Thread by @magago

Cando lin por primeira vez O Señor dos Aneis moi impresionado fiquei cunha historia: a de que os elfos marchaban da Terra Media desde os Portos Grises.
Por que?
Porque eu escoitara o mesmo no Barbanza.
“Antes había moita outra xente distinta. Pero todos marcharon polo mar”.
👇🏻

Do mesmo xeito que as especies biolóxicas se reducen, o mesmo pasa no imaxinario. As razas míticas extínguense ano tras ano. Ata o punto de que moita xente pensa que os únicos seres das nosas lendas son os mouros e a Moura.

Verdade, @AtlanticaBeira?

Foi Emilia Pardo Bazán e os seus nos que primeiro lin, no século XIX, como había razas míticas de Galicia que estaban partindo. Esa xente comezou a tentar recoller historias desas razas antes de que desapareceran da memoria.

Se cadra sempre, sempre estean partindo esas razas.

Quero reivindicar algunhas das razas que xa partiron. Algunhas figuran nos textos galegos de diferentes séculos; doutras eu sentín falar. Cando preguntes por eles nas aldeas, a maior parte terán desaparecido.
Con sorte, alguén conserva unha cassette podre cunha historia.

Imos.

Os alarbios, seres polimorfos. En Palmeira, vellas ogras que cociñan nenos en grandes potes.

Pero en Carnota, onde son cíclopes navegantes que atrapan os mariñeiros e os levan a unha caverna para devoralos.

A raposa de Morás, con linguas de lume, con diferentes nomes ao longo da costa. Lingua de lume, coma un dragón, que provocaba un estraño terror.

Os nubeiros, os seres que dominan o tempo; desapareceron do noso mundo, pero a mediados do século XIX eran con diferencia a raza máis estendida no mundo das palabras.

Os ananos que atan con fíos metálicos os castros entre si, como fan os da Croa do Castro de Cerqueda. Xoias da mitoloxía paneuropea que tamén vivían entre nós.

A rampoña, recollida no castro de Mallou e de xeito máis elaborado, en textos do XIX en Compostela. O monstro que voaba sobre a cidade nas primeiras horas da noite, levando con ela as almas dos defuntos.

Unha xoia antiquísima do folclore.

A Lunferna, a compañía de luces da fraga de Rendo, ao carón do Pazo de Oca que a mediados do XIX enchía os relatos dos eruditos. Esas luces que te acompañaban, flotando, silandeiras, cando paseabas polo monte das Angustias.

O Vello das Bestas, que habitaba baixo algunhas montañas sagradas, rodeado dos animais do alén.

As lavandeiras do río das Pedras en Lesón, na Pobra do Caramiñal, pavorosas mulleres que lavan roupas ensanguentadas, xunguidas polo sangue das palabras coas outras banshees das Fisterras célticas.

A Loba Branca, muller e loba ao tempo, que coidaba das mandas de lobos do Barbanza por riba de Mosquete e As Escobias.

Que cando vin Wolfwalkers, a peli de animación irlandesa que conta a mesma historia en Apple Tv, pensei: matarnos era pouco.

O pobo dos nenos que vive baixo o mar de Arousa, e que ás veces piden, baixo auga, cousas aos mariñeiros que andan a pescar.

O Boi Bruón, documentado en textos do século XVI, o boi asociado á cidade maldita de Valverde, na lagoa do Carregal (Olveira, Ribeira).

A temible Orca Vella, orca de tremendo apetito sexual, que dorme os séculos baixo o promontorio de Fisterra, documentada no século XVI.

O urco que bebía escuma de mar e subía pola noite, seguido por unha arrastrada de cans, para anunciar as mortes dos mariñeiros nas rúas de Palmeira.

Os guerreiros mortos nunha batalla e soterrados en auga, na Lagoa Sacra de Olives, rodeados de vellos túmulos, e que ás veces aínda se escoitan cantar polos vellos tempos.

O cabalo celestial que percorre polas noites, a todo correr, os camiños dos homes, e que atrapa a todos aqueles que se cruzan con el, levándoos a través dos ceos.

E por último, pero podería seguir sen parar, homenaxear o traballo de recollida de Calros Solla no monte do Seixo (Cerdedo-Cotobade). Este é o Vello da Montaña, soterrado nunha mámoa da serra, que sentaba nas raiolas de luz e profetizaba a fin dos tempos.

Podería seguir sen parar, ata que abrira o día, coma os vellos fístores do país (tamén esquecidos).

Hai unha ecoloxía do imaxinario. Canto máis rico sexa, máis inclusivo, máis chegará a todos, máis narrativas permitirá, máis futuro teremos.

Ata para as razas máxicas!

Agás a imaxe dos Portos Grises, todas as 📷 foron xeneradas especialmente para este fío por min. Debemos apropiarnos culturalmente da tecnoloxía. E quería que a cultura galega fose das primeiras en usar Intelixencia Artificial para encher baleiros visuais do seu rico imaxinario.

(Se non é a primeira que o fai en Europa con isto que estades vendo).