφή για τον Ολυμπιακό, που ήταν η μεγάλη αγάπη
"Τον ουρανό για σκέπασμα,τη γη έχω για στρώμα και στην καρδιά μου τον ΕΛΑΣ γι' αυτόν θα μπω στο χώμα.": Σαν σήμερα, 18 Νοέμβρη 1985,πεθαίνει ο ρεμπέτης Δημήτρης Γκόγκος (Μπαγιαντέρας). Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1902, γόνος πολυμελούς/ευκατάστατης νησιώτικης οικογένειας.Ασχολήθηκε
από μικρός με τη μουσική, παίζοντας μαντολίνο και αργότερα βιολί, ενώ στα μέσα της δεκαετίας του '20 θα αρχίσει να παίζει μπουζούκι. Εκείνη την εποχή διασκευάζει την ιταλική οπερέτα "Μπαγιαντέρα" για λαϊκή ορχήστρα και έτσι αποκτά το παρατσούκλι "Μπαγιαντέρας". Το 1941, λίγο μετά
την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα, θα χάσει το φως του, παίζοντας πάνω στο πάλκο του κέντρου "Πειραιεύς". Ξεπερνάει γρήγορα το σοκ και στη διάρκεια της κατοχής γυρίζει από ταβέρνα σε ταβέρνα, παίζοντας τα τραγούδια του. Το έπος της Αντίστασης αλλάζει συνολικά τις αντιλήψεις του
"Μη φοβάστε τα τανκς", "Κάτω ο φασισμός": Σαν σήμερα, 17 Νοεμβρίου 1973, κατά τη 1 τα ξημερώματα τα τανκς έχουν ζώσει το Πολυτεχνείο.Οι φοιτητές τοποθετούν ένα αυτοκίνητο πίσω από την κεντρική πύλη για να εμποδίσει την είσοδο των τανκς, ενώ ανεβασμένοι στα κάγκελα, τραγουδούν τον
εθνικό ύμνο και φωνάζουν στους φαντάρους: "Είμαστε αδέρφια", "Λαός και στρατός ενωμένοι". Η Συντονιστική Επιτροπή προσπαθεί να διαπραγματευτεί την ασφαλή έξοδο του κόσμου. Πριν εκπνεύσει η διορία για την έξοδο των φοιτητών, ένα τανκ σπάει την κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου και
μαζί του εισβάλλουν ασφαλίτες και άντρες των ΛΟΚ, οι οποίοι επιτίθενται με λύσσα στους φοιτητές. Πέφτουν πυροβολισμοί. Υπάρχουν φαντάροι που βοηθούν τους φοιτητές να γλυτώσουν, αλλά στις εξόδους τούς περιμένουν ασφαλίτες.Ορισμένοι θα καταφέρουν να ξεφύγουν. Η μετάδοση του σταθμού
"Το αγόρι που νίκησε τα τανκς": Σαν σήμερα,16 Νοέμβρη 1973, στην διάρκεια της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, όργανα της χούντας δολοφονούν το 17χρονο μαθητή Διομήδη Κομνηνό.Ο Κομνηνός, με καταγωγή απο την Κύπρο, προπαρασκευαζόταν για τις εξετάσεις του Πολυτεχνείου και ονειρευόταν να
γίνει μηχανικός η αρχιτέκτονας. Ήθελε να αγωνιστεί για την δημοκρατία. Την νύχτα της 16ης Νοεμβρίου 1973 βρισκόταν στο Πολυτεχνείο,ενώ λιγο πριν είχε συμμετάσχει και στις κινητοποιήσεις στην Νομική. Αργότερα, μεταξύ 21:30 και 21:45,βρέθηκε στη διασταύρωση των οδών Μάρνης και Γ
Σεπτεμβρίου, μαζί με άλλους συμμαθητές του, μεταφέροντας τραυματίες, με κίνδυνο της ζωής του. Δολοφόνοι της χούντας, απο την φρουρά του υπουργ.Δημοσίας Τάξεως, τον σημάδευσαν απο κοντινή απόσταση, 10 μέτρα. Η σφαίρα τον βρήκε στην καρδιά. Ο θάνατός ήταν ακαριαίος. Μεταφέρθηκε απο
"Και ο Αρχάγγελος Μιχαήλ σπάθην κρατεί στα χέρια του..δεν κρατεί άνθη" (Γ.Ράλλης). Σαν σήμερα, 16 Νοεμβρίου 1980, στην διάρκεια πορείας για το Πολυτεχνείο, τα ΜΑΤ της κυβέρνησης της ΝΔ δολοφονούν την Αθηναία εργάτρια Σταματίνα Κανελλοπούλλου και τον Κύπριο φοιτητή Ιάκωβο Κουμή.
Λίγες μέρες πριν (19 Οκτώβρη),η κυβέρνηση Ράλλη είχε επαναφέρει την Ελλάδα στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Ηδη προετοιμαζόταν η πανηγυρική είσοδος στης χώρας στην ΕΟΚ. Ο Καραμανλής είχε μεταπηδήσει στην Προεδρία της Δημοκρατίας.Το αστικό καθεστώς στην Ελλάδα ισχυροποιούνταν.
Σε αυτές τις συνθήκες κυβέρνηση και μηχανισμοί του αστικού κράτους απαγορεύουν στην πορεία του Πολυτεχνείου να φτάσει στην Πρεσβεία των ΗΠΑ.Η ΕΦΕΕ αρχικά αρνείται την απαγόρευση, όμως στην συνέχεια ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ υποχωρούν και δέχονται η πορεία να μην φτάσει στην Πρεσβεία των ΗΠΑ!